กามมีทั้งคุณและโทษ คุณของกาม คือ เมื่อมนุษย์หมดโอกาสมาเกิดแบบโอปปาติกะ ก็ต้องหาทางเกิดทางอื่น จะเกิดในกระบอกไม้ก็ไม่ได้ จะเกิดในฟองไข่หรือเหงื่อไคลก็ไม่ใช่วิสัยของมนุษย์ จึงมาเกิดในครรภ์มารดา ซึ่งการเกิดอย่างนี้ต้องอาศัยการบริโภคกามอย่างมีเหตุผลและเป็นหน้าที่อันสูงส่งที่จะประกอบธาตุธรรมส่วนหยาบของพ่อกับแม่ให้ถูกส่วน มนุษย์จึงจะมาเกิดได้ ตอนที่หมดสมัยการเกิดแบบโอปปาติกะ การเกิดในครรภ์มารดานี้ยังสะอาดกว่าในสมัยปัจจุบัน คือ ถ้าหากยังไม่ถึงเวลาที่จะมีมนุษย์มาเกิด พ่อกับแม่ก็เหมือนเพื่อนกัน ไม่ได้มีความคิดกำหนัดยินดีที่จะเข้าหากัน เมื่อถึงเวลา ก็จะเกิดผูกสมัครรักใคร่กัน และก็แบ่งปันชีวิตให้ซึ่งกันและกัน โดยก่อกำเนิดชีวิตใหม่ เมื่อพ่อแม่ลูกมาประจวบเหมาะก็บังเกิดขึ้น เวลาคลอดก็ง่าย ไม่เจ็บปวดทุกข์ทรมานเหมือนถ่ายหนักถ่ายเบา เมื่อมีลูกก็ช่วยกันเลี้ยง ความรู้สึกยินดีในกามก็หมดไป ช่วยกันเลี้ยงลูกจนลูกสามารถยืนหยัดอยู่ในโลกนี้ได้ พ่อกับแม่ก็แยกย้ายไปจำศีลภาวนา แสวงหาหนทางสวรรค์ แล้วก็สั่งสอนอบรมลูกอย่างดี การมีชีวิตอยู่ในโลกนี้เพื่ออะไร มีวัตถุประสงค์เพื่ออะไร สิ่งใดที่ควรทำ สิ่งใดไม่ควรทำ จนกระทั่งลูกทรงจำได้ ศึกษาฝึกฝนเอาตัวรอดได้ สามารถดำรงชีพได้ แล้วก็แยกย้ายกันไป ไม่มีบ้านเล็กบ้านน้อย ไม่ได้อยู่ร่วมกันแบบ just for fun เพื่อความบันเทิง
กามที่มีโทษ คือมักมาก just for fun เพื่อความบันเทิง ตอนใหม่ ๆ ที่แบ่งปันไปให้ผู้อื่น ถือเป็นสิ่งแปลกประหลาดในยุคนั้น สังคมไม่ยอมรับ ที่เป็นอย่างนี้ได้เพราะผู้อยู่ฉากหลัง สอดกิเลสความกำหนัดยินดีในกามราคะให้มีมากกว่าปกติจนทนไม่ไหว แล้วก็สอดเรื่อย ๆ ไปเลย จนกระทั่งสิ่งผิดปกติมีจำนวนมาก แก้ไม่ไหว ก็กลายเป็นถูกปกติ เป็นเรื่องธรรมดากันไปแล้ว การหมุนเวียนในวัฏฏะและใช้วิบากกรรมก็เกิดขึ้นในตอนนั้นมาเรื่อย ๆ ดังนั้น กามมีโทษ ถ้ามากเกินไป
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า กามไม่มีประโยชน์อะไรนัก มันเกินพอดีไว้อย่างนั้น ท่านอุปมาไว้เหมือนสุนัขแทะกระดูก ว่าง ๆ ก็คาบกระดูกมานั่งแทะ อร่อยได้เพราะน้ำลายตัวเอง อิ่มก็ไม่อิ่ม เราเคยได้ฟังอุปมาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเรื่องไม้แช่น้ำ เรื่องไม้ที่อยู่บนบก ไม้แห้งเอามาสีไฟกัน ทำให้เกิดไฟได้ ถ้าไม้ยังชุ่มอยู่ในน้ำ เอามาสีไฟยังไงก็ไม่เกิดไฟ หรือไม้เปียกเอามาไว้บนฝั่ง เอามาสีไฟก็ไม่เกิดไฟ เหมือนกายพรากจากกาม แต่ว่าใจยังไม่พราก จะทำความเพียรแค่ไหนก็ไม่บรรลุมรรคผลนิพพาน ต้องเป็นไม้แห้งคือต้องพรากทั้งกายและใจ จึงจะทำความเพียรแล้วบังเกิดมรรคผลขึ้นมา
