แรงบันดาลใจ : นึกถึง มรณสติ ( ตาย ก่อน ตาย ตามคำสอนของ ท่านพุทธทาส )
ดวงตะวัน แสงทองส่องพลันเริ่มวันกันใหม่
ใต้ดวงตะวันแสงทองส่องอำไพ ไม่มี สิ่งใด มีค่าเท่า เวลา
เธอเอย ขอจงได้ คิดชีวิตทุกวัน
ผู้คนมากมายหลายคนปะปนกัน ชีวิตเหล่านั้น มั่นหมายสิ่งใด
" จิต " ที่ฝึกฝน คิดค้นอุบาย ให้คลายสิ่งใดที่ยึดถือ
ก่อน ที่ จะตาย ให้มันตายไปเสียก่อน ก็คงไม่เป็นที่ทุกข์ร้อน
ก่อนที่จะนอน ให้ลองย้อนดูตน หลุดพ้น ถึงตอนสุดท้าย
ให้ตาย สบาย แสนเบา หมดตัวเรา ของเรา ทั้งมวล
" ความตาย" แม้ใครจะหมาย ได้คิดถึงมัน
ก็ทำให้ ความสำคัญ มั่นบันเทา ไม่มี ตัวเขา และ เราให้ งมงาย