ว่า....เรารักคนที่มีครอบครัวแล้ว และมีลูกด้วยกัน ซึ่งเราก็อยู่ของเราอย่างเงียบ ๆ และอยู่ได้อย่างสบาย ๆ เพราะเรารัก...แต่แล้ววันหนึ่ง เมื่อเรามารู้จักวัด...เริ่มเข้าวัด ปฏิบัติธรรม...แล้วเราก็รู้ว่า “ความสุขที่แท้จริงของเราคืออะไร” เราเริ่มรู้สึกผิดชอบชั่วดี...อยากลบล้างกรรมเก่าและไม่อยากมีกรรมใหม่...ความรู้สึกที่อยากมีเค้าเก็บไว้อีกมันหายไป(อาจจะประกอบด้วยการที่เค้าเป็นคน...สมาร์ท แมน แฮนซัม !!!...บวกกับหน้าที่การงาน...ทำผู้หญิงเข้ามาเยอะ)เรารู้สึกว่าเราไม่อยากวุ่นวายกับเรื่องพวกนี้ เราไม่ต้องการรับรู้เวลาที่อยู่ด้วยกัน มีแต่ผู้หญิงโทรมาและส่งข้อความมามากมาย...เพราะตัวเราเองก็ไม่ได้ต่างไปจากผู้หญิงทั่ว ๆ ไปเหล่านั้นที่รักของคนอื่น...เมื่อเราได้ปฏิบัติธรรม ไปวัดแล้ว....เราก็ตัดสินใจคุยกับเค้าตรง ๆ ว่า...เราคิดอะไรและต้องการอะไร...แรก ๆ ดูเหมือนว่าเค้ายังพยายามที่จะให้เราเปลี่ยนใจ...พอนาน ๆ เข้าเค้ารู้ว่าเราคงทำจริง...ซึ่งเราทำจริง ๆ...แรก ๆ เราก็ต้องปิดมือถือเพื่อไม่ให้เกิดการสงสารเมื่อมีการอ้อนวอน...ไม่เคยเปิดอ่านข้อความที่ได้รับเลย(ตัดทิ้ง)เพราะรู้ว่าเป็นคำอ้อนวอน...เราไม่ได้โกรธไม่ได้แค้น ไม่ได้ประชด ไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่ในใจเลย แต่ที่ทำเพราะต้องการขอเวลาสักพัก...แล้วค่อยติดต่อพูดคุยถามถึงสาระทุกข์และเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน...เพราะว่าใจเราไปแล้วจริง ๆ ๆ ๆ
เวลาเริ่มผ่านไป...และเค้าก็คงมีใครหลาย ๆ คนมาแทนที่...ทุกอย่างเริ่มลงตัว...เราก็ได้เป็นไปดั่งที่เราตั้งใจ
สิ่งที่ตัดสินใจทำลงไป...เรามั่นใจว่า “ไม่มีผลกระทบกับลูก ๆ แน่นอน...และมั่นใจว่าเราเลี้ยงลูกได้” และพาลูกเข้าวัด ทำบุญ อย่างต่อเนื่อง และส่งลูกไปปฏิบัติธรรม...
สิ่งที่ทำนั้น...เป็นการตัดสินใจถูกหรือผิด???
...เริ่มต้นเค้าปกปิดเรื่องครอบครัวของเค้าได้อย่างสนิท แนบเนียน .... สุดท้ายเค้าก็ปกปิดเรื่องเราต่อครอบครัวเค้าได้อย่างสนิทและแนบเนียนเช่นกัน...แต่เราไม่เคยคิดหรืออยากให้ครอบครัวของเค้ารับรู้เลย...เพราะถ้ารู้ทุกอย่างคงบานปลายแน่ ๆ...ตลอดเวลาจนมีลูกด้วยกันเค้าบอกและตอกย้ำกับเราเสมอว่า...เค้ารักเรามาก ขอให้เรารับรู้ไว้อย่างเดียวว่า "เราคือภรรยาเค้าคนเดียว" แต่ที่เค้ามีครอบครัวมาก่อน เค้าไม่เคยรักและตอนนั้นเค้ายังเด็ก...แต่เราก็รู้ว่า คำพูดเหล่านั้น "น่าจะเป็นคำมักง่าย" มากกว่า
http://www.kachin.bi...in/JOMRAT01.htm
ด้วยรักจากใจ ด้วยห่วงใย จากใจจริง
