จดหมายจากใจพระมหาเปรียญธรรม 9 ประโยค พระมหานรพล พลญฺชโย

กระผม พระมหานรพล พลญฺชโย แปลว่า ผู้ชนะด้วยกำลัง พรรษา 3 อายุ 23 ปี ขอรายงานตัวครับ ผมเป็นคนดินแดนอนุสาวรีย์คนดีศรีอุบลครับ โยมพ่อ-โยมแม่มีอาชีพทำนา ผมก็เลยอยู่ตามท้องไร่ท้องนา ขี่คาราบาว หากินตามประสาคนลูกทุ่งครับ บางทีโยมพ่อ-โยมแม่ก็พาไปทำบุญ ไปฟังเทศน์ที่วัดบ้างครับ ตอนผมอายุ 9 ขวบ โยมแม่ป่วยเป็นโรคร้ายจนเสียชีวิต แต่ก่อนที่ท่านจะจากไป ท่านเรียกผมเข้าไปกอดแล้วร้องไห้ ท่านบอกว่า “ถ้าแม่ตายอย่าร้องไห้นะลูก แม่จะไปลำบาก” หลวงพ่อครับ ตอนนั้นผมไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกันครับ นึกออกอยู่เรื่องเดียว เลยบอกท่านไปว่า “ผมจะบวชให้แม่นะครับ” ผมคิดว่า การเกิด การแก่ การตาย เป็นเรื่องธรรมดา คนเราต้องตายทุกคน ผมก็เลยไม่ร้องไห้เหมือนเด็กทั่วไปครับ แต่คำที่บอกว่าจะบวช มันดังกังวานฝังใจไม่เคยลืม แม้ตอนนั้นผมยังไม่มีโอกาสบวช แต่ผมจะตื่นมาใส่บาตรให้แม่ทุกวัน เพราะเชื่อตามประสาเด็กๆ ว่าถ้าเราใส่บาตร แม่ก็จะมีอาหารกินครับ

ตอนเรียนหนังสือ ผมจะสอบได้ตั้งแต่ที่ 1 ถึงที่ 10 ไม่เคยหล่นจากนี้ครับ แล้วครูก็ชอบถามว่าโตขึ้นนักเรียนอยากเป็นอะไร ตอนนั้นมีผมคนเดียวที่ตอบว่าโตขึ้นผมอยากเป็นพระครับ แล้วก่อนจะเปิดภาคเรียนขึ้น ม.1 โยมน้าเขยมาชวนให้ผมไปบวชเป็นสามเณรภาคฤดูร้อน ที่วัดหนองกินเพล จ. อุบลราชธานี ก่อนวันบวช 2 วัน ผมฝันเห็นพระรูปหนึ่งนั่งเทศน์อยู่บนสเตท ในฝันผมไม่รู้ว่าท่านเทศน์เรื่องอะไรแต่รู้สึกดีมากจริงๆ ครับ พอบวชครบ 1 เดือน ก็ได้มาร่วมงานวันที่ 22 เมษายน ซึ่งเป็นครั้งแรกในชีวิตที่มีโอกาสได้มาวัดพระธรรมกายครับ แล้วความฝันก็เป็นความจริง เพราะพระที่ผมเคยฝันเห็น คือพระเดชพระคุณหลวงพ่อนั่นเองครับ พอสิ้นสุดโครงการภาคฤดูร้อน พระอาจารย์ถามว่าใครจะไปเรียนต่อที่วัดพระธรรมกายบ้าง ผมรีบสมัครเลยครับ แล้วในปีนั้น (พ.ศ.2544) วัดหนองกินเพลได้จัดพิธีมุทิตาเปรียญธรรม 9 ประโยคให้กับพระมหา 2 รูปซึ่งผมได้ไปยืนต้อนรับท่าน ผมรู้สึกประทับใจมากจนอยากจบประโยค 9 ตามอย่างท่านครับ

หลวงพ่อครับ เมื่อมาเรียนที่วัดพระธรรมกายมันไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะปีแรกของการอยู่วัดต้องฝึกตัวทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นการนอน การตื่น กิจวัตร กิจกรรม การเรียนและการปลูกฝังอุดมการณ์ของนักสร้างบารมี เพื่อจะได้เป็นสามเณรดีที่โลกต้องการ แล้วในปีที่ 2 ของการเป็นสามเณรผมก็ได้เรียนภาษาบาลีครับ ตอนแรกๆ เรียนไม่เข้าใจเลยครับ แต่ผมก็ขยัน โดยตื่นมาอ่านหนังสือตั้งแต่ตี 4 พอตี 5 ก็ทำวัตรสวดมนต์, 6 โมงกว่าก็เตรียมตัวไปฉัน เวลาเดินไปหอฉันก็จะท่องหนังสือไปด้วย กว่าจะเดินถึงหอฉันก็ท่องจบไปได้หลายหน้าครับ เมื่อฉันเสร็จก็กลับมาเรียนนักธรรม, ภาคบ่ายก็เรียนบาลีจนถึง 5 โมงเย็น แล้วก็รับบุญประจำวัน พอช่วงค่ำหลังจากทำวัตรเย็น ก็ดูหนังสือต่อถึง 4 หรือ 5 ทุ่ม เป็นอย่างนี้ร่ำไปครับ จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จากปีเป็นหลายๆ ปี ศึกษาพระบาลีอยู่อย่างนี้ ซึ่งผมก็สอบได้ทุกปีเกือบไม่มีตก แค่พลาดไปครั้งเดียวตอนประโยค 8 ครับ แต่ด้วยความมุ่งมั่นที่จะจบประโยค 9 ให้ได้ จึงมีคติว่า “จับให้มั่น คั้นให้ตาย” ประกอบกับกำลังใจจากถ้อยคำของหลวงพ่อ ที่บอกว่า “แม้จะเอาโคตรเพชร โคตรพลอยมากองต่อหน้าหลวงพ่อ หลวงพ่อก็ไม่ดีใจเท่ากับที่ลูกเณรของหลวงพ่อ สอบผ่านพระบาลี”

หลวงพ่อครับการศึกษาพระบาลีนั้นถ้าเราไม่เอาจริงเอาจังขอบอกนะครับว่า สอบไม่ได้จริงๆ รวมทั้งต้องมีบุญรองรับด้วย เพราะคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าลึกซึ้งลุ่มลึกมาก ผมจึงทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจในการศึกษา เริ่มดูตำราตั้งแต่ตี 4 จนถึง 4 หรือ 5 ทุ่มทุกวัน แล้วในปีนี้ผมก็ทำสำเร็จครับ ได้เป็นพระมหา ปธ. 9 นำเกียรติยศ นำความภาคภูมิใจ มาน้อมถวายแด่หลวงพ่อครับ

ผมจะใช้ความรู้นี้เป็นธรรมาวุธ แบ่งเบาภาระจากหลวงพ่อ เพื่อให้หลวงพ่อได้นั่งหลับตาสบายๆ ผมจะสอนน้องๆสามเณรให้มีอุดมการณ์ มีคุณธรรม มีความรู้ ให้เป็นสามเณรเก่งและดีที่โลกต้องการ ที่สำคัญจะสอนให้ทุกรูปเรียนจบประโยค 9 ให้ได้ เพื่อจะได้เป็นทนายแก้ต่างให้พระพุทธศาสนา ยังศรัทธาของญาติโยมให้เลื่อมใสในพระพุทธศาสนาและวิชชาธรรมกายครับ