เล่าเรื่องคุณยาย ตอน หลักสูตรบอกบุญของคุณยาย

ทบทวนฝันในฝัน วันที่ 17 มีนาคม พ.ศ. 2557

หลวงพ่อครับ...แม้เวลาจะผ่านไปนานสักเท่าไร ผมก็ยังยืนยันว่า..“เรื่องอื่นหมื่นแสน ก็ไม่แรงเท่าเรื่องยาย” ครับ และวันนี้ผมก็ขออนุญาตมาเล่าเรื่องคุณยายต่อ ซึ่งเรื่องนี้เกิดเมื่อ 32 ปีที่แล้ว หรือปี พ.ศ.2525 เป็นปีที่ผมเข้ามาเป็นอุบาสก ช่วยงานหน่วยบอกบุญกับพี่สุธรรม หรือหลวงพี่สุธัมโมในปัจจุบัน คือ พอมาแรกๆ พี่เขาก็จะอธิบายหลักการทำหน้าที่กัลยาณมิตร พร้อมกับพาผมไปบอกบุญด้วย โดยให้ผมเรียนรู้เรื่องนี้อยู่แค่ 2 วันเองครับ

ส่วนวันที่ 3 พี่เขาก็บอกว่า..ให้ผมฉายเดี่ยวไปบอกบุญตามรายชื่อที่ให้ เนื่องจากพี่เขาไม่ว่าง จึงไม่สามารถไปเป็นเพื่อนผมได้ ซึ่งพอผมฟังเสร็จ แทนที่จะดีใจ แต่กลายเป็นว่าใจไม่ดีเลยครับ เพราะพี่เขาเล่นสอนแค่ 2 วัน แล้วจะปล่อยให้ผมลุยเดี่ยวไปบอกบุญเอง ทั้งที่ผมยังพูดไม่เก่งเลยครับ จึงทำให้ผมเกิดความวิตกกังวลต่างๆนานา และขณะที่ผมใจตุ้มๆ ต่อมๆ ยืนรอรถ เพื่อจะขอติดรถพี่อุบาสกคนอื่น ไปต่อรถเมล์ที่รังสิตอยู่นั้น จู่ๆ คุณยายท่านก็เดินมาแถวครัวยามา แล้วท่านก็ทักผมทันทีว่า.. “คุณ..ไม่ต้องกลัวว่าพูดไม่เก่ง พูดไปเถอะ คำพูดของเราเป็นที่พึ่งเขาได้” พอผมฟังดังนั้น ความกังวลฟุ้งซ่านก็เปลี่ยนเป็นความตกตะลึงทันที ว่า..ทำไม..คุณยายรู้ว่าผมกำลังคิดอะไร และขณะเดียวกันก็รู้สึกว่า..คำพูดของท่านได้ระเบิดความกังวลของผมให้หายวับไปในบัดดล

หลวงพ่อครับ..คำพูดของคุณยายตอนนั้น เป็นคำสั้นๆ เพียงไม่กี่วินาที แต่สามารถแก้ปัญหาให้ผมได้ ช่างเป็นคำพูดที่ตรงประเด็น เข้าเป้า จนทำให้ผมรู้สึกมีกำลังใจ เบิกบานอาจหาญตลอดทั้งวัน แม้วันนั้น..อากาศจะร้อน แต่ผมไม่รู้สึกร้อน กำลังใจผมเต็มเปี่ยม เพราะผม..ใจสู้ซะอย่างครับ จนทำให้ผมสามารถเดินบอกบุญแถวถนนสุริวงศ์ ตั้งแต่บ่ายไปจนถึง 6 โมงเย็น โดยที่คำพูดของท่านก้องอยู่ในใจตลอดเวลา จนพัฒนากลายเป็นแรงบันดาลใจที่ยิ่งใหญ่ให้ผมมีแรงฮึดบอกบุญซื้อที่ดิน 2,000 ไร่ สร้างธุดงคสถาน 100 กว่าไร่ ได้สำเร็จในเวลาต่อมา จนปลื้มมาถึงทุกวันนี้เลยครับ

