มโหสถจึงเข้าเฝ้าเพื่อทูลเสนอเรื่องนี้แด่พระเจ้าจุลนีทันทีว่า “ขอเดชะมหาราชเจ้า ข้าพระองค์เห็นข้อบกพร่องที่ตรงเชิงบันไดที่ทอดลงกับพื้นดินนั้น ไม่มีสิ่งใดรองรับอยู่เลย หากปล่อยไว้เช่นนี้ ไม่ช้าบันไดก็คงต้องพังลงมาอย่างแน่นอน พระพุทธเจ้าข้า”
พระเจ้าจุลนีมีรับสั่งว่า “เชิญเถิดพ่อบัณฑิต เธอจงช่วยจัดการไปตามที่เห็นสมควรเถิด” มโหสถจึงได้ดำเนินการตามแผนของตนทันที
วันรุ่งขึ้น มโหสถเข้าเฝ้าพระเจ้าจุลนีอีกครั้ง เพื่อกราบทูลขอพระราชทานที่ว่างสำหรับสร้างพระราชนิเวศน์ถวายแด่พระเจ้าวิเทหราช พระเจ้าจุลนีทรงดีพระทัยอยู่ว่าเหยื่อกำลังใกล้เข้ามาติดกับดักแล้ว จึงมิได้ทรงเฉลียวพระทัยแม้แต่น้อย ได้ตรัสว่า “เอาสิ พ่อบัณฑิต เราอนุญาต”
“พระองค์ทรงเห็นว่าสถานที่ใดจึงจะควร พระพุทธเจ้าข้า” มโหสถทูลถาม
พระเจ้าจุลนีทรงพระสรวลเบาๆ พลางตรัสว่า “จะยากอะไรกันเล่า เว้น
แต่ที่อยู่ของฉันเท่านั้นล่ะ นอกนั้นในเขตพระนครนี้ทั้งหมด หากเธอต้องการจะสร้างในที่ใดก็สุดแล้วแต่เธอ จงเลือกเอาตามความชอบใจเถิด”
มโหสถทูลถามว่า “ข้าแต่มหาราชเจ้า พวกข้าพระองค์เป็นเพียงอาคันตุกะของพระองค์ ถ้าขืนไปยึดเอาที่ทางของข้าราชบริพารชั้นผู้ใหญ่เข้า ใครเล่าเขาจะยอม ข้าพระองค์เกรงว่าจะต้องทะเลาะวิวาทกันเสียเปล่าๆ ถึงตอนนั้นข้าพระองค์จะไปทำอะไรได้”
“ก็ในเมื่อเราเป็นผู้อนุญาตเอง เธอก็ไม่จำเป็นต้องฟังเสียงใครทั้งนั้น เราให้สิทธิ์ขาดแก่เธอ หากชอบใจที่ใด ก็สามารถเลือกเอาได้ตามที่เธอเห็นสมควร” พระเจ้าจุลนีตรัสด้วยพระสุรเสียงหนักแน่น คล้ายกับจะบอกว่าพระองค์เป็นผู้มีพระหทัยกว้างขวางไม่มีประมาณ
มโหสถทูลแย้งในทันทีว่า “ช้าก่อนพระพุทธเจ้าข้า ข้าพระองค์ยังกลัวอยู่ว่าพอเอาเข้าจริงๆ พวกที่ได้รับความเดือดร้อนเพราะถูกรื้อถอนเรือนไป ก็คงแห่กันมาทูลฟ้องร้องเรื่องนี้กับพระองค์บ่อยๆ พระองค์ก็จะไม่ทรงสำราญพระทัย เพราะถูกรบกวนพระทัยไม่มีที่สิ้นสุด แม้ข้าพระองค์
เอง เมื่อจะทำสิ่งใดๆ ก็จะทำได้ไม่เต็มที่นัก เมื่องานของข้าพระองค์สะดุด การทูลเชิญเสด็จพระราชาวิเทหราชมายังปัญจาลนครก็จะพลอยล่าช้าไปด้วย พระพุทธเจ้าข้า”