มักกะลีผลเป็นผลไม้ ซึ่งคนธรรพ์และวิทยาธรบางพวกให้ความสนใจมาก เพราะมีความกำหนัดยินดีในกามมาก ซึ่งมีหลายระดับ คือ ตั้งแต่อยู่เป็นพรหมจรรย์ หรืออยู่ในระดับควบคุมได้ คือ ผัวเดียวเมียเดียว ถ้าควบคุมไม่ได้มีหลายรัก ถ้ายังเป็นมนุษย์อยู่ หนักเข้าก็เจ้าชู้ ขอให้เป็นมนุษย์ด้วยกันก็ทำให้มีความรู้สึกนึกคิดอย่างนี้ ชอบหมกมุ่น เมื่อมีมากขึ้น แม้เพศเดียวกัน สัตว์เดรัจฉาน หรือสิ่งของก็ได้ ถือเป็นสิ่งที่บำบัดให้ผ่านอารมณ์นั้นไป มักกะลีผลเป็นแค่ผลไม้ แต่สวยเหมือนเทพธิดา มีไออุ่น มีความนุ่มนวล มีสุขสัมผัสที่ดี มีผิวพรรณสวยงามทุกอย่าง เมื่อมาประกอบวิชาที่ตัวเรียนด้วยเวทย์มนต์ต่าง ๆ เลยใช้แทนได้ เมื่อเสพสมจนสุขสม ถึงอารมณ์วิสัญญี หลับสนิท ตื่นอีกทีก็สลดใจ ที่ไม่ทันตื่นก็ดับวูบจุติไป มาสลดใจว่าแก่ชรา ถ้ายังพอมีบุญอยู่ ไม่แก่ ก็คิดว่า ทำไมเราเป็นอย่างนี้ ยิ่งเห็นความเหี่ยวของมักกะลีผล ยิ่งเฉาในอารมณ์ เมื่อได้คิดก็คิดได้ กลับมาจำศีลภาวนาต่อไป พอพรากจากกามแล้ว อารมณ์ก็ดี จิตใจก็ดี พวกนักพรตสิทธาวิทยาธรมีฤทธิ์โดยกำเนิด แต่ยังไม่ได้รูปฌานสมาบัติ แค่เห็นแสงสว่าง เห็นดวงใส ๆ เบื้องต้นที่ยังไม่ถึงปฐมมรรค แล้วก็ประกอบด้วยมนต์ที่ปลุกวิญญาณขึ้นมา ก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรเลย หากได้รูปฌานสมาบัติ จะไม่มีอารมณ์นั้นแล้ว พ้นจากความกำหนัดยินดีในกาม แม้ไม่หมดแต่ก็ไม่รู้สึก เพราะมีสิ่งที่ดีกว่าไปแทนที่คือรูปฌานสมาบัติกับอรูปฌานสมาบัติ
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านบอกว่ามันเป็นของหยาบ เป็นเหตุให้สร้างบ้านแต่งเรือน เมื่อคิดเรื่องนี้ขึ้นมาแล้ว ก็อยากมีครอบครัว อยากอยู่ร่วมกัน เมื่อจะอยู่ร่วมกัน ก็ต้องสร้างบ้าน หาที่อยู่ มีค่าใช้จ่าย มีเครื่องกังวล มีปัญหา มีแรงกดดันตามมา เป็นเรื่องของปุถุชนที่มีกิเลสหนาปัญญาหยาบ มีความผูกพันอาลัยอาวรณ์กัน ไม่เกิดประโยชน์อะไร สู้เดินออกจากกาม เดินตามขันธ์ 3 (ศีล สมาธิ ปัญญา) ไม่ได้
