จดหมายความในใจ จาก พระธรรมาจารย์ซื่อเซิ่งโซ่ว ฉบับที่ 2 (ประเทศจีน)
กราบคารวะคุณครูไม่ใหญ่ที่เคารพรักยิ่ง
กระผม พระธรรมาจารย์ซื่อเซิ่งโซ่ว หรือ ซื่อเซิ่งโซ่วฝ่าซือ เจ้า
อาวาสสำนักปฏิบัติธรรมเต้าผิ่น (หรือเต้าผิ่นฉานซิว) เมืองเสิ่นหยาง มณฑลเฮหลงเจียง ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศจีนครับ จดหมายฉบับนี้ กระผมขออนุญาตเล่าถึงผลการปฏิบัติธรรมให้คุณครูไม่ใหญ่ฟังนะครับ
อาวาสสำนักปฏิบัติธรรมเต้าผิ่น (หรือเต้าผิ่นฉานซิว) เมืองเสิ่นหยาง มณฑลเฮหลงเจียง ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศจีนครับ จดหมายฉบับนี้ กระผมขออนุญาตเล่าถึงผลการปฏิบัติธรรมให้คุณครูไม่ใหญ่ฟังนะครับ หลังจากที่กระผม ได้พบกับพระอาจารย์จากวัดพระธรรมกายที่เมืองเฉิงตู และเริ่มติดตามดูรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาอย่างต่อเนื่อง กระผมประทับใจตั้งแต่ต้นจนจบเลยครับ เพราะรายการจัดลำดับอย่างเป็นระบบ ตั้งแต่สโลแกนการปฏิบัติธรรม เช่น การบ้าน 10ข้อ ไปจนถึงธรรมะอันเลอค่าที่คุณครูไม่ใหญ่เทศน์สอนอย่างลุ่มลึกไปตามลำดับ สิ่งที่กระผมชอบดูมากที่สุด คือ ผลการปฏิบัติธรรม เพราะทำให้กระผมได้เข้าใจถึงประสบการณ์ภายในของเพื่อนๆนักปฏิบัติธรรม และถือว่าการที่คุณครูไม่ใหญ่แนะนำวิธีปฏิบัติธรรมให้ลูกศิษย์คนอื่น เหมือนได้แนะนำวิธีนั่งสมาธิที่ดีที่สุดสำหรับกระผมด้วย ช่วยให้กระผมเข้าใจธรรมะและวิธีการปฏิบัติมากขึ้น
พระเดชพระคุณหลวงพ่อครับ สิ่งที่พระภิกษุ ซื่อเซิ่งโซ่วฝ่าซือ อย่างกระผม ประทับใจอีกอย่างหนึ่ง คือ การได้เห็นคุณครูไม่ใหญ่ใน DMC ครั้งแรกที่กระผมเห็น กระผมไม่นึกเลยว่า ผู้ที่มีอายุ 64ปี จะหน้าอ่อนเยาว์ขนาดนี้ ความเมตตาของคุณครูไม่ใหญ่ที่กระผมเห็นจาก DMC นั้น ไม่ใช่ความรู้สึกที่แต่งเติมขึ้นมา แต่เป็นความเมตตากรุณาจากภายในของคุณครูไม่ใหญ่จริงๆ
กระผมดีใจมากครับ ที่ได้มีโอกาสศึกษาและปฏิบัติธรรมเพื่อให้เข้าถึงพระธรรมกาย ในสมัยแรกๆที่เริ่มนั่งสมาธินั้น เนื่องจากกระผมอยากได้องค์พระเร็วๆ อยากเห็นความสว่าง อยากเห็นดวงแก้ว แต่ไม่ว่าจะนั่งนานแค่ไหนก็ไม่สมหวังสักที ทำให้ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงความสุขจากธรรมรส แต่ภายหลัง พอได้อ่านหนังสือ เมื่อไม่รู้จะอ่านอะไร ที่รวบรวมโอวาทของคุณครูไม่ใหญ่เกี่ยวกับการปฏิบัติธรรม และหนังสือแนะนำการนั่งสมาธิ ถึงได้รู้ว่า การนั่งสมาธิต้องใช้หลักการ พอดี รู้ถึงวิธีการเดินสายกลาง มัชฌิมาปฏิปทา ยิ่งไปกว่านั้นได้ตระหนักถึงคำว่า ปล่อยวาง ผ่อนคลาย เบาสบาย มากยิ่งขึ้น
