Mobile Versionทบทวนฝันในฝัน วันที่ 13 ตุลาคม พ.ศ.2553การเดินธุดงค์ของพระเดชพระคุณพระเทพสุวรรณโมลี(หลวงพ่อสอิ้ง) เจ้าคณะจังหวัดสุพรรณบุรี ตอนที่ 2เรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาเรื่องราวการเดินธุดงค์ ของ พระเดชพระคุณพระเทพสุวรรณโมลี (หลวงพ่อสอิ้ง)_ได้สร้างความประทับใจให้กับนักเรียนโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาทั่วโลกเป็นอย่างมาก และยังทำให้พระธรรมทายาทรุ่นเข้าพรรษาหนึ่งแสนรูปทั่วไทย เกิดความตื่นตัว และอยากเดินธุดงค์ไห้ได้อย่างท่าน และในครั้งนี้ พระเดชพระคุณพระเทพสุวรรณโมลีก็ยังได้เมตตาเล่าถึงความหลังที่แสนจะปลื้มปีติใจ ในการเดินธุดงค์เพิ่มเติมให้