ชีวิตของนักบวชเป็นชีวิตที่พรากจากกาม ชีวิตของชาวโลกนั้น ในใจมีแต่ทรัพย์กับsex แต่นักบวชมีแต่ศีลมีธรรมประจำใจ เป็นชีวิตที่ปลอดโปร่ง อารมณ์อย่างนั้นมีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไป ถ้าไม่ให้ความสำคัญกับมัน ก็ไม่มีความหมายอะไร ทำเฉย ๆ นิ่ง ๆ มันก็ผ่านไป สนใจอารมณ์ที่ประณีตมากกว่า คืออารมณ์ที่จะเข้าถึงธรรม ที่ปลอดกังวลทุกอย่าง อารมณ์ตรงนี้เป็นประโยชน์ต่อผู้ปรารถนาจะทำพระนิพพานให้แจ้ง คือใจพรากออกจากกาม นักบวชไม่ต้องไปสร้างบ้านเรือน มีครอบครัว ไม่ต้องทำมาหากิน เลี้ยงครอบครัว ต้องเจอปัญหา เจอแรงกดดัน มีอยู่เรื่องเดียวเท่านั้น คือ ทำศีล สมาธิ ปัญญาที่ยังไม่เกิดให้เกิด เกิดแล้วก็ทำให้เจริญขึ้น มีความสุข จิตก็ขยายกว้างขวางใหญ่โตโอฬาร
พระราหุลเมื่อบวชเป็นสามเณรแล้ว มีความตั้งใจจะศึกษาธรรมะของพระบรมศาสดาทุกวัน เลยตั้งมโนปณิธานเอาไว้ว่า วันนี้เราจะศึกษาพระธรรมคำสอนพระสัมมาสัมพุทธเจ้าให้ได้เท่ากับเมล็ดทรายที่อยู่ในฝ่ามือ ทำอย่างนี้บ่อย ๆ เป็นสิ่งที่เณรต้องเอาไปพินิจพิจารณา อย่าดูไปเพลิน ๆ อย่างเดียว แต่ต้องตั้งใจศึกษาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าให้แตกฉานให้ได้ ให้จบเปรียญธรรม 9 ประโยค แล้วให้ได้เปรียญธรรม 10 หรือจะเรียนเปรียญธรรม 10 ก่อนก็ได้ แล้วก็ค่อยไปเรียนประโยคอื่นไปเรื่อยๆ ควบคู่กันไป เพราะยังอยู่ในวัยที่เหมาะสมที่จะศึกษาเปรียญธรรม 10 ประโยค คือ พระไตรปิฎกในตัว เพราะร่างกายยังแข็งแรงสดชื่น ไม่มีเครื่องกังวลใจ ยังไม่ได้เป็นพระซึ่งจะต้องมีภารกิจมากมาย พวกยุวธรรมทายาทที่เรียนปฏิบัติธรรมะ ไปนรกก็ได้ ไปสวรรค์ก็ได้ ไปป่าหิมพานต์ก็ได้ น่าศึกษาสนุกสนานทีเดียว
การที่จะเรียนรู้ตรงนี้ได้ มีอยู่อารมณ์หนึ่ง ซึ่งทุกคนมีอยู่ถ้าอารมณ์ชนิดนี้เป็นเครื่องยืนยันว่า ทุกคนทำได้ สามารถเข้าถึงพระรัตนตรัยในตัวได้ แต่ว่ามักจะผ่านอารมณ์นี้ไป ไม่ได้สังเกตในชีวิตประจำวัน อารมณ์นี้สำคัญมาก คล้าย ๆ กับเกือบหลับ แต่มีสติ เป็นอารมณ์สบาย ๆ ถ้าทำได้และจำได้ อย่าปล่อยให้ผ่านไป คล้าย ๆ จะหลับ ผ่อน ๆ เบา ๆ สบาย ๆ ตอนที่เราจะหลับ เราไม่ได้คิดอะไรเลย สบาย แต่พอเราขาดสติก็ผล็อย พอเผลอก็ผล็อย แต่ถ้าเราเพลินก็ผลุบลงไป วูบเลย ทุกคนผ่านตรงนี้กัน แต่ไม่ได้ให้ความสำคัญ องค์พระจะมาตรงนั้น อะไรผ่านมา เราก็เฉย ๆ นิ่ง ๆ สบาย ๆ ก็เข้าถึงเลย ไม่ยากเลย สังเกตว่าคล้าย ๆ จะหลับ แต่ไม่ใช่ง่วง สบาย เบา ๆ ถ้าใครทำตรงนี้ได้ตั้งแต่ตอนเริ่มต้น ก็ได้ตอนเริ่มต้น ถ้าทำได้ตอนกลาง ก็ได้ช่วงกลาง ถ้าทำได้ตอนก่อนจะเลิกนั่ง ก็ได้ตอนเลิกนั่ง
