ทบทวนฝันในฝัน วันที่ 20 กุมภาพันธ์ 2556
ความประทับใจการเดินธุดงค์ธรรมชัย
ตอน ชีวิตที่ใช่เลย
เรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา
กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงครับ
กระผม พระธีรนันท์ ปภาสิทฺโธ อายุ 25 ปี บวชในโครงการแสนรูปเข้าพรรษาปี 2554 ครับ
พระธีรนันท์ ปภาสิทฺโธ
หลวงพ่อครับ เดิมผมก็มีชีวิตเหมือนวัยรุ่นที่ทำตัวแย่ๆ ที่ชอบกินเหล้า สูบบุหรี่ เที่ยวเตร่ ไม่ชอบให้ใครบังคับ รักอิสระ อีกทั้งยังชอบแต่งตัวแรงๆ ประหลาดๆ แนวพั้งค์ คือ โกนหัวจนเกือบหมด โดยเหลือผมไว้แต่แนวกลางศีรษะเป็นเหมือนรูปพัด และก็ย้อมสีต่างๆ นานา ใส่ยีนส์ขาดๆ อีกทั้งยังไม่ชอบเรียนหนังสือ จึงทำให้การเรียนมีปัญหา จนสุดท้ายไม่รู้จะทำไง จึงไปดร็อป และก็มาบอกโยมแม่ว่า อยากบวช ทำให้โยมแม่ดีใจมากเลยครับ เพราะท่านอยากให้ลูกชายกลับตัวกลับใจเป็นคนดี และพอผมมาบวช เมื่อได้ฟังหลวงพ่อสอน ได้ฟังธรรมะจากพระอาจารย์ ทำให้ผมรู้สึกว่าเรายังไม่รู้อะไรอีกเยอะ และรู้สึกว่า ที่ผ่านมาเราไม่น่าทำผิดพลาดเลย รู้อย่างนี้น่าจะมาเจอหลวงพ่อตั้งแต่ยังเด็กๆ เพราะธรรมะที่หลวงพ่อสอนใน DMC มันเป็นอะไรที่โดนใจวัยรุ่นมาก เพราะมีทั้งเพลง ทั้งภาพ ทั้งพูด ไม่เครียด ใช้ภาษาที่เข้าใจง่าย แต่ลึกกินใจ ฟังแล้วเกิดแรงบันดาลใจอยากทำตาม อย่างเรื่องเดินธุดงค์ก็เหมือนกันครับ หลวงพ่อบอกว่า จะได้เดินบนกลีบดาวรวยครั้งแรกของโลก ไปบนเส้นทางที่ยาวที่สุดในโลก โอ้วโฮ..พอผมฟังแล้ว รู้สึกอยากเป็นหนึ่งในนั้นทันทีเลยครับ เพราะรู้สึกท้าทาย รู้สึกว่าเรากำลังจะก้าวสู่เวทีโลกยังไงบอกไม่ถูกครับ คือ ฟังแล้วโดนใจ ใช่เลย เพราะปกติผมเป็นคนชอบการผจญภัย ชอบเรียนรู้อะไรแปลกใหม่ ชอบแสวงหา ชอบสิ่งท้าทาย ชอบลุยแบบถึงไหนถึงกัน เพราะผมเคยใฝ่ฝันไว้ว่า ถ้าไม่ได้มาเดินธุดงค์กับหลวงพ่อ สักวันผมจะสะพายเป้คู่ใจ ใส่รองเท้าผ้าใบ เพื่อผจญภัยไปรอบโลกให้ได้
หลวงพ่อครับ และแล้วผมก็พบสิ่งที่ผมแสวงหา เพราะการเดินธุดงค์ทำให้ผมได้อะไรเยอะมากครับ ทำให้ผมเรียน รู้ว่า จริงๆ ชีวิตคนเราไม่ได้ต้องการข้าวของอะไรมาก ขอเพียงแค่มีผ้า 3 ผืน บาตร 1 ใบ สบู่ แปรงสีฟัน และก็กลด 1 คัน แถมไม่มีตังค์เราก็อยู่ได้ครับ อีกทั้งการมีของเพียงแค่นี้ มันปลอดกังวลมาก ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องแบกให้หนัก เพราะถ้ามีของให้แบกหนักกว่านี้ก็เดินไม่ไหวครับ ซึ่งผมก็เพิ่งมาซาบซึ้งก็งานนี้แหละครับ คือ เมื่อกายปราศจากข้าวของเครื่องพันธนาการ ใจมันก็ไม่มีห่วง เมื่อไม่มีห่วง ใจก็รวมหยุดนิ่งที่ศูนย์กลางกายได้ง่าย เหมือนชีวิตที่ยิ่งซับซ้อนมากเท่าไร จิตใจก็ยิ่งห่างจากศูนย์กลางกายมากเท่านั้น
