กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงครับ
กระผม พระวัชรพงศ์ ภทฺทวํโส อายุ 28 ปี บวชในรุ่นแสนรูป ภาคฤดูร้อน เมื่อวันที่ 29 มีนาคม พ.ศ.2554 ณ ศูนย์อบรมวัดธรรมาราม จังหวัดพระนครศรีอยุธยา ปัจจุบันเป็นพระพี่เลี้ยง ณ ศูนย์อบรมวัดม่วง จังหวัดพระนครศรีอยุธยา หลวงพ่อครับ กระผมเป็นชาวกรุงเก่า จังหวัดพระนครศรีอยุธยา กระผมเริ่มเป็นครู ตั้งแต่ปี พ.ศ.2549 และก่อนมาบวชก็เป็นครูสอนภาษาอังกฤษในโรงเรียนไทย-อโยธยาบริหารธุรกิจครับ ซึ่งจริงๆแล้ว กระผมเรียนจบวิทยาศาสตร์การแพทย์ แต่ถึงแม้ว่าหุ่นไม่ให้ แต่ก็ใจรักความเป็นครูนะครับ เนื่องจากกระผมมีความรู้สึกสุขใจที่ได้เห็นรอยยิ้มอันแจ่มใส ที่ปรากฏบนใบหน้าของเด็กนักเรียนในเวลาที่กระผมเล่าเรื่องราวต่างๆให้พวกเขาฟัง และถ้าพวกเขามีความคิดที่ผิดๆ กระผมก็จะอยู่ในฐานะเป็นครูผู้แนะนำแนวทางที่ถูกต้องให้ชีวิตของพวกเขาดีขึ้นได้
พระวัชรพงศ์ ภทฺทวํโส
แต่การเป็นครูในสมัยนี้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายนะครับ เพราะเด็กๆสมัยนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน เนื่องจากศีลธรรมได้เสื่อมไปจากใจของเด็กสมัยนี้มาก เป็นเพราะได้รับอิทธิพลจากสื่อสีดำต่างๆมากมาย ดังนั้น เมื่อกระผมได้มีโอกาสมาบวชในโครงการแสนแรก และเป็นครั้งแรกของกระผมในปี พ.ศ.2553 เมื่อลาสิกขาไปแล้ว กระผมก็นำธรรมะดีๆที่หลวงพ่อสอน ไปสอนเด็กๆ และยังนำโครงการเด็กดีวีสตาร์ไปใช้ที่โรงเรียนอีกด้วยครับ แต่เนื่องจากกระแสกิเลสที่แรงมาก ทำให้กระผมรู้สึกเบื่อชีวิตทางโลก และหวนระลึกนึกถึงชีวิตในครั้งที่กระผมเคยบวชเป็นพระ จึงคิดอยากจะบวชอีกครั้ง อีกทั้งยังต้องการส่งผลบุญบวชนี้ไปให้โยมแม่ เพราะท่านมีอายุมากแล้ว และสุขภาพไม่ค่อยดี
ดังนั้น เมื่อทางวัดพระธรรมกาย จัดโครงการบวชพระแสนรูป ภาคฤดูร้อน ในปี พ.ศ.2554 ที่ผ่านมา กระผมจึงตัดสินใจทันทีโดยไม่รอช้า และในวันบวชนั้นเอง ในช่วงค่ำเมื่อพระอาจารย์นำปฏิบัติธรรม อยู่ๆใจกระผมก็รู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก จนรู้สึกถึงความสบาย สักครู่หนึ่ง กระผมก็ได้เห็นองค์พระขนาดเท่าฝ่ามือผุดขึ้นมากลางท้อง แล้วก็ขยายใหญ่ขึ้นๆ จนองค์พระมีขนาดใหญ่กว่าตัวกระผม แล้วก็ยังมีองค์พระซ้อนต่อๆกันไปหลายองค์อีกด้วยครับ ทำให้กระผมปลื้มใจจนน้ำตาไหลไม่หยุด เพราะรู้สึกว่าได้เดินมาถูกทางแล้ว และอยากอยู่ในเพศสมณะอย่างนี้ตลอดไปครับ แต่กระผมยังมีภาระอยู่ คือ ต้องกลับไปหาเงินผ่อนบ้าน เดือนละเกือบหนึ่งหมื่นบาท แถมยังมีแม่ที่ต้องดูแลอีกด้วย