usr21142

ปัญหาของหนูก็คือ ครอบครัวหนูจะมีกันอยุ่ 5 คนค่ะ มีพ่อ แม่ พี่ หนู น้อง โดยที่พี่ของหนูนั้นเป็นลูกติดของแม่มาค่ะ แต่เรารักกันมาก ปัญหาของหนูก็คือ พ่อของหนูเป็นคนกินเหล้าทุกวันค่ะ แต่จะกินเฉพาะตนเย็น เลิกงานน่ะค่ะ ตอนที่พ่อไม่กินเหล้านั้นจะเป็นคนไม่ค่อยพูดเลยค่ะ แต่พอเหล้าเข้าปากที่ไร จะคอยด่า สั่งสอนคนอื่นตลอด โดยเฉพาะพี่กับแม่ค่ะ จะคอยหาเรื่องด่าตลอด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ หามาทำเป็นเรื่องได้หมด โดยที่ด่าแต่ละครั้งนั้นก็ใช้ถ้อยคำที่ไม่สุภาพเลยค่ะ หนูสงสารพี่ของหนูเหลือเกินที่ต้องโดนด่าบ่อยๆ บ้างครั้งถึงกับลงไม้ลงมือกัน พี่ของหนูก็เริ่มสู้ค่ะ เพราะหนูคิดว่าเขาคงทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เขาต้องทนมาตั้ง 20 ปี หนูมองหน้าพ่อเวลาที่ด่าพี่ หรือตอนที่ลงไม้ลงมือกัน(พ่อหนูสู้พี่ไม่ได้หรอกค่ะ เพราะท่านเริ่มแก่แล้ว และเมาด้วย แต่พี่ก็ไม่เคยทำอะไรรุนแรงเลย แค่ป้องกันตัวเฉยๆ) หนูเห็นถึงสายตาที่อาคาตยังไงไม่รู้ค่ะ หนูไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าพ่อทำไมเป็นได้ถึงขนาดนี้ และเป็นยังงี้ตลอดไม่เคยเปลี่ยน ทั้งๆที่พี่ก็ไม่เคยทำอะไรให้เลย พี่ทำงานช่วยให้ด้วยซ้ำ หนูสงสารค่ะ หนูไม่โดนก็เหมือนหนูโดน เพราะเวลามีเรื่องกันทีไร ต้องเสียงดัง แล้วหนูทน หนูห้ามพ่อดีๆเท่าไรกี่ครั้งกี่หนก็ไม่เป็นผลโดนด่ากลับด้วยซ้ำ หนูทนจนหนูทนไม่ไหว มันเหมือนเก็บกดค่ะ หนูสงสารพี่ที่ไม่ผิดอะไร และเขาเหนื่อยจากการทำงานมา แล้วมาโดนยังงี้ แล้ววันนั้นที่มีเรื่องมันสุดๆแล้ว หนูก็เลยตะโกนใส่หน้าพ่อไปว่า ทำเขาทำไม ยุ่งอะไรกับเขาหนักหนา แล้วก็ปาของใส่พ่อค่ะ แต่พ่อก็ยังไม่หยุดด่า จะเข้ามาทำร้ายพี่อีก หนูก็เลยตะโกนไปว่า เกลียดพ่อมาก แล้วก็ปาของ เหมือนคนบ้าเลยค่ะ แต่มันก็ทำให้พ่อเบาๆลงได้ คือทุกคนในบ้าไม่มีใครมีความสุขได้เลยค่ะ เวลาที่พ่อเมาแล้วอาละวาด หนูบาปมากไหมค่ะ ที่ทำแบบนี้กับพ่อตัวเอง และหนูคิดว่าหนูทำเกิน 2 ครั้งแล้วน่ะค่ะทำในเหตุการณ์เดิมๆแบบนี้เลยค่ะ แต่หนูรู้สึกผิดมากเลยน่ะค่ะ และยังรักพ่ออยู่เสมอด้วย เคยคุยกันตอนไม่เมาว่าขอให้เลิกเหล้า แต่เขาก็ว่าว่าอย่ามาห้าม หนูไม่รู้จะทำยังไงดีค่ะ ไม่อยากทำแบบนี้เลย เพราะรู้ว่ามันบาปมากเลยค่ะ เพราะเขาเป็นพ่อ แต่ถ้าไม่ทำก็จะทำให้เขาเบาลงไม่ได้ และหนูสงสารพี่ด้วยค่ะ ให้หนูโดนเองยังรู้สึกดีกว่า พ่อเขาคงเห็นหนูคลั้งเหมือนคนบ้า ที่เก็บกดมานานๆแล้วปล่อยออกมาอ่ะค่ะ เขาก็เลยเบาๆลง
หนูควรจะทำยังไงดีค่ะ แล้วบาปกรรมนี้หนูควรแก้ไขยังไงค่ะ ไม่อยากให้มันติดตัวหนูไปเลยค่ะ ปกติหนูสวดมนต์ นั่งสมาธิอยู่แล้วค่ะ เคยไปนั่งที่วัดอยู่บ่อยๆ แต่ก็ต้องสติแตกตลอดเลยค่ะห้ามตัวเองไม่อยู่ หนูไม่สามารถที่จะนั่งทนได้หรอกค่ะ เพราะถ้าหนูทำอย่างนั้นหนูก็คงรู้สึกผิดมากอีกเหมือนกันค่ะ
โปรดช่วยแนะนำหนทางให้หนูด้วยค่ะ และพอจะมีทางใดไหมค่ะที่จะทำให้พ่อหนูเปลี่ยนไปได้ (พ่อหนูก็เคยไปบวชโยคีบ่อยๆน่ะค่ะ แต่พอกลับบ้านกินเหล้าก็เหมือนเดิม แต่พ่อจะเป็นคนดีตอนที่ไม่กินเหล้าค่ะ)

คือหนูมีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องเพื่อนบ่อยมาก ซึ่งอาจเป็นเพราะหนูเป็นคนที่แคร์กับความรู้สึกเพื่อนมากเกินไปหรือเปล่า คือกลัวเพื่อนโกรธ กลัวที่จะไม่มีเพื่อนคบ ไม่ชอบเลยค่ะเวลาที่ต้องอยู่คนเดียว ก็เลยต้องยอมเพื่อนตลอด แต่หนูไม่เคยที่จะเห็นเพื่อนในกลุ่มแคร์ความรู้สึกหนูบ้างเลย เขากลับเห็นคนอื่นสำคัญกว่าหนูตลอด เวลาไปไหนหากขาดเพื่อนในกลุ่มคนใดคนหนึ่ง ที่ไม่ใช่หนู ทุกคนจะพยามเรียกให้ไปด้วยกันให้ได้ หรือรอที่จะไปพร้อมกัน แต่หนูสังเกตเวลาที่ขาดหนูไปทุกคนไม่เห็นจะตามขนาดนั้นเลยค่ะ อาจจะมีถามบ้างว่าทำไมถึงไม่ไปด้วยกัน โดยเฉพาะเพื่อนที่หนูคิดว่าสนิทที่สุด ก็ไม่ค่อยจะแคร์หนูเท่าไร ไม่เคยที่จะรอกัน แต่เวลาเขาช้าหนูรอเขาตลอด เวลาเขาขอความช่วยเหลือ หรือไม่ขอก็ตาม หนูจะช่วยเขาตลอด
มันเป็นเพราะกรรมอะไรของหนูหรือค่ะ ที่ต้องพบเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ตลอดเลย หนูรู้สึกเหนื่อยใจ และเศร้ามากเลยค่ะ
หนูมองตัวเองเสมอว่าเราไปทำอะไรเขาหรือเปล่า ก็ไม่รู้ว่าทำอะไรผิด คือหนูพูดจาดีด้วยตลอด มีอะไรช่วยตลอด มีอะไรดีๆจะคอยบอกตลอด ให้ยืมเงินทั้งๆที่ไม่เคยได้คืนก็ตาม ไม่รู้ว่าความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้กัน ที่เคยสนุกสนานกัน คุยกันได้ทุกเรื่อง ทำไมความรู้สึกนั้นมันเริ่มลดลงเรื่อยๆในใจของพวกเขา ทั้งๆที่เราเจอกันทุกวัน แต่เหมือนมีอะไรมากั้นก็ไม่รู้ มันรู้สึกเหมือนตัวเองไร้ตัวตน และเจ็บปวด เวลาที่เขาคุยกันสนุกสนานทำเหมือนไม่มีหนูอยู่ในนั้นด้วย และถ้าเป้นอย่างนี้ไปนานๆ หนูกลัวว่าจะเกิดความห่างเหินกันค่ะ
ตอนนี้หนูก็เลยตั้งใจสวดมนต์ นั่งสมาธิ ให้จิตใจสงบ และอุทิศส่วนกุสลให้กับเจ้ากรรมนายเวร และอุทิศให้กับเพื่อนๆเหล่านั้น
จะเป็นการช่วยให้ความรู้สึกดีๆมันกลับคืนมาได้บ้างไหมค่ะ เพราะยังต้องการเป็นเพื่อนที่ดีกับเขาอยู่เสมอ

คือเรื่องมันมีอยู่ว่า อาทิตย์ที่ผ่านมาได้ไปร่วมสมัครเรียนเต้นด้วยกัน คือค่าสมัครทั้งหมด 8000 บาท ต้องจ่ายคนละ 4000 และอาจารย์เขาจะหาอีกคนมาช่วยหารให้ แต่ต้องจ่ายออกไปให้ก่อน และวันนั้นไม่ได้เอาตังค์ไปเลย เพื่อนเลยออกให้ไปก่อนค่ะ แล้วหนูก็เลยเอาเงินไปจ่ายให้เพื่อนวันถัดไปในจำนวนเงินที่ครบแล้ว แล้วพอวันที่นัดเรียน อาจารย์ก็ถามเชิงประมาณว่าทำไมไม่จ่ายเงินให้เพื่อน มีเงินหรือเปล่า อะไรประมาณนี้ แล้วก็มองแบบดูถูก เราก็กำลังคุยโทรศัพท์ไม่ทันฟังก็เลยตอบว่ามีเงินแค่นี้ไป ซักพักได้ยินอาจารย์คุยกับเพื่อนว่า เราก็มีเงินแล้วไม่ยอมจ่ายคืนเอง แต่คือคุยโทรศัพท์อยู่เลยไม่ได้ตอบโต้อะไร พอเรียนเสร็จเพื่อนก็มาคุยด้วยแล้วบอกว่าให้เราบอกอาจารย์ว่ายังไม่ได้จ่ายเงินให้เพื่อน เพราะเพื่อนได้บอกอาจารย์ไปอย่างนั้น เพราะอาจารย์จะได้รีบหาคนมาช่วยหารอีกคนแล้วรีบเอาเงินคืนเพื่อน คืออยากถามว่าถ้าเจอแบบนี้ทำไงดีค่ะ จะบอกอาจารย์เพื่อนก็จะเสียหาย จะไม่บอกเราก็ทุกข์ใจโดนดูถูกเครดิตเสียหมดเลย ทำไมเพื่อนกันต้องทำแบบนี้ด้วย แอบไปคุยกันลับหลังว่าเราอย่างหนึ่ง ต่อหน้าอย่างหนึ่ง มันเสียความรู้สึกมากเลยค่ะ

สวัสดีค่ะ บังเอิญว่าไปรู้เห็นสิ่งที่ผิดกฏหมายมาค่ะ คือว่าตอนนี้ใกล้เลือกตั้ง ก็เลยมีป้าซึ่งเป็นน้องสาวแม่จริงๆเลย เขามาชวนให้ขายเสียงค่ะ ได้หัวละ 500 บาทค่ะแต่แม่ห้ามทำเด็ดขาดเลยค่ะ แม่เกลียดมากเลยค่ะ คืออยากถามค่ะว่าถ้าเราไม่ได้ขายเสียงแต่เรารู้ว่าใครเป็นคนทำผิดกฎหมาย เราไม่ไปบอกตำรวจจะเป็นบาปไหมค่ะ และถ้าหากเราไปบอกตำรวจแล้วป้าโดนจับก็เป็นบาปอีกไหมอ่ะค่ะ จะอยู่เฉยๆให้ตัวการทำผิดต่อไปเรื่อยๆเลยค่ะ

คือว่าหนูมีเพื่อนกลุ่มหนึ่งที่ชอบว่า นินทาหนูตลอด ทั้งที่เป็นเพื่อนกันแท้ๆ และหนูก็ไม่เคยทำอะไรให้พวกเขาเจ็บเลย ไม่เคยว่า หรือนินทาพวกเขาเลย หนูอยากจะเป็นเพื่อนกับเขาตลอด แต่พวกเขาชอบมองหน้าหนูแปลกๆ สายตาเหมือนดูถูกเลยค่ะ ถ้าทำอะไรดีๆหน่อย หรือมีคนชมจะถูกมองจากกลุ่มเพื่อนกลุ่มนี้ด้วยสายตาแบบนี้ หรือพูดประชดตลอด จะทำไงดีค่ะ รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีค่า หมดความมั่นใจไปเลยค่ะ เพราะพวกเขาเป็นกลุ่มใหญ่ในห้อง เพื่อนในห้องส่วนมากจะฟังเขาทั้งนั้น หนูจะต้องคอยทำตัวให้ไม่เด่นเกินไป เงียบๆเพราะไม่อยากให้เพื่อนมองเราแบบนั้นอีก ไม่รู้ว่าทำถูกหรือเปล่าน่ะค่ะ แต่อยากเป็นที่ยอมรับของเพื่อนค่ะ แล้วทำตัวเงียบๆ ก็กลายเป็นคนอื่นมองว่าเราเป็นคนเงียบไม่มีใครอยากคุยด้วยไปซะอีก ทั้งที่ไม่ใช่นิสัยเลยน่ะค่ะ ตอนนี้มันรู้สึกขาดความมั่นใจไปเลยน่ะค่ะ ไม่อยากให้เพื่อนมองเราไม่ดีอีก ทำไมเป็นได้ถึงขนาดนี้ก็ไม่รู้
หนูกำลังทำถูกหรือทำผิดอยู่ค่ะ หนูควรจะทำยังงี้ต่อไปเพื่อให้เพื่อนยอมรับ หรือกลับมาเป็นตัวของตัวเองไม่ต้องสนใจสายตาพวกนั้นดีค่ะ แต่หนูบอกตรงๆน่ะค่ะเวลาเห็นพวกเพื่อนๆเขาจับกลุ่มคุยกัน หรือเห็นสายตาที่เขามองหนูอย่างนั้น แล้วหนูทำใจไม่ได้ค่ะ ไม่รู้ว่าหนูไปทำอะไรให้ตอนไหน ถ้านั่งสมาธิแผ่เมตตาให้จะดีขึ้นบ้างไหมค่ะ