ตอน: อมก๋อย..สู้ไม่ถอย..จ๋อยไม่เป็น!!
กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงสุดครับ
ทันทีที่กระผมทราบข่าวการสร้างอาคาร 100 ปีคุณยายฯ แบตเตอรี่ในใจผมก็พุ่งสูงปรี๊ด
เหมือนถูกชาร์ตให้เต็ม MAXตลอดเวลา จนมีไฟบุกตะลุยทำหน้าที่แจ้งข่าวบุญได้ทุกวัน
นานถึงเดือนครึ่งแล้วครับ โดยมีทีมงานชาวกระเหรี่ยง(คอสั้น)ที่เคยมาบวชรุ่นกองพลฯ และผู้นำบุญบุกลุยสู้ไปด้วยกัน บอกบุญจากหมู่บ้านหนึ่งไปยังหมู่บ้านหนึ่ง
จากเขาลูกหนึ่งไปสู่อีกลูกหนึ่ง โดยไม่ยกเว้นแม้แต่บ้านเดียวครับ โดยมีนิยามประจำใจว่า
“ผู้ใดเป็นคน ผู้นั้นขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าของบุญ
เพราะคนเท่านั้นที่ทำบุญได้” ..เราไปกันหลายที่มากครับ ตั้งแต่หมู่บ้านยางแก้ว
หมู่บ้านโปร่งดิน หมู่บ้านรังบี้ และฯลฯ ซึ่งแต่ละที่ที่ไป ก็ต้องเดินทางกันอย่างทุลักทุเล
ลำบากโคตรๆ ครับ ต้องนั่งรถกระบะไปกันแบบหัวหกก้นขวิด เพราะถนนเป็นหลุมเป็นบ่อตลอดทาง
ด้วยแรงกระแทกของรถ ทำให้ตับไตไส้พุงของกระผม เกิดความสั่นสะเทือนสูงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
หนำซ้ำคนขับก็ต้องขับด้วยความระมัดระวัง เพราะทางขึ้นเขา ทั้งชัน ทั้งแคบ ซ้ำร้ายขณะรถผ่านไปไหล่ทางที่ติดกับเหวก็ทลายลงเรื่อยๆ
จนพวกเราหวิดตกเหวหลายครั้งแล้วครับ
และเนื่องจากถนนมันยอดแย่มาก รถจึงพลาดตกหล่มครับ ต้องจอดทิ้งไว้ก่อน
จากนั้นเราก็ต้องปีนขึ้นเขา เดินข้ามป่า แถมฝนยังตกซู่ลงมาอย่างหนัก ทำให้ทากตามทางเดิน
ALERT เหมือนปลากระดี่ได้น้ำครับ แต่ตอนนี้..กลายเป็นทากได้น้ำแทน เพราะทากต่างระริกระรี้หนีน้ำ
ไต่ขากระผมขึ้นมาดูดเลือดกินเป็นปานะกันอย่างเมามัน จนมาถึงที่หมาย ขาของพวกเราก็โชกไปด้วยเลือด
อีกทั้งยังเปียกโชกอีกด้วยครับ แต่พวกเราสู้ไม่ถอย..จ๋อยไม่เป็น จึงไปติดต่อครูที่โรงเรียนในหมู่บ้านช่วยแจ้งข่าวให้ชาวบ้านทุกคนทราบ
ว่ามีข่าวดีที่สุด..จะมาบอก.. จากนั้น..ชาวบ้านก็ต่างกรูมารวมตัวกันหมดหมู่บ้านเลยครับ
พระอาจารย์แจ้งข่าวบุญให้กับชาวกระเหรี่ยงทั้งหมู่บ้านทราบ
กระผมจึงเล่าถึงอานิสงส์การสร้างอาคาร 100 ปี แต่เนื่องจากกระผมพูดภาษากระเหรี่ยงไม่เป็น แต่โชคดีที่มีล่ามชาวกระเหรี่ยงที่มาบวชรุ่นกองพลฯ
ติดตามมาด้วย ช่วยแปลให้ ประกอบกับผมก็ใช้ภาษาใบ้ ทำมือ แบบนี้ แบบนั้น แบบโน้น
พยายามทุกวิถีทาง ที่ทำให้ชาวกระเหรี่ยงเข้าใจ พอผมบอกเสร็จปุ๊บ ชาวบ้านฟังจบปั้บ ทุกคนก็ลุกพรึ่บ
กลับบ้านกันหมดเลยครับ กระผม งง งง งอ..งูมา 4 ตัว แปลว่า งง มากครับ ไม่รู้ว่าชาวบ้านเขาเข้าใจกันรึเปล่า
แต่สักครู่ต่างก็พากันทยอยกลับมาหมดทุกคนเลยครับ ทั้งเด็ก ผู้ใหญ่ เด็กแว้น
เด็กก๊อย สตรี คนชรา ต่างไปอุ้มลูกอุ้มเต้า ถือตังค์ใบละ
100 มาแย่งกันทำบุญใหญ่เลยครับ
เมื่อเข้าใจเรื่องบุญแล้วต่างก็รีบทำบุญกันอย่างเบิกบาน
เรียกว่าเป็นการทำบุญแบบจัดหนักครั้งแรกของชาวกระเหรี่ยง
ซึ่งเป็นเรื่องยากนะครับ เพราะเขายากจน แต่สามารถสละทำบุญได้ถึงขนาดนี้ แม้แต่เด็ก
1-2 เดือนที่ยังไม่รู้เรื่อง พอเล่าเรื่องบุญให้แม่ที่กำลังอุ้มเด็กฟังจนเข้าใจ เขาก็เอาเงินใส่มือลูกมาถวายสร้างอาคาร
100 ปีกัน
แม้เด็กกระเหรี่ยงอายุ 1-2 เดือน ก็ยังมีบุญได้สร้างอาคาร 100 ปีคุณยาย
กองกำลังเด็กดีวีสตาร์ของอมก๋อย บุกลุยทำหน้าที่แจ้งข่าวบุญ
กองกำลังเด็กดีวีสตาร์ของอมก๋อย บุกลุยทำหน้าที่แจ้งข่าวบุญ
 |  |
หลวงพ่อครับ..กระผมลุยบอกบุญแบบนี้มาเดือนครึ่ง
จนมีโยมมาถามผมว่า เหนื่อยไหม.. กระผมก็บอกเขาไปว่า ..ยังมีแรง มีเวลา มีโอกาส แล้วที่สำคัญยังมีบุญมาให้บอก หากไม่ลุย ก็จบกันครับ เท่ากับว่า ทุกอย่างที่มี
ก็จะมีอยู่อย่างเก้อๆ ไม่เกิดประโยชน์อะไรทั้งสิ้น หลวงพ่อครับ..กระผมกราบลาล่ะครับ
เพราะต้องรีบพากองกำลังเด็กดีวีสตาร์ของอมก๋อย บุกลุยทำหน้าที่แจ้งข่าวบุญ จัดรถมาวันกฐินครับ....
กองกำลังเด็กดีวีสตาร์ของอมก๋อย บุกลุยทำหน้าที่แจ้งข่าวบุญ
กองกำลังเด็กดีวีสตาร์ของอมก๋อย บุกลุยทำหน้าที่แจ้งข่าวบุญ
พระณิรัญ
เวปุโล