แรงบันดาลใจจากพระไตรปิฎก
ณ ป่าประดู่ลาย
ประมุกของผู้หวังบุญ
(พระผู้มีพระภาคตรัสอนุโมทนากับเกณิยชฎิล)
ยัญทั้งหลายมีการบูชาไฟเป็นประมุขคัมภีร์สาวิตศาสตร์ เป็นประมุขแห่งคัมภีร์ฉันท์ พระราชาเป็นประมุขของมนุษย์ทั้งหลาย สาครเป็นประมุขของแม่น้ำทั้งหลาย ดวงจันทร์เป็นประมุขของความดวงดาวทั้งหลาย ดวงอาทิตย์เป็นประมุขของความร้อน พระสงฆ์เป็นประมุขของผู้หวังบุญบูชาอยู่
เสลสูตร เล่ม 21 หน้า 293
ทุกอย่างเพราะกรรมผูกไว้
บุคคลผู้จะชื่อว่าเป็นคนชั่วเพราะชาติก็หาไม่ จะชื่อว่าเป็นพราหมณ์เพราะชาติก็หาไม่ ที่แท้ชื่อว่าเป็นคนชั่วเพราะกรรม ชื่อว่าเป็นพราหมณ์เพราะกรรม เป็นชาวนาเพราะกรรม เป็นศิลปินเพราะกรรม เป็นพ่อค้าเพราะกรรม เป็นคนใช้เพราะกรรม แม้เป็นโจรก็เพราะกรรม แม้เป็นทหารก็เพราะกรรม เป็นปุโรหิตเพราะกรรม แม้เป็นพระราชาก็เพราะกรรม
บัณฑิตทั้งหลายมีปรกติเห็่นปฆิจจสุมุปบาท ฉลาดในกรรมและวิบาก ย่อมเห็่นกรรมนั้นแจ้งชัดตามความเป็นจริงอย่างนี้ว่าโลกย่อมเป็นไปเพราะกรรม หมู่สัตว์ย่อมเป็นไปเพราะกรรม สัตว์ทั้งหลายถูกผูกไว้ในกรรม เหมือนลิ่มสลับของรถที่กำลังแล่นไป ฉะนั้น
บุคคลชื่อว่าเป็นพราหมณ์ ด้วยกรรมอันประเสริฐนี้ คือ ตบะ พรหมจรรย์ สัญญมะ และทมะกรรม 4 อย่างนี้เป็่นกรรมอันสูงสุดของพรหมทังหลายทำให้ผู้ปนะพฤติถึงพร้อมด้วนวิชาชา 3 ระงับกิเลสได้สิ้นภพใหม่แล้ว
ดูก่อนวาเสฏฐะท่านจงรู้อย่างนี้ว่าผู้นั้นชื่อว่าเป็นพรหม เป็นท้าวสักกะของบัณฑิตผู้รู้แจ้งทั้งหลาย
วาเสฏฐสูตร เล่ม 21 หน้า 413