เกาะติดสถานการณ์ทุ่มสุดฤทธิ์ ปิดเจดีย์
จากประเทศออสเตรเลีย
ตอน.. “หมดเวลามีแต่ Idea
ถึงเวลา I do ก่อนจะสายเกินไป”
กราบนมัสการคุณครูไม่ใหญ่ที่เคารพรักอย่างสูงครับ
วันนี้ลูก ART องอาจ ธรรมนิทา “มิสเตอร์เม้าท์” เจ้าแก่ เก๋าเหมือนเดิม แต่ที่เพิ่มตลอดเวลาก็คือความรักที่มีต่อคุณครูไม่ใหญ่
พร้อมทีมข่าว DNN ภาคพื้นโอเชียเนีย ขอโอกาสเติมเต็มความเบิกบานรายงานบรรยากาศเย็นระอุแบบอยู่กันไม่ติดกับสถานการณ์
“ขยับฤทธิ์” ของพี่น้องวงบุญขุนรบพระนิพพานออสเตรเลีย แม้ภาคพื้นนี้ผู้คนจะน้อย
แต่ลูกพระธัมฯ ที่นี่หัวใจเกินร้อยไม่เกี่ยงบุญครับ พื้นที่กว้างใหญ่ผู้คนอยู่กันห่างไกลกันเพียงไหน
แต่ไม่อาจเกินใจที่จะเอากายไปให้ถึงกัน จึงขอรวมพลังคว้าธงชัยแห่งความสำเร็จ “ทุ่มสุดฤทธิ์ปิดเจดีย์”
ร่วมกับพี่น้องวงบุญทั่วโลกมาถวายคุณครูไม่ใหญ่ครับ
ก่อนจะเข้าเรื่อง... ลูก
ART ขอแถลงข้อแท้จริงก่อนนะครับว่า เมื่อวานที่คุณครูไม่ใหญ่ได้เกิดความสังสัยว่า...ผู้แทนเจ้าของประเทศ ชนเผ่า “อะบอริจิ้น” ชนพื้นเมืองดั้งเดิมของออสเตรเลียที่มากล่าวถ้อยคำ
“ทุ่มสุดฤทธิ์ ปิดเจดีย์” นั้น เป็นของแท้หรือเปล่า? ลูกพร้อมที่จะยันในทุกอิริยาบถครับว่า“แท้แน่นอน” ลูกได้มีโอกาสสัมภาษณ์พูดคุยกับพี่ๆอะบอริจิ้นเค้าด้วย คุยกันซะผมเมื่อยมือไปหมด..กว่าจะรู้เรื่องกัน
ได้ความมาว่าพี่ๆ ทั้ง 3 ท่านนี้ มีชื่อทีมว่า “คูมารี”
ซึ่งเป็นทีมที่ดังมาก ได้เคยถูกเชิญไปร่วมแสดงวัฒนธรรมชนเผ่าในพิธีเปิดกีฬาโอลิมปิค
ครั้งที่นครซิดนีย์เป็นเจ้าภาพ เมื่อปี 2000 ด้วยครับ
ชนเผ่า “อะบอริจิ้น” ชนพื้นเมืองดั้งเดิมของออสเตรเลียของแท้
Case ที่ลูกนำมารายงานนี้
ได้เรียนรู้เลยครับว่า “เวลากับชีวิต” นั้น หากขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปก็หมดโอกาสในการสร้างบารมีด้วยตนเอง
ยิ่งเวลาที่เราจะได้แสดงออกถึงความรักและการตอบแทนพระคุณต่อบุพการีผู้มีพระคุณแล้ว
“หากยังมีแต่ Idea แล้วไม่ I do ลงมือทำสักที” สิ่งที่มีโอกาสเกิดขึ้นก็คือ “ความเสียใจที่จะรู้สึกไปตลอดชีวิต” และไม่อาจมีสิ่งใดสามารถแลกโอกาสและเวลานั้นกลับคืนมาได้
ดังเช่นเรื่องราวของผู้รักบุญยอดนักสร้างบารมีแห่งวัดพระธรรมกายนครซิดนีย์ ท่านนี้ “กัลฯ บุญยัง
สวนทอง” ที่ได้ถ่ายทอดไว้ดังนี้ครับ...