พอนึกถึงชีวิตสมณะแล้วปลื้มมาก ตั้งแต่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระอริยสาวก พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ นึกถึงท่านทีไร ก็อยากเป็นอย่างท่าน เพราะชีวิตของท่านเป็นชีวิตที่บริสุทธิ์บริบูรณ์ สะอาดเกลี้ยงเกลา มีแต่บุญกุศลล้วน ๆ แล้วก็เรียนรู้วิชชาต่าง ๆ ลึกซึ้งไปเรื่อยๆ
Case study พ่อของเจ้าของเคสเสียชีวิตตั้งแต่ปี 2531 ท่านเป็นคนจีนแผ่นดินใหญ่เข้ามาปักหลักในเมืองไทย เป็นลูกจ้างร้านขายยามาแต่งงานกับแม่ พ่อมีภรรยา 5 คน แม่เป็นภรรยาหลวง พ่อทำมาค้าไม่ขึ้น ไม่ประสบความสำเร็จและไม่เคยจุนเจือครอบครัวของเจ้าของเคสเลย จุนเจือแต่ครอบครัวภรรยาน้อยและลูกภรรยาน้อย และยังนำภรรยาน้อยคนที่ 4 และลูก 2 คนมาให้แม่เลี้ยงถึง 8 ปี ต่อมาแม่ให้เงินภรรยาน้อยไปทำทุน เขาจึงแยกครอบครัวออกไป
แม่มีลูก 6 คน ทุกคนเรียนจบปริญญา มีงานทำ ไม่ทำให้คุณแม่ผิดหวัง แต่ทุกคนไม่รักพ่อเลย เพราะเจ็บปวดจากการกระทำของพ่อ พ่อมีลูกทั้งหมด 20 คน พ่อเป็นโรคหัวใจและเสียชีวิตในบ้านของเจ้าของเคส ช่วงก่อนเสียชีวิต พ่อเหลือภรรยา 3 คน (รวมแม่ด้วย) อาศัยอยู่ในละแวกเดียวกัน พ่อเทียวไปเทียวมาทั้ง 3 บ้าน พ่อไม่เคยตักบาตร แต่มีช่วงหนึ่งชอบพอกับหลวงพ่อองค์หนึ่ง จึงหิ้วปิ่นโตไปถวายเพลบ่อย ๆ ชอบช่วยงานศาลเจ้าคนจีนเวลามีงิ้ว
แม่เป็นคนใจบุญ เข้าวัดนั่งสมาธิ สวดมนต์ทำวัตรเช้า-เย็น ขึ้นพนาวัฒน์และสวนบัวบ่อย ๆ เคยนั่งเห็นดวงแก้ว ร่วมบุญเกือบทุกบุญ เมื่อประมาณปี 2539 แม่ได้รับการผ่าตัดหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาท แม่ได้รับตำแหน่งแม่ดีเด่นแห่งชาติด้วย
เจ้าของเคสเป็นผู้นำบุญผู้นำรถ MPL ผู้ประสานงานทางก้าวหน้า มีน้องสาวเป็นกัลยาณมิตรให้ เคยเป็นประธานรองร่วมกับน้องสาว ทำทุก ๆ บุญไม่เคยพลาดเลย สามีของเธอ เมื่อก่อนสูบบุหรี่ แต่ตอนนี้เลิกอบายมุขได้หมดและมาวัดไม่เคยขาดเลย ต่อมาเธอเป็นโรคกระดูกทับเส้นประสาทเหมือนแม่ หมอบอกว่าถ้าปวดจนทนไม่ไหวก็ให้ผ่าตัด