โพสต์เมื่อ 24 April 2006 - 05:01 PM
สาธุค่ะ
การที่ครูจะช่วยบ่มให้ศิษย์ฝึกตนเพื่อได้เข้าถึงความรู้ ความสำเร็จประโยชน์ที่เค้าพึงเป็น
ถือว่าเป็นยอดคนจริงๆ
แต่การเป็นบรมครูเยี่ยงพระพุทธองค์นั้น เป็นการบ่มเพาะให้เจริญงอกในธรรมจนกว่าจะถึงแก่น
นั้นยากยิ่งกว่า ผลสำเร็จนั้นประเสริญยิ่งกว่า
***การเป็นครูนั้นไม่ใช่ทุบอย่างเดียว ทุบโดยไม่ปรานีปราศัยนะคะ (อย่าเอาอำนาจตนข่มศิษย์)
การอัดฉีดมากเกินไปนั้น ย่อมถือว่าไม่ใช่ทางสายกลาง
ต้องรู้จักปล่อยวางบ้าง วางอุเบกขา และอดทนต่อเวลาบ้าง (มีฉันทะในการเป็นครู)
เพราะจิตใจคนไม่ใช่หม้อไม่ใช่ไห มีความเปราะบางอยู่บ้าง ต้องมีเมตตา
ต้องรู้ว่าทุบแรงเกินไป ก็ทำให้ผิดพลาดได้ ศิษย์อาจจะรั้นไปเลย (แล้วเราก็โทษว่าเค้าเนรคุณ)
ต้องรู้จักตะล่อมให้เป็น ปรารถนาดีต่อศิษย์ โดยไม่เอาแต่ใจตนเกินไป
ต้องรู้จักให้อภัยบ้าง หากเค้ายังไม่สามารถทำได้ตามที่เราสั่ง เราสอนให้เค้าเป็น
การทุบบ่อยๆ แบบเป็นจัวหวะ เพราะว่าศิษย์รับความรู้ของเก่าได้แล้ว พอกลืนได้บ้างแล้ว
ค่อยป้อนให้อย่างต่อเนื่องไม่ขาด เพื่อให้เค้าฝึกตนได้ก้าวหน้าเร็วขึ้น ถือว่าเป็นสุดยอดครู
The Strongest is The Gentlest!
ผู้ที่มีจิตใจเข้มแข็งที่สุด ย่อมเป็นผู้ที่สุภาพนุ่มนวลที่สุด
