มี 27 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้

[ท่านต้นผู้ยิ่งใหญ่]

โลกนี้มีหลายอาชีพสุจริตที่ขัดกับการนั่งสมาธิ ยกตัวอย่างเช่นอาชีพที่ต้องใช้จินตนาการอย่างอาชีพนักเขียนเป็นต้น

ผมเป็นคนที่ชอบเขียนวรรณกรรมแนวแฟนตาซี

มีหลายครั้งที่ผมรู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่ขัดกับการนั่งสมาธิเพราะว่า

งานนี้เป็นงานที่จะต้องปล่อยใจปล่อยความคิดตัวเองไปตามจินตนาการ

แต่การนั่งสมาธิเป็นการทำใจให้หยุดนิ่งอยู่กับที่

ซึ่งเห็นได้ชัดว่าทั้งสองสิ่งนี้มันขัดกัน

อยากจะถามว่า

1.อาชีพนี้ยังควรจะทำอยู่อีกหรือไม่

2.คิดอย่างไรกับอาชีพที่ต้องปล่อยจินตนาการความคิดของตัวเองออกไปซึ่งขัดกับการทำสมาธิ

3.ถ้ารักอาชีพเหล่านี้จนไม่อยากจะเลิก จะต้องทำอย่างไรจึงจะทำให้สามารถนั่งสมาธิไปได้ดีพร้อมๆกันไปด้วยได้

[JK564]

ผมว่ามันไม่น่าเกี่ยวกันน่ะ เพราะว่าการนั่งสมาธิ ไม่เกี่ยวกับจินตนาการ การนั่งสมาธิคือการหยุดคิด แต่งานที่คุณกำลังทำคือการคิด

[บุญโต]

1. ช่วงเวลาที่ไม่ได้ทำสมาธิ ทุกคนก็น่าจะมีอาชีพที่แตกต่างกันไป ใช้ความคิด ใช้จินตนาการต่างกันไป...พนักงานบัญชี ฯลฯ

2. ไม่น่าจะขัดกันนะคะ ถ้าแยกแยะให้ถูก

3. ทำอาชีพที่รักต่อไป(ถ้าไม่ทำงานก็อาจไม่มีกิน ไม่มีเงินทำบุญสร้างบารมี) แต่ถึงเวลาที่ต้องทำสมาธิก็ตั้งใจทำให้ดี...หรือไม่ก็ทำงานไป 1 ชั่วโมงก็ทำสมาธิ 1 นาทีงัยค่ะ...อาจจะช่วยส่งผลให้อาชีพการงานดีขึ้นด้วยนะคะ

[arraya]

เวลานั่งสมาธิก็ไม่คิด ตัดเรื่องงานออกจากใจเวลาจะนั่งสมาธิ เพราะคนอื่นๆที่ช่างจินตนาการถึงไม่เป็นนักเขียนก็ฟุ้งซ่านอยู่ดีหล่ะ
แต่สงสัยว่าอาชีพนักเขียนถ้าเขียนเรื่องราวทางโลกจะมีวิบากเหมือนนักแสดงที่ทำให้คนดูเกิดโมหะไหมคะ

[ท่านต้นผู้ยิ่งใหญ่]

ปัญหามันอยู่ตรงที่อาชีพนี้มันทำให้เรามีกำลังที่จะคิดฟุ้งซ่านมากขึ้น และฟุ้งซ่านได้ง่ายขึ้นเรื่อยๆน่ะสิครับ

ซึ่งมันทำให้เวลาที่เรานั่งสมาธิ เราควบคุมจิตใจตนเองได้ยากขึ้นเรื่อยๆเพราะเผลอแค่แวบเดียวเราก็จะนึกถึงเรื่องราวแฟนตาซีที่เราชอบแล้ว

[บุญโต]

ซึ่งมันทำให้เวลาที่เรานั่งสมาธิ เราควบคุมจิตใจตนเองได้ยากขึ้นเรื่อยๆเพราะเผลอแค่แวบเดียวเราก็จะนึกถึงเรื่องราวแฟนตาซีที่เราชอบแล้ว

ถ้าปฏิบัติจริงจัง ต่อเนื่องทุกวัน...ไม่น่าจะเป็นอย่างนั้นเลยน๊า...ลองฟังคนอื่นก่อน มีใครเป็นบ้าง

[ท่านต้นผู้ยิ่งใหญ่]

ขอปรับปรุงคำถามของคุณ arraya


ถ้าไม่เขียนเรื่องราวทางโลกแต่เขียนเรื่องที่คิดขึ้นจากจินตนาการเองล้วนๆ จะมีวิบากเหมือนนักแสดงไหม???

