กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อด้วยความเคารพอย่างยิ่งครับ
กระผม ลูกเณร นิติวิทย์ ชินธนานันท์ เปรียญธรรม 8 ประโยค ผู้ที่จะเตรียมบวชอุทิศชีวิต ในวันวิสาขบูชา วันอังคารที่ 17 พฤษภาคม พ.ศ.2554 ครับ ก่อนอื่นลูกเณรขอกราบขอบพระคุณหลวงพ่อเป็นอย่างสูง ที่ได้ให้โอกาสลูกเณรได้เข้ามาบวชสร้างบารมีกับหมู่คณะ ทำให้ลูกเณรได้ฝึกฝนอบรมตนเอง เปลี่ยนแปลงตนเองจากเด็กชาวโลกธรรมดาทั่วไป ให้กลายมาเป็นเหล่ากอของสมณะ เป็นต้นบุญต้นแบบของชาวโลกครับ
โยมแม่ได้พาลูกเณรมาวัดพระธรรมกายตั้งแต่เด็ก ลูกเณรชอบความสะอาด ความเป็นระเบียบของวัด วัดก็กว้างใหญ่มาก สงบร่มรื่น เข้ามาแล้วทำให้รู้สึกโล่งใจ ไม่อึดอัด ลูกเณรจึงมาวัดในวันอาทิตย์อย่างสม่ำเสมอครับ พอลูกเณรอายุย่าง 9 ขวบ โยมแม่ก็ขอให้ลูกเณรบวชให้สักระยะหนึ่งเพื่อเอาบุญให้โยมแม่ ในตอนนั้นลูกเณรยังไม่เข้าใจเรื่องบุญสักเท่าไหร่ครับ แต่ก็ยอมบวชตามคำขอของโยมแม่ โดยตอนแรกตั้งใจว่าจะบวชสักระยะหนึ่ง แล้วค่อยลาสิกขา แต่พอได้มาอยู่วัดพระธรรมกายจริงๆ ลูกเณรกลับรู้สึกว่า “ที่แห่งนี้แหละ คือ บ้านของเรา ที่แห่งนี้แหละ...ที่เราควรอยู่”
สามเณร นิติวิทย์ ชินธนานันท์ เปรียญธรรม 8 ประโยค
แม้ตอนนั้นจะยังไม่เข้าใจอะไรมากมายนัก แต่ลูกเณรก็ชอบที่นี่ อยากอยู่ที่วัดพระธรรมกายต่อไป แล้วบุญก็จัดสรรให้ลูกเณรได้มาเจอพระอาจารย์ผู้เป็นกัลยาณมิตร ชักชวนให้บวชต่อ ท่านบอกว่า “ให้บวชไปจนกว่าชีวิตจะหมดลมหายใจ” ลูกเณรก็ตอบไปง่ายๆว่า “ตกลงครับ” และเด็กน้อยอายุ 9 ขวบคนหนึ่ง ก็ได้มาบวชสร้างบารมีกับหลวงพ่ออย่างใกล้ชิด ชนิดที่เรียกว่า “เพียงชะเง้อคอก็เห็นกุฏิที่พักของหลวงพ่อแล้วครับ” ลูกเณรได้เห็นหน้าหลวงพ่อทุกวันไม่เคยเบื่อเลย หลวงพ่อเมตตาไต่ถามสารทุกข์สุขดิบ คอยเป็นห่วงเป็นใยในเรื่องความเป็นอยู่ ให้ลูกเณรได้รับบุญพิเศษๆ สอนให้รักบุญ รักธรรมะ รักการสร้างบารมี ภาพที่หลวงพ่อสร้างบารมีอย่างเข้มแข็ง ได้หล่อหลอมให้ลูกเณรมีพลังใจที่จะสร้างบารมีไปกับหลวงพ่อ อย่างไม่กลัวความยากลำบาก จากวันนั้นจวบจนวันนี้ก็ 13 ปีแล้วครับ
หลวงพ่อครับ
ตอนนี้ลูกเณรกำลังเตรียมตัวบวชอุทิศชีวิตเป็นพระภิกษุ เปลี่ยนจากเหล่ากอของสมณะ เป็นส่วนหนึ่งของพระรัตนตรัย ในช่วงเตรียมบวชนี้ ลูกเณรก็ได้เก็บตัวอยู่กลด ฝึกฝนอบรมตนเองที่หมู่บ้านปฏิบัติธรรม เพื่อกลั่นตัวเองให้บริสุทธิ์ เหมาะสมที่จะก้าวสู่ความเป็นพระแท้ ลูกเณรได้ตรึกนึกถึงดวงแก้วกลมใสสลับกับองค์พระบ้าง ช่วงแรกก็ยังไม่ค่อยต่อเนื่องครับ ตอนแรกที่ตรึกดวงแก้วยังไม่ชัด แต่พอตรึกเข้าบ่อยๆก็ค่อยๆชัดขึ้น ใสเหมือนแก้ว ชัดเท่ากับลืมตาเห็นครับ ลูกเณรสามารถตรึกได้เกือบทั้งวัน และรู้สึกว่าในท้องมีองค์พระแก้วใสอยู่ตลอดเวลา ทำให้ตอนนั่งธรรมะในรอบ ใจก็รวมได้เร็ว อาการฟุ้งก็น้อยลงจนแทบไม่มี เหลือแค่ต้องทำให้สม่ำเสมอต่อเนื่องไม่หยุดหย่อนครับ
มีอยู่คืนหนึ่งตอนปฏิบัติธรรมช่วงค่ำ ลูกเณรก็นั่งทำใจหยุดนิ่ง พร้อมกับภาวนา “สัมมาอะระหัง” รู้สึกมีความสุขมาก
สักพักหนึ่งก็เหมือนโดนดูดไปในกลางท้อง พร้อมกับเห็นดวงแก้วขนาดใหญ่ ดูเลือนรางเหมือนมีม่านมาบังเอาไว้ครับ แต่ก็เห็นดวงแก้วขยายใหญ่ขึ้นไปเรื่อยๆ หลังจากคืนนั้น พอลูกเณรหยุดใจได้ถูกส่วนก็จะเห็นดวงแก้วอีก ลูกเณรได้หมั่นนึกถึงคำสอนของหลวงพ่อที่ว่า “ไม่ว่าจะมีอะไรให้ดู ก็ต้องเฉยๆ อย่าไปลุ้น เร่ง เพ่ง จ้อง หยุดใจนิ่งเรื่อยไปจนกว่าจะเห็นของจริง” ตอนนอกรอบ พอตรึกถึงดวงแก้วก็เห็นดวงแก้วชัด ใส สว่าง แล้วลูกเณรก็เอาใจไปผูกติดกับดวงแก้วนั้นไปเรื่อยๆ หลวงพ่อครับ ภายในเวลาที่เหลืออยู่นี้ ลูกเณรจะตั้งใจปฏิบัติธรรม จะบวชสองชั้น บูชาธรรมหลวงพ่อ และเพื่อจะได้เป็นเกียรติประวัติอันงดงามของตนเอง
สุดท้ายนี้ ลูกเณรขอกราบขอบพระคุณหลวงพ่อ ที่เปิดโอกาสให้ลูกเณรได้อุปสมบทอุทิศชีวิตในวันวิสาขบูชา ซึ่งเป็นวันแห่งชัยชนะของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ลูกเณรจะขอบวชสร้างบารมีตามติดหลวงพ่อและหมู่คณะ จนกว่าจะถึงที่สุดแห่งธรรมครับ
กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง
สามเณร นิติวิทย์ ชินธนานันท์
