bauhinia

จองสร้างพระจารึกชื่อ หลวงปู่ คุณยายอาจารย์ หลวงพ่อธัมมะ หลวงพ่อทัตตะ ตอนกดเงินมือสั่นหัวใจเต้นโครมๆ แล้วก็คิดว่า เอาแน่มั่ย (ว่ะ) เพราะกลางคืนวันที่ 18 เมย. กระวนกระวายใจเหลือเกินอยากสร้างพระถวายครูบาอาจารย์ คิดคิดคิดตลอดสร้างองค์เดียวก็พอเอาชื่อหลวงปู่นี่แหละ เพราะเราไม่มีตังค์แต่พอถึงเวลากดเงิน เฮ้ยครูเราไม่ได้มีคนเดียวนี่แค่นี้ได้งัย พอบ่ายวันที่ 19 เมย.52 เดินถือปัจจัยมาอธิฐานกับหลวงปู่ท้ายสภา รู้สึกหลวงปู่เมตตาเราเหลือเกินหลวงปู่ท่านเคยยิ้มให้ใครแบบนี้บ้างมั้ย แล้วก็เดินไปถวายหลวงพ่อ พอถวายเสร็จรู้สึกปลอดโปร่ง โล่ง เบา ตัวเบาๆๆๆ ม้ากมาก คืออยากรู้ว่าใครเคยมีความรู้สึกแบบนี้บ้างมั้ย ความรู้สึกแบบนี้เรียกว่าอะไร พอดีเป็นคนความรู้สึกช้า จนถึงวันที่ 22 เมย. ตอนหล่อพระ หลวงพ่อให้นึกถึงองค์พระที่เราสร้าง อือ แปลกมากนึกชื่อจารึกของตัวเองไม่ออกแต่นึกชื่อของครูบาอาจารย์ได้ จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังนึกได้อยู่ ความรู้สึกแบบนี้เค้าเรียกว่าอะไรค่ะ ตอนที่เข้าวัดใหม่ๆจะมีคนถามว่าเป็นไง รู้สึกเหมือนตัวเองได้กลับบ้าน(เก่า) มั้ย ก็สงสัยมานานว่ามันเป็นยังไงเพราะใครๆ ก็อยากอยู่บ้านใหม่ๆมากกว่า จนกระทั่งเวลาผ่านไปเนิ่นนาน ถึงได้รู้สึกว่าเราคุ้นเคยกับทุกอย่างที่วัดนี้ ไม่ว่าจะป็นธรรมะ บุคคล and etc. มากกว่าที่บ้านเราอยู่ซะอีกนะ อย่างนี้จะเรียกว่าเหมือนกลับมาบ้านเก่าได้มั้ย