ผลการปฏิบัติธรรม
กัลยาณมิตรอิษฎ์นันทน์ ศิริโรจน์ (สหรัฐอเมริกา)
คุณครูไม่ใหญ่ครับ พอจะจำผมได้หรือเปล่าครับ ผมชื่อ อิษฎ์นันทน์ ศิริโรจน์ (เอ๊าะ) หรือ พอล ศิริโรจน์ น้องชายของ พี่แอ๊ะ จาก Case Study “จดหมายเป็นหมัน ฉันรักครู” คุณพ่อคุณแม่ส่งผมไปเรียนเมืองนอกเมืองนาที่สหรัฐอเมริกา ตั้งแต่อายุ 15ปี โดยเริ่มต้นที่ High School และศึกษาต่อระดับปริญญาตรีที่มหาวิทยาลัยออเบิร์น รัฐอลาบาม่า ขณะนี้ก็ยังทำงานอยู่ที่สหรัฐอเมริกาครับ
ชีวิตวัยเรียนในต่างแดนนั้น ผมไม่มีโอกาสได้ไปวัดเลย คุณแม่ก็เป็นห่วง ต่อสายมาสอนเรื่องบุญและศีลห้าให้ฟังทางโทรศัพท์เสมอ ผมบอกคุณแม่ว่า “ใจผมเป็นพุทธ 100%คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วง” เพราะตอนเรียนชั้นประถมและมัธยมต้นที่โรงเรียนวชิราวุธวิทยาลัย ซึ่งเป็นโรงเรียนประจำ ผมต้องทำวัตรเช้า และสวดมนต์ก่อนนอนทุกคืน ชีวิตของผมไม่มีเคยมีข้ออ้างที่จะอ้างว้างจากพระพุทธศาสนาแน่นอนครับ
หลังจากผมสำเร็จการศึกษา ก็ได้เข้าทำงานด้านการโรงแรมที่กรุงวอชิงตันดีซี ในระดับบริหาร คุณแม่ทราบว่าที่นั่นมีศูนย์สาขาของวัดพระธรรมกาย คือ วัดภาวนาดีซี จึงกริ๊งกร๊างมาบอกผมเสมอ หวังกระตุกต่อมบุญให้กระเตื้อง ตึกตัก ตูมตามขึ้นบ้าง แต่สองปีแรกผมก็ยังตีบตัน ไม่สามารถไปได้เพราะงานยุ่งมาก กว่าจะได้ไปก็เป็นวันเปิดหอฉันคุณยายอาจารย์ มหารัตนอุบาสิกาจันทร์ ขนนกยูง วันที่ 19 มกราคม พ.ศ. 2547
วันนั้น ผมนั่งสมาธิตามที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อนำนั่ง ผมประทับใจน้ำเสียงของพระเดชพระคุณหลวงพ่อมากครับ เพราะฟังแล้วนุ่มนวล อบอุ่น ให้ความรู้สึกปลอดภัย และทรงพลัง ฟังเพลินอย่างไร้ความคิดในสิ่งอื่นใดทั้งสิ้น ผมจัดท่านั่งสบายๆ วางใจเบาๆ ไม่คิดอะไร ตัวก็เบา โล่ง โปร่ง สบาย ขยาย สว่าง สามารถรวมใจที่ศูนย์กลางกายได้ แล้วสักครู่ ก็มีองค์พระแก้วใสผุดที่ศูนย์กลางกาย มีองค์เล็ก องค์ใหญ่ เคลื่อนมาตลอดเวลา องค์พระใสเหมือนน้ำแข็ง แล้วท่านก็มาคลุมตัวผม ผมมีความสุขสดชื่นมากเลยครับ
หลังจากนั้น ผมก็ได้แต่...โอ้โห...อ้าหา ในใจ ไม่ทราบว่าอะไรเกิดขึ้นในตัว จึงโทรศัพท์มาเล่าให้คุณแม่ฟัง เพราะผมไม่เคยมีประสบการณ์การนั่งสมาธิอย่างนี้มาก่อนเลย ผมซาบซึ้งในพระคุณของคุณแม่ที่ช่วยแนะนำสิ่งดีๆให้ผมตลอดมาครับ
