มี 2 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้

[ไชยานุภาพ ปราบหงสาวดี]

การเจริญภาวนาด้วยการกำหนดอสุภะนี้ เป็นวิธีที่ค่อนข้างยาก เพราะโดยปกติธรรมดา คนเรามีความรู้สึกกลัวผีเป็นทุนเดิมติดตัวกันอยู่ทุกคน และที่ไว้ศพทั้งปวงก็อยู่ที่สุสาน หรือป่าช้า อันเป็นที่น่าหวาดเสียวอยู่แล้ว แต่กรรมฐานชนิดนี้ก็เหมาะกับอัธยาศัยของผู้มีราคจริตแรงกล้าเป็นที่สุด เมื่อเต็มใจปฏิบัติแน่แท้แล้ว ต้องกระทำใจให้เข้มแข็ง พิจารณาให้เห็นความจริงด้วยสติปัญญาเสียก่อนว่า ธรรมดาศพทุกศพคือร่างที่ปราศจากชีวิต ปราศจากวิญญาณ การจะวิ่งไล่ ลุกขึ้นมาหลอกหลอนย่อมเป็นไปไม่ได้ คนตายแล้วร่างกายย่อมเหมือนท่อนไม้ ท่อนฟืน ไม่สามารถทำอันตรายใดๆ แก่ใครได้ คิดดังนี้เป็นอุบายลดความกลัว ความหวาดเสียวลงบ้าง

แต่ถึงอย่างไรก็ไม่ควรทำความคุ้นเคยกับศพจนชินชาไปเสีย จนหายความหวาดกลัวลงทั้งหมด เพราะถ้าเกิดความรู้สึกรังเกียจหรือหวาดกลัวเสียบ้าง การปฏิบัติจะไม่ได้ผลไม่เกิดนิมิตติดตา ดังเช่น นายป่าช้าหรือสัปเหร่อ ไม่สามารถทำนิมิตติดตา (อุคคหนิมิต) ให้เกิดได้ เพราะชินกับศพจนไม่รู้สึกหวาดกลัวและเป็นของน่าเกลียดปฏิกูลเลย

ดังนั้น ผู้ปฏิบัติจึงไม่ควรใช้มือหยิบจับ เคลื่อนย้าย จัดแจงซากศพ ควรวานให้ผู้อื่นเป็นผู้จัดทำให้ ถ้าจำเป็นจริงๆ ก็ใช้ไม้เขี่ยแทน ต้องให้จิตใจมีความรู้สึกรังเกียจอยู่เสมอจึงจะดี สำหรับผู้ที่กลัวผีมากๆ เวลาไปทำการพิจารณา อาจจะชักชวนกันไป 2-3 คน ก็สมควรเพื่อไม่ให้หวาดกลัวจนเสียสติไป

วิธีเข้าไปพิจารณา อย่าไปอยู่ใต้ลม หรือเหนือลม เพราะถ้าอยู่เหนือลม กลิ่นกายของผู้ปฏิบัติอาจทำความไม่พอใจให้อมนุษย์ที่มาอยู่ที่ศพนั้น อาจทำความเดือดร้อนหรือหลอกหลอนเอาได้ ถ้าอยู่ใต้ลม กลิ่นเหม็นจากซากศพอาจรุนแรงจนผู้ปฏิบัติทนไม่ได้ เวลาพิจารณาไม่ควรอยู่เหนือศีรษะ หรือปลายเท้าควรทำการพิจารณาอยู่ระหว่างกลางตัว ภายในระยะอันสมควร ไม่ไกลไปใกล้ไป

อย่างไรก็ตามผู้ปฏิบัติควรจำบทสวดมนต์ที่สำคัญบางบทไว้ เช่นรัตนสูตร เพราะบางทีในกรณีศพสดอยู่ อาจมีผีอื่นมาเข้าสิงให้ศพทำอาการต่างๆ ให้ผู้ปฏิบัติพึงสวดมนต์หรือมิฉะนั้นก็เอาไม้เท้าตีให้ล้มลง