[หัดฝัน]

ถ้าเขียนทำให้คนเกิดแรงบันดาลใจ อยากมีคุณธรรมเพิ่มขึ้น อยากละโลภ โกรธ หลง ก็ไม่บาป แต่เป็นบุญครับ แต่ถ้าตรงข้ามก็บาป ส่วนเรื่องอาชีพนั้น อาชีพที่เหมาะกับการนั่งสมาธิมากที่สุด คือ เป็นพระน่ะครับ มีเวลานั่งสมาธิปฏิบัติธรรมได้เต็มที่ครับ อาชีพอื่นเวลาในการปฏิบัติธรรม ย่อมลดลงไปตามส่วน

[ฟ้ายังฟ้าอยู่]

ไม่ขัดนะคะ ขนาดขับรถอยู่ ยังมีคนตรึกกลางของกลางเรื่อยไป จนเข้าถึงองค์พระขณะขับรถได้เลยค่ะ
เวลานั่งสมาธิต้องทำใจหยุด
แต่ภายหลังจากนั่งสมาธิเสร็จแล้ว สมองคุณจะปลอดโปร่ง จินตนาการจะแล่นฉิวทีเดียว

[นับดาว]

จริงๆแล้วตัวเองก็มีงานเขียนเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเหมือนกัน (แม้จะไม่เก่งขนาดเขียนวรรณกรรมแฟนตาซี )

จึงอยากจะนำประสบการณ์มาแชร์ให้ทราบ เผื่อจะนำไปใช้ได้นะคะ

จริงอยู่ที่งานเขียนเป็นงานที่ต้องใช้การคิดอย่างต่อเนื่อง

ในช่วงที่เริ่มงานเขียนใหม่ๆ ก็มีปัญหานิดหน่อยเหมือนกัน เพราะนั่งธรรมะแล้วฟุ้งแหลก

ยิ่งนั่งยิ่งเหนื่อยจนแทบจะถอดใจไปหลายหน

จนในที่สุด ก็ตัดสินใจเลือกว่า สมาธินี่แหละคือสิ่งที่สำคัญที่สุด

ช่วงนั้นจึงหยุดงานเขียน (และการอ่านเกือบทุกชนิด ซึ่งก็แทบแย่ เพราะชอบอ่านหนังสือมากๆๆๆๆ)

ตั้งใจฝึกสมาธิอย่างจริงจัง ให้เวลาจนมีผลการปฏิบัติธรรมอยู่ในระดับหนึ่ง (ซึ่งก็ไม่ถือว่าดีมากนะคะ)

ในที่สุดก็ค้นพบว่า เมื่อใจหยุดในระดับหนึ่งแล้ว จะไม่มีความคิดใดๆมาแผ้วพาน

เรื่องราวในสมอง และในใจจะถูกจัดระเบียบอย่างเป็นระบบ

เวลานั่งสมาธิ อาจจะมีฟุ้งบ้าง แต่ก็ไม่ฟุ้งแหลกแบบช่วงก่อน

เหมือนมีลิ้นชักเก็บเรื่องต่างๆ เวลาจะใช้เรื่องไหนก็ดึงลิ้นชักเรื่องนั้นๆออกมา

แถมเวลาเขียนหนังสือ การฝึกสมาธิก็ช่วยให้ทำงานได้เร็วขึ้น

ตอนนี้เลยแนะนำว่า ลองตั้งใจฝึกสมาธิสักหน่อยก่อนมั๊ยคะ..แล้วค่อยๆปรับไป

อีกหน่อยก็จะมีลิ้นชักส่วนตัวใช้ ..ข้อสำคัญต้องอดทนฝึกนะคะ อย่าท้อ..ขอเอาใจช่วยค่ะ