ตอนนี้ สมาธิ ได้กลายมาเป็นเพื่อนสนิท มิตรคู่ซี้ ประจำตัวผมไปแล้ว และช่วยผมในการทำงานมากครับ เมื่อต้นเดือนมิถุนายน พ.ศ.2550 หลังจากผมไปร่วมงานบุญวันอาทิตย์ต้นเดือน และปฏิบัติธรรมที่วัดภาวนาดีซี ได้มีประสบการณ์ภายในที่ดี พอกลับไปทำงานโรงแรม ซึ่งจะต้องติดต่อลูกค้าตลอดเวลา ต้องคอยรับคำชมและคำตำหนิ ทั้งในระดับสามัญและระดับไม่ธรรมดาอยู่เสมอ แถมพ่วงปัญหาต่างๆมารอให้แก้อีก
แต่ทั้งนี้และทั้งนั้น มิใช่ปัญหา ผมก็ยังมีความสุขในการทำงาน เพราะขณะที่ผมทำงานไป ก็มีความรู้สึกว่า มีองค์พระอยู่ภายในตัวที่ศูนย์กลางกายตลอดเวลา บางครั้ง ถ้าหลับตาก็จะเห็นองค์พระแก้วใส เป็นขุมพลังชาร์ตใจของผมได้จริงๆครับ
แค่นั้นยังไม่พอ ในอาทิตย์ต้นเดือน วันเดียวกันนั้น พระอาจารย์ยังแนะนำให้ทุกคนอธิษฐานว่า “ขอให้ได้ทรัพย์มาโดยง่าย ไม่เหน็ดเหนื่อย” ซึ่งโดนใจผมมาก เพราะผมทำงานวันละ 10-15ชั่วโมงมาหลายเดือนแล้ว จนหน้าปัดนาฬิกา แทบไม่เคยบอกเวลาให้พักผ่อน แต่หลังจากอธิษฐานจิตไม่กี่วัน บริษัท Trump International Hotel and Tower จากชิคาโก้ ซึ่งเป็นตึกสูง 96ชั้น ได้ติดต่อมาขอสัมภาษณ์งานผมทางโทรศัพท์ และอินเทอร์เน็ต ขอรับผมเข้าทำงานในเดือนสิงหาคม พ.ศ.2550 ในตำแหน่ง Director of Front Office Operation แปลว่า ผู้อำนวยการสำนักงานการปฏิบัติการส่วนหน้า ซึ่งเป็นงานบริหารระดับสูงขึ้นอย่างก้าวกระโดด สมใจผมจริงๆ เพราะไม่ต้องทำงานภาคปฏิบัติมากเท่าที่ผ่านมา เพราะเน้นงานด้านบริหารจัดการแทนครับ
จากนั้น ผมเกิดสภาพคล่องในชีวิตมากขึ้น มีประสบการณ์การนั่งธรรมะที่ดีขึ้นตามลำดับ คืนวันที่ 31 ธันวาคม พ.ศ.2550 ซึ่งเป็นรอยต่อของปีใหม่ วันนั้น ผมนั่งสมาธิที่อพาร์ตเมนท์ ตามหลักวิชชาที่คุณครูไม่ใหญ่เคยสอนไว้ ผมนั่งเข้ากลางได้อย่างรวดเร็ว ตัวพอง ขยาย สว่าง มีดวงแก้วเคลื่อนเข้ามาที่ท้องผมทีละดวงขนาดเท่าลูกฟุตบอล และสว่างใสที่ศูนย์กลางกาย แล้วหายไป มีดวงใหม่เคลื่อนมา ใสสว่างเท่าลูกฟุตบอลทุกดวง ผมเห็นตัวเองในท่านั่งสมาธิด้วยครับ กายของผมเหมือนมีกรอบ 2ชั้น โดยกรอบนอก (ชั้นที่2) ใสสว่างมาก กรอบที่สว่างห่างจากกายประมาณ 2นิ้ว หลังจากนั้น ผมก็อธิษฐานจิต และแผ่เมตตาให้ทุกคนครับ