หลวงพ่อครับ..เมื่อพูดถึงเรื่องการบอกบุญแล้ว ก็ไม่มีใครเป็นแชมป์เกินคุณยายจริงๆ ครับ เพราะผมจำได้ดีว่า.. ในช่วงที่วัดโดนข่าวโจมตี จากผู้ไม่ปรารถนาดี ตอนปลายปี พ.ศ. 2530 ตอนนั้นมีแต่คนบอกว่า.. “ชวนคนทำบุญกับวัดยากมาก อีกทั้งเศรษฐกิจก็ไม่ดี เราจะเอาเงินจากไหนมาปลดหนี้ที่ดิน 2,000 ไร่” แต่พอหลวงพ่อให้คุณยายเป็นประธานกฐินครั้งแรกในปี พ.ศ. 2531 เท่านั้นเองครับ..เรื่องนี้ก็ไม่ใช่อุปสรรคของคุณยายเลย แม้ท่านจะอายุมากถึง 80 ปีแล้ว แต่หัวใจของท่านยิ่งใหญ่เหลือเกินครับ เพราะคุณยายตั้งความปรารถนาอยากจะเป็นประธานกฐินให้ได้สักครั้งในชีวิต และด้วยความปลื้มนี้เอง ท่านจึงลุยบอกบุญทุกวันอย่างไม่เห็นแก่เหน็ดเหนื่อย โดยคุณยายจะพูดกับทุกคน ทุกกลุ่ม และพูดวันละหลายรอบด้วยความปลื้มอกปลื้มใจ อย่างไม่เบื่อเลย เพราะในแต่ละวันหลังจากที่คุณยายทานข้าวเช้าเสร็จ ก็จะมาที่ครัวยามา แล้วก็จะมาบอกหลวงพ่อทัตตชีโว และพระทุกรูปว่า.. “ยายเป็นประธานกฐิน ให้ร่วมบุญกฐินกับยายนะ ให้ช่วยยายบอกบุญกฐินนะคะ” และพอพูดเสร็จ ท่านก็เดินมา ตรงที่อุบาสกนั่งกินข้าว แล้วท่านก็พูดว่า.. “อ้าวทุกคน มาร่วมบุญกฐินกับยายนะ จะมาก็มา ถ้าไม่มายายไม่รอแล้ว”

จากนั้นคุณยายก็จะเดินไปขอพรจากคุณครูไม่ใหญ่ แล้วท่านก็ไปบอกบุญอาศรมอุบาสิกา ไปไซด์อบรมพระธรรมทายาท บอกจนครบทุกจุดของวัดพระธรรมกาย และบางวันท่านก็จะเดินทางไปบอกลูกศิษย์ลูกหาเก่าๆ เพราะท่านจะตามให้มาเอาบุญกับท่านทุกคน โดยบางวันท่านก็ต้องเดินทางไปจังหวัดไกลๆ ซึ่งคุณยายมักจะพูดว่า..“ยายจะหอบหิ้วไปทุกคน ให้เขามีส่วนในบุญกับยาย ไม่ให้ตกบุญนี้เลย” คุณยายท่านบอกอย่างนี้แล้ว

ดังนั้นลูกๆ ทุกคน ไม่ควรตกบุญหล่อคุณยายด้วยทองคำ เพราะฉะนั้นมาทำบุญกันเถิด และวันอาทิตย์คุณยายก็จะลงรับแขกที่ครัวยามา ซึ่งไม่ว่า..ใครจะมาขอบารมีให้คุณยายช่วยอะไร ท่านก็จะตอบกลับไปว่า.. “คุณไปนั่งธรรมะนะ แล้วยายจะช่วย คุณมาทำบุญกฐินกับยายนะ ปีนี้ยายเป็นประธานทอดกฐินของวัด แล้วยายจะคุมบุญให้” จากนั้นพอตกกลางคืน คุณยายท่านก็จะเข้าที่คุมบุญให้ลูกหลาน ตามสมบัติให้วัด คือ คุณยายทำทั้งหยาบทั้งละเอียด ด้วยความเบิกบาน จนกระแสความปีติเบิกบานของท่าน มันเบียดอุปสรรคทุกอย่างตกไปหมดเลยครับ อุปสรรคแม้มีก็เหมือนไม่มีครับ