[Omena]

1.อาชีพนี้ยังควรจะทำอยู่อีกหรือไม่

ทำต่อไปเถอะค่ะ
หนูก็เป็นเหมือนกัน
แต่กำลังเริ่ม
แต่ควรเขียนให้สร้างสรรค์ สอดแทรกการหยุดหารนิ่งลงไปด้วยนะคะ

การนั่งสมาธิช่วยให้จิตนาการแล่นได้ดีขึ้นค่ะ

2.คิดอย่างไรกับอาชีพที่ต้องปล่อยจินตนาการความคิดของตัวเองออกไปซึ่งขัดกับการทำสมาธิ

ปล่อยจินตนาการเมื่อควรปล่อย

หยุดเมื่อควรหยุด
สมองมนุษย์เป็นเพีงกล้ามเนื้อ ทำงานมากก็ over load เหมือนกันนะคะ
ต้องมีการพักใจด้วย

ลองศึกษาดูค่ะ
ปล. อย่าไปนั่งแบบ hippy แล้วกัน
เพราะพวกนั้นนั่งเพราะเมายา
ไม่ได้ผลอะไร

3.ถ้ารักอาชีพเหล่านี้จนไม่อยากจะเลิก จะต้องทำอย่างไรจึงจะทำให้สามารถนั่งสมาธิไปได้ดีพร้อมๆกันไปด้วยได้

ตามที่อธิบายค่ะ

มีอะไรอยากทราบก็คุยกับในฐานะนักเขียนด้วยกันเองได้นะคะ

muralath2@ hotmail.com ค่ะ

1.อาชีพนี้ยังควรจะทำอยู่อีกหรือไม่

ทำต่อไปเถอะค่ะ
หนูก็เป็นเหมือนกัน
แต่กำลังเริ่ม
แต่ควรเขียนให้สร้างสรรค์ สอดแทรกการหยุดหารนิ่งลงไปด้วยนะคะ

การนั่งสมาธิช่วยให้จิตนาการแล่นได้ดีขึ้นค่ะ

2.คิดอย่างไรกับอาชีพที่ต้องปล่อยจินตนาการความคิดของตัวเองออกไปซึ่งขัดกับการทำสมาธิ

ปล่อยจินตนาการเมื่อควรปล่อย

หยุดเมื่อควรหยุด
สมองมนุษย์เป็นเพีงกล้ามเนื้อ ทำงานมากก็ over load เหมือนกันนะคะ
ต้องมีการพักใจด้วย

ลองศึกษาดูค่ะ
ปล. อย่าไปนั่งแบบ hippy แล้วกัน
เพราะพวกนั้นนั่งเพราะเมายา
ไม่ได้ผลอะไร

3.ถ้ารักอาชีพเหล่านี้จนไม่อยากจะเลิก จะต้องทำอย่างไรจึงจะทำให้สามารถนั่งสมาธิไปได้ดีพร้อมๆกันไปด้วยได้

ตามที่อธิบายค่ะ

มีอะไรอยากทราบก็คุยกับในฐานะนักเขียนด้วยกันเองได้นะคะ

muralath2@ hotmail.com ค่ะ

[ครูอุ๋ย]

อนุโมทนาด้วยนะคะ ที่นักเขียนใสใจนั่งสมาธิกัน ดีเยี่ยมอย่างนี้ อนาคตจะมีแต่เรื่องราวดีๆ ในสังคมของเรา สาธุ สาธุ สาธุ

[ชาร์ป]

