คือเรื่องมีอยู่ว่า เริ่มแรกผมเคยเจอน้องผู้หญิงคนหนึ่งในงานบุญเวียนเทียนรอบมหาธรรมกายเจดีย์ เธอเป็นอาสาสมัครน่ะครับ แต่ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรแต่ก็มีความคิดเหมือนคนธรรมดาอยู่บ้างนั่นก็คือมีความสนใจน้องเขานิดหน่อย แล้วหลังจากวันนั้นผมก้ไม่ได้เจอน้องเขาอีก ต่อมาเมื่อกลางเดือนที่ผ่านมา ผมได้ไปปฏิบัติธรรมที่เชียงใหม่ หลังจากปฏิบัติธรรมเสร็จกลับมาถึงวัดร่วมงานบุญบวชพระ590รูปต่อ ผมก็ได้บังเอิญเจอน้องเขาอีก เจอคราวนี้ต้องยอมรับอย่างลูกผู้ชายครับว่าไม่รู้ทำไมผมถึงได้รู้สึกชื่นชอบน้องเขามากขึ้น แต่ตอนนั้นผมก็ยังไม่ได้คิดอะไรมากมาย และเนื่องจากผมพึ่งกลับจากปฏิบัติธรรม ผมจึงยังมีความสุขกับการได้ปฏิบัติธรรมอยู่ และเพื่อให้ได้บุญเต็มที่ผมจึงตรึกนึกถึงองค์พระอยู่ตลอด แต่ไม่ทราบว่าด้วยเหตุผลใด อยู่ดีๆใบหน้าของน้องเขาก็มาปรากฏซ้อนทับองค์พระของผมเอาซะอย่างนั้น และทำให้ผมรู้สึกอยากเห็นหน้าน้องเขาอีก แต่ตอนนั้นผมทำใจอยู่เหมือนกันครับ เพราะคิดว่ายังไงคงไม่ได้เจออีกแน่เพราะที่วัดก็ออกจะกว้างแถมตอนนั้นคนก็เยอะร่วมหมื่นคง คงยากที่จะหาใครสักคนเจอ อีกประการตอนที่เจอกันครั้งก่อนผมก็มีมองหาน้องเขาแต่ก็หาไม่เจอเพราะคนเยอะเหมือนกับครั้งนี้ ท่านที่เคยหาใครสักคนในวัดน่าจะทราบดี ขณะนั้นผมก็ได้แต่นึกในใจว่าอยากเจอน้องคนนั้นอีก แต่ก็ตรึกนึกถึงองค์พระไปด้วย และเมื่อพิธีเริ่มขึ้น ผมก็เดินไปที่มหาวิหารคตเพื่อไปร่วมเดินในขบวนด้วย เจ้ากรรม
ผมได้เจอน้องคนนั้นอีก แล้วน้องเขาก็ส่งถุงใส่รองเท้ากับพลาสติกรองนั่งให้ผม ผมเห็นน้องเขากำลังทำหน้าที่อยู่เลยไม่อยากไปกวนเขา และเมื่อพิธีเริ่ม ผมก็ร่วมเดินประทักษิณ ใจก็พยายามตรึกนึกถึงองค์พระ แต่ก็ไม่วายคิดอยากเจอน้องเขาอีก เดินไปถึงครึ่งรอบบริเวณด้านหลังเจดีย์ เจ้ากรรมอีกแล้วครับ - -ล ผมเห็นน้องเขายืนอยู่รอบนอกของขบวน(คิดในใจ อะไรดลใจให้เจออีกเนี่ย - -" )หลังจากเดินประทักษิณเสร็จแล้ว ผมก็เดินกลับไปที่ทางเข้าวิหารคดเพื่อหาที่นั่ง กรรมอีกแล้ว ผมเห็นน้องเขาเดินมากับอาสาสมัครอีกคน ตามหลังผมมา ( - - อะไรจะเป็นใจให้ผมขนาดน้าน ) เมื่อถึงทางเข้ามาหารวิหาร ผมเห็นน้องเขาจัดการเก็บเพชรเก็บพลอยแถวนั้นอยู่ และเดินหิ้วถุงใบใหญ่กับอาสาสมัครอีกคน ดูแล้วลำบากมาก ผมเลยเข้าไปเพื่อช่วยน้องเขาถือ แต่ - - เดินมาได้สักพักผมเจอคุณแม่ผมท่านไปร่วมงานด้วย ผมเลยต้องแวะคุยกับท่าน น้องเขาก็เลยต้องถือถุงเดินกลับมากันเอง หลังจากผมคุยกับคุณแม่ผมเสร็จ ผมก็คิดในใจว่าจะหาน้องเขาเพื่อขอโทษที่ไม่ได้ช่วยถือถุงมาให้ถึงที่ แต่ก็ไม่ได้เจอกันผมจึงเดินกลับที่รถของผมที่จอดทิ้งไว้เพื่อทานข้าวเช้า และทำกิจธุระของตัวเอง ใจก็ตรึกนึกถึงองค์พระอยู่ตลอด แต่ก็ไม่วายครับ - -" แทนที่จะนึกภาวนาสัมมาอะระหัง ผมกลับนึกแต่ อยากเจอน้องคนนั้นอีกครั้งๆๆๆๆ หลังจากทำกิจของผมเสร็จผมจึงไปหาคุณแม่ผม เพื่อร่วมถวายผ้าไตรกับคุณแม่ เมื่อพิธีเริ่ม เชื่อไหมครับ ผมได้เจอน้องคนนั้นอีก เพราะน้องเขามานั่งร่วมถวายผ้าไตรใกล้ๆกับจุดที่คุณแม่ผมนั่งอยู่ ( - - อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ )
ขอยอมรับอย่างลูกผู้ชายนะครับ ผมเริ่มเกิดความรักกับน้องเขาตั้งแต่วันนั้นมา ในใจนึกถึงแต่หน้าน้องเขาอยู่ตลอด แต่ความรู้สึกของผมมันไม่ใช่ความรักเหมือนหนุ่มสาวทั่วไปนะครับ เพราะถ้าเป็นความรักทั่วไปมักจะมีเรื่องกามารมณ์เข้ามาเกี่ยวข้อง ชวนไปเที่ยวไปดูหนังด้วยกันทำนองนี้ใช่ไหมครับ แต่ผมกลับรู้สึกกับน้องเขาอีกแบบ แทนที่อยากจะชวนไปเที่ยวไปทานข้าวด้วยกันเหมือนหนุ่มสาวคนอื่น แต่ผมกลับอยากชวนน้องเขาไปปฏิบัติธรรมด้วยกัน หากผมได้มีโอกาสไปอีกครั้ง ยังมีความคิดอยู่ว่าถ้าได้เจอน้องเขาอีกครั้งก็จะเอ่ยปากชวนน้องเขา ส่วนเรื่องกามารมณ์เหมือนกับหนุ่มสาวคนอื่นๆแทบจะไม่มีอยู่ในหัวผมเลยครับ คิดอย่างเดียวว่าถ้าเจอจะชวนไปปฏิบัติธรรมด้วยกันให้ได้ ถึงขนาดที่ว่าให้เพื่อนผมจองคิวไปปฏิบัติธรรมเผื่อไว้ให้เลยทีเดียวน่ะครับ
เรื่องผมอาจจะยาวไปสักนิด คิดเสียว่าเป็นเรื่องเล่าเพื่อความสนุกให้ผ่อนคลายแล้วกันนะครับ แต่ก็อยากถามความเห็นจากทุกท่านว่า เพราะอะไรทำไมผมถึงได้คิดอยากไปปฏิบัติธรรมกับน้องเขา แล้วถ้าผมเจอน้องเขาอีกผมควรจะชวนน้องเขาไหมครับ แล้วจะผิดหรือบาปไหมถ้าผมเกิดความรักขึ้นมาในบริเวนวัด
