Mobile Versionทบทวนฝันในฝัน วันที่ 5 กรกฎาคม พ.ศ.2553 ช่วงที่ 2.1เกริ่นนำ ความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่ง...เมื่อรู้ว่าต้องเป็นแม่ตอนพิเศษเรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาโอกาสที่ดีที่สุดของชีวิตลูกผู้ชายที่จะทดแทนพระคุณบิดา-มารดา บวชเข้าพรรษาปีนี้บวชที่นี่ บวชฟรีไม่มีค่าใช้จ่ายสนใจบวช หรือต้องการทราบรายละเอียดเพิ่มเติม คลิกที่นี่วันนี้ เรามีเรื่องราวความรักอันยิ่งใหญ่ของคุณแม่ท่านหนึ่ง มาเล่าให้นักเรียนโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาทั่วโลกได้ฟังกัน คุณแม่ท่านนี้มีชื่อว่า กัลยาณมิตรสี จำปาดี เป็นคนอำเภอหนองหญ้าไทร จังหวัดสุพรรณบุรี มีลูกทั้งหมด 8-คน เป็นผู้ชาย 5-คน ผู้หญิง 3-คน แต่เสียชีวิตไปแล้วหนึ่งคน ซึ่งบรรยากาศตอนที่ทีมงานไปขอสัมภาษณ์ป้าสีนั้น ขอบอกว่าไม่มีการตกลงกันไว้ก่อนล่วงหน้าเลยว่าจะสัมภาษณ์ป้าเรื่องอะไร ทันทีที่ไปถึงบ้านป้า ทีมงานก็ยิงคำถามกันสดๆ โดยขอให้ป้าสีเล่าถึงความรู้สึกตอนตั้งท้องตั้งแต่ท้องแรกกันเลย แค่คำถามเดียวเท่านั้น ป้าสีก็ตอบได้เป็นฉากๆราวกับว่าทุกเรื่องราวที่เกี่ยวกับลูกๆได้ถูกบันทึกอยู่ในความทรงจำของป้าทุกถ้อยคำที่ป้าพูดถึง การตั้งท้อง การเลี้ยงลูก เป็นถ้อยคำที่แสดงออกถึงความรักความห่วงใยและความเสียสละที่ยิ่งใหญ่ ทำให้ทีมงานที่ไปถ่ายทำประทับใจมาก ป้าสีเล่าว่า... “ป้าออกเรือนไปตั้งแต่ยังสาวๆ ตอนนั้นชีวิตลำบากมาก ตอนตั้งท้องลูกคนแรก ป้าไม่รู้ตัวเลยว่าท้อง รู้แต่ว่ากินข้าวไม่ได้ มีแต่จะอ้วกท่าเดียว พอไปเล่าอาการให้คนรู้จักฟังถึงได้รู้ว่า ที่โอ้กอ้าก...เหม็นกลิ่นอาหาร มันคืออาการของคนแพ้ท้อง แต่ก็ยังต้องหุงข้าวทำกับข้าวทุกวัน เพื่อให้แม่สามีและพี่ๆน้องๆในบ้านได้กิน ก็เลยทำไปอ้วกไป ทรมานสุดๆ ขนาดตอนท้องแก่ก็ยังต้องทำงานหนักทุกอย่าง ทั้งตำข้าว หาบน้ำ และทำนา จนปวดท้องใกล้คลอดก็ไม่รู้เลยว่านี่คืออาการของคนใกล้คลอด จนมีคนไปตามหมอตำแยมาดูอาการถึงได้รู้ว่านี่คืออาการใกล้คลอด หมอก็เลยอยู่ทำคลอดให้ หมอให้เบ่ง ป้าก็เบ่ง เบ่งยังไงก็คลอดไม่ได้ จนเช้าของอีกวัน ปวดมาก น้ำตาไหลพราก ปวดปานจะสิ้นใจ แล้วท้องแรกก็คลอดออกมาเป็นผู้ชาย” ตอนที่ป้าสีเล่าถึงการคลอดลูกคนที่สาม ป้าบอกว่าทรมานกว่าสองท้องแรก พอคลอดออกมาได้ลูกสาวแต่ร่างกายไม่สมบูรณ์ หัวแหว่งตั้งแต่คิ้วไปจนถึงปาก แต่ป้าสีบอกว่า ถึงอย่างไรก็รักลูกคนนี้ไม่ต่างกับลูกคนอื่นๆเลย ป้าเล่าว่าลูกคนนี้พิการก็เลยเลี้ยงยากมาก เวลาให้นมจะกินแบบเด็กธรรมดาไม่ได้ ป้าก็ต้องรีดนมจากอกตัวเองให้ลูกกิน รีดได้ทีละช้อนชา เจ็บมาก รีดนมตัวเองทุกวันจนน้ำนมเป็นสีดำเหมือนจะมีเลือดปนออกมาด้วย แต่สุดท้ายลูกคนที่สามก็ตายจากไป ป้าสีบอกกับทีมงานว่า “ไม่ว่าลูกจะเป็นยังไง จะพิกลพิการ จะดีจะชั่วยังไง แม่ก็รักเหมือนกันหมดไม่มีรังเกียจเลย” การเลี้ยงลูกของป้าสีนั้น เป็นอะไรที่ทรหดและเสียสละสุดๆ เพราะเลี้ยงลูกเองทีเดียวถึงเจ็ดคน แถมฐานะก็ยากจน เวลาไปทำนาก็จะพาลูกๆไปด้วย คนไหนโตเดินเองได้ก็จูงมือกันเดินไป คนไหนยังเล็กก็เอาใส่หาบ ป้าต้องหาบลูกไปจนถึงที่นา พอไปถึงก็ผูกเปลให้ลูกนอน โดยต้องผูกไว้ตรงที่ร่มๆใกล้ๆกับตรงที่ดำนา เพื่อที่จะได้ยินเสียงเวลาลูกร้อง พอร้องแอ๊ะขึ้นมาทีหนึ่ง ป้าก็จะวางมือจากการดำนา ขึ้นมาให้ลูกกินนม เสร็จแล้วก็เอาลงเปล กล่อมให้นอน สลับระหว่างทำนากับเลี้ยงลูกอย่างนี้จนหมดวัน ป้าสีเล่าว่า หาบลูกไปทำนาทุกวันจนไม้คานหักคาบ่า มีญาติๆที่รู้ว่าป้ามีชีวิตที่ลำบากจึงพากันมาชวนให้ป้าไปอยู่ด้วย แต่ป้าปฏิเสธ ป้าบอกว่า ชีวิตจะลำบากอย่างไรก็ทนได้ ป้ายอมทำทุกงานทุกอย่างเพื่อให้มีเงินมาเลี้ยงลูก แล้วป้าก็บอกกับญาติๆที่หวังดีไปว่า “ในโลกมนุษย์นี้ แม่ที่ทิ้งลูกได้ คนนั้นจะเรียกว่าเป็นมนุษย์หรือเปล่า”_ป้าสีเป็นห่วงลูกๆมาก ไม่ยอมทิ้งลูกๆไปไหนเลย ส่วนเรื่องราวต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป น้ำใจแม่จะเด็ดเดี่ยวและทำเพื่อลูกๆได้ขนาดไหน โปรดติดตามตอนต่อไป รับฟังเรื่องราวจาก ป้าสี จำปาดี ...คลิกที่นี่ชม Video Scoop เกริ่นนำ ความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่ง...เมื่อรู้ว่าต้องเป็นแม่ ตอนพิเศษ
http://goo.gl/ZWqYx
พิมพ์บทความนี้
