จ๊าบพันธุ์แท้...ยังแพ้หนู
กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงค่ะ
หนูอายุ 19
-ปี ขอใช้ชื่อสมมุติแทนตัวเองว่า น้องเป๊ป ค่ะ มาจากคำว่า เป๊ปซี่ เพราะก่อนนี้ หนูซ่าหมด...จนหยดสุดท้าย จนต้องเข้ามาอยู่ที่ศูนย์ฝึกอบรมเด็กและเยาวชนเขต 2
-จังหวัดราชบุรี หรือจะเรียกที่นี่ว่า บ้านปรานี ก็ได้ค่ะ มีอาจารย์เพ็ญศรี ศักดิวงศ์ เป็นหัวหน้าหน่วยหญิง ซึ่งพวกเราทุกคนจะเรียกท่านว่า แม่ค่ะ และในบ้านปรานีนี้ ก็จะแบ่งเป็นสองกลุ่มย่อย คือ บ้านนางนวล กับ บ้านนางฟ้า ซึ่งหนูเป็นหัวหน้าแก๊งบ้านนางนวลค่ะ หนูต้องเข้ามาอยู่ที่นี่ เพราะคดีปล้นฆ่าอำพรางศพ ที่ลงหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งไปเมื่อสี่ปีที่แล้ว ก่อนนั้นหนูดื่มเหล้า อัพยา สูบกัญชา และติดบุหรี่หนักมาก แต่พอเข้ามาอยู่ที่นี่แล้ว หนูถูกบังคับให้เลิกทุกอย่างหมด แต่สิ่งหนึ่ง...ที่แม้เขาจะบังคับแล้ว แต่หนูยังเลิกไม่ได้ ก็คือบุหรี่ค่ะ หนูจึงใช้วิธีการอันแยบยลลักลอบเอายาเส้นมาแอบสูบโดยไม่ให้อาจารย์และคุณครูผู้คุมรู้ ซึ่งด้วยความที่หนูติดมันมาก บางทียาเส้นหมด เพราะแอบเอาเข้ามาไม่ได้ จึงหลบไปเก็บเศษใบไม้แห้ง แล้วเอาหญ้าแห้งมามวนจุดสูบ ถึงแม้จะไม่เหมือน แต่ก็ดีกว่าไม่มีค่ะ
อาจารย์เพ็ญศรี ศักดิวงศ์
จนกระทั่ง มีโครงการบวชอุบาสิกาแก้วหน่ออ่อนเข้ามา เพราะผู้อำนวยการศูนย์ฝึกอบรม ผอ.ยุทธนันท์ ยิ้มพูลทรัพย์ ท่านมีวิสัยทัศน์กว้างไกล สมกับที่เป็นสุดยอด ผอ.จริงๆ กล่าวคือ ท่านเปิดโอกาส และเล็งเห็นถึงความสำคัญของโครงการบวช ว่า...สิ่งนี้จะเข้ามาตอบโจทย์และพลิกชีวิตของพวกหนูได้ เพราะโครงการนี้ ทุกคนต้องทำตัวให้บริสุทธิ์ ซึ่งการต้องทำตัวให้บริสุทธิ์นี่แหละค่ะ หนูจึงคิดหนักว่าจะทำอย่างไรดี เพราะหากถือศีลแล้ว จะมาแอบสูบยาเส้น มันก็จะเสียเส้นน่ะสิคะ คือ มันไม่บริสุทธิ์ หนูก็เลยต้องจำใจบอกกับตัวเองว่า “ทนเอาสักสิบสี่วัน”
ผอ.ยุทธนันท์ ยิ้มพูลทรัพย์