ไม่ว่าท่านั่งจะดูดีหรือไม่ ก็ไม่เป็นไร จะมองเห็นอะไรหรือไม่ ก็ไม่สำคัญ สำคัญอยู่ที่ว่า หากเราผ่อนคลายและสัมผัสถึงความสบายได้ ก็จะสามารถเดินเข้าไปสู่ทางสายกลางได้อย่างเป็นธรรมชาติ ทำให้กระผมสามารถละทิ้งความอยากในทางโลก ละทิ้งความอยากที่ต้องการจะเห็นประสบการณ์ภายในไปได้ แม้แต่ความรู้สึกว่า ตอนนี้สบายแล้วหรือยัง ก็ไม่ได้สนใจสิ่งนั้น และเมื่อถึงตอนนี้ กระผมกลับสัมผัสได้ถึงความสุขที่กระผมนึกไม่ถึงมาก่อน ดังนั้น ก่อนจะมาร่วมงานบุญใหญ่ วันคุ้มครองโลก กระผมจึงได้นำสาธุชนเมืองเสิ่นหยาง มาฝึกปฏิบัติธรรมที่จังหวัดเชียงใหม่ ณ สนแก้ววนาราม ในวันที่ 16-20 เมษายน พ.ศ.2551 ซึ่งมีผลการปฏิบัติธรรม มากราบรายงานคุณครูไม่ใหญ่ดังนี้ครับ
ประสบการณ์ที่ดีของกระผม คือ เวลานั่งจะนั่งสบายจนลืมเวลา ลืมความเป็นตัวตน ถึงขนาดว่า ความอยากได้ที่อยู่ในใจก็หายไปด้วย แล้วกระผมก็พบว่า กลางตัวของกระผมมีความสว่าง เป็นความสว่างที่ไม่เหมือนแสงจากหลอดไฟ ในท่ามกลางความสว่างนั้น กระผมรู้สึกว่ามีตัวกระผมอีกคนหนึ่งที่ใสๆ ซ้อนอยู่ภายในด้วยครับ ตอนนี้ กระผมไม่จำเป็นต้องใช้วัตถุทางโลกมาเติมเต็มความพึงพอใจให้ตนเองอีกแล้ว เพราะ กระผมมีความปีติ สบายและอิสรเสรี จากการนั่งสมาธิ จนไม่สามารถจะใช้คำว่า ยินดีเบิกบาน (หรือภาษาจีนว่า สี่เล่อ) มาอธิบายได้เลย
ตอนนี้ กระผมอยากติดตามสร้างบารมีไปกับพระเดชพระคุณหลวงพ่อมากๆครับ ด้วยเหตุผล 3ประการ คือ
1.กระผมรู้สึกประทับใจ ในมโนปณิธานของพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่กล่าวไว้ ณ ผาดำ
2.กระผมอยากตอบแทน ความเมตตาที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อ ได้สืบทอดวิชชาธรรมกาย ทำให้กระผมได้เรียนรู้พุทธธรรมที่แท้จริง
3.เพื่อที่กระผมจะได้สั่งสมบารมีให้ยิ่งๆขึ้นไป เป็นเสบียงบุญในการเดินทางไปสู่พระนิพพาน
ดังนั้น กระผมจึงสมัครใจร่วมทางการสร้างบารมีไปกับพระเดชพระคุณหลวงพ่อ และขออาสาเป็นลูกของพระเดชพระคุณหลวงพ่อคนหนึ่ง ที่จะทุ่มเทแรงกายแรงใจอย่างเต็มกำลัง ทำพระนิพพานให้แจ้ง มุ่งสู่หนทางการหลุดพ้น และทำความปรารถนาของหมู่คณะให้สำเร็จ ส่วนตัวกระผมเองก็ตั้งความปรารถนา ที่จะบวชใหม่อีกครั้งเป็นพระเถรวาท เพื่อฝึกตนให้มีคุณสมบัติของความเป็นพระแท้ เป็นแสงตะเกียงส่องสว่างนำพาสรรพสัตว์ให้พ้นทุกข์
เมื่อวันที่ 22 เมษายนที่ผ่านมา พระเดชพระคุณหลวงพ่อจัดงานได้อย่างยิ่งใหญ่ และสง่างาม ช่างเป็นสิ่งที่มหัศจรรย์ และหาดูได้ยากมากในประเทศจีน การที่กระผมและสาธุชนเมืองเสิ่นหยางมาร่วมงานบุญใหญ่ครั้งนี้ เป็นเครื่องพิสูจน์ว่า พวกเราเคยร่วมบุญกันมาแต่ปางก่อน เป็นบุญวาสนาที่มีต่อกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พิธีหล่อพระธรรมกายประจำตัวในช่วงภาคค่ำ กระผมปีติจนน้ำตาไหลเลยครับ
