มี 4 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้

[นักท่องเที่ยว]

ในครั้งศาสนาพระกัสสปสัมมาสัมพุทธเจ้า มาอุบัติในโลก มีบุรุษเข็ญใจไร้ญาติพี่น้องทั้งทรัพย์สินเงินทองก็ขาดแคลนอาศัยเลี้ยงชีพในเมืองพาราณสี ไปหาสิริธรรมมหาเศรษฐีมีทรัพย์ ๘๐ โกฏิ แล้ววิงวอนขออยู่เป็นลูกจ้าง ท่านเศรษฐีมีความสงสารจึงถามว่ามีความรู้อะไรบ้าง บุรุษเข็ญใจบอกว่า ข้าพเจ้าไม่มีความรู้อะไรเลย มีแต่กำลังกายเท่านั้น ท่านเศรษฐีกล่าวว่า ถ้าเช่นนั้นท่านจงไปรักษาหญ้าเราจะให้ข้าววันละหม้อตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา บุรุษก็รักษาหญ้าจนมีชื่อว่า ติณณปาละ อยู่มาวันหนึ่งติณณปาละ มาคิดว่าตัวเรานี้ ในชาติปางก่อนคงจะไม่ได้ทำบุญกุศลอันใดไว้เลย มาถึงชาตินี้เราจึงได้ลำบากยากแค้น แม้อาหารที่จะรับประทานไปวันหนึ่ง ๆ ก็ทั้งยากแต่นี้ต่อไปเราจะต้องขวนขวายให้ทานทุก ๆ วัน เมื่อมีความตั้งใจอย่างนี้แล้ว ก็แบ่งอาหารออกเป็น ๒ ส่วน ๆ หนึ่งก็ถวายแก่พระภิกษุสงฆ์ อีกส่วนหนึ่งไว้บริโภคเองทำอย่างนี้ตลอดมิได้ขาด ด้วยอำนาจบุญกุศลที่ติณณปาละทำนั้น ก็ทราบไปถึงสิริธรรมเศรษฐีผู้เป็นนายจ้างจึงสั่งเพิ่มอาหารขึ้นอีกเป็น ๓ ส่วน ติณณปาละก็แบ่งออกไปอีกเป็น ๓ ส่วน ส่วนหนึ่งถายภิกษุสามเณร อีกส่วนหนึ่งให้แก่ยาจก อีกส่วน ตนเก็บไว้บริโภค ทำอยู่อย่างนี้เป็นลำดับมา จนถึงฤดูออกพรรษาประชาชนและท่านสิริธรรมเศรษฐีได้พากันทำกฐินทานเพื่อถวายแก่ภิษุสงฆ์ผู้อยู่จำพรรษาด้านไตรมาส สามดือน ติณณปาละได้ทราบข่าวดังนี้แล้วก็เข้าไปหาสิริธรรมเศรษฐีถามถึงอานิสงส์ผลของกฐินทานว่า การถวายอย่างนี้ คงจะมีผลเป็นอันมาก เพราะประชาชนไม่นิ่งนอนใจช่วยกันหลายคน เศรษฐีบอกถึงคุณานุภาพของกฐินทานโดยละเอียด จนติณณปาละเกิดศรัทธาแก่กล้า ก็ถามว่าอีกเมื่อไรจะถึงกำหนดถวาย เศรษฐีบอกว่าอีก ๗ วัน ติณณปาละก็กลับไปสู่ที่อยู่ของตนก็คิดว่าจะนำของไปเป็นวัตถุทานก็ไม่มี เห็นอยู่แต่ผ้านุ่งผืนเดียวเท่านั้นที่จะนำเข้าเป็นส่วนกฐินทานได้ เมื่อจะเปลื้องผ้าทำทานตัวกิเลสคือความตระหนี่เหนี่ยวแน่นก็มากั้นไว้ถ้าสละผ้าผืนนั้นแล้วเราจะเอาที่ไหนนุ่ง มีอยู่ผืนเดียวเท่านั้น ผลที่สุดก็ตัดสินใจเด็ดขาด ว่าเราจะต้องถวายแน่ก็เปลื้องผ้ามาทำการซักฟอกและย้อมด้วยน้ำฝาด ตนเองก็เอาใบไม้มานุ่งป้องกันความอายเท่านั้น แล้วรีบนำผ้าไปหาเศรษฐี มอบอนุโมทนาผ้านั้นเป็นส่วนบริวารของกฐินนั้น เศรษฐีก็รับอนุโมทนานำผ้าผืนของติณณปาละเข้าเป็นส่วนบริวาร ซึ่งยังขาดอยู่ผืนหนึ่งแล้วนำไปถวายแด่พระภิกษุสงฆ์เสียงโกลาหลก็บังเกิดขึ้นในขณะนั้นด้วยเสียงสาธุการของเทวดาทั่วทั้งอากาศและปฐพี