ตอบอะไรดีโดนแย่งตอบหมดแล้ว... T-T

นั่งสมาธิไปเถอะครับเพราะ การนั่งสมาธิมันเป็นเหมือนการออกกำลังกาย แต่นี่เป็นการออกกำลังใจแทน ทำให้สภาวะทางด้านจิตใจแข็งแรงขึ้น
ยิ่งเราฝึกซ้อมบ่อยๆ ทำให้เราสามารถดึงความสามารถของตัวเองออกมาได้อย่างเต็มที่ เป้นสภาวะที่บริสุทธิ์
แล้วถ้าเรานั่งสมาธิไปด้วยกับการเขียนนิยายเนี่ย ไม่แน่นะเนื้อเรื่องที่เราเขียนอาจจะเฉียบไปเลยก็ได้

นอกเรื่อง
สำหรับนักเขียนนิยายทั้งหลายกระผมขอ ทำความรู้จักกันหน่อยสิครับ
[email protected] (ผมไม่ค่อยมีเวลาเล่น msn หรอกนะ)

[นักรบทิศตะวันตก]

ผมเป็นคนที่ชอบเขียนวรรณกรรมแนวแฟนตาซี
มีหลายครั้งที่ผมรู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่ขัดกับการนั่งสมาธิเพราะว่า
งานนี้เป็นงานที่จะต้องปล่อยใจปล่อยความคิดตัวเองไปตามจินตนาการ
แต่การนั่งสมาธิเป็นการทำใจให้หยุดนิ่งอยู่กับที่
ซึ่งเห็นได้ชัดว่าทั้งสองสิ่งนี้มันขัดกัน

ไม่ขัดกันหรอกครับงานที่ไม่ขัดต่อศีลธรรมก็ไม่ขัดต่อการนั่งมาธิ หน้าที่ทางโลกทำมาหากินก็ต้องทำไป หน้าที่ที่แท้จริงของการมาเกิดคือการทำใจหยุดเฉยๆก็ต้องทำ อย่างขาดไม่ได้
ลองคิดอีกแง่ผมว่างานทั้งสองนี่เกี่ยวข้องกันนะครับ เพราะงานเขียนต้องปล่อยจินตนาการได้อารมณ์สบาย การนั่งสมาธิก็เช่นเดียวกันต้องมีสติ+อารมณ์สบาย
.........................ขึ้นต้นอะไรก็ได้ แต่ลงท้ายจะอยู่ที่ศูนย์กลางกาย........................................

[light mint]

มีนักเขียนจำนวนมาก ที่นั่งสมาธิ และนั่งได้ดีด้วย ไม่ขัดกับอาชีพค่ะ

ถ้าใจชอบคิดเวลานั่งสมาธิ ก็รักษาสติ แต่ปล่อยอารมณ์สบายๆ อย่าไปเคร่งเครียดกับตัวเอง

ทำการบ้าน 10 ข้อ ของคุณครูไม่ใหญ่ ช่วยได้มากเลยค่ะ

. . . . . . . . . . . . . .

จากคำกล่าวที่ว่า เวลาเรียนก็เรียน เวลาเล่นก็เล่น

เมื่อเป็นเวลาของสิ่งไหน ก็ทำสิ่งนั้นให้ดี

[WISH]

1.อาชีพนี้ยังควรจะทำอยู่อีกหรือไม่

นักเขียนไม่จัดเป็นอาชีพต้องห้าม ยังจัดเป็นสัมมาอาชีวะ

2.คิดอย่างไรกับอาชีพที่ต้องปล่อยจินตนาการความคิดของตัวเองออกไปซึ่งขัดกับการทำสมาธิ

ไม่ได้ขัดกันแต่อย่างใด ขณะปล่อยจินตนาการก็สามารถดำรงสัมมาสติ สัมมาสมาธิได้ เพียงแต่ไม่ได้อยู่ในอิริยาบถของสมาธิคู้บัลลังภ์เท่านั้น

3.ถ้ารักอาชีพเหล่านี้จนไม่อยากจะเลิก จะต้องทำอย่างไรจึงจะทำให้สามารถนั่งสมาธิไปได้ดีพร้อมๆกันไปด้วยได้

กาลัญญุตา แบ่งเวลางาน-การบ้านของครูไม่ใหญ่ จัดให้ลงตัว นิ่งๆ นุ่มๆ เบาๆ สบายๆ แล้ว Creative จะคู่ไปกับความคิดสร้างสรรค์

