“เหยียด” กายแตกต่างหรือใจตกต่ำ

“เหยียด” กายแตกต่างหรือใจตกต่ำ

เกิดมาต่างกัน ผิวต่างกัน พื้นเพต่างกัน ฐานะต่างกัน เมื่อความต่างกันทำให้เกิดการเหยียด
นั่นเป็นเพราะกายเราแตกต่าง หรือใจคนที่ตกต่ำ

การเหยียดชาติพันธุ์ หรือเหยียดสีผิวจริงๆแล้วมาจากอะไร?

มนุษย์เราจะต้องการความภูมิใจในตัวเอง แล้วก็การยอมรับจากสังคมรอบข้าง ถ้าบางอย่างตัวเองรู้สึกด้อย จะเอาปมที่เหนือกว่ามาข่ม เพื่อความภูมิใจในตัวเองและให้สังคมรอบข้างยอมรับ เพราะฉะนั้นการเหยียดกัน ไม่ใช่เรื่องเชื้อชาติอย่างเดียว ยังคลุมไปถึงทั้งเรื่องศาสนา สีผิว ฐานะ ชาติตระกูล หรือรูปร่างหน้าตา ความแตกต่างกันทำให้เกิดการข่มกันขึ้น

สร้างแรงบันดาลใจอย่างไร ให้ไม่เกิดอาการน้อยใจ?

เราต้องรู้ว่าจุดภูมิใจของเรา อยู่ตรงไหน คนไหนที่เหยียดนะ แสดงว่าเป็นเปลือก ทางแก้คือ ดูที่แก่น อย่าไปสู้กันที่เปลือก แต่ให้แก้ที่แก่นซึ่งเป็นของแท้ ว่าถ้าเรามั่นใจว่าความรู้เราดี มั่นใจว่าความประพฤติเราดี ใครจะมาข่มก็ข่มไม่ลง อาการข่ม หรือเหยียดของเขาไม่สามารถกดความรู้สึกด้อย ให้เกิดขึ้นในตัวเราได้ เพราะรู้ว่าเราทำอะไรอยู่ เพราะฉะนั้น เขาจะข่มไม่ข่มเรื่องของเขา การข่มของเขา ไม่สามารถสร้างแรงกระทบต่อใจได้เลย เฉยๆและสบายๆเท่านั้นเอง

กระแสสังคมไทย ทำไมถึงชอบคนที่มีผิวขาวมากกว่า คนที่มีผิวคล้ำ?

ขึ้นอยู่กับว่าเห็นอะไรบ่อย สิ่งที่เห็นบ่อย มักเป็นดาราภาพยนตร์หรือนักร้อง พอเห็นบ่อย จนรู้สึกว่า เป็นค่านิยม คนจะรู้สึกว่า คนที่มีลักษณะหน้าตาอย่างนั้นผิวพรรณอย่างนั้น เป็นคนหน้าตาดี ผิวพรรณดี สังคมไทยเลยนิยมความขาว แต่ฝรั่งชอบคนผิวสีน้ำตาล สีคล้ำๆ ผิวสีน้ำผึ้ง สีแทน ผิวสีขาวดูน่าเกลียด ต้องพยายามไปอาบแดดให้คล้ำ แต่คนไทยพยายามหาครีมมาลอกหน้าให้ขาว ซึ่งแต่ละประเทศย่อมมีค่านิยมที่แตกต่างกัน

โรควัตถุนิยม มีผลเกี่ยวกับเรื่องนี้มากน้อยเพียงใด?

มีผล คือคนบางคนถ้าลำพังตัวเองรู้สึกว่า ความภูมิใจในตัวเองยังไม่พอ เลยหาตัวช่วย คือหา สินค้าที่ซื้อได้ด้วยเงิน อะไรที่เป็นแบรนด์เนม เป็นสินค้าที่ดูมีคุณค่า เพราะคนที่ใช้สินค้าเหล่านี้ รู้สึกว่าพอได้หยิบได้จับได้ใช้ มีความรู้สึกว่าภูมิใจ ได้ยกระดับตัวเองยกฐานะตัวเองขึ้นมา หวังให้สังคมรอบข้างยอมรับ โดยตัวเองโดยอิงตัวเอง กลืนตัวเองเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของสาวกของแบรนด์นั้นๆ คือลักษณะของบริโภคนิยม หรือวัตถุนิยม ต่างจากคนที่เขารวยจริง ดีจริงจะมุ่งไปที่แก่น ว่าทำยังไง จะให้ตัวเองรวย ไม่ใช่ให้ดูว่ารวย เพราะฉะนั้นเราควรมาสำรวจตัวเองว่าอยู่ที่แก่น หรือเปลือก แล้วพัฒนาแก่นในตัวเราให้มีคุณค่าจริงๆ

