เข้าพรรษา
ยุคเสวยบุญ
เข้าพรรษา เข้าถึงธรรม
นับจากวันเข้าพรรษามาได้ 33 วัน เหลือเวลาอีกเดือนเศษก็จะออกพรรษา เพราะฉะนั้นจะเห็นว่า วันเวลามันผ่านไปเร็วเหลือเกินสมัยพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ตอนที่ท่านยังเป็นพระหนุ่ม บวชมาได้ 11 พรรษา ย่างเข้าพรรษาที่ 12 พอใกล้กลางพรรษา ท่านได้คิดว่าเราบวชมาแล้วตอนนี้เริ่มเข้าพรรษาที่ 12 พรรษานี้เข้ามาแล้วเกือบครึ่งพรรษา เป้าหมายการบวชของเรายังไม่บรรลุเลย
เพราะฉะนั้นเวลาที่เหลืออยู่นี้ภายในพรรษาจะตั้งใจประพฤติปฏิบัติธรรมอย่างจริงจัง เอาชีวิตเป็นเดิมพัน ถ้าไม่ได้บรรลุธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงบรรลุ ก็จะไม่เลิกละความเพียรและในกลางพรรษา ขึ้น 15 ค่ำ เดือน 10 ท่านก็สละชีวิตจนได้ค้นพบวิชชาธรรมกาย พบหนทางมรรคผลนิพพานให้ฟื้นฟูกลับขึ้นมาใหม่อีกครั้งหนึ่ง ซึ่งทำให้ชาวโลกได้ประโยชน์ที่จะปฏิบัติธรรมให้ได้บรรลุมรรคผลนิพพานแต่เดิมการปฏิบัติธรรมมีหลากหลาย แต่ไม่ได้ระบุชี้ชัดว่า ทำอย่างไรจึงจะได้บรรลุมรรคผลนิพพาน ถึงแม้มีกุศลศรัทธา มีความตั้งใจอย่างแน่วแน่แต่ไม่รู้วิธีการที่ชัดเจน การปฏิบัติธรรมนั้นจึงทำได้ยาก มาง่ายเมื่อพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ท่านค้นคว้ากลับคืนมาอีกครั้ง เราก็เลยอยู่ในยุคของผู้เสวยบุญคือได้รับความรู้อันยิ่งใหญ่นี้สืบทอดกันต่อมา ทำให้มั่นใจในการปฏิบัติธรรมมากขึ้น และง่ายต่อการปฏิบัติ อย่างน้อยก็รู้ว่ามรรคผลนิพพานอยู่ในตัว รู้ว่าต้องเริ่มต้นที่ศูนย์กลางกายฐานที่ 7 ด้วยวิธีการนำใจกลับมาหยุดนิ่งที่ตรงนี้ แล้วก็หยุดในหยุดอย่างเดียวก็จะเข้าถึงสิ่งที่มีอยู่แล้วในตัว ในเส้นทางพระอริยเจ้า
เมื่อพรรษานี้เป็นพรรษาแห่งการบรรลุพระธรรมกาย เรามาพิจารณาตัวเราว่า เราทำจริงจังแค่ไหน ได้กี่เปอร์เซ็นต์ ถ้าหากยังไม่ถึง 100 เวลาที่เหลืออยู่นี้ ก็ต้องกลับเนื้อกลับตัวกลับใจเสียใหม่ จะต้องเอาจริงเอาจังกันให้ได้ เพราะเราสูญเสียเวลาของชีวิตไปทุก ๆ วัน การสูญเสียเวลานั้น มันดึงเอาความสดชื่น ความแข็งแรงของร่างกายนี้ไป แล้วก็แปรมาเป็นความเสื่อมของร่างกายเรา สิ่งที่เราได้รับกลับคืนมาในแต่ละวันแต่ละคืนนั้นคุ้มค่ากันไหมกับเวลาที่เสียไป นี่ก็เป็นสิ่งที่เราจะต้องนำมาพิจารณา
15 สิงหาคม พ.ศ. 2546
โดย พระเทพญาณมหามุนี (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย)