ในช่วงสามถึงสี่วันแรก หนูหงุดหงิดสุดๆ ปวดหัว ปวดท้อง มีอาการลงแดง และลังเล...อยากจะแอบสูบมาก แต่ดันไม่มีจังหวะเลยค่ะ เพราะกิจกรรมระหว่างบวชแน่นจนหลบไปสูบไม่ได้ จนหนูต้องพยายามฝืนทนนั่งฟังธรรมะ นั่งสมาธิไปเรื่อยๆ ทนจนมันเลยจุดค่ะ และมารู้ตัวอีกทีก็เข้าวันที่ห้า จนอดแปลกใจกับตัวเองไม่ได้ว่า “เออ...เราไม่สูบก็ได้นี่หว่า ไม่เห็นตายเลย เด็กเป๊ปอย่างเราทำได้”-พอบวชเสร็จ จากเดิมที่คิดว่าจะกลับไปสูบอีก ก็เลยตัดสินใจเอายาเส้นทั้งหมดที่มี พร้อมไฟแช็คห้าอัน มาส่งมอบให้อาจารย์แม่ เพื่อเป็นของขวัญปีใหม่ค่ะ ท่านก็เลยอึ้ง แล้วชมหนูว่า “เธอแน่มาก”-ท่านภูมิใจในตัวพวกหนูมาก เพราะสิ่งที่ท่านต้องการมากที่สุด คือ อยากให้พวกหนูเปลี่ยนแปลงเป็นคนดีด้วยตัวเอง เพราะจะมีผลยั่งยืนมากกว่าการใช้อำนาจความรุนแรงบังคับ เพราะหากใช้อำนาจ หนูก็จะยอมแบบปลอมๆ คือ ทำเฉพาะต่อหน้าเท่านั้น
หลวงพ่อคะ...การบวชทำให้หนูเปลี่ยนแปลงนิสัยตัวเองหลายอย่าง และหักดิบเลิกสูบยาได้ จนหนูรู้สึกมีคุณค่าในตัวเองค่ะ และที่สำคัญการปฏิบัติธรรมนั่งสมาธิทำให้หนูมีจิตใจที่อ่อนโยนลง สำนึกและซาบซึ้งถึงผู้มีพระคุณของหนู นั่นก็คือพ่อแม่ที่ล่วงลับไปแล้วค่ะ ถ้าจะถามหนูว่า...นั่งสมาธิแล้วเห็นอะไร หนูก็ขอตอบว่า เห็นพ่อกับแม่ค่ะ ซึ่งหนูได้แต่งเพลงให้แม่ด้วย และวันนี้หนูและเพื่อนจะขออนุญาตร้องให้หลวงพ่อฟังนะคะ เพราะเพลงๆนี้ เป็นแรงบันดาลใจที่ทำให้หนูยิ้ม และอดทนต่ออุปสรรคที่ผ่านมาได้ อีกทั้งยังทำให้หนูรู้สึกว่า พ่อกับแม่อยู่ข้างๆหนูตลอดเวลา
"หนูเห็นแต่รูปพ่อและแม่ เวลานั่งสมาธิค่ะ" ภาพวาดประสบการภายในของน้องเป๊ป
หนูเป็นหัวหน้าก๊วนบ้านนางฟ้าค่ะ มีชื่อสมมุติว่า น้องไปร้ท์ มาจาก สไปร้ท์ เพราะก่อนหน้านี้ หนูก็ซ่าจ๊าบตามพี่เป๊ปซี่มาติดๆ หนูอายุ 17
-ปี เข้ามาอยู่ที่นี่ด้วยคดีพรากผู้เยาว์ ก่อนหน้านี้หนูเป็นเด็กเที่ยว สูบ ดื่ม โดดเรียน พอพ่อแม่ถาม หนูก็จะตวาดท่านจนร้องไห้ พอท่านร้องไห้ หนูก็จะถามว่า “จะร้องทำไม จะยุ่งอะไรกันนักหนา ชีวิตเป็นของหนู”
จากนั้น หนูก็หนีออกจากบ้าน แถมยังคิดตลอดเวลาว่าท่านไม่เข้าใจวัยรุ่น จนสุดท้ายหนูถูกจับแล้วต้องมาอยู่ที่นี่ หนูเสียใจมากค่ะ ซึ่งมันก็สายไปแล้ว แต่พอหนูได้บวชในโครงการบวชอุบาสิกาแก้วหน่ออ่อน สิ่งที่ได้จากการบวชสิบสี่วัน สามารถตอบปัญหาในชีวิตของหนูได้ทุกข้อ เพราะถ้าไม่มีโครงการบวช หนูก็จะได้เรียนแค่วิชาชีพวิชาสามัญ และบทเรียนราคาแพงไปเท่านั้น แต่หนูจะไม่รู้หลักการดำเนินชีวิตที่ถูกต้องเลยว่า...