ค้นหาเนื้อหา
ไม่เปิดเผย
คำว่า หัวใจสลายเป็นอย่างนี้เองเหรอ ได้ยินมาแต่ไม่เคยเจ็บ พอได้เจ็บมันเจ็บยิ่งกว่าที่ได้ยินคนอื่นเขาว่ามา
ทุกครั้งที่อ่านธรรมะ ใครจิตไม่สับส่าย ไม่กระวนกระวาย ไม่มุ่งไปสู่กิเลสต่างๆ ถือว่าจิตรวม ดี
แล้วตอนนี้ผมก็จิตรวม คือรวมทุกข์ จิตสลายเหมือนคนโดนยาชา มันไม่สับส่ายกระวนกระวายไปใหน แต่จะอธิบายว่า หมดอาลัยตายอยากจะได้ไหม ไม่อยากกินข้าวร้านที่ทำอร่อย ไม่อยากอ่านหนังสือ ไม่อยากเที่ยว ไม่อยากลุกไปใหน หรือแม้แต่ไม่อยากฟังพระท่านเทศน์ตามวิทยุ ทีวี
ผมละกิเลสได้ครึ่งนึงแล้วใช่ไหม เพราะผมไม่อยากกินเที่ยว ดื่ม หรือต่างๆ ผมนั่งนิ่งเหมือนพระพุทธรูป ไม่อยากลุกไปใหนเลย น้ำตาก็ไหล ไหลมาทำไม ทั้งที่ในหัวสมองผม ไม่มีความคิดอะไรเลย พอไหลหมดก็หยุด แล้วน้ำตาก็ไกลอีก
ใจผมหยุดทุกอย่างที่แฟนผม พอหยุดก็มีคำสบถ ว่าผมต่างๆนาๆ ให้คนของเขามาว่าผม ผมทำให้เขาวุ่นวาย เขาจะรักกัน ผมจะไปยุ่งทำความเดือนร้อนให้เขากับแฟนไหม่เขาทำไม ผมก็ได้แต่พูดกับตัวเองว่า คนมันรัก รักคนนี้ที่สุดเท่าที่มีมา ถ้าผมไม่รักเค้าสุดๆ ผมไม่ยอมให้มาถูกถากถางผมอย่างนี้หรอก ใจผมคิดว่า ถ้าเราไปแล้ว ก็ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเค้า เค้าด่าผมก็ดี ดีกว่าไม่ได้ยินเสียงอะไรจากเขา
แฟนผมเขานิสัยดี ตอนแรกผมหลงรักกายภายนอก พอครบไปรักเขาที่ใจ เขาจะเป็นอะไรก็ไม่สน รักเค้า เค้านิสัยถูกใจผมทุกอย่าง เอาอกเอาใจเก่ง รู้ใจผมทุกอย่าง บางครั้งเขาก็ชอบแกล้งผม มันสนุกดี ไม่น่าเบื่อเมื่ออยู่กับเขา แต่วันนี้ก็มาถึงวันที่เขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากมอบความสุขความทุกข์ให้เพื่อให้คันๆหัวใจเล่นประสาชีวิตรัก เขาก็มอบความทุกข์ให้ผม เหมือนกินยาพิษตลอดเวลา ผมก็กินๆ เพราะยังดีที่ได้คุยกัน
หลายท่านที่อ่านอาจสัมผัสความทุกข์ไม่ได้ แต่ถ้านึกถึงถ้าเราเสียอะไรในชีวิตที่เราอยู่ด้วยตลอด ทั้งตื่นทั้งนอน ถูกใจถูกจริตเราทุกอย่าง แล้ววันหนึ่งไม่มีอีกแล้ว วันนั้นคงรู้สึกแบบเดียวกับผม
ถ้าตายแล้วจบก็คงดี ไม่รู้ไปทำบุญทำกรรมอะไรมา ถึงได้ทั้งสุข และทุกข์ ปิดท้ายหลังจากสุขหมดไป ยาวนานแบบนี้ ทำไมผมไม่สุขๆทุกข์ๆ ผสมกันบ้างให้ชีวิตมีสีสัน แต่นี่ทุกข์ๆๆๆๆ ตลอดเลย เวลาตกนรกคงเป็นอย่างนี้มั้ง อยากร้องไห้