พระมหากษัตริย์ได้ทรงสดับเสียงนั้นแล้ว ก็ตกรพะทัยกลัวว่าจะมีมรณภัยมาถึง พระองค์รับสั่งให้หาปุโรหิต แล้วตรัสถามถึงสาเหตุโกลาหลอื้ออึงนั้น ในครั้งนั้นมีเทดาองค์หนึ่งที่รักษาเศวตฉัตรจึงกล่าวว่า ดูกรมหาบพิตรเสียงโกลาหลอื้ออึงนั้น มิใช่ว่าจะมีภัยมาถึงพระองค์ นั้นเป็นเสียงของเทวดาทั้งหลายหมื่นโลกธาตุได้สาธุการส่วนกุศลของติณณปาละเป็นคนเข็ญใจ รักษาไร่หญ้าของเศรษฐี ได้เปลื้องผ้านุ่งของตัวเองออกมาเป็นส่วนกฐินทาน พระองค์อย่าตกพระทัยไปเลย พระราชาทรงทราบเช่นนั้นก็ทรงิติยินดี รับสั่งให้หาติณณปาละพร้อมทั้งส่งผ้าสาฎกคู่หนึ่ง ราคาผืนละหนึ่งแสนกหาปณะไปพระราชทาน นายติณณปาละก็นุ่งสาฎกเข้าเฝ้าพระราชา ครั้นพรราชาขอซื้อส่วนกุศลด้วยทรัพย์มีประมาณหนึ่งพัน จนทวีขึ้นเป็นลำดับจนถึงแสนกหาปนะ ติณณปาละก็ไม่ขายให้ตามพระประสงค์จึงได้กราบทูล จะทรงซื้อด้วยทรัพย์นั้นไม่ได้ พระเจ้าข้า ถ้าพระองค์จะอนุโมทนาส่วนบุญนี้ได้อยู่พระเจ้าข้า พระราชามีความยินดเป็นอย่างยิ่งให้คนตีฆ้องร้องประกาศตลอดทั้งพระนครและพระราชทาน ช้าง ม้า โค กระบือ ข้าทาสชายหญิงอย่าละหนึ่งร้อย บูชาแก่ติณณปาละเป็นอันมาก แล้วตั้งไว้ในตำแหน่งเศรษฐีส่วนพ่อค้าคฤหบดีเศรษฐีก็พากันสละทรัพย์เป็นจำนวนมากอกกบูชาคุณติณณปาละเป็นสมบัติมากมาย ที่ติณณปาละได้แล้วก็ด้วยบุญกุศลเจตนาอันแรงกลาจึงให้ผลสำเร็จทันตาเห็นในปัจจุบันชาติ ครั้นติณณปาละทำกิริยาตายแล้ว ก็ไปเกิดในดาวดึงส์สวรรค์ ครั้นถึงศาสนาของพระศรีอริยเมตไตรย์สัมมาสัมพุทธเจ้ามาตรัส ติณณปาละเทวบุตร ก็จะจุติอยู่ ๔ หมื่นปีแล้วออกบวชเป็นเอหิภิกขุอุปสัมปทา สำเร็จพระอรหันต์องค์หนึ่งของพระศรีอริยะเมตไตรย์มีนามว่าติณณปาละเถระ ดังนี้เป็นต้น

ตสุมา สาธโว เมื่อสาธุชนพุทธบริษัททั้งหลายที่ทราบรู้เหตุรู้ผลของการถวายผ้ากฐินทานว่ามีอานิสงส์ อย่างไรแล้ว ขอให้ท่านทั้งหลายอย่าเป็นผู้ประมาท ในเมื่อถึงคราวกาลสมันที่จะถวายก็ควรจะถวายก็ควรจะทำเป็นของมากน้อยอย่างไรไม่สำคัญ สำคัญว่าให้ทำด้วยศรัทธาอย่างจริงจัง แล้วตั้งความปรารถนาของตนไว้ด้วยดี มิใช่ว่าทำเห็นแต่หน้าหาความศรัทธามิได้ ทรัพย์ที่เราสละไปก็จะไม่ได้ผลเต็มที่ ถ้าเราทำด้วยความเต็มใจแล้วถึงแม้จะน้อยก็ย่อมมีอานิสงส์มากดังเรื่องติณณปาละ
ผู้ประสงค์จะทอดกฐินจะทำอย่างไร
พุทธศาสนิกชนทั่วไป ย่อมถือกันว่าการทำบุญทอดฐินเป็นกุศลแรง เพราะเป็นกาลทาน ทำได้เพียงปีละ ๑ ครั้ง และต้องทำในกำหนดเวลาที่พระพุทธองค์ทรงบัญญัติไว้ ดังนั้นถ้ามีความเลื่อมใสใคร่จะทอดกฐิน พึงปฏิบัติดังต่อไปนี้

จองกฐิน เมื่อจะไปจองกฐิน ณ วัดใด พอเข้าพรรษาแล้วพึงไปนทัสการสมภารเจ้าวัดนั้น กราบเรียนแก่ท่านว่า ตนมีความประสงค์จะขอทอดกฐิน แล้วเขียนหนังสือปิดประกาศไว้ ณ วัดนั้น เพื่อให้รู้ทั่ว ๆ กัน การที่ต้องไปจองก่อนแต่เนิ่น ๆ ก็เพื่อให้ได้ทอดในวันที่ตนต้องการ หากมิเช่นนั้นอาจมีผู้อื่นไปจองก่อน นี้กล่าวถึงวัดราษฎร์ ซึ่งราษฎรมีสิทธิจองได้ทุกวัด แต่ถ้าวัดนั้นเป็นวัดหลวง อันมีธรรมเนียมว่าต้องได้รับกฐินหลวงแล้วทายกนั้นครั้น

ดังนั้นกฐินของสาขาภายในประเทศและต่างประเทศอย่างลืมกันนะครับเรามาสั่งสมบุญกัน

[คนรักวัด]

อนุโมทนาบุญครับ

[บุญเย็น]

สาธุ สาธุ สาธุ อนุโมทามิ

[น้ำฝน มัชฌิมหญิงรุ่น14]

เอาคนละกองไหมค่ะหุหุ

[ปัจเจกชน บนทางสายกลาง]

ขอกราบอนุโมทนาบุญด้วยครับ สาธุ