ท่องสวรรค์ ตอน มารู้จักรุกขเทวากัน
ข้อมูลจาก https://www.facebook.com/Dhammavipuloวันที่ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2557
รุกขเทวา คือ เทพที่สิงสถิตย์อยู่ที่ต้นไม้ใหญ่ เป็นทิพยวิมานที่มนุษย์ไม่สามารถมองเห็นได้ ส่วนมาก วิมานอยู่บนต้นไม้ใหญ่ มีใบดกหนา หากถูกมนุษย์ไปตัดทำลาย หรือถูกภัยธรรมชาติพัดทำลาย วิมานก็จะถูกทำลายไปด้วย รุกขเทวาก็ต้องไปแสวงหาวิมานใหม่
ทุกๆ กึ่งเดือน พวกรุกขเทวาจะมีการประชุมกัน ณ รุกขเทวาสันนิบาตสถาน และจะหมั่นสอบถามถึงรุกขธรรม คือ ธรรมที่รุกขเทวาต้องยึดมั่นรักษา เพื่อรักษาสถานภาพ และชีวิตเอาไว้ ถ้าไม่รักษารุกขธรรม ตัวเองอาจจะต้องตกนรก หรือถูกห้ามไม่ให้เข้ามหาเทวสันนิบาต อันนี้เป็นกฎระเบียบของรุกขเทวา เพื่อควบคุมไม่ให้มาทำร้ายมนุษย์
รุกขธรรม คือ ความอดทน อดกลั้น เมื่อถูกมนุษย์มาตัดต้นไม้ ไม่โกรธ ไม่น้อยใจที่ถูกทำลายวิมาน ต้องไปแสวงหารุกขวิมานแห่งใหม่ อาการเหล่านี้ คือ มีรุกขธรรม
ส่วนเทวดาตนใด เมื่อวิมานถูกทำลาย โกรธเคือง ทำร้ายมนุษย์ที่มาโค่นต้นไม้ ชื่อว่า ไม่มีรุกขธรรม เทวดาผู้ขาดรุกขธรรม ถ้าฉุนเฉียว จะถูกห้ามไม่ให้เข้าประชุมในมหาเทวสันนิบาต ถ้าไปฆ่ามนุษย์ที่มาตัดต้นไม้ กรรมจะบีบคั้นให้ไปเกิดในนรกทันที การฆ่ามนุษย์ของรุกขเทวา ถือเป็นบาปหนัก เทวดาจึงต้องคอยตักเตือนกันเสมอๆ เพื่อยับยั้งความโกรธเอาไว้ มนุษย์ที่ตัดต้นไม้ จึงไม่ถูกรุกขเทวาทำร้าย
ในสมัยพุทธกาล ภิกษุรูปหนึ่งถือขวานเข้าไปในป่า เพื่อตัดต้นไม้มาทำกุฎิ เมื่อเลือกต้นไม้ได้แล้ว ก็ลงมือตัด เทพนารีในต้นไม้ก็มาแสดงตัวอ้อนวอน แต่ภิกษุก็ไม่ฟัง เธอจึงส่งบุตรมาอ้อนวอน คิดว่า จะห้ามภิกษุนั้นได้ ภิกษุไม่ทันระวัง ตัดโดนต้นแขนบุตรขาด ภิกษุตกตะลึง เทพนารีก็โกรธสุดขีด เงื้อมือจะทำร้าย แต่นึกถึงรุกขธรรมได้ กลัวตกนรก จึงไปเข้าเฝ้า และกราบทูลพระสัมมาสัมพุทธเจ้าให้ทรงทราบ
พระพุทธองค์ทรงสรรเสริญ และแสดงธรรม จบพระคาถา เทพนารีได้บรรลุเป็นโสดาบันบุคคล พระพุทธองค์ทรงตรวจดูต้นไม้ ภายในกำแพงวัดพระเชตวัน ซึ่งเทพบุตรได้จุติไปแล้ว ได้แนะนำให้เทพนารีเข้าไปอยู่ในต้นไม้นั้น ตั้งแต่นั้นมา เทพนารีก็ได้รับความคุ้มครองจากพระพุทธองค์ ได้เป็นพุทธอุปัฎฐายิกา ได้ฟังธรรมอยู่ใกล้พระพุทธองค์ ซึ่งแตกต่างจากเทพเหล่าอื่นที่มาฟังธรรม ต้องเลื่อนออกไปตามกำลังบุญจนถึงขอบมหาสมุทร หรือขอบจักรวาล
การจะได้เป็นรุกขเทวา เกิดจากการสั่งสมบุญ แล้วหมั่นอธิษฐานจิต เมื่อตายไป ก็สามารถมาเกิดเป็นรุกขเทวาได้ หรือทำบุญไม่มากพอจะไปเกิดบนสวรรค์ชั้นสูงๆ ขึ้นไป
อีกพวกหนึ่งมีบุญมากพอจะไปอยู่สวรรค์ชั้นสูง แต่ในใจยังมีห่วงกังวลอยู่ ต่อมาเมื่อหมดห่วง ก็สามารถไปเกิดบนสวรรค์ชั้นสูงๆ ได้
