จะเป็นพระแท้ทุกลมหายใจเข้าออก

ย้อนไปตอนอายุ 17 ปี ผมได้รับหนังสือธรรมะมาเล่มหนึ่ง ผู้เขียนเป็นพระวัดพระธรรมกาย ผมชอบหนังสือเล่มนี้มาก ยังเอาธรรมะในหนังสือมาเป็นแนวทางในการดำเนินชีวิต แล้วยังชวนโยมแม่นั่งสมาธิตามวิธีในหนังสือด้วยครับ พอผมอายุ 20 กว่าๆ ก็บังเอิญเปลี่ยนช่องทีวีไปเจอกับ DMC ผมรู้สึกว่าช่องนี้ มีคำสอนเชื่อมโยงกับหนังสือธรรมะของผม ดูไปดูมาก็รู้ว่าเป็นของวัดพระธรรมกาย ผมเลยชวนโยมแม่ให้ดูด้วยกันครับ แต่ตอนนั้นทุกคนที่บ้านไม่มีใครสนใจเรื่องการทำบุญนั่งสมาธิ เลยต้องรอให้ทุกคนดูช่องอื่นก่อน กว่าผมและโยมแม่จะได้ดู DMC ก็เป็นช่วงท้ายรายการของหลวงพ่อ แต่เราก็ได้นั่งสมาธิตามทุกวันครับ โยมแม่ท่านชอบนั่งสมาธิมาก ท่านรอคอยที่จะได้นั่งสมาธิกับหลวงพ่อทุกคืน ผมยังเคยชวนท่านบวชอุบาสิกาแก้วเลยนะครับ แต่เกิดเรื่องซะก่อน เพราะทุกคนที่บ้านไม่ยอม..จนทะเลาะกัน สุดท้ายโยมแม่ก็เลยไม่ได้บวช เราสองแม่ลูกจึงยังไม่มีโอกาสมาวัดพระธรรมกายเลยสักครั้ง แต่ก็ไม่เคยทิ้ง DMC ครับ ผมเห็นหลวงพ่อมีโครงการบวชบ่อยๆ แต่พอผมจะบวชก็ถูกคัดค้าน มีเพียงโยมแม่คนเดียวเท่านั้นที่อนุญาต ผมจึงได้แต่เก็บความรู้สึกอยากบวชไว้ในใจ จนปีนี้โยมแม่ป่วยหนักสุดท้ายก็จากโลกนี้ไป ผมรู้สึกว่าเราต้องบวชให้แม่ให้ได้ แล้วทำยังไงเราถึงจะได้มาบวชที่วัดพระธรรมกาย ในช่วงที่กำลังจัดงานศพให้โยมแม่ มีอาจารย์ที่เคยสอนในมหาวิทยาลัย โทรมาถามสารทุกข์สุขดิบและชวนผมบวชในโครงการ 1 แสนรูปครับ ซึ่งผมก็ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว นั่งรถจากพิษณุโลกมุ่งตรงสู่วัดพระธรรมกาย มาบวชแบบคนไร้ญาติ แม้ผมจะได้บวชตอนที่เสียโยมแม่ไปแล้ว แต่มันก็ยังไม่สายเกินไป เพราะผมยังมีลมหายใจ ยังมีหัวใจที่อยากจะบวชให้ท่านครับ

ภาพวาดจากประสบการณ์ภายในของ
พระธรรมทายาท มัตตราชัย จนฺทูปโม

หลวงพ่อครับ ปกติผมไม่ค่อยได้ไปไหน ไม่เคยต้องอยู่กับคนหมู่มาก ตอนแรกอึดอัดและท้อแท้มาก แต่พอคิดว่าเรามาที่นี่เพื่อแม่ ถ้าเราสึกออกไปกลางคันแม่ก็จะไม่ได้บุญ พอหลวงพ่อสอนให้นึกถึงหน้าโยมพ่อโยมแม่ยิ่งตรงใจ ผมจึงค่อยๆปรับตัว และฝึกเอาโยมแม่มาไว้ที่กลางท้องครับ แล้วเวลานั่งสมาธิผมจะตั้งใจสุดๆ ไม่ว่าจะให้คิดถึงอะไรผมก็เอามาทดลองทำตามทุกอย่าง ทำให้ตอนแรกๆนั่งแทบไม่ได้ มันทรมานมาก แล้วก็ฟุ้งไปสารพัด พระพี่เลี้ยงท่านก็สอนว่าอย่าตั้งใจจนเกินไป ผมจึงเริ่มทำแบบเบาๆ ไม่บีบตัวเอง ถ้าวันไหนนึกดวงแก้วแล้วสบายใจผมก็จะนึก แต่ถ้าวันไหนนึกไม่ได้ผมก็จะไม่ฝืน แล้วผมก็พยายามอยู่กับตัวเองมากขึ้น จะได้มีเวลาเงียบๆนึกถึงดวงแก้วองค์พระครับ แล้วยังเพิ่มเวลานั่งสมาธิในช่วงพักอีกด้วยครับ ทำให้ผมนั่งสมาธิได้สบายขึ้น นิ่งขึ้น บางทีก็รู้สึกว่าหูอื้อไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย แล้วทั้งๆที่มือของผมยังสัมผัสกัน แต่รู้สึกว่าไม่มีแขน บางทีขาขวากับขาซ้ายยังวางทับกัน แต่กลับรู้สึกเหมือนไม่มีตัว แล้วผมก็เริ่มเห็นดวงแก้วอยู่กลางท้องแบบลางๆ บางทีดวงแก้วก็หมุน สว่างเหมือนเราสาดไฟหลายๆดวงเข้าไปในท้องเลยครับ เมื่อประมาณ 4 วันก่อน ผมกำลังจะเดินไปเข้าสุขพิมาน ผมเดินไปด้วยก็นึกถึงดวงแก้วไปด้วย ทำใจสบายๆไปเรื่อยๆเหมือนกำลังทำสมาธิ เพราะพระอาจารย์สอนว่าเรามีเวลาทุกวินาทีที่จะตรึกธรรมะครับ แล้วในจังหวะที่ก้าวเท้าลงจากบันไดขั้นสุดท้าย ผมมีสติอยู่กับตัวตลอดเวลา จู่ๆดวงแก้วก็ผุดขึ้นมาครับ ผมตกใจจนหัวใจเต้นแรงมาก แต่ผมก็ประคองใจนิ่งๆมองดวงแก้วอย่างเดียว จู่ๆองค์พระก็ผุดออกมาจากดวงแก้ว ผมเห็นชัดมาก รู้ทันทีว่าต้องเป็นองค์พระแน่ๆครับ ท่านเป็นแก้วโปร่งใสมองทะลุได้ ทีนี้ไม่ว่าจะทำอะไร จะเห็นท่านอยู่ในกลางท้องตลอดเลย ตื่นนอนก็เห็น นั่งสมาธิก็เห็น ไปบิณฑบาตก็เห็นครับ บางทีท่านก็เป็นองค์เล็กๆประมาณ 2 นิ้วไม้บรรทัด บางทีท่านก็ใหญ่จนคับตัวผมครับ