ด้วยอานุภาพบุญ

ลูกชื่อ นางวันทนา กาญจนพาที ปัจจุบันดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการโรงเรียนวัดคูเมือง สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาสุพรรณบุรี เขต3 ลูกเข้าวัดพระธรรมกาย เมื่อปี พ.ศ.2545 พานักเรียนเข้าวัดตลอด ตั้งแต่ยังไม่มีโครงการฟื้นฟูศีลธรรมโลก เด็กๆชอบมาวัดมาก พวกเขาบอกว่า เพราะที่วัดมีข้าวทานฟรี มีของเล่น มีธรรมะดีๆ แถมยังมีขนมกลับบ้านอีกด้วยค่ะ

เรื่องของลูกมีอยู่ว่า เมื่อปี พ.ศ.2545 ลูกเข้ารับการผ่าตัดเนื้องอกในรัง

ไข่ และได้อธิษฐานว่า หากเนื้องอกนั้นไม่ได้เป็นเนื้อร้าย จะขอปฏิบัติธรรม 7วัน ผลปรากฏว่า ลูกไม่ได้เป็นเนื้อร้ายจริงๆ ลูกดีใจมากและตั้งใจว่า จะปฏิบัติธรรมตามที่ตั้งใจไว้ แต่ทว่า...ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าจะไปปฏิบัติที่ไหนดี พอดีมีกัลยาณมิตรท่านหนึ่งบอกว่า “ลองไปที่หมู่บ้านปฏิบัติธรรมวัดพระธรรมกายดูสิ” ลูกก็ไปค่ะแต่ที่ไปเพราะเห็นว่า ที่นี่....ข้าวก็มีให้ทานไม่ต้องหุงหาเอง มีห้องแอร์ไว้ปฏิบัติธรรมและอีกอย่างก็อยากรู้ว่าวัดเป็นอย่างที่เขาลือไปในทางไม่ดีหรือไม่

พอมาปฏิบัติธรรมแล้วก็ติดใจค่ะ และมีอะไรมากมายหลายๆอย่าง ที่ได้นำกลับไปใช้ในโรงเรียนได้ เช่น การวางรองเท้า ความสะอาดของห้องน้ำ การเก็บเพชรพลอย การแยกจาน-ช้อน-ส้อม เป็นต้น

หลังจากนั้น ลูกก็เข้าวัดพระธรรมกาย นำนักเรียนและชุมชนเข้าวัดเรื่อยมา และทุกวันพระลูกก็ไปทำบุญที่วัดใหม่คูเมือง ทำบุญเสร็จก็เข้ามาทำงานบริหารที่โรงเรียนต่อได้เลย เพราะโรงเรียนอยู่ติดกับวัดค่ะ และเมื่อปีที่แล้วทางวัดพระธรรมกาย โดยคุณครูไม่ใหญ่ (พระเดชพระคุณพระราชภาวนาวิสุทธิ์) มีดำริเรื่องโครงการฟื้นฟูศีลธรรมโลกขึ้น ลูกจึงนำโครงการนี้เข้าที่ประชุมคณะครูและผู้ปกครอง และได้ทำเป็นโครงการต่อเนื่องเป็นปีที่สองติดต่อกันแล้ว

โครงการ V-Star เป็นโครงการที่ต่างจากโครงการคุณธรรมอื่นๆ ที่เมื่ออยู่ในการอบรมเด็กก็ดีขึ้น แต่พอกลับไปก็เหมือนเดิม แต่นี่สามารถเข้าถึงเด็กในชีวิตประจำวันได้จริงๆ เด็กกลายเป็นเด็กดีจริง-ตัวจริง ซึ่งกิจวัตรประจำวัน ถ้าทำบ่อยๆก็จะกลายเป็นนิสัยติดตัวได้ และนำมาบันทึกลงในสมุดบันทึกความดี ที่ผ่านมาโรงเรียนของลูกมีคะแนนติดอันดับในระดับจังหวัด จนได้เข้าชิงโรงเรียนดีเด่นระดับภาคของโครงการฟื้นฟูศีลธรรมโลก ทำให้คณะครูและนักเรียนปลื้มใจเป็นอย่างมากค่ะ