“ถ้าเช่นนั้น เธอต้องการจะให้เราทำอย่างไร จงบอกมาอย่าได้เกรงใจเลย” พระองค์ตรัสถามตรงๆ
มโหสถมิได้รีรอ รีบฉวยโอกาสนั้นทูลขอพระราชทานพระบรมราชานุญาตทันที “หากว่าพระองค์จะทรงพระกรุณา ก็ขอได้โปรดอนุญาตให้ข้าพระองค์ สามารถจัดคนของข้าพระองค์เฝ้าอารักขาประจำประตูพระราชวังทุกประตู ไปจนกว่าข้าพระองค์จะได้สถานที่ที่เหมาะสมสำหรับสร้างพระราชวัง เมื่อนั้นจึงค่อยถอนกำลังของข้าพระองค์ออกไป พระพุทธเจ้าข้า”
“อืมม์...ก็ดีเหมือนกัน หากตัดความรำคาญไปได้ ก็จะได้สบายใจกันทั้งสองฝ่าย”
พระเจ้าจุลนีทรงรู้จักมโหสถบัณฑิตน้อยไป พระองค์จึงยังไม่รู้เท่าทันอุบายของมโหสถ ดังนั้นเมื่อมโหสถทูลขอ พระองค์จึงตรัสอนุญาตอย่างง่ายดาย โดยมิได้ทรงระแวงอะไรเลย จึงเป็นอันว่าแผนการขั้นต่อมาของมโหสถก็สำเร็จลงง่ายดาย โดยที่พระเจ้าจุลนีมิได้ทรงคลางแคลงสงสัยใดๆเลย ตรงข้ามกลับทรงเข้าพระทัยว่ามโหสถทูลขอโอกาสเช่นนี้ เพราะมีความห่วงใยพระองค์อย่างแท้จริง
เมื่อได้รับพระราชทานพระบรมราชานุญาตดังนั้น มโหสถจึงไม่รอช้า รีบดำเนินการเปลี่ยนแปลงตามแผนของตนทันที มโหสถสั่งให้ปลดทหารเฝ้าประตูชุดเดิมออกแล้วให้คนของตนมารับหน้าที่แทน ทั้งที่เชิง
บันได หัวบันได ประตูใหญ่และประตูน้อย พร้อมสั่งการว่า “พวกเจ้าจงระวังให้ดี อย่าให้ใครเข้าเฝ้าพระเจ้าจุลนีได้เป็นอันขาด”
จากนั้น มโหสถก็ได้เรียกสั่งช่างของตนมา ออกอุบายให้คนเหล่านั้น พากันไปที่พระตำหนักของพระนางสลากเทวี พระราชมารดาของพระเจ้าจุลนี แล้วทำทีว่าจะรื้อพระตำหนักของพระนางออกก่อนเป็นหลังแรก
พวกช่างเหล่านั้น เมื่อได้รับคำสั่งก็พากันเตรียมเครื่องมือให้พร้อม แล้วรีบไปรื้อพระตำหนักของพระนางสลากเทวีทันที ขณะที่ช่างเหล่านั้นเริ่มลงมือรื้ออิฐและขุดดินที่บริเวณซุ้มประตู พระนางสลากเทวีได้สดับข่าวจากพวกนางข้าหลวงว่ามีคนมารื้อพระตำหนัก ก็ทรงตกพระทัยยิ่งนัก จึงรีบเสด็จออกมาโดยเร็ว รับสั่งถามด้วยพระสุรเสียงอันดังว่า “ช้าก่อนพ่อคุณ มาทำอะไรกันถึงที่นี่ ไม่รู้หรือว่านี่เป็นตำหนักของเรา”
ช่างเหล่านั้นตอบเหมือนไม่ใส่ใจว่า “ท่านมโหสถบัณฑิตสั่งให้รื้อ เพื่อจะสร้างวังถวายพระราชาของพวกเรา”