ตอน : ยิงเท่าไรก็ไม่ออกซักที
พระพินิจ จารุปุณฺโณ
กระผมพระพินิจ
จารุปุณฺโณ อายุ 45
ปี บวชมาเกือบ 22 พรรษาแล้วครับ ตอนนี้กระผมรับบุญเป็นหัวหน้ากองภาคเหนือ
กระผมเป็นคนหนึ่งที่เจออานุภาพของคุณยายเข้าไปเต็มๆ ดังนี้ครับ
เมื่อครั้งที่กระผมเป็นพระอาจารย์อบรมธรรมทายาทรุ่น 50 ปี
บูชาธรรมหลวงพ่อ ราว ๆ 15 ปีมาแล้ว ตอนนั้นมีผู้นำบุญมาบวช
เขาเล่าว่าที่ประจวบคีรีขันธ์มีที่ดินว่างอยู่ น่าจะทำสถานที่ปฏิบัติธรรมได้
จึงชักชวนกันไปทอดผ้าป่าเพื่อสร้างสถานที่ปฏิบัติธรรม ซึ่งในปัจจุบัน ก็คือธุดงคสถานประจวบคีรีขันธ์นี่แหละครับ
ทอดผ้าป่าเสร็จ
ก็ไปดูที่ดินอีกแห่งเผื่อจะทำศูนย์อบรมเยาวชน นั่งรถไปไกลมากครับ จู่ๆ ก็ไปโผล่ที่ด่านสิงขร
ซึ่งเป็นช่องทางที่ไทยกับพม่าใช้ติดต่อกันมาแต่โบราณ
พวกเราลงรถเดินผ่านด่านไทยขึ้นเขาเตี้ยๆ ไม่นานก็ถึงด่านพม่า ด้วยความอยากรู้อยากเห็นพวกเราบางคนจึงไปยืนที่หน้าด่าน
บางคนปีนขึ้นไปบนด่าน บางคนก็คว้ากล้องขึ้นมาถ่ายรูป ทหารพม่าไม่พอใจ มีโวยครับ มีโวย กระผมเห็นท่าทางไม่ดีเลยชวนกลับ
ขณะนั้นกำลังโพล้เพล้ ตอนเดินไปที่รถ คนที่นำหน้าไปก่อนวิ่งย้อนกลับมาหน้าซีดประมาณไก่ต้ม
เขาไปเจอทหารพม่า 2 คน นายร้อยกับนายพัน เอาปืนไล่ให้ถอยกลับมา ทหาร 2 คนนั้นนุ่งโสร่ง
มีปืนคนละ 2 กระบอก ปืนพกกับปืนอาร์ก้า ถ้าโดนเข้าไม่รอดแน่
อย่าว่าแต่คนเลย ยิงช้างก็พินาศ
ทหาร 2 นาย บวกกับปืน
4 กระบอก กดดันพวกเรา 30-40 คนให้ค่อยๆ
ถอยร่นไปทางเขตพม่า สถานการณ์คับขันมาก กระผมห่วงญาติโยมแต่ไม่รู้จะทำยังไง
จึงส่งภาษามือขอให้ทหารพม่าใจเย็นๆ ตอนนั้นสารภาพครับว่าใจฝ่อเหลือนิดเดียว
จู่ๆ ก็มีความคิดผุดขึ้นมาว่า เอ๊ะ! เรามีล็อกเก็ตที่คุณยายให้มานี่นา
(ล็อกเก็ตกฐินคุณยายรุ่นแรก)
กระผมจึงจับล็อกเก็ตแล้วนึกว่า “คุณยายช่วยพระด้วย” อัศจรรย์จริงๆ ครับ แค่นึกเท่านั้น
ขอย้ำว่าแค่นึกเท่านั้น คุณยายก็ปรากฏขึ้นที่ศูนย์กลางกายของกระผมในท่านั่งสมาธิ
แล้วขยายใหญ่ขึ้นๆ จนคลุมทุกคนในที่นั้น ไม่เลือกว่าไทยหรือพม่า คลุมหมด ตอนนี้กระผมใจฟูเต็มหน้าอกเลยครับ
สถานการณ์สร้างวีรบุรุษ
(โดยมีคุณยายอยู่เบื้องหลัง) กระผมฮึกเหิมสุดขีดไม่กลัวใครแล้ว ตัดสินใจที่จะกอบกู้อิสรภาพให้กับชนกลุ่มน้อยภายใต้การนำของกระผม
ให้คืนสู่มาตุภูมิโดยสวัสดิภาพ กระผมเดินเข้าไปจับแขนนายร้อยที่พอจะพูดไทยได้