สุดท้ายนี้ กระผมอยากจะบอกว่า ตอนนี้ประเทศจีน มีคนเริ่มสนใจพุทธศาสนาเถรวาทมากขึ้น หวังว่าพระเดชพระคุณหลวงพ่อจะเมตตาสนับสนุน การเผยแผ่ธรรมะให้กับชาวจีนมากยิ่งๆขึ้นไป กระผมอยากให้พระเดชพระคุณหลวงพ่อมีอายุยืนนาน คนไทยต้องการพระเดชพระคุณหลวงพ่อ คนจีนก็ต้องการพระเดชพระคุณหลวงพ่อ และคนทั้งโลกก็ขาดพระเดชพระคุณหลวงพ่อไม่ได้ เพื่อที่จะสร้างสันติภาพอันแท้จริงให้เกิดขึ้นครับ
กราบขอบพระคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่อมากๆครับ
พระธรรมาจารย์ซื่อเซิ่งโซ่ว
สำนักปฏิบัติธรรมเต้าผิ่น
เมืองเสิ่นหยาง มณฑลเฮหลงเจียง ประเทศจีน
ผลการปฏิบัติธรรมคณะศิษยานุศิษย์
ของ ท่านซื่อเซิ่งโซ่วฝ่าซือ
กัลยาณมิตรเหลียงผิง กล่าวว่า...ก่อนที่จะมาปฏิบัติธรรมที่ จังหวัดเชียงใหม่นี้ ดิฉันนั่งสมาธิทุกวันช่วงเช้า ได้พบความสว่างและความสุขภายในที่ไม่เคยมีมาก่อน ต่อมาเมื่อดิฉันอยากได้ความสุขแบบนั้นอีก ก็จะนั่งได้ไม่ดี จนกระทั่งได้มาที่จังหวัดเชียงใหม่ การนั่งสมาธิท่ามกลางธรรมชาตินี้เอง ทำให้ดิฉันลืมความอยาก แล้วก็ได้พบกับความสุขเช่นนั้นอีกครั้ง ดิฉันสบายจนไม่รู้สึกว่ามีตัวตนอยู่ รู้สึกได้แค่ว่ามีขาเท่านั้น
ดิฉันกราบขอบพระคุณ พระเดชพระคุณหลวงพ่อเป็นอย่างสูง ที่ทำให้ดิฉันได้รู้จักความสุขที่แท้จริงค่ะ
กัลยาณมิตรเกา ซิ่วอิง กล่าวว่า...ก่อนหน้านี้ ดิฉันนั่งสมาธิแล้วฟุ้งมาก จนบางครั้งเหนื่อยหลับไปก็มี แต่หลังจาก ท่านซื่อเซิ่งโซ่วฝ่าซือ ให้นึกถึงความสบาย ก็นั่งได้ 20-30นาที บางทีก็มีแสงสว่างมาให้เห็นแวบๆ แต่หลังจากที่ได้มาปฏิบัติธรรมที่จังหวัดเชียงใหม่ เมื่อนั่งสมาธิกระทั่งใจค่อยๆนิ่ง ความสว่างก็บังเกิดขึ้น เป็นแสงกลมๆ แล้วก็เริ่มสัมผัสได้ถึงความสุขและความสบาย ดิฉันชอบความรู้สึกนี้มาก
ขอกราบขอบพระคุณ ในความเมตตาของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ เพราะธรรมะที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อให้มา เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้หลุดพ้นค่ะ
กัลยาณมิตรหวางเซี่ยว กล่าวว่า...ตอนเริ่มแรกที่นั่งสมาธิ ผมฟุ้งมากๆ ประสาทตึงแน่น แต่พอพระอาจารย์แนะนำว่า ให้ใจเย็นๆ ทำอย่างสบายๆ นึกถึงบุญที่ทำมา ถึงตอนนี้ผมก็ค่อยๆนึกถึงบุญที่ผมทำอย่างปีติใจ ใจของผมก็ค่อยๆนิ่ง ขนที่นอนราบอยู่ก็ลุกชูชันไปทั่วสรรพางค์กาย คราวนี้ ผมเริ่มรู้สึกว่า ไม่มีมืออยู่ ไม่รู้ว่าตัวหายไปไหนด้วย เหลือแต่เพียงดวงจันทร์ที่ลอยเด่นอยู่ท่ามกลางผืนน้ำที่ใสสะอาด ในน้ำใสใสนั้น ก็พบความสงบนิ่งที่ไม่อาจจะบรรยายได้ ทำให้ผมได้รู้จักกับคำว่า สบาย และ การสั่งสมบุญ นั้นว่าสำคัญเช่นไร
กราบขอบพระคุณ พระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เมตตาผมครับ ทำให้ผมมีความปีติสุขครับ