คุณยาย ผู้ต่อชีวิต

จดหมายจากหลานคุณยาย IN MY HEART

ตอน : คุณยาย ผู้ต่อชีวิต

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงสุดครับ

พระมหาบุญเธียร พุทฺธิธีโร

กระผมพระมหาบุญเธียร พุทฺธิธีโร อายุ 56 ปี บวชมาได้ 18 พรรษาแล้วครับ ตอนนี้กระผมรับบุญอยู่ที่อาศรมบัณฑิต ช่วยงานหลวงพ่อทัตตะอยู่ครับ ที่กระผมสร้างบารมีมาได้จนทุกวันนี้ เพราะคุณยายช่วยต่อชีวิตที่เปรียบเสมือนเส้นด้ายเปื่อยๆ กำลังจะขาดรอนๆ ของกระผมให้อยู่รอดปลอดภัยมาได้ครับ

กระผมพบคุณยายผู้มีพระคุณครั้งแรกเมื่อวันที่ 7 เมษายน พ.ศ. 2516 ซึ่งเป็นวันทอดผ้าป่าสร้างศูนย์พุทธจักรปฏิบัติธรรม หลังจากวันนั้นกระผมและเพื่อนๆ ได้ตามไปนั่งสมาธิกับคุณยายที่บ้านธรรมประสิทธิ์เป็นประจำ

เมื่อ พ.ศ. 2523 กระผมจบแพทย์จากจุฬาฯ และเข้ารับราชการที่โรงพยาบาลอำเภอลำลูกกา เมื่อมีโอกาสกระผมได้ลาราชการมาบวชธรรมทายาทรุ่น 8 และได้ร่วมพิธีผูกพัทธสีมาอุโบสถวัดพระธรรมกาย เมื่อสิ้นสุดโครงการบวชยังไม่หมดวันลา หลวงพ่อจึงเมตตาให้ไปปฏิบัติธรรมที่ดอยขุนตาลและเกาะตะรุเตา กลับมาวัดก็ป่วยหนักต้องหามเข้าโรงพยาบาลจุฬาฯ

หมอบอกว่ากระผมเป็นโรคไข้สมองอักเสบจากเชื้อไวรัส คาดว่าคงโดนยุงกัดตอนไปดอยขุนตาล ตอนนั้นโรคนี้ระบาดที่นั่นพอดี โรคไข้สมองอักเสบนี้ถ้าเป็นไม่มากก็รักษาให้หายเป็นปกติได้ แต่ถ้าอาการหนัก ถึงแม้จะรอดก็มักไม่ปกติเหมือนเดิม อาจเป็นอัมพาต ปัญญาอ่อน หรือเป็นเจ้าชายนิทราไปเลย

กระผมต้องเข้าห้อง ICU เพราะไวรัสเข้าโจมตีสมอง ซึ่งเป็นกองบัญชาการใหญ่ของร่างกาย จนหมดสติไป 10 วัน หมอต้องเจาะไขสันหลังดูดน้ำไขสันหลังไปตรวจเชื้อ กระผมอยู่ในห้อง ICU ถึง 3 อาทิตย์ ชักจนกระทั่งใช้ยาแก้ชักหมดคลังยาในโรงพยาบาลจุฬาฯ ต้องไปขอยืมยาแก้ชักมาจากโรงพยาบาลพระมงกุฎฯ อาการหนักขนาดนี้ ถ้ารอดก็เลี้ยงไม่โต

ช่วงนั้นสมองบวมมากๆ คณะแพทย์เกรงว่าถ้าฟื้นขึ้นมากระผมจะทนความเจ็บปวดไม่ไหว จึงสรุปว่าต้องผ่ากะโหลกเพื่อให้สมองขยายตัว เนื้อสมองจะได้ไม่ถูกบีบ เพราะเวลาสมองบวม กะโหลกไม่ได้บวมตามไปด้วย ยังมีขนาดเท่าเดิม จึงบีบเนื้อสมองทำให้ปวดมากๆ ปวดคล้ายคนใส่รองเท้าเวลาเท้าบวมมากๆ แต่ในกรณีของสมองปวดมากกว่าเยอะ เพราะเนื้อสมองมันคนละเกรดกับเนื้อเท้า อันนี้อธิบายแบบง่ายๆ นะครับ

