ลูกผู้ชาย บวชได้ ต้องรีบบวช ก่อนที่หัวใจจะมีบาดแผล
กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อคุณครูไม่ใหญ่ที่เคารพอย่างสูง
กระผม พระธีรพล อธิพโล บวชในวันที่ ๒๙ มีนาคม ๒๕๕๑ รุ่นบูชาธรรม ๖๔ ปี พระราชภาวนาวิสุทธิ์ ปัจจุบันเข้ารับการอบรมเป็นพระนวกะพรรษา ๑ ปี ๒๕๕๑ ครับ
หลวงพ่อครับ ชีวิตของการพระเป็นชีวิตที่มีความสุขยิ่งนัก ถ้าใครปรารถนาความสุขที่เป็นแก่นสาร การบวชพระ คือ คำตอบที่ถูกต้องที่สุด แต่กว่าผมจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีแก่นสาร ก็ได้สร้างรอยแผลอันเหอะหวะไว้ในหัวใจอย่างมหาศาล และเรื่องราวบาดแผลในใจที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ น่าจะเป็นเครื่องเตือนใจ ไม่ให้เกิดแผลใดๆ กับลูกผู้ชายคนอื่นๆ ต่อไปได้บ้าง จึงขออนุญาตนำมาเล่าครับ
ชีวิตผมในวัยเด็กก็ไปวัดบ้าง ไม่ไปบ้าง บางครั้งก็ตักบาตรที่หน้าบ้าน ซึ่งก็ไม่บ่อยนัก จนเมื่อเข้ามาเรียนต่อในโรงเรียนที่สอนเกี่ยวกับศาสนา(คริสต์) ผมก็เกือบจะเปลี่ยนจากศาสนาพุทธเป็นศาสนาอื่นแล้วครับ ด้วยความคิดแบบเด็กๆ ที่ว่า มันคงจะเท่ห์ดี เพราะมีทั้งการดีดกีต้าร์และร้องเพลง แต่ก็ยังมีบุญในตัวเตือนให้คิดว่า ศาสนาพุทธเรานี่แหละดีแล้วเป็นอมตะดี เมื่อกระฟมศึกษาจนจบ ม.รามคำแหงและม.เกษตรศาสตร์ สาขาจิตวิทยาอุตสาหกรรม กระผมก็วุ่นวายอยู่กับการทำงาน และใช้ชีวิตบนความเสี่ยง ฆ่าสัตว์ ฆ่าปลาเป็นอาหารด้วยความสนุกและดื่มของมึนเมา เที่ยวตามผับ-บาร์ และสถานที่อโคจรโดยไม่ได้เกรงกลัวบาปใดๆ เลย มัวแต่วิ่งตามฝันเหมือนคนทั่วๆ ไปคือ หาเงิน ซื้อบ้าน ซื้อรถ โดยไม่คิดถึงเรื่องการสะสมบุญ และที่สำคัญผมแทบไม่มีเวลาดูแลพ่อแม่เลย
ผมได้แต่คิดว่า วันหนึ่งถ้ามีโอกาสจะบวชแทนคุณพ่อแม่สักครั้ง แต่ผมก็รอ..รอว่าคงมีสักวันหนึ่งที่ผมจะว่าง แต่สุดท้ายผมก็คิดผิด! เพราะไม่นานต่อมา โยมแม่ของผมก็หัวใจล้มเหลวแล้วก็เสียชีวิตทันทีภายในเวลาไม่กี่วัน ทำให้กระผมทำอะไรไม่ถูกและตั้งตัวไม่ทัน ผมเสียใจมาก เพราะมัวแต่ประมาทว่า ท่านยังแข็งแรงดี คงมีอายุอยู่ได้อีกนาน เรื่องช็อกในครั้งนี้เกิดขึ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ไม่มีเหตุมีผลเลยว่าท่านจะด่วนจากเราไปรวดเร็วขนาดนี้ สิ่งที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ได้กลายเป็นแผลในใจอันแสนเจ็บปวดที่น้ำตามิอาจบรรเทา...
หลวงพ่อครับ ถ้าผมสามารถนั่งเครื่องย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะรีบบวชทันทีที่เรียนจบ โยมแม่คงจะได้เดินถือผ้าไตรเดินเวียนประทักษิณรอบโบสถ์ และได้กราบพระลูกชายหัวรั้นคนนี้
ผมเคยนั่งเศร้าหดหู่ใจในความเขลาของตนอยู่เนิ่นนาน เฝ้าแต่ถามว่า ทำไม ทำไมและทำไม ทำไมจึงไม่รีบบวช ผมจึงอยากฝากบอกลูกผู้ชายทั้งโลกว่า การบวชเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดของชีวิต อย่าคิดนาน อย่าผลาญเวลา ขณะที่เราคิดเวลาก็หมดไป ความเป็นความตายของเราและคนที่เรารัก ไม่อาจรู้ล่วงหน้าและผัดผ่อนเวลาไม่ได้ ถ้ารู้ว่า เราเป็นลูกผู้ชาย ต้องรีบบวชครับ อย่ารอให้มีโอกาสหรือรอให้มีเวลาว่าง โอกาส คือ สิ่งที่เราต้องคว้าและเวลาเป็นสิ่งที่เราต้องให้ ถ้าให้เวลากับการบวชเราก็จะมีเวลา
ด้วยเหตุนี้ ตอนนั้นผมจึงไม่เสียเวลานั่งเศร้าอีกต่อไป เมื่อโยมแม่บุญธรรมของผมแนะนำให้มาบวชที่วัดพระธรรมกาย กระผมจึงตัดสินใจบวชครั้งแรกทันที ในปี ๒๕๔๗ เพื่อทดแทนคุณท่าน ๑ พรรษา หลังจากลาสิกขาไปช่วยทางบ้าน ค้าขาย เพชร พลอย และอัญมณีต่างๆ ซึ่งชีวิตก็ไม่ได้ลำบากอะไร แต่เห็นว่าอายุเริ่มมากขึ้นทุกขณะ ควรใช้ชีวิตอยู่อย่างมีแก่นสารน่าจะดีกว่า ผมเชื่อว่า ลูกผู้ชายที่ได้บวช คือ ผู้ชายที่มีแก่นสาร ถ้าไม่ได้บวชก็เป็นแค่ผู้ชายกลวงๆ ดังนั้นจึงตัดสินใจออกบวชสร้างบารมีในรุ่นบูชาธรรม ๖๔ ปี พระราชภาวนาวิสุทธิ์ จากนั้นก็อยู่ฝึกฝนตนเองเรื่อยมาจนปัจจุบันนี้ครับ
การบวชทำให้ชีวิตทุกวันมีคุณค่า ทุกเวลาเป็นไปเพื่อการขัดเกลาตนเอง ให้เป็นเนื้อนาบุญแก่ญาติโยม ได้สั่งสมบุญบารมีอย่างยิ่งยวดในทุกๆ วัน ช่างทำให้มีความสุขทุกวันจริงๆ ครับ ผมจึงอยากเชิญชวนให้ทุกท่านมาบวชและทดแทนคุณผู้มีพระคุณให้ได้ขณะที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ และอยากย้ำว่า การบวชต้องรีบครับ อย่าคิดนาน อย่ารอให้หัวใจมีแผล เมื่อโอกาสมาถึงแล้วรีบบวชเถอะแล้วจะไม่เสียใจ
กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง
พระธีรพล อธิพโล