[Tanay007]

ก็อย่างที่ทุกคนว่ามาครับ ไม่ขัดกันครับ เพียงแต่ว่าควรจะปรับผังการดำเนินชีวิตประจำวันซะบ้าง และสร้างโยนิโส มนสิการ ว่า ช่วงเวลาทำงาน กับช่วงเวลาพักการทำงานยังสามารถอยู่ร่วมกันในวันเดียวกันได้ไม่ขัดแย้งกัน ช่วงเวลาการคิดเขียนงานกับช่วงเวลาหยุดคิดทำสมาธิทำไมจะอยู่ร่วมกันไม่ได้เล่า สงสารใจตัวเองเถิด ให้โอกาสให้ใจตัวเองได้พักบ้างเถิด

[จริยคุณกุลภัทร์]

เศรษฐกิจกับจิตใจยังไปด้วยกันได้
แล้วทำไม...........เรื่องนี้จึงทำไม่ได้
...เป็นกำลังใจให้นะคะ.............
คุณทำได้แน่ๆถ้าได้ทำ..........
ทำไม่ได้เพราะไม่ได้ทำ.............
เพราะฉนั้นทำเถอะค่ะ..สาธุ

[lZephirothZl]

ผมว่าแยกกันได้นะครับ ต้องปรับใจ ที่สำคัญ คือ ยังไงสมาธิก้อขาดไม่ได้นะครับ

[glouy.]

ผมเห็นว่ามันไม่เห็นจะขัดแย้งกันเลยน่ะครับ แยกแยะให้ถูก เราสามารถทำงาน ไปพร้อมกับการทำสมาธิ ไปคู่กัน ครับ


(( ชอบจริงๆเลย)) กับคำพูดของคุณดับดาว "อีกหน่อยก็จะมีลิ้นชักส่วนตัวใช้"

[เถลิงเกียรติ]

เวลาเราทานข้าว เราจะไม่สามารถพูดได้

ถ้าฝืนทำ ..!!!

ข้าวก็จะกระเด็นออกจากปาก

เวลาเราพูด เราก็จะไม่สามารถ เคี้ยวข้าวได้

กระทู้ที่ท่านได้ตั้งมา ฉันใดก็ฉันนั้น ครับ

[นับดาว]

(( ชอบจริงๆเลย)) กับคำพูดของคุณดับดาว "อีกหน่อยก็จะมีลิ้นชักส่วนตัวใช้"

ลืมไปค่ะว่าเดี๋ยวนี้เป็นยุค IT คำว่าลิ้นชักอาจจะเชยไปแล้ว... จะเปลี่ยนเป็นคำว่า

"มี Floder ส่วนตัว" ก็ได้นะคะ

เวลาเราทานข้าว เราจะไม่สามารถพูดได้


ถ้าฝืนทำ ..!!!


ข้าวก็จะกระเด็นออกจากปาก

เวลาเราพูด เราก็จะไม่สามารถ เคี้ยวข้าวได้

กระทู้ที่ท่านได้ตั้งมา ฉันใดก็ฉันนั้น ครับ

พยายามตีความแล้ว แต่ไม่เข้าใจอ่ะค่ะ รบกวนคุณเถลิงเกียรติช่วยขยายความ

จะเป็นพระคุณกับคนคิดไม่ออกอย่างยิ่งค่ะ

หมายถึง คนเราทำได้ทีละอย่างเหรอคะ ?

[ท่านต้นผู้ยิ่งใหญ่]

คุณนับดาวน่าจะเข้าใจถูกแล้วล่ะครับ

[บุญโต]