การพิจารณาอสุภะ ใช้ได้ทั้งในร่างที่ตายแล้วและที่ยังมีชีวิตอยู่

ในการพิจารณาอสุภะทั้ง ๑o ประการที่น่ารังเกียจมากทำให้อุคคหนิมิตเกิดได้เร็ว ถ้าน่าเกลียดน้อยก็เกิดได้ช้า อีกประการหนึ่งพิจารณาอสุภะจากร่างที่ไม่มีชีวิต อุคคหนิมิตเกิดได้เร็วกว่าพิจารณาจากร่างที่ยังมีชีวิตอยู่ ที่กล่าวว่าร่างมีชีวิตสามารถใช้เป็นอารมณ์กรรมฐานได้ โดยอนุโลมดังนี้

๑. ในขณะที่ร่างกายมีอาการบวมขึ้นอย่างใดอย่างหนึ่ง ก็พิจารณาโดยความเป็น อุทธุมาตกะ
๒. ในขณะที่ร่างกายเกิดเป็นแผล เป็นฝี มีหนอง มีโลหิตไหลออกมา ก็พิจารณาโดยเป็นวิปุพพกะ
๓. ในขณะที่มี มือ แขน ขา ขาดด้วยอุปัทวเหตุอย่างใด ก็พิจารณาโดยเป็น วิจฉิททกะ
๔. เห็นโลหิตเปรอะเปื้อนร่างกาย ก็พิจารณาโดยความเป็นโลหิตกะ
๕. ในขณะที่แลเห็นฟัน สามารถใช้พิจารณาโดยความเป็นอัฏฐิกะ

การพิจารณาอสุภะจากสิ่งที่ยังมีชีวิต แม้ว่าอุคคหนิมิติจะเกิดได้ช้าไปบ้าง แต่ก็เป็นที่นิยมของบัณฑิตอยู่ไม่น้อย เพราะทำให้เห็นได้ชัดเจนว่า ร่างกายนั้นเป็นอสุภะที่แท้จริงไม่ว่าเวลาใดที่เราพากันเห็นว่าสวยงามกันอยู่ เพราะอาศัยเอาของภายนอกเช่นเสื้อผ้า เครื่องประดับ ของย้อม ของชุบ มาตกแต่งปกปิดเอาไว้ หากจะเอาเนื้อและของต่างๆ ที่อยู่ข้างในร่างกายพลิกออกมาไว้ข้างนอกเสีย กาและสุนัขคงจะรุมไล่กัดกิน ต้องพากันเอาไม้ไล่ตีไม่จบสิ้น

ความงามในร่างกายนับเป็นสิ่งหลอกลวง เหมือนดอกทองกวาวที่อยู่บนต้น หลอกสุนัขจิ้งจอกแสนโง่ให้คิดว่าเป็นชิ้นเนื้อห้อยอยู่ คนที่ขาดปัญญาก็เห็นผิดว่าร่างกายเป็นของงดงาม แท้จริงเป็นเพียงอสุภะ เหมือนดอกทองกวาวเมื่อหล่นลงมา สุนัขจิ้งจอกจึงรู้ว่าไม่ใช่ชิ้นเนื้อ

[ลูกพระธัมฯ Merry Ma]

ความงามในรูปสมบัติ มีประโยชน์เมื่อเจ้าของรูปนั้นบำเพ็ญทาน ศีล ภาวนา พรหมจรรย์
เป็นตัวอย่างที่ดีแก่ผู้อื่น จนเกิดกุศลศรัทธาที่จะเอาอย่างตาม

ผู้รู้มากและเข้มแข็งย่อมรู้ที่จะสอนตนเองได้ นำตนให้ดำเนินไปตามครรลองแห่งมรรคผลนิพพาน
แต่ยังมีบางชนที่ยังเข้มแข็งไม่พอ จึงดูผู้อื่นเป็นเยี่ยงอย่าง เพื่อเป็นกำลังใจและแสงสว่างอยู่บ้าง

[ปัจเจกชน บนทางสายกลาง]

สาธุ