“ลูกมาใช้ชีวิตอยู่ที่ซิดนีย์กว่า 20 ปีแล้วค่ะ
โดยปกติแล้วลูกเป็น คนที่รักและชอบการทำบุญมากอยู่แล้ว
เนื่องจากตามคุณย่าและคุณแม่ไปวัดตั้งแต่เด็กๆ ทำบุญกับทุกวัด ทั้งในซิดนีย์และเขตพื้นที่ใกล้เคียง
เพราะลูกรู้ว่า “พุทธบริษัท 4 ต้องเป็นหนึ่งเดียวกัน
เหมือนดวงตะวันที่มีดวงเดียว” และลูกยังรู้สึกว่าเมื่อลูกสร้างบุญแล้ว
บุญ...นำพาชีวิตของลูกให้พบเจอแต่สิ่งที่ดีๆ มาโดยตลอด ลูกจึงหมั่นสั่งสมบุญอยู่เป็นนิตย์
ยิ่งเมื่อได้มารู้จักกับช่อง
DMC และหมู่คณะที่ซิดนีย์ ซึ่งนำการสร้างบารมีโดยพระอาจารย์
พระปลัดสุธรรม สุธัมโม แล้ว ลูกยิ่งรู้สึกดีที่ได้สร้างบุญแบบทับทวีเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม
ด้วยความติดใจที่ได้ทั้งใจใสและสร้างบุญ ทำให้ลูกเปิดดูช่อง DMC ในฐานะเพื่อนที่รู้ใจและเข้าใจตลอดทั้งวันทั้งคืนที่เว้นจากภารกิจ เรียกว่าเป็นแฟนแบบหลับคาหน้าจอ
สำหรับบุญสร้างองค์พระปิดเจดีย์ เมื่อลูกได้ทราบข่าวจากพระอาจารย์และการเชิญชวนผ่านเพื่อนรู้ใจของลูก
คือ ช่อง DMC
สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือการครุ่นคิดเพื่อออกแบบชีวิตค่ะ
ที่คิดมากไม่ใช่เรื่องรายละเอียดว่าทำไมต้องทำเพราะบุญนี้ เพราะหากเป็นแฟน DMC
แล้ว ก็รู้อยู่ว่าไม่ทำก็อด เมื่อหมดแล้วต้องเสียใจภายหลังแน่นอนแต่สิ่งที่ลูกพยายามหาสรุปให้ลงตัวคือเรื่องตัวเลขว่าจะทำกี่องค์ค่ะ ซึ่งเมื่อคิดใสๆ
ตัวเลขมงคลก็ปรากฎ นั่นคืออายุของ “คุณแม่บุญมี สวนทอง” คุณแม่ของลูกในวัย 83 ปี
ก็ต้องทำเกินไว้ก่อนเป็น 84 องค์
เพราะลูกอยากตอบแทนพระคุณท่าน ท่านอายุมากแล้วและที่สำคัญท่านเดินทางมาเยี่ยมลูกที่ซิดนีย์พอดี
จึงเป็นโอกาสที่ลูกจะได้ทำบุญบูชาพระคุณท่านค่ะ ต่อมาตัวเลขชักไม่ลงตัวเพราะเพื่อนรู้ใจ
ช่อง DMC นำความจากคุณครูไม่ใหญ่มาบอกว่า...หากปรารถนาเป็น
“ขุนรบพระนิพพาน” ต้องเริ่มต้นที่ 100 ลูกจึงขยายใจใหญ่ยิ่งขึ้นเพิ่มตัวเลขให้เป็น
100 องค์ค่ะ
ตั้งเป้าหมายแล้ว...แต่ปัจจัยจะเอามาจากที่ไหนยังไม่รู้เลย
ลูกพยายามหาทรัพย์ ตามสมบัติอยู่หลายวัน
สุดท้ายเมื่อเข้ากลาง...ทางสว่างและปัญญาจึงเกิดขึ้น ในที่สุดลูกก็ได้ทรัพย์มาสมหวังดั่งใจ
จึงรีบพาคุณแม่และพี่สาวมาสร้างบุญใหญ่กันทันทีค่ะ ในวันถวายคุณแม่เบิกบานบุญบันเทิงใจมาก
เพราะได้ถวายสร้างองค์พระจารึกชื่อบรรพบุรุษครบถ้วน กับคณะสงฆ์ถึง 9 รูป คุณแม่ยังได้รำพึงกับพระอาจารย์ว่า...น่าจะได้สร้างสักพันองค์
ลูกถึงกับอึ้งและซึ้งใจที่ท่านเห็นความสำคัญของบุญใหญ่นี้...