เด็กชายคนหนึ่งอายุราว๗-๘ ขวบ มาถามท่านอาจารย์ว่า “หลวงลุง ทำไมทุกอย่างจึงมีชื่อเล่าครับ” บางท่านฟังดูแล้วอาจจะเห็นเป็นคำถามซื่อ ๆ ของเด็ก ๆที่ไร้เดียงสา จึงเป็นคำถามที่ไร้สาระ บางคนอาจจะคิดเลยเถิดไปว่า ถามอะไรโง่ ๆ เช่นนั้น ทุกอย่างมันก็ต้องมีชื่อเรียก ที่จริงแล้วคำถามซื่อ ๆ โง่ ๆ ของเด็กชายคนนี้กลับกลายเป็นคำตอบที่เป็นแก่นแท้ของศาสนาพุทธ พูดให้ตรงจุดคือ เด็กคนนี้สามารถเห็นสัจธรรมอันสูงสุดของจักรวาลได้ เขาเห็นทุกอย่างตามที่มันเป็นจริง เมื่อใครสามารถเห็นทุกอย่างตามความเป็นจริงได้แล้ว เขาจะไม่เห็น ”ชื่อ” อันเป็นสิ่งสมมุติขึ้นมาใช้เพื่อการสื่อสาร และนี่คือประสบการณ์ที่เด็กคนนี้ได้พบ คือความที่ทุกอย่างไม่มีชื่อในตัวของมัน เขาจึงแปลกใจว่าทำไมผู้ใหญ่จึงตั้งชื่อให้กับทุกอย่างเพราะสิ่งที่เขาเห็นนั้นมันไม่มีชื่อ เด็กคนนี้เห็นความจริงของธรรมชาติหรือ ธรรมสัจจะ นั่นคือความเป็นอย่างนั้นเอง หรือ ตถตา ความที่ไม่มีอะไรผิดจากความเป็นอย่างนั้นเอง อนัญถตา ความจริงในระดับนี้แหละที่พระพุทธเจ้าเรียกว่า ปรมัตถสัจจะ

อย่างไรก็ตาม ถึงแม้เด็กคนนี้จะเห็นสัจธรรมอันสูงสุด แต่มิได้หมายความว่าเขารู้ว่ามันคืออะไร เปรียบเหมือนกับชาวป่าที่ไม่เคยเข้าเมืองและไม่รู้คุณค่าของทอง ถึงแม้เขาจะกินนอนอยู่บนผืนดินที่เต็มไปด้วยทอง ทั้ง ๆ ที่เขาเห็น แต่เขาก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ฉันใดก็ฉันนั้น การเห็นกับการรู้ว่าอะไรเป็นอะไรเป็นสองขั้นตอนที่แตกต่างกัน เมื่อเห็นแล้วจะต้องมีญานที่มาบอกให้รู้ว่านี่คือสัจธรรมอันสูงสุด ญานนี้จะเกิดได้ก็ต่อเมื่อมีการเดินตามแห่งองค์อริยมรรคอันเริ่มต้นด้วยความเห็นชอบและจบลงด้วยการทำสมาธิ ดังนั้น ถึงแม้เด็กคนนี้เห็นสัจจธรรมอันสูงสุด แต่เป็นการเห็นที่ยังอยู่ในแวดวงของความไม่รู้หรืออวิชชา เมื่อไม่รู้ เขาจึงไม่รู้จักรักษาสิ่งที่เขาเห็น เมื่อโตขึ้น เรียนรู้ทางโลกมากขึ้น ความคิดเริ่มซับซ้อน และสิ่งที่เขาเคยเห็นคือสภาวะที่ทุกอย่างไม่มีชื่อนั้นก็ค่อย ๆ จืดจางและหายไปในที่สุด อย่างไรก็ตาม ประสบการณ์ของเด็กชายผู้นี้คล้ายคลึงหรือจะเรียกว่าเหมือนก็ไม่ผิดนักกับสิ่งที่พระพุทธเจ้าได้ตรัสสอนแก่พาหิยะเมื่อครั้งที่พาหิยะรู้สึกรีบร้อนใคร่อยากรู้แก่นธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้าเป็นที่สุดทั้ง ๆ ที่ท่านบอกให้พาหิยะคอยก่อนถึงสองครั้งเพราะท่านกำลังนำสาวกเดินบิณฑบาตรอยู่ แต่ในที่สุด พระพุทธเจ้าได้ตรัสแก่พาหิยะว่า