เธอไม่อยากผ่าตัด จึงวิเคราะห์ดู มีอยู่ครั้งหนึ่งเธอกับแม่เคยร่วมกันปัดแมวออกจากเพดานห้องจนตกลงมา แล้วเอาไปปล่อยที่วัด เธอเป็นคนใจร้อน ขี้โกรธ ขี้โมโห ชอบโวยวาย สงสัยจะเคยเป็นยักษ์ ตอนเป็นเด็กจนโต เคยขโมยเงินแม่บ่อย ๆ ชอบตะคอกแม่ ในวันแม่ เธอได้ทำพิธีขอขมาแม่แล้ว เธอมีลูกชายอายุ 10 ขวบ คนชอบมาทักลูกชายว่าคล้ายพ่อของเธอมาก ลูกชายมักจะไม่เชื่อฟัง ชอบทำตรงกันข้าม ไม่ชอบอ่าน ไม่ชอบเขียน ดื้อและซน แต่ชอบทำบุญ เมื่อปี 2539 เคยถวายลูกคนนี้ให้หลวงพ่อ อยากให้บวชตลอดชีวิต
คำถาม พ่อของเจ้าของเคสอยู่ในภพภูมิไหน หรือว่ามาเกิดเป็นลูกชายของเธอ เธอคิดบ่อย ๆ ว่าถ้าพ่อตาย ครอบครัวคงจะสบายกว่านี้ คิดอย่างนี้บาปหรือไม่ เมื่อเธอทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้พ่อ ท่านได้รับหรือไม่ จะทำอย่างไรให้หายจากโรคกระดูกทับเส้นประสาทโดยไม่ต้องผ่าตัด ทำไมจึงเป็นโรคเดียวกับแม่ เธอเคยขโมยเงินคุณแม่ ตะคอกคุณแม่ แม่เคยร้องไห้เพราะเธอ เธอจะบาปมากหรือไม่ วันแม่ได้ทำพิธีขอขมาแม่แล้ว จะลดบาปกรรมลงได้บ้างหรือไม่
คำตอบ พ่อตายด้วยโรคหัวใจ ไม่ได้มาเกิดเป็นลูกชายของเจ้าของเคส พ่อยังไม่มีโอกาสมาเกิด เพราะพ่ออยู่ในมหานรกขุมกาเม ขุมที่ 3 โดยกรรมปัจจุบันและกรรมในอดีตที่ทำให้เป็นโรคหัวใจ กรรมปัจจุบันคือเจ้าชู้เป็นอาชีพ อาชีพเสริมคือทำมาหากิน ทำให้ทำร้ายจิตใจของบุตรภรรยาตลอดเวลา ทั้งทางตรงและทางอ้อม กรรมในอดีตคือฆ่าสัตว์เพื่อทำอาหาร โดยชาตินั้นเป็นเกษตรกร เลี้ยงสัตว์ไว้ฆ่ากินและขายเป็นอาจิณกรรม ตายจากชาตินั้นก็ไปรับกรรมในอบายมาแล้ว โดยก่อนตายในชาตินี้ได้เห็นภาพที่ตัวเองเจ้าชู้ ฉายให้เห็นจนหมดลม พอถอดกายก็ไปในมหานรกทันที มีกายใหญ่โต มีอวัยวะเพศใหญ่โต ถูกนายนิรยบาลแหวะอก ดึงเอาหัวใจมาบีบจนแตกตาย เพราะทำร้ายจิตใจบุตรภรรยาทุกบ้าน พอฟื้นขึ้นมา ก็ถูกมีดเฉาะอวัยวะเพศออกไป ทุกข์ทรมานมาก วนไปวนมาอย่างนี้ตลอดเวลา ต้องใช้กรรมในมหานรกอีกยาวนานตามลำดับ จากมหานรกก็ไปอุสสทนรก แล้วไปปีนต้นงิ้วที่ยมโลก เป็นเปรต อสุรกาย สัตว์เดรัจฉาน แล้วมาเป็นมนุษย์โดยต้องกลับมาเกิดเป็นหญิงโสเภณีหลายชาติ แต่เนื่องจากมีภรรยาใหม่เรื่อย ๆ แต่ไม่ทอดทิ้ง จะทำให้เป็นผู้หญิงธรรมดาเร็วขึ้น แต่ถ้าทอดทิ้งก็จะเป็นโสเภณีมากชาติ ถ้าไม่ทอดทิ้งก็เป็นน้อยชาติ พอเป็นผู้หญิงธรรมดา ก็จะเจอสามีเจ้าชู้ ทำให้ทุกข์ทรมานเหมือนภรรยาตนทุกข์ใจ ต่อมาก็จะเป็นผู้หญิงที่สามีไม่เจ้าชู้ เมื่อกรรมเบาบางลง จนบุญบารมีมากก็จะเบื่อจากเพศหญิง แล้วทำบุญทุก ๆ บุญ ปรารถนาเป็นผู้ชายก็จะได้เกิดเป็นผู้ชายอีก ถ้าเกิดมาอีก แล้วทำอย่างเดิม ก็จะลงไปอีก แล้วก็วนมาอีก