กระผมจึงคิดว่าเมื่อจบโครงการแล้วก็จะลาสิกขา แต่ปรากฏว่าในคืนนั้นเอง กระผมก็ฝันเห็นพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำภาษีเจริญ มาบอกว่า “ไม่ต้องห่วงแม่ เดี๋ยวหลวงปู่ดูแลให้” หลังจากนั้น กระผมก็เห็นแสงสว่าง 3 ดวงในความฝัน กระผมจึงมาแปลความฝันเองว่า “คงเป็นเรื่องของ ทาน ศีล ภาวนา ที่กระผมยังต้องศึกษาให้กระจ่างกว่านี้” แล้วกระผมก็จะฝันถึงพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯบ่อยๆในหลายครั้งที่คิดว่าจะสึก แต่ถึงท่านจะมีนิมิตบอกอย่างนั้น กระผมก็ยังอดเป็นห่วงภาระทางบ้านไม่ได้ครับ ดังนั้น กระผมจึงตัดสินใจว่าจะสึก แต่ยิ่งใกล้วันสึก ใจกระผมก็ยิ่งว้าวุ่น ในใจนั้นกระผมไม่อยากสึกเลย เพราะอยากอยู่ช่วยงานหลวงพ่อเพื่อกอบกู้พระพุทธศาสนาต่อไป
พระวัชรพงศ์ ภทฺทวํโส
จนกระทั่งวันสุดท้ายที่จะสิ้นสุดโครงการ คือ วันที่ 30 เมษายน พ.ศ.2554 ซึ่งจะเรียกว่าเป็นวันเปลี่ยนชีวิตของกระผมเลยก็ว่าได้ เพราะก่อนที่จะมีพิธีลาสิกขา กระผมได้แอบไปนั่งสมาธิ แล้วอธิษฐานจิตกับพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯว่า “หากผมมีบุญที่จะได้บวชต่อ ก็ขอให้มีคนมาช่วยรับภาระเรื่องบ้านให้ผม อย่างอัศจรรย์ด้วยเถิด” แล้วพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯก็จัดให้กระผมอย่างอัศจรรย์จริงๆครับ เพราะเมื่อกระผมลืมตาขึ้นมา ก็เจอกับกัลยาณมิตรผู้ใจบุญ คือ โยมพี่นก ใจกุศล ซึ่งเคยรู้จักกัน มาอยู่ตรงหน้าพอดี หลังจากถามสารทุกข์สุกดิบของกระผมแล้ว โยมพี่นกก็นิมนต์ให้กระผมอยู่ช่วยงานหลวงพ่อต่อไป
หลวงพ่อครับ แค่กระผมบอกว่า “อยู่ไม่ได้หรอกโยม เพราะต้องกลับไปหาเงินผ่อนบ้าน” เมื่อได้ฟังดังนั้น โยมพี่นกก็บอกว่าไม่ต้องห่วง เดี๋ยวจะเป็นธุระจัดการให้ และให้กระผมบวชต่อไป ให้ช่วยงานหลวงพ่อไปเรื่อยๆ อย่างปลอดกังวลไปได้เลย หลวงพ่อครับ กระผมรู้สึกอัศจรรย์มากครับ แถมอานิสงส์บวชนี้ยังส่งผลไปถึงโยมแม่ของกระผมด้วยครับ กล่าวคือ แต่ก่อนโยมแม่มีอาการปวดขามาก และเป็นหนักถึงขนาดเดินไม่ได้ แต่พอกระผมมาบวชแล้ว อาการของโยมแม่ก็ดีขึ้น จนสามารถเดินได้คล่องอย่างน่าอัศจรรย์ครับ หลวงพ่อครับ กระผมรู้สึกซาบซึ้งและตื้นตันใจ ในความเมตตาของพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำภาษีเจริญ และหลวงพ่อคุณครูไม่ใหญ่ จนไม่สามารถเอ่ยเป็นคำพูดใดๆได้เลยครับ กระผมจึงขอสัญญาว่า “จะอยู่ช่วยงานหลวงพ่อเผยแผ่และกอบกู้พระพุทธศาสนาไปเรื่อยๆครับ”
กราบคารวะด้วยความเคารพอย่างสูง
พระวัชรพงศ์ ภทฺทวํโส