เมื่อหนูออกไปแล้ว หนูจะต้องทำตัวใหม่อย่างไร การเป็นลูกที่ดีให้พ่อแม่ภูมิใจต้องทำอย่างไร โครงการนี้สอนให้หนูรู้ว่า เราต้องพูดดีๆกับพ่อแม่ เพราะที่ผ่านมา หนูไม่เคยทำดีกับท่านเลย ตอนนี้ หนูอยากกราบพ่อกับแม่มากที่สุด หนูไม่รอให้ถึงวันที่สายไปกว่านี้แล้วค่ะ
การบวชสอนให้หนูรู้เรื่องบุญบาป ไม่ตัดสินใจทำอะไรด้วยอารมณ์ชั่ววูบ และที่สำคัญหนูยังได้นั่งสมาธิ ซึ่งแรกๆหนูเมื่อยสุดๆ เมื่อยจนคิดว่า “อะไรนี่...ทำไมต้องมาให้นั่งทำอะไรแบบนี้”
-แต่พอเข้าวันที่สาม หนูลองนึกถึงสิ่งที่หนูชอบ คือ ส้ม และมองไปเรื่อยๆ อยู่ๆส้มก็ใสสว่างขึ้นเรื่อยๆ พอมองไปกลางส้ม หนูก็เห็นดวงแก้วผุดขึ้นซ้อนๆกันเข้าไปหกดวง พอหนูมองต่อไปเรื่อยๆก็เห็นองค์พระค่ะ หนูมีความสุขมาก ไม่น่าเชื่อว่าหนูจะได้เห็นสิ่งนี้ ขณะนั้นหนูลืมความทุกข์ทุกอย่างในชีวิตที่มี รู้สึกตัวเบาอย่างกับตัวเองนอนลอยอยู่ในที่ๆสบายที่สุด รู้สึกอิสระแบบไม่มีอะไรมาเหนี่ยวรั้งใจเลย พอหนูพบความสุขแบบนี้ หนูถึงตอบได้ด้วยตัวเองค่ะว่า...ทำไมหลวงพ่อจึงจัดโครงการบวชขึ้นมา ทำไมต้องให้พวกหนูนั่งสมาธิ
ภาพวาดประสบการณ์ภายในของน้องไปร้ท์
ความสุขที่เกิดขึ้นตรงนี้เอง ทำให้หนูอยากไปเปิดบ้านกัลยาณมิตร เพราะขนาดเด็กสไปร้ท์อย่างหนูยังเปลี่ยนได้ หนูอยากจะไปเปิดชมรมค่ายอาสาพัฒนาวัด เพราะจากเมื่อก่อน หนูเคยทำชมรมค่ายอาสาพัฒนาชุมชนค่ะ เพราะหนูเพิ่งรู้ว่าธรรมะดี ก็เลยอยากทำให้วัดสะอาดน่าเข้า เพื่อคนจะได้อยากเข้าไปศึกษาธรรมะ ไปนั่งสมาธิกัน
สุดท้ายนี้ ในนามตัวแทนของแก๊งและก๊วนเด็กเป๊ปและเด็กไปร้ท์ ต้องขอกราบขอบพระคุณหลวงพ่ออย่างสูงสุดค่ะ ที่ทำให้พวกหนูรู้สึกถึงคุณค่าในตัวเอง รู้หลักการดำเนินชีวิตที่ถูกต้อง หลวงพ่อคะ...นับจากนี้ แม้โครงการบวชจะจบไปแล้ว แต่ที่บ้านของพวกหนู ก็มีการสวดมนต์ทำวัตรและดูดีเอ็มซีกันทุกวัน และจะเปิดศูนย์ปฏิบัติธรรมบ้านกัลยาณมิตร
-Change
-the
-World
-สัปดาห์ละครั้งด้วยค่ะ หลวงพ่อคะ...พวกหนูรักและเคารพหลวงพ่อค่ะ
กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง
น้องเป๊ป และ น้องไปร้ท์
ชม Video Scoop อุบาสิกาแก้วหน่ออ่อน ศูนย์ฝึกอบรมเด็กและเยาวชนเขต 2 ราชบุรี