เดิมบางคนเคยบอกว่า สังคมอเมริกาเป็นเหมือนเบ้าหลอมมนุษย์ เพราะมีคนมาอยู่หลากหลายเชื้อชาติ เช่น อินเดียแดง คนผิวขาว คนผิวดำ คนเอเชีย แม็กซิกัน เป็นต้น ทำให้มีวัฒนธรรมหลากหลาย เกิดความคิดสร้างสรรค์เยอะ แต่อเมริกายังไม่สามารถหลอมกลืนคนได้มากนัก เพราะมีการเหยียดกันทางสีผิว การเหยียดกัน คือการกีดกัน และทำให้เกิดการแบ่งแยก ทำให้การหลอมกลืน เป็นไปได้ยาก สังคมเลยมีความตึงเครียดแฝงอยู่ภายใน

การเปรียบเทียบที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ตรัสว่า คนเราจะสูงจะต่ำ ไม่ได้เกิดจากชาติกำเนิด แต่เกิดจากความประพฤติ หากความประพฤติดี คือสูง ความประพฤติไม่ดี คือต่ำ ดีชั่วอยู่ที่ตัวทำ แต่จะสูงต่ำอยู่ที่ทำตัว ถ้าทำตัวดี ก็สูง ทำตัวไม่ดีก็ต่ำ แม้จะเกิดมาในตระกูลสูง เป็นครอบครัวมหาเศรษฐีก็ตาม ทำตัวไม่ดีก็ถือว่าต่ำ ผู้คนก็ดูถูก เพราะฉะนั้นนี้คือแก่นที่แท้จริง อย่าไปติดที่เปลือก แล้วไปยึดเอาเปลือกเหล่านั้น มาเป็นความภูมิใจ เพราะเปลือกมันยึดจริงๆ ไม่ได้ มันเป็นที่ยึดหลอกๆ ถ้าเกิดจับที่แก่นได้ ยึดที่แก่น ประพฤติปฏิบัติตัวให้ดี ศึกษาให้มีความรู้ความสามารถในการทำงาน ในการดำเนินชีวิต ให้พึ่งตัวเองได้และมีน้ำใจเอื้อเฟื้อโอบอ้อมอารีต่อทุกคน แล้วดำเนินชีวิตอย่างมีศีลมีธรรม มีน้ำใจ แล้วมั่นใจภูมิใจ ในคุณธรรมของตัวเอง อย่างนี้แล้ว เราจะสูง ด้วยใจทั้งชาตินี้ แล้วก็จะสูง ไม่ใช้ด้วยใจอย่างเดียวนะ สูงตั้งแต่เกิดเลย ด้วยชาติกำเนิดในชาติต่อๆไปด้วย

แม้จะเกิดมาต่างเชื้อชาติศาสนา หรือเผ่าพันธุ์ แต่สิ่งสำคัญไม่ควรที่จะดูถูกดูแคลนซึ่งกันและกัน ควรที่จะมองลึกไปถึงจิตใจ แล้วก็พยายาม จับสิ่งดีดีนั้น มาเป็นตัวอย่างในการประพฤติปฏิบัติในชีวิตประจำวัน เพราะว่าคุณค่าของความเป็นมนุษย์นั้นวัดกันที่จิตใจ

ดังบทประพันธ์ที่ได้กล่าวว่า

เป็นมนุษย์เป็นได้เพราะใจสูง เหมือนหนึ่งยูงมีดีที่แววขน

ถ้าใจต่ำเป็นได้แต่เพียงคน ย่อมเสียที ที่เป็นคนได้เกิดมา