พาหิยะ ขอให้เธอทำอย่างนี้นะ เมื่อเห็นก็สักแต่ว่าเห็น เมื่อได้ยินก็สักแต่ว่าได้ยิน เมื้อได้กลิ่นก็สักแต่ว่าได้กลิ่น เมื่อลิ้มรสก็สักแต่ว่ารู้รส เมื่อสัมผัสก็สักแต่ว่ารู้สัมผัส เมื่อเธอทำสิ่งเหล่านี้ได้แล้ว พระนิพพานจะอยู่ไม่ไกลจากเธอเลย

พาหิยะเมื่อฟังจบก็ตรัสรู้เป็นพระอรหันต์ทันทีเพราะเกิดญาน ฉะนั้น ถึงแม้เด็กคนนี้จะเห็นสัจธรรมอันสูงสุด แต่เขาก็มิได้เป็นพระอริยบุคคลแต่อย่างใดเพราะความรู้ยังไม่เกิด

ที่เล่าเรื่องนี้เพราะให้ผู้อ่านเข้าใจได้อย่างถ่องแท้ว่า สัจธรรมอันสูงสุดเป็นสิ่งที่คนธรรมดาอย่างเรา ๆ ท่าน ๆ สามารถเห็นได้เหมือนกับที่เด็กคนนี้ได้เห็นมาแล้ว นี่แหละที่ดิฉันได้อธิบายในบทก่อนว่าเหมือนกับภาพสามมิติที่ซ่อนอยู่ในภาพสองมิติ แต่คนส่วนมากก็มองไม่เห็น เด็กคนนี้สามารถเห็นได้ เพราะความคิดความทรงจำของเด็กมีน้อยและไม่ซับซ้อนมากเท่ากับผู้ใหญ่ เขาจึงสามารถเห็นความไม่มีชื่อของสรรพสิ่งได้ง่าย คือเห็นทุกอย่างตามที่มันเป็นอยู่เท่านั้น ในขณะที่ผู้ใหญ่เมื่อเห็นอะไรแล้ว สมองแล่นก่อนและเร็วมากจึงเห็นทุกสิ่งทุกอย่างติดมากับชื่อ และไม่ใช่ชื่ออย่างเดียว สมองยังบอกอีกว่าชื่อนั้นมันมีคุณค่าอะไรติดมาด้วย พอรู้คุณค่าแล้ว ก็จะคิดเลยเถิดไปถึงเรื่องได้เรื่องเสีย ยิ่งคนเรียนมากรู้มากหัวสมองยิ่งซับซ้อนเต็มไปด้วยความคิดความจำและคุณค่าที่ติดมากับมันด้วยแล้ว จะกลายเป็นอุปสรรคอันใหญ่หลวงต่อการเห็นอย่างซื่อ ๆ คนที่คิดแต่เรื่องได้เรื่องเสียมากเท่าไร ก็จะยิ่งไม่มีวันเห็นสัจธรรมอันสูงสุดนี้ได้เลย อย่างไรก็ตาม สัจธรรมอันสูงสุดหรือพระนิพพานก็คือ การสามารถเข้าถึงสภาวะที่ไม่มีชื่อของจักรวาลหรือของสิ่งต่าง ๆ ที่เรากำลังเห็นอยู่สัมผัสอยู่ในขณะนี้นั่นเอง

