เจ้าของรถรถบัสมาเป็นผู้นำรถ

ทุกคนที่ได้มาร่วมงานหล่อรูปเหมือนทองคำ พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ เมื่อวันที่ 10 ตุลาคม พ.ศ.2551 ที่ผ่านมา ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า “ของเขาดีจริงๆบุญกฐินมาอีกแน่นอน” เรียกได้ว่าติดอกติดใจกันไปเป็นแถว เพราะขนาดเจ้าของรถบัสที่ถูกว่าจ้างมา ยังติดใจจนถอนตัวไม่ขึ้น ต้องจัดรถมาเองเลย เจ้าของรถบัสหัวใจทองคำผู้นี้ก็คือ กัลยาณมิตรสำราญ สอนวิชา หรือ พี่อ้วน แห่งอำเภออรัญประเทศ จังหวัดสระแก้ว

พี่อ้วนเป็นเจ้าของรถบัสรับส่งนักเรียน ทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ก็จะรับส่งเด็กๆไปโรงเรียน ส่วนวันเสาร์อาทิตย์เธอก็จะรับจ๊อบตามโอกาส ซึ่งเมื่อวันที่ 10 ตุลาคม พ.ศ.2551 ที่ผ่านมา เธอก็ได้มีโอกาสรับจ๊อบพิเศษที่เธอไม่คาดคิดว่า ทำแล้วจะติดใจขนาดนี้ จ๊อบพิเศษนั้นก็คือ การขับรถพาคนมาร่วมงานบุญหล่อรูปเหมือนทองคำ พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ที่วัดพระธรรมกายนั่นเอง

พี่อ้วนบอกว่า “เป็นครั้งแรกเลยที่ได้มาวัด พอไปบอกแม่ แม่ก็อยากมาด้วย แต่ว่ารถมันเต็ม เขาจ้างเรามา ถ้าพาแม่มาด้วยมันก็จะดูน่าเกลียด” พี่อ้วนจึงไม่ได้พาแม่มา ส่วนแม่ก็พูดได้แต่คำว่า “เสียดาย” แต่พี่อ้วนก็คิดว่า “ไม่เป็นไรเดี๋ยวงานกฐินคราวหน้า เขาก็ต้องมาจ้างเราไปวัดอีก เอาไว้ค่อยพาแม่ไปก็ได้”

ในขณะที่สาธุชนบนรถนั่งฟังซีดีธรรมะ ฟังอานุภาพพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯกันอยู่ พี่อ้วนก็ฟังธรรมะตามไปด้วย เธอก็รู้สึกชอบมากๆ พอมาถึงที่วัดพี่อ้วนก็ได้ลงมาร่วมประกอบพิธีกรรมด้วยตลอดทั้งวัน แถมยังได้รับพระของขวัญรุ่นรวยโคตรๆ กลับบ้านไปอีกด้วย เธอจึงคิดว่า ไม่ว่าอย่างไรกฐินที่จะถึงนี้ เธอจะต้องพาแม่ และครอบครัวมาร่วมงานนี้ให้ได้

พอกลับไปไม่นาน เพื่อนๆที่รับจ้างขับรถด้วยกัน ก็เริ่มพูดคุยถึงงานวันที่ 2 พฤศจิกายน พ.ศ.2551 ว่า...มีคนจ้างให้ไปที่วัดพระธรรมกาย แต่พี่อ้วนก็ต้องแปลกใจว่า “ทำไมคนที่เคยโทรศัพท์ติดต่อจ้างเรามาคราวที่แล้ว ถึงได้หายจ้อยไปเฉยๆ” พี่อ้วนจึงโทรศัพท์ไปหาเองเลย แล้วก็ได้รับคำตอบว่า “กฐินคราวนี้ไม่จัดรถหรอกนะ เพราะว่าไม่มีคนไป เขาติดงานกฐินแถวบ้านกันหมด”