หมอพยายามจะผ่าให้ได้ เพราะเป็นห่วงว่ากระผมจะปวดตายเสียก่อน แต่คุณยายบอกไม่ให้ผ่า ท่านบอกว่ายังไงก็หายแน่ๆ หายเป็นปกติด้วย แต่นานหน่อย ถ้าหากผ่า ถึงรอดก็กลับไปเป็นหมอไม่ได้ เป็นได้อย่างเดียวคือคนปัญญาอ่อน เพราะสมองกลับไปเป็นอย่างเดิมไม่ได้ ทางโยมพ่อ โยมแม่ และญาติพี่น้องก็เห็นด้วย จึงโอเคตามคุณยายครับ เพราะคุณยายท่านพูดอะไรไม่เคยพลาด

วันที่ลืมตาขึ้นมาในห้องไอซียูครั้งแรก แปลกครับ กระผมจำได้หมดว่าตัวเองเป็นใคร ชื่ออะไร ทำอาชีพอะไร มาทราบทีหลังว่า ช่วงที่กระผมกำลังผะงาบๆ อยู่บนเตียงนั้น คุณยายท่านพูดกับอาจารย์หมอสดใส เวชชาชีวะ อาจารย์ของกระผมที่จุฬาฯ ซึ่งเป็นศิษย์ของคุณยายว่า “ถ้าตาย ยายเสียชื่อ” ท่านพูดยิ้มๆ ไม่ได้”ซีเครียด” อะไร นอกจากนี้ หลวงพ่อทัตตะท่านก็เปรยๆ ว่า “คุณยายนั่งแก้โรคให้เป็นเดือน” แก้แล้วแก้อีก ช่วยให้รอดตายแล้วยังช่วยแก้ให้เป็นปกติมากที่สุด จะให้อยู่สร้างบารมีต่อไป และก่อนหน้านี้ คุณยายท่านก็เคยพูดกับกระผมว่า “คุณน่ะหมดบุญแล้ว ยายต่อบุญให้ใหม่…” นี่แหละครับความเมตตาของท่าน

เมื่อออกจากห้อง ICU อาการของกระผมค่อยๆ ดีขึ้นมาตามลำดับ ครบ 2 เดือน หมอให้ไปพักฟื้นที่บ้านอีก 3 เดือน นอนซะเข็ดเลยครับ จากนั้นก็เริ่มไปทำงาน เดินกระย่องกระแย่งอยู่หลายปี

มีพระเถระที่วัดบอกว่า ช่วงพักฟื้นคุณยายก็ยังคุมบุญให้ตลอด เพราะอารมณ์ความคิดมีขึ้น มีลง แปรปรวนเหมือนคลื่นในมหาสมุทร เพราะเนื้อสมองยังบวมอยู่ คุณยายท่านจึงสั่งว่าอย่าทำงานหนัก ให้นอนพักมากๆ ห้ามใช้สมอง

กระผมซาบซึ้งในความเมตตาของคุณยายมากครับ กระผมได้ชีวิตใหม่เพราะท่าน ที่จริงตอนนั้นชีวิตกระผมตกอยู่ในเงื้อมมือของมัจจุราชแล้ว ซึ่งตามธรรมดามัจจุราชย่อมไม่ปรานีใคร แต่คุณยายใช้วิชชาธรรมกายช่วยกระผมออกมาจากกรงเล็บมัจจุราช และถักทอสายใยชีวิตที่เปื่อยยุ่ย ให้กลับคืนมาเหนียวแน่นและใช้งานได้ปกติดังเดิม

อานุภาพและความเมตตาของท่านเป็นที่เลื่องลือ ทำให้มหาชนทุกเพศ ทุกวัย ทุกชนชั้น หลากหลายอาชีพ พากันมากราบขอความเมตตาให้ท่านช่วย ซึ่งท่านก็ช่วยพวกเขาให้รอดตาย หายป่วย ร่ำรวย หมดทุกข์ อยู่เย็นเป็นสุขกันทั่วหน้า โดยที่ท่านต้องใช้บุญไปมากมาย เพื่อแลกกับชีวิต และความสุขความสำเร็จของลูกหลาน

ดังนั้น ในโอกาสนี้ จึงขอเชิญชวนลูกหลานคุณยาย ตอบแทนพระคุณท่านด้วยการสร้างอาคาร 100 ปี คุณยาย โดยร่วมกันทำแผ่นทองให้สำเร็จ เป็นทองแผ่นเดียวกันกับหลวงพ่อและคุณยายให้ได้

ส่วนอานุภาพของคุณยายที่กระผมเจอมายังไม่หมดครับ กราบขอความเมตตาหลวงพ่อติดตามต่อฉบับหน้าครับผม

ด้วยความเคารพอย่างสูงสุดครับ

ลูกพระมหาบุญเธียร พุทฺธิธีโร