ในที่สุดก็ต้องวกมาสู่เรื่องเดียวที่จำเป็นต้องรู้ต้องฝึก คือ จะทำอย่างไรจึงจะเห็นสัจธรรมอันสูงสุดนี้ได้ คำตอบคือ เราต้องมานั่งฝึกเรื่องสติปัฏฐานสี่หรือวิปัสสนาภาวนา คำว่า วิ แปลว่า แจ้ง หรือ ทะลุ ปัสนา มาจาก ทัสนา คือ การเห็น รวมแล้ว แปลว่าเห็นแจ้ง เห็นทะลุตามความเป็นจริงของมัน คือเห็นความเป็นอย่างนั้นเอง (ตถตา) ซึ่งเป็นสิ่งเดียวกับเห็นความไม่มีชื่อของสรรพสิ่ง สติปัฏฐานสี่จึงเป็นขั้นตอนของการพยายามลดความซับซ้อนของการคิดการจำให้น้อยลง การลดความซับซ้อนของจิตคือการเอาขยะออกจากจิตที่ติดมากับความคิดและความรู้สึก เช่นขยะเกี่ยวกับเรื่องได้เรื่องเสีย ความโกรธ อิจฉาริษยา ขยะเหล่านี้จะเอาออกไปได้ก็ด้วยการฝึกสติปัฏฐานสี่ เมื่อเอาขยะออกจากจิตได้พอสมควรแล้ว จิตจะมีความบริสุทธิ์มากขึ้นหรือบางทีเรียกว่าจิตว่างก็ได้ ความบริสุทธิ์หรือความว่างของจิตจะทำให้สามารถเห็นความบริสุทธิ์หรือความว่าง (อนัตตา) ของสรรพสิ่ง ซึ่งเป็นเรื่องเดียวกับการเห็นความไม่มีชื่อของสรรพสิ่งทั้งปวงด้วย ผู้ที่อยากเห็นสัจธรรมอันสูงสุดควรจะเร่งรีบหาผู้รู้สอนให้ การเห็นสัจธรรมอันสูงสุดก็คือการเห็นพระนิพพานและเห็นการสิ้นทุกข์ของตนเองด้วย.

[ท่านต้นผู้ยิ่งใหญ่]

อืม...น้องน้ำทิพย์อธิบายได้ดีจริงๆ

ไม่ทราบว่าเอาข้อมูลมาจากไหนเหรอครับ

[บุญโต]

ขอบคุณมากค่ะ สำหรับคำชม...
นั่นนะซิค่ะ...ลืมบอกที่มาที่ไปของข้อมูล

[light mint]

"เมื่อเห็นก็สักแต่ว่าเห็น เมื่อได้ยินก็สักแต่ว่าได้ยิน เมื่อได้กลิ่นก็สักแต่ว่าได้กลิ่น
เมื่อลิ้มรสก็สักแต่ว่ารู้รส เมื่อสัมผัสก็สักแต่ว่ารู้สัมผัส"...

และใจหยุดอยู่ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ 7

..............................................

ขออนุโมทนาบุญกับคุณ "หนูชื่อสายน้ำทิพย์"ค่ะ

[chankitt]

การตัดสิน
ผมว่าขึ้นอยู่กับเป้าหมายครับ
คือ สิ่งที่เราต้องตัดสินใจทุกอย่าง มีมาตรวัดคือ ความดี กับ ความชั่ว
ถ้าว่าดีเราต้องการดีแค่ไหน?เป็นเพราะระดับความดีที่ต้องการนี่แหละครับ

เครื่องมือวัดก็คือ
-ความถูกต้อง นี่ถูกต้องตาม กฏหมาย ระเบียบ เป็นต้น
-ความควรไม่ควร เป็นต้นว่าสิ่งที่ทำมีผลเนื่องกับอะไร ถ้าส่อไปในทางไม่ดีแล้วละก็ไม่ควร
-ความดีความชั่ว ตามกุศลกรรมบท10เลยครับ

ถ้าถามผมถึงอาชีพที่บริสุทธิ์ผมจะนึกถึง อาชีพนักบวชครับ
ส่วนอื่น ๆ ก็ชื่อว่าครองเรือน

ส่วนเรื่องอาชีพนักเขียนกับการปฏิบัติธรรม เราก็ทำทั้งสองอย่างไปพร้อม ๆ กันได้ครับ
แต่การจัดสรรเวลานั้นสำคัญ (มันยากนะครับแต่ว่าสำคัญ)

ที่ท่านหนึ่งชวนให้เขียนเรื่องที่สร้างสรรค์ ผมเห็นด้วย
อะไรที่ดี ๆ เวลาที่อ่าน เวลาที่เขียน เวลาที่ระลึกถึง ใจสบายดีนะครับ
การปฏิบัติธรรมด้วยใจที่หยุดนิ่งหลังจากการงานอย่างนี้ ไม่อยากเดาเลยว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป