หลวงพี่ใหม่

ตัวเรานี้เหมือนนั่งเจ่าอยู่บนหัวตะพานท่าน้ำ มองดูแพสวะล่องลอยขึ้นๆลงๆตามกระแสน้ำอยู่ซำ้าๆซากๆ ...
สิ่งต่างๆที่ผ่านไปผ่านมา ไม่ใช่จะผ่านไปเฉยๆ มันมีความหมายพอที่จะทำให้หลวงตาสุขและเศร้าไปเหมือนกัน....
และการรู้สึกแบบนี้ มันช่วยให้หลวงตาซาบซึ้งต่อคำว่า "กระแสโลก" เป็นอย่างดี

หลวงตาไม่เคยนึกประมาทห้วงน้ำ จึงไม่แน่ใจในชะตากรรมของตัวเอง สิ่งทีมาทำให้หลวงตาต้องนึกคิดอย่างนี้
หลวงตาเคยเรียกมันอย่างขำๆว่า "นางเงือก" และว่าต่อไปว่า ถ้าได้เจอนางเงือกเข้า ก็ยังนับว่าดีพอจะเป็นพระอภัยเป่าปี่บรรเลงเพลงเล่นได้....ข้อสำคัญเกรงว่าตาจะฝาดไปคว้าผีเสื้อสมุทรเข้าจะทำอย่างไร?

หากชีวิตมีอันจะต้องเป็นไปตามกรแสของมัน ตราบนั้นหลวงตาก็ยังต้องว่าย แม้จะเป็นการแหวกว่ายบนบก ถ้าหากพลัดตกหรือโผลงไปด้วยใจสมัคร หลวงตาก็คิดแต่เพียงว่า ตนเองจะไม่ขอเป็น "สวะ" มันจะจมหรือจะลอย จะขึ้นหรือจะลง ก็จะขออยู่ในกระแสโลกอย่างมีชีวิต.....

ข้อความจากหนังสือเรื่อง หลวงตา ...โดย "แพร เยื่อไม้"