แต่ทว่าเวลาผ่านไป
ไม่ทันข้ามคืน สิ่งที่มิอาจฝืนธรรมชาติของชีวิตก็เกิดขึ้น ท่านหายใจไม่สะดวก
เหนื่อยล้าจนเป็นลม ลูกต้องนำตัวส่งโรงพยาบาลโดยทันที ลูกก็หวั่นใจว่าคุณแม่จะจากไป
ต่อมาในเวลาตี 2 พระปลัดสุธรรม สุธัมโม ก็ได้เดินทางมาเยี่ยม
มาให้กำลังใจค่ะ พระอาจารย์ให้ข้อคิดที่เป็นสัจธรรมของชีวิตว่า “ยังไงเราก็ต้องตาย
แล้วเราก็เคยตาย แต่สำคัญว่าเราได้สร้างบุญใหญ่ก่อนตายไว้เพียงพอที่จะเอาตัวรอดหรือไม่
?” ทำให้ลูกเข้าใจและทำใจได้มาเลยค่ะ เวลาผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง เมื่อเช้าวันใหม่มาถึง
ท่านก็จากไปอย่างสงบ สิ่งนี้ทำให้ลูกได้ข้อคิดว่าชีวิตนั้นถึงเวลาจะดับสูญไม่มีนิมิตหมายเลย
หากลูกใช้เวลาหาทรัพย์หรือใช้เวลากับ Idea ความคิดที่จะทำ
โดยไม่ลงมือ I do คือทำสักที สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือความเสียดายและเสียใจไปตลอดชีวิตแน่นอน
เพราะบุญใหญ่สร้างพระนี้คุณแม่อาจได้เพียงแค่อนุโมทนา ไม่ได้มีโอกาสจะถวายด้วยมือได้ปลื้มใจด้วยด้วยตัวของท่านเอง”
คุณแม่บุญมี สวนทองได้มาถวายปัจจัยสร้างองค์พระธรรมกาย
100 องค์ ด้วยมือท่านเอง
คุณแม่เบิกบานในบุญมาก ที่ได้ทำบุญใหญ่ ก่อนที่จะจากไปในวันรุ่งขึ้น
“คุณแม่บุญมี สวนทอง” วัย 83 ปี
“กัลฯ บุญยัง สวนทอง”
ลูกยอดกตัญญู แห่งวัดพระธรรมกายนครซิดนีย์ ประเทศออสเตรเลีย
ลูกยอดกตัญญู แห่งวัดพระธรรมกายนครซิดนีย์ ประเทศออสเตรเลีย
นี่คือเรื่องราวของผู้มีบุญยอดลูกกตัญญู“กัลฯ
บุญยัง สวนทอง” ก่อนจากไป ลูก ART ขอทิ้งท้ายด้วยบรรยากาศซึ้งๆ
ด้วยบทเพลง “ดาวประจำกาย”
ขับร้องโดยคุณศศินา วิมุตตานน์ ที่คุณครูไม่ใหญ่ ถามถึงเมื่อวานนี้
เพื่อถ่ายทอดเทิดทูนความรักของแม่และลูกครับ
กราบนมัสการมาด้วยความเคารพรักอย่างสูงครับ
ลูก ART องอาจ ธรรมนิทา
ลูก ART องอาจ ธรรมนิทา