ความรู้สึกของกัลยาณมิตรเขมจิรา บุญคุ้มครอง...เมื่อรู้ว่าต้องเป็นแม่

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงค่ะ

ลูกชื่อ กัลยาณมิตรเขมจิรา บุญคุ้มครอง อายุ 49-ปี มีลูกชายหนึ่งคน ลูกสาวหนึ่งคนค่ะ ลูกเกือบจะไม่มีโอกาสได้ทำหน้าที่ของคนเป็นแม่เสียแล้ว เพราะอยู่ดีๆก็มีเนื้องอกก้อนโตมาขออาศัยอยู่ในตัวลูก และจะอยู่ที่ไหนก็ไม่อยู่ดันมาอยู่ในมดลูก แถมยังกระจายตัวเต็มไปหมด ทำให้ลูกปวดท้องทรมานมาก คุณหมอที่ดูอาการจึงทำการผ่ามดลูกที่มีเนื้อร้ายออกไปบางส่วนก่อน โดยเหลือพื้นที่ของมดลูกไว้เพียง 60-เปอร์เซ็นต์ เผื่อไว้ถ้าตั้งครรภ์จะได้เป็นที่ห่อหุ้มทารก คุณหมอยังบอกอีกว่านับจากวันผ่าตัด มีเวลาที่จะตั้งครรภ์ได้โดยไม่มีอันตรายเพียงแค่สองปีเท่านั้น ถ้าครบสองปีต้องมาผ่าเอามดลูกที่เหลือออกทั้งหมด และหลังจากนี้จะต้องฉีดยาและกินฮอร์โมนทุกเดือน เพื่อประคับประคองอาการ

อีกทั้งทุกๆ 22-วัน ลูกจะมีอาการปวดท้องทุรนทุราย ต้องไปฉีดยาเพื่อปรับสภาพฮอร์โมนทุกเดือน ในระหว่างนั้นลูกยังเข้าวัด ทำบุญ นั่งสมาธิ อย่างสม่ำเสมอ แต่เวลาผ่านไปหนึ่งปีก็ยังไม่ตั้งครรภ์ ขนาดใช้วิทยาการทางการแพทย์เข้าช่วย เสียเงินครั้งละหนึ่งแสนบาทก็ไม่สำเร็จ จนเข้าสู่ปีที่สอง อาการปวดท้องเพราะเนื้องอกส่วนที่เหลือก็เริ่มแสดงอาการมากขึ้น และร่างกายก็เริ่มทรุดโทรมลง ตอนนั้นที่วัดมีการทำบุญหล่อรูปเหมือนทองคำ พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯองค์แรก ลูกอยากทำบุญนี้มาก จึงถอดสร้อยคอทองคำหนักสองบาท ร่วมบุญไปแบบไม่ลังเลเลยค่ะ

ลูกปลื้มมาก จึงตั้งจิตอธิษฐานกับพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ เป็นการอธิษฐานถึงสิ่งที่เป็นไปได้ยากแบบอัศจรรย์ทะลุมิติ ลูกขอพรว่า “หลวงปู่เจ้าขา หากอานิสงส์ผลบุญในการหล่อทองหลวงปู่ครั้งนี้จะบังเกิดขึ้น ลูกขอแค่สิ่งเดียว ขอให้ลูกได้บวชลูกชายของตัวเองด้วยเถอะค่ะ แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะคะ ลูกก็จะทำบุญต่อไปค่ะ”_ที่ขออย่างนั้น เพราะทุกครั้งที่ได้มาร่วมบุญเป็นเจ้าภาพงานบวชพระธรรมทายาท ลูกจะมีแต่ความปีติใจ และบวชลูกชายคนอื่นๆมาก็เยอะ จึงปรารถนาสักครั้งในชีวิตที่จะได้บวชลูกชายของตัวเองค่ะ

เวลาผ่านไปแค่สองเดือน ลูกก็เริ่มมีอาการเหมือนคนแพ้ท้อง จึงไปตรวจ พยาบาลที่คุ้นเคยกันก็เดินมาบอกให้ลูกเตรียมเลี้ยงโต๊ะจีนได้เลย แถมบอกอีกว่าเด็กในท้องเป็นผู้ชายค่ะ ลูกเซอร์ไพรซ์มาก แต่ก็งงๆนิดหน่อยว่าพยาบาลรู้ในทันทีได้อย่างไรว่าเป็นลูกชาย ตอนนั้นนึกถึงพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯและบอกกับท่านว่า “หลวงปู่เจ้าขา หลวงปู่ใจดีกับลูกเหลือเกิน อัศจรรย์ทะลุมิติจริงๆเจ้าค่ะ”

กว่าจะตั้งครรภ์ได้ก็แสนลำบาก แต่ช่วงเวลาที่ต้องถนอมครรภ์นั้นยากกว่า เพราะมีโอกาสที่จะแท้งสูงมาก ดังนั้นไม่ว่าจะทำอะไรจะต้องระมัดระวัง ประคับประคองครรภ์เป็นพิเศษ ขนาดเดินยังต้องนับก้าวเดิน คุณหมอนัดทำอัลตร้าซาวด์ทุกเดือนเพราะครรภ์มีความเสี่ยงสูง ลูกต้องอยู่ในการดูแลของหมอและทำตามที่หมอบอกอย่างเคร่งครัด ลูกมีอาการแพ้ท้องอยู่สามเดือน วิงเวียน อาเจียน ทานอาหารไม่ได้ ทานได้แค่สองอย่าง คือ ข้าวต้มกับผักกาดดอง พออายุครรภ์ 7-เดือน ลูกเริ่มอึดอัดมาก หายใจไม่ทั่วท้อง (ไม่เต็มปอด)_นอนไม่ได้ ต้องนั่งหลับ เป็นอะไรที่ทรหดสุดๆ