หลวงพ่อครับ ผมอยากจะบอกว่า หลวงพ่อเป็นคนฉลาดมากนะครับ แรกๆ ผมก็ไม่เข้าใจหรอกครับว่า ทำไมต้องเดินธุดงค์ต่อเนื่องถึง 26 วัน แต่พอผมมาเดินจริง ผมถึงเข้าใจว่า หากไม่เดินต่อเนื่องยาวนานขนาดนี้ ธรรมะเราก็จะไม่ก้าวหน้าอย่างเป็นขั้นเป็นตอนจนเห็นเด่นชัด ยกตัวอย่างจากตัวผมเอง แรกๆ ที่เดินผมยังนึกดวงแก้วหรือองค์พระไม่ออกหรอกครับ เพราะทั้งร้อน ทั้งผู้คนก็มากมาย แต่ที่ทำได้ขณะเดินก็คือ การท่องสัมมาอะระหังครับ และพอท่องไปๆ ผ่านไปสักสัปดาห์หนึ่ง ผมก็พบว่า ใจผมติดอยู่ที่ศูนย์กลางกายแบบนิ่งแน่นขึ้นมาก คือ ใจมันวนเวียนนัวเนียอยู่ที่นี่เหมือนเป็นอัตโนมัติยังไงบอกไม่ถูกครับ และหลังจากนั้นอีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมา ใจผมก็เริ่มละเอียดขึ้นมาก จนเดินๆ ไป อยู่ๆดวงแก้วก็ผุดขึ้นมา ใสสว่าง มีความสุขมากครับ และพอต่อมาอีกหนึ่งสัปดาห์ พอเดินๆ ไป ดวงแก้วก็เปลี่ยนเป็นองค์พระครับ และพอใกล้ๆ ถึงวันท้ายๆ ของการเดิน อยู่ๆ องค์พระกลางท้องของผมก็เริ่มย่อขยายได้ และสามารถขยายคลุมตัว ทำให้เวลาเดินเหมือนตัวมันเบาๆ ลอยๆ ซึ่งยิ่งเดินยิ่งมีความสุขครับ จนพอครบกำหนด 26 วันที่กลับมาถึงวัดพระธรรมกาย ผมรู้สึกว่า ทำไมช่วงเวลาแห่งความสุข ช่างหมดเร็วมากเหลือเกินครับ
หลวงพ่อครับ ชีวิตพระนี่ช่างเป็นชีวิตที่มีความสุขจังเลยครับ แตกต่างกับตอนเป็นเด็กเสเพลมากๆ อีกทั้งเมื่อก่อนผมหลงเชื่อ ความสุขที่คุณดื่มได้ จนเกือบเสียผู้เสียคน แต่ตอนนี้ผมพบความสุขที่ดื่มไม่ได้ แต่เข้าถึงได้ครับ หลวงพ่อครับ ชีวิตพระนี่เป็นอะไรที่ใช่และโดนใจจริงๆ ครับ ที่วัยรุ่นอย่างผมกล้าพูดอย่างนี้ เพราะชีวิตพระเป็นชีวิตที่มีเสรีในดวงใจ มีวินัยในตัวเอง ได้ฝึกตัวในสิ่งที่ท้าทาย และเกิดคุณค่ากับชีวิตอย่างแท้จริงครับ
สุดท้ายนี้ กระผมต้องกราบขอบพระคุณหลวงพ่ออย่างสูงสุดจริงๆ ครับ เพราะถ้าหลวงพ่อไม่คิดโครงการดีๆ แบบนี้ ผมคงไม่ได้บวช และก็ยังคงเป็นเด็กเสเพลที่เกิดมาอาจจะต้องตายฟรี โดยไม่ได้บุญได้บารมีหรือความดีอะไรไปเลย และด้วยเหตุนี้ ผมก็อยากจะชวนวัยรุ่น และพี่น้องชาวไทยมาบวชด้วยกันในภาคฤดูร้อนนี้นะครับ เพราะการบวช คือ คำตอบสุดท้าย ของลูกผู้ชายตัวจริงครับ