แม่ของเจ้าของเคสเป็นโรคกระดูกทับเส้น กรรมหลักคือ เป็นเกษตรกรในอดีต เจ้าของเคสกับแม่ในอดีตเป็นพี่สาวและน้องสาวกัน แม่เป็นพี่สาว เธอเป็นน้องสาว เมื่อทำงานเลี้ยงวัว เอาไว้เทียมเกวียน เอาไว้แบกสัมภาระ วัวแบกสัมภาระมาก และเลี้ยงสัตว์อื่นๆ เช่น ลา ก็เอาของใส่หลังลาจนหลังแอ่น จึงส่งผลมาให้เป็นโรคกระดูกทับเส้น
พ่อตอนนี้ยังไม่ได้รับบุญต้องรับกรรมก่อน ถ้าลูกเมียปัจจุบันให้อโหสิกรรม โดยถือว่าเป็นกรรมของวัฏฏะที่เคยทำอย่างนี้มาก่อน ต่างคนก็ต่างทำกรรมมาแล้วมาเจอกัน ก็จะทำให้กรรมของพ่อเบาบางลง แล้วจะช่วยลดหย่อนผ่อนโทษให้ท่านได้เร็ว วิธีที่ดีกว่านั้นเป็นวิธีพิเศษ คือ ต้องปฏิบัติธรรมให้เข้าถึงธรรมกาย แล้วมาเรียนศึกษาวิชชาธรรมกายจึงจะไปช่วยพ่อได้
สำหรับเจ้าของเคสให้ทำบุญอุทิศให้กับสัตว์ที่เราไปทำเขาไว้ ที่ใช้บรรทุกของหนักเกินไปจนหลังแอ่น กรรมก็จะบรรเทาเบาบางลง ที่เธอตะคอกแม่ จะเป็นเศษกรรม ที่เคยทำให้ท่านร้องไห้ เมื่อขอขมาแล้วเศษกรรมก็ลดลง แต่ยังคงมีอยู่ ต้องทำดีกับท่านให้มาก ๆ นับจากนี้ไป ต้องปฏิบัติธรรมให้เข้าถึงพระธรรมกายให้ได้ กรรมนั้นก็จะเป็นอโหสิกรรม เคยคิดอยากจะให้พ่อตายเป็นมโนกรรม คือกรรมในระดับความคิด ก็จะทำให้มีคนคิดให้เราตายเหมือนกัน แก้ได้โดยการปฏิบัติธรรมแล้วอุทิศส่วนกุศลให้ท่านเรื่อย ๆ กรรมก็จะบรรเทาเบาบาง เมื่อเข้าถึงพระธรรมกายก็จะหมดจากกรรมชนิดนี้ แล้วเลิกขี้โมโห ขี้หงุดหงิด เลิกเป็นยักษ์ปัจจุบัน จะได้ไม่ไปเป็นยักษ์ในอนาคต ให้ใจเย็น ใจดี ใจใส ๆ
มนุษย์เกิดมาเพื่อทำพระนิพพานให้แจ้ง เกิดมาเพื่อแสวงหาความบริสุทธิ์ มาเรียนรู้ความเป็นจริงของชีวิต อย่างน้อยก็เกิดมาเพื่อสร้างบารมี เมื่อเติบโตขึ้นก็จะได้เรียนรู้สิ่งดี ๆ จากครอบครัวที่อบอุ่น เมื่อเติบโตก็เรียนรู้สิ่งดี ๆ จากสังคม สั่งสมสติปัญญา เพิ่มพูนบุญบารมีให้กับชีวิตของตัวเอง แสวงหาความรู้ภายใน เพื่อความรู้แจ้งและความหลุดพ้น โลกและมวลมนุษยชาติก็จะเกิดสันติสุข เกิดความเอื้ออาทรต่อสรรพสัตว์ทั้งหลาย แบ่งปันความรัก แบ่งปันทรัพยากรที่มีจำกัด ไม่แก่งแย่งชิงดีกัน มีแต่ความเมตตา ครอบครัวก็จะอบอุ่น สังคมก็จะปลอดภัยจากอันตรายต่าง ๆ