พออายุครรภ์ได้ 8-เดือน คุณหมอก็ให้ผ่าท้องคลอด ลูกได้ลูกชายหน้าตาน่ารัก พอเห็นหน้าลูกชายครั้งแรกมันอิ่มเอิบ มีความสุขมาก ลืมความทุกข์ความลำบากในการอุ้มท้องไปจนหมด และนับจากวินาทีนั้น ลูกก็เฝ้านับวันนับคืนว่าเมื่อไหร่เขาจะอายุครบ 7-ขวบ จะได้บวชเป็นสามาเณร และเมื่อไหร่จะอายุ 20_จะได้บวชเป็นพระ ลูกตั้งตารอคอยอยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆ หลังจากนั้น 1-ปี 3-เดือน ลูกก็ได้ลูกสาวที่น่ารักอีกหนึ่งคน จากการอธิษฐานทำบุญสร้างพระธรรมกายประจำตัวค่ะ

ในช่วงที่ลูกๆกำลังเรียนอยู่ชั้นอนุบาล ลูกกับสามีมีความคิดเห็นที่แตกต่างกัน จึงต้องแยกทาง ลูกพาลูกสาวลูกชายออกไปเช่าอพาร์ทเมนท์อยู่กันลำพัง และเปิดร้านขายข้าวแกงในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ลูกต้องตื่นตั้งแต่ตีสี่ อุ้มลูกสองคนขึ้นแท็กซี่ ไปฝากไว้กับแม่ครัวที่ร้าน แล้วจึงไปจ่ายกับข้าวที่ตลาด กลับมาถึงร้านก็ทำกับข้าวขายด้วย เลี้ยงลูกสองคนไปด้วย กว่าแต่ละคนจะโตเหนื่อยมากค่ะ

แม้ลูกจะเป็นเพียงแม่ค้าธรรมดาๆคนหนึ่ง แต่ลูกก็ให้การดูแลอบรมสั่งสอนลูกทั้งสองคนให้เป็นทั้งคนเก่งและดี พามาสั่งสมบุญที่วัดอย่างสม่ำเสมอ สอนเขาให้มีคุณภาพมีคุณธรรมและมีศักยภาพ เพราะลูกอยากถวายลูกชายลูกสาวให้มาช่วยงานพระศาสนา ขยายวิชชาธรรมกายไปทั่วโลก ขนาดเราตักบาตรพระยังนำของที่ดีที่สุดมาถวาย แล้วถ้าจะถวายลูกๆให้หลวงพ่อ ก็ต้องทำให้เข้ามีคุณภาพที่สุด ดีที่สุดเช่นกันค่ะ

ตั้งแต่วันแรกที่สามเณรบวช โยมแม่ (ซ้าย) ยังคงปลื้มใจปีติใจทุกวินาที

ตลอดเวลาของการเลี้ยงดูแม้จะเหน็ดเหนื่อยอย่างไร แต่มาถึงวันนี้ก็คุ้มแล้วค่ะ ตอนจบชั้น ป. 6_ ลูกชายสมัครใจขอบวชเป็นสามเณรประจำที่วัดพระธรรมกาย ลูกยังจำภาพวันบวชได้ดี ขนาดถ้ามีเงิน 10-ล้านก็ยังไม่ดีใจเท่ากับลูกชายได้บวชเลยนะคะ ตอนนั้นตื้นตันใจมาก แม้ต่อจากนี้จะไม่ได้กอดกายหยาบของลูกแล้ว แต่ก็อุ่นใจที่ได้ฝากลูกไว้ในพระพุทธศาสนา ขนาดผ่านไปสามปีแล้วก็ยังปลื้มไม่หาย เวลานึกถึงสามเณรทีไรก็ปีติใจทุกครั้ง บางทียังถามตัวเองเลยนะคะว่า “เอ...เราเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมสามปีแล้ว...ยังปลื้มอยู่เลย”

ครั้งหนึ่ง สามเณรบอกลูกว่า “เณรไม่อยากเรียนวิชาการแบบคนทางโลกเลย อยากเรียนแต่พระบาลีให้แตกฉาน จะเรียนให้ได้ประโยค 9_เพราะถ้าโตขึ้นจะได้ช่วยงานพระพุทธศาสนาให้รุ่งเรือง”_ลูกได้ยินแล้วก็ชื่นใจจริงๆ มาวันนี้สามเณรมีอายุ 15-ปี และจบประโยค 3_แล้วค่ะ แต่ลูกก็ยังอธิษฐานทุกวันขอให้สามเณรสามารถประคับประคองตัวเองให้อยู่ในเพศภาวะนี้ได้ตลอดไป จนถึงวันที่จะได้บวชเป็นพระแท้ค่ะ

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

กัลยาณมิตรเขมจิรา บุญคุ้มครอง