นอกจากลูกจะทำหน้าที่กัลยาณมิตรให้ผู้อื่นแล้ว ลูกยังรักตัวเองด้วยการฝึกสมาธิ ปฏิบัติธรรมอย่างต่อเนื่อง กลางปี พ.ศ.2551 ช่วงนั้น ลูกนั่งสมาธิทุกวัน วันละ 30นาที อยู่มาวันหนึ่ง ขณะที่ลูกนั่งสมาธิอยู่ที่บ้าน ลูกรู้สึกนิ่งมาก มีความสุขมากๆ แล้วก็มีองค์พระแก้วใสอยู่ในกลางท้องของลูก ท่านผุดขึ้นมาเป็นสายๆไปเรื่อยๆ ลูกไม่คิดเลยว่าตัวเองจะมีบุญมากขนาดนี้...คนอย่างเราทำได้ด้วยหรือ พอได้เห็นองค์พระเป็นแก้วใสแล้ว โลกภายในมันช่างมีความสุขเหลือเกินค่ะ

*ก็ดูไปนานนาน ดูไปเรื่อยๆ และดูไปนานนาน...ดูแค่ช่วงหลับตากับลืมตา หลับตาตอนไหนเราก็ดู ลืมตาตอนไหนเราก็ดู ทำแค่สองเวลาเท่านั้น ก็จะทำให้อยู่กับเราได้นานๆ และประสบการณ์ก็จะก้าวหน้ายิ่งขึ้น

แต่ในระหว่างที่ลูกใช้ชีวิตอย่างมีความสุขอยู่นั้น ก็เหมือนกรรมเก่ามาตัดรอน เพราะในช่วงปลายปี พ.ศ.2551 อยู่ดีๆ ลูกก็เกิดอาการท้องอืดและบวมขึ้นค่ะ ลูกสงสัยว่าจะเป็นเนื้องอกที่มดลูกอีก จึงไปหาคุณหมอคนเดิม ในวันอังคารที่ 30 ธันวาคม พ.ศ.2551 ในขณะที่คุณหมออัลตร้าซาวด์บริเวณมดลูกอยู่นั้น คุณหมอบอกว่าไม่ได้เป็นเนื้องอกที่มดลูก แต่เมื่ออัลตร้าซาวด์ขึ้นไปช่องท้องช่วงบน กลับพบเนื้องอกที่ตับยาวประมาณ 5เซนติเมตร คุณหมอนำภาพมาให้ดูเพื่อยืนยัน และเพื่อความแน่นอนก็จะต้องให้คุณหมอที่แผนกรังสี อัลตร้าซาวด์อีกครั้งหนึ่งโดยด่วน

ตอนนั้นลูกคิดว่า เราคงตายแน่ๆ คงได้ไปธุดงค์ปีใหม่ที่วัดเป็นครั้งสุดท้าย และคงจะไม่ได้มาวัดพระธรรมกายอีกแล้ว น้ำตาของลูกไหลออกมาและร้องไห้ ตอนนั้น ลูกมีใจติดอยู่กับพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯตลอดเวลา ทั้งนั่ง-นอน-ยืน-เดิน แล้วก็ทำสมาธิมากๆ พอใจนิ่งสงบก็นำเหรียญพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ รุ่นปราบมาร มาคนในแก้วน้ำพร้อมกับท่องคำภาวนา สัมมา อะระหัง แล้วดื่ม