พี่อ้วนก็อึ้งไปเล็กน้อย แต่ด้วยความที่รักแม่ รักครอบครัว และอยากจะให้

ทุกคนได้มาเห็นอย่างที่ตนได้เห็นบ้าง ก็เลยบอกไปว่า “ไม่จัดไม่เป็นไรพี่ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวหนูจัดเอง แล้วจะต้องทำอย่างไรบ้างล่ะ” ผู้นำบุญก็บอกไปว่า “ถ้าอยากไปก็ง่ายๆ หาคนให้เต็มบัสแล้วก็ไปได้เลย ถ้าอยากไปจริงๆ ก็มาเอาเอกสารที่จะไปเชิญชวนคนมาร่วมงานกฐินหลวงปู่ได้ที่นี่เลยนะ”

หลังจากที่พี่อ้วนได้ฟังผู้นำบุญพูดอย่างนั้น ก็คิดว่า “ไม่เห็นจะยากเลย” แล้วพี่อ้วนก็ออกไปทำหน้าที่เชิญชวนคนมาร่วมงานกฐินหลวงปู่ บูชาครูพระผู้ปราบมาร ในตอนเย็นหลังจากส่งเด็กนักเรียนกลับบ้านเสร็จ เธอคิดว่า “ถ้าเกิดว่าหมู่บ้านไหนมีงานกฐิน เราก็ไปชวนอีกหมู่บ้านหนึ่งที่ไม่มีกฐินก็ได้แล้ว” และในช่วงที่ทำหน้าที่เธอเล่าว่า...

“ฝนก็ตก มืดก็มืด แต่ใจก็คิดอยู่อย่างเดียวเลยว่าต้องทำให้ได้ ต้องพาแม่ไปวัดให้ได้ คราวที่แล้วแม่อยากไปหล่อรูปเหมือนหลวงปู่มาก แต่ไม่ได้ไป ยังไงคราวนี้ก็ต้องทำความฝันของแม่ให้เป็นจริง จะยากลำบากสักแค่ไหนก็ต้องทำให้ได้ พูดได้คำเดียวว่า สู้โว้ย ถึงแม้ตัวเราจะเคยมาวัดแค่ครั้งเดียว ยังไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรสักเท่าไร แต่ก็ขอทำหน้าที่แบบเต็มที่เต็มกำลัง ตอนไปชวนเขานะในใจก็อธิษฐานกับหลวงปู่ บอกหลวงปู่ตลอดเวลาว่า หลวงปู่ช่วยลูกด้วยนะเจ้าค่ะ ถ้าลูกมีบุญขอให้ได้ไปร่วมงานกฐินหลวงปู่ด้วยเถิดเจ้าค่ะ”

พี่อ้วนทำหน้าที่อย่างไม่มีข้อแม้เงื่อนไขใดๆทั้งสิ้น แล้วในเวลาไม่นานทุกอย่างก็สำเร็จเป็นอัศจรรย์ ง่ายดายยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปากเสียอีก เพราะเริ่มทำหน้าที่ในตอนเย็น เช้าวันรุ่งขึ้นก็สามารถชวนคนมาร่วมงานกฐินหลวงปู่ บูชาครูพระผู้ปราบมาร ได้ถึง 1บัสเต็มๆ โดยใช้เวลาไม่ถึง 24ชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ

พอได้คนเต็มบัสแล้ว พี่อ้วนก็โทรศัพท์ไปหาผู้นำบุญแล้วบอกว่า “พี่...หนูได้คนเต็มบัสแล้วนะ แต่พี่ต้องไปกับหนูด้วยนะ เพราะว่าหนูนำรถไม่เป็น” ทำให้ผู้นำบุญฟังแล้วถึงกับอึ้ง-ทึ่งกันไปเลย และคิดว่า “ขนาดเขาเป็นคนใหม่ซิงๆ เคยมาวัดแค่ครั้งเดียว เขายังรักบุญได้ขนาดนี้ เราเป็นผู้นำบุญแท้ๆ จะอยู่เฉยๆได้ยังไง ต้องลุยออกไปทำหน้าที่กันแล้ว”

พี่อ้วนได้ส่งท้าย ฝากกระซิบดังๆบอกถึงผู้นำบุญทั่วประเทศด้วยว่า “ยังมีคนอีกเป็นจำนวนมากที่อยากมาร่วมงานกฐินหลวงปู่ครั้งนี้ อยากให้ผู้นำบุญทั่วประเทศอย่าอยู่เฉย ขอให้ลุยออกไปทำหน้าที่กันแบบเต็มที่สุดๆไปเลยค่ะ”