เมื่อใด เป้าหมายของชีวิตมนุษย์เบี่ยงเบนไม่เหมือนเดิม จากเดิมที่เกิดมาเพื่อทำพระนิพพานให้แจ้ง แสวงหาความบริสุทธิ์ ความจริงของชีวิต สร้างบารมี เพราะร่างกายเขาต้องการเติมสิ่งดี ๆ เข้าหาตัว กลายเป็นมีสิ่งที่ไม่บริสุทธิ์เข้าไป เช่น อบายมุข การฆ่า การลักทรัพย์ การประพฤติผิดในกาม พูดปด หรือดื่มสุรา เป็นต้น สิ่งที่ไม่บริสุทธิ์ที่เข้ามาในกายมนุษย์จะทำให้มนุษย์ห่างจากเป้าหมายเดิม เช่น สุราเมรัย ที่พยายามจูงใจวัยรุ่น โดยผลิตเบียร์ 5 % แล้ว พระเดชพระคุณหลวงพ่อทัตตะชีโวเคยเล่าให้ฟังว่า ที่จังหวัดสุรินทร์ เด็กอ่อนร้องเลยเอาเหล้าหยอดปาก กล่อมหลับไปเลย อยู่สุรินทร์ต้องกินสุรา ถ้าใครไม่กินสุรา ก็เป็นอีกาสุรินทร์ เมื่อดื่มสุราทำให้กายไม่บริสุทธิ์ ดูหน้าทึม ๆ วาจาก็ไม่บริสุทธิ์ ใจก็มืดมน ไม่บริสุทธิ์ ส่งผลไปถึงความคิดทำให้คิดถึงแต่สิ่งที่ไม่ค่อยดี พูดแต่สิ่งที่ไม่ค่อยจะดี ทำก็ทำแต่ในสิ่งที่ไม่ค่อยจะดี โลกจึงเดือดร้อน ลุกเป็นไฟ ก่อให้เกิดปัญหาต่าง ๆ สงคราม อาชญากรรม เป็นต้น
เมื่อสิ่งที่ไม่ดีอยู่ในความคิด คำพูดและการกระทำ กาย วาจา ใจ เหมือนเราเปิดมาทางปากกระบอกปืนและเครื่องทุ่นแรงต่าง ๆ พลอยทำให้เกิดปัญหาเศรษฐกิจตกต่ำ ครอบครัวร้าวฉาน ปัญหาอุบัติเหตุ เป็นต้น สุราเมรัยจึงเป็นตัวอันตรายอย่างยิ่งที่ไม่ควรจะเสพแม้แต่นิดเดียว หยดเดียวก็ไม่ควรเสพ เปรียบเสมือนไม้ขีดไฟแม้เพียงก้านเดียว ก็อาจจะเผาบ้านเมืองได้ สุราเพียงหยดเดียวก็อาจจะทำลายล้างทุกสิ่งทุกอย่างที่เราสั่งสมมาดีแล้วให้พินาศได้
เป้าหมายที่แท้จริงของมนุษย์คืออะไร เราเกิดมาทำไม เราควรจะเอาอะไรใส่ในตัวของมนุษย์ ทางกาย ทางวาจา ทางใจ เดี๋ยวนี้มนุษย์เอาอะไรที่ไม่ถูกใส่เข้าไป มีแต่สิ่งที่ผิด ปกติมนุษย์มีสิ่งที่เสื่อมในตัวอยู่แล้ว มีเกิด มีแก่ มีเจ็บ มีตาย มีมาร มีขันธมาร เป็นต้น เราเอาสิ่งไม่ดีใส่เข้าไปอีก ร่างกายเรามีโรคอยู่แล้ว เป็นโรคโดยกำเนิดที่มีติดมา ถ้าเราไปแส่หาโรคมาอีก กายก็ยิ่งเสื่อมลงไป โอกาสที่จะทำให้ถึงเป้าหมายที่แท้จริงก็ไม่มี เราจึงควรจะได้รู้จักใช้กายมนุษย์ให้ดี เพื่อใช้กายมนุษย์ แสวงหาพระรัตนตรัยในตัว