หลังจากดื่มแล้วก็ไปนั่งสมาธิ ลูกทำอย่างนี้ทั้งก่อนนอนและตอนเช้าทุกวันค่ะ และคิดว่าในขณะที่เรายังมีชีวิตอยู่ เราควรสั่งสมบุญไว้ให้มากที่สุด เมื่อละกายมนุษย์ไปแล้ว บุญจะได้ติดตามตัวเราไปข้ามภพข้ามชาติ และแล้วในวันที่ 31 ธันวาคม พ.ศ.2551 ถึง 1 มกราคม พ.ศ.2552 ลูกก็ไปอยู่ธุดงค์ปีใหม่ที่วัดพระธรรมกาย ลูกอธิษฐานจิตขอพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯโดยตลอดว่า ขอให้หายจากโรคร้าย และคิดว่าบุญใหญ่ที่เราต้องทำติดตัวไว้ข้ามชาติก็คือ การสร้างองค์พระธรรมกายประจำตัวของลูก และสร้างองค์พระธรรมกายประจำตัวให้คุณพ่อ ซึ่งเสียชีวิตไปแล้วอีกหนึ่งองค์ด้วย ลูกจึงได้ทำบุญในวันอาทิตย์ที่ 4 มกราคม พ.ศ.2552

ต่อมา ในเวลา 16.00น. ของวันที่ 5 มกราคม พ.ศ.2552 ลูกได้ไปอัลตร้าซาวด์ช่องท้องช่วงบนอีกครั้งตามที่คุณหมอนัด ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง ในขณะที่คุณหมออัลตร้าซาวด์อยู่นั้น ลูกได้นำเหรียญพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ รุ่นปราบมาร มาอธิษฐานจิตตลอดเวลา ขอบารมีพระธรรมกายและพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯคุ้มครองให้ไม่มีเนื้องอกในตับ ให้หายจากโรคร้าย ลูกขอชีวิตให้ได้อยู่ต่อเพื่อสร้างบารมีตลอดไป

เมื่อคุณหมออ่านผลการตรวจ ปรากฏว่าไม่ได้เป็นอะไรเลย เป็นแค่เส้นเลือดขอดประมาณ 1เซนติเมตร ซึ่งเส้นเลือดขอดอาจมีมาแต่กำเนิดก็ได้ ไม่ต้องกังวลและกลับบ้านได้เลยค่ะ ผลการตรวจได้สร้างความสงสัย งุนงง กับคุณหมอผู้รักษาและตัวลูกมากว่า เป็นไปได้อย่างไร เพราะผลอัลตร้าซาวด์ก่อนหน้านี้ ปรากฏผลชัดว่า มีเนื้องอกที่ตับ 5เซนติเมตร ซึ่งจะทำให้ลูกมีชีวิตอยู่อีกไม่นาน

จากเนื้องอก 5เซนติเมตร เหลือเพียงเส้นเลือดขอดเซนติเมตรเดียว ลูกไม่คิดเป็นอื่น เพราะช่วงเวลาความเป็นกับความตาย ลูกสร้างแต่บุญโดยเฉพาะบุญสร้างพระธรรมกายประจำตัว และการตรึกระลึกนึกถึงพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯในทุกอิริยาบถ บุญเท่านั้นที่ช่วยลูกไว้ ลูกดีใจมากจนพูดอะไรไม่ออกเลย

ยิ่งพอทราบว่า ช่วงนี้พระเดชพระคุณหลวงพ่อจะปิดเจดีย์แล้ว ลูกยิ่งต้องรีบทำ เพราะถือเป็นบุญใหญ่ องค์พระก็อยู่ได้นานนับพันปี ลูกอยากบอกทุกคนให้มารีบสร้างพระธรรมกายประจำตัว เพราะแม้ว่าจะมีเงินเป็นร้อยล้าน-พันล้าน แต่เมื่อเจดีย์สร้างเสร็จก็คงไม่มีโอกาสได้ทำอีกแล้ว และลูกคิดว่าพระเดชพระคุณหลวงพ่อคงไม่สร้างเจดีย์มาให้เราสร้างพระใหม่อีกแน่นอน

ทุกวันนี้ ลูกใช้ชีวิตอย่างมีความสุขด้วยอานุภาพของพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ และผลแห่งบุญที่ประสบมา ทำให้ลูกตั้งมั่นอยู่ในบุญ และตั้งใจจะนำพาเยาวชนของชาติเรียนรู้ทั้งทางโลกและทางธรรม เดินในเส้นทางสายบุญ ตามติดพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ พระเดชพระคุณหลวงพ่อ และคุณยายอาจารย์ ตลอดไปเจ้าค่ะ