แต่ยังไม่ทันคุยกัน ก็โดนพี่หม่องนายพันเล่นงานซะแล้ว เสียง “แชะ แชะ” ดังขึ้นข้างหลังกระผม
ยิงชนิดเผาขนกะให้ตายสนิทเลย โหดซะ
แต่พวกนี้รู้จักหลานคุณยายน้อยไป
เล่นกับใครไม่เล่น พอยิงไม่ออก ดังแชะ ชักตกใจรีบคว้าปืนอีกกระบอกออกมารัวกระหน่ำ
แต่ยิงคนไม่สำเร็จเลยยิงลงดิน สงสัยจะทดลอง ก็ยิงไม่ออกอีก เครียดหนักเลยยิงขึ้นฟ้า
ยิงไม่ออกอีก คราวนี้พี่แกหน้าซีดเหมือนไข่ต้ม (ขาวกว่าไก่ต้ม) ท่าทางตกใจกลัวอะไรสักอย่าง
แล้วรีบชี้ให้กระผมกลับไปในเขตไทย แต่กระผมบอกว่า “เราเลือดสุพรรณ มาด้วยกันก็ต้องกลับด้วยกัน”
เขาจะรู้จักสุพรรณหรือเปล่าก็ไม่รู้ครับ รู้แต่ว่าเขาอนุญาตให้พวกเรากลับแต่โดยดี มีหรือพวกเราจะอยู่ต่อ รีบโกยแน่บ พอมาถึงด่านไทย ชาวบ้านถามกันใหญ่ว่า
มาได้ไง ปกตินายพันคนนี้เกเรมาก เวลาเมาจะอาละวาดทำลายข้าวของชาวบ้าน
และชอบจับนักท่องเที่ยวไปขังคุกขี้ไก่ จนเป็นที่เอือมระอา
ต่อมาคนที่ไปด้วยกันไปกราบคุณยาย
แล้วเล่าเหตุการณ์ให้ท่านฟัง ท่านบอกว่า “นั่นแหละยายไปช่วยพวกคุณเอง
คุณไม่รู้หรือ” กระผมเพิ่งมานึกได้ทีหลังครับ ว่าที่จริงเรื่องนี้อัศจรรย์ตั้งแต่ตอนรับล็อกเก็ตมาแล้ว
คุณยายพูดกับผมว่า “เก็บไว้ให้ดี
อย่าให้หายนะ แล้วยายจะตามไปช่วย” กระผมก็ไม่เข้าใจ คิดว่าท่านคงพูดแบบนี้กับทุกคน
ที่ไหนได้ คุณยายรู้ล่วงหน้าไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับกระผมบ้าง
นี่แหละครับคุณยาย IN
MY HEART ของเรา ท่านศักดิ์สิทธิ์จริงๆ
วันนี้กระผมกราบขออนุญาตปลื้มอาคาร
100 ปี คุณยาย ออก อากาศกับเขาสักครั้งนะครับ อาคารหลังนี้ออกแบบได้สุดยอด
ทั้งทนทาน ทั้งไฮโซดูดีมีสกุล ทั้งสารพัดประโยชน์ อาคารที่อินเตอร์และสมบูรณ์แบบอย่างนี้
ใครมาเห็นแค่ตัวอาคารก็สยบแล้วครับ ใครมาร่วมสร้างอาคารหลังนี้ นอกจากจะได้บุญกับคุณยาย
และทำประโยชน์ให้พระศาสนาอย่างใหญ่หลวงแล้ว ยังจะได้รับของขวัญไว้ระลึกถึงบุญ ซึ่งบุญจะช่วยให้เราปลอดภัย
และรวยอัศจรรย์ทันใช้ในชาตินี้ได้ อ้อ!
อาทิตย์ต้นเดือนนี้มีข่าวดีที่สุดเลยครับ คือจะมีพิธีมอบรูปหล่อคุณยายอันศักดิ์สิทธิ์สำหรับผู้ร่วมบุญ
2 S คุณยายท่านจะไปอยู่กับเราทั้งองค์ทีเดียว
และที่สำคัญคุณครูไม่ใหญ่เป็นประธานในการมอบ ยิ่งศักดิ์สิทธิ์ไปกันใหญ่ พลาดไม่ได้นะครับ
มาร่วมสร้างอาคารหลังนี้เป็นมหานุสรณ์แด่คุณยายกันเถิด “ทำให้ท่าน
แต่บุญเป็นของเราครับ”
ด้วยความเคารพอย่างสูงสุดครับ
ลูก พระพินิจ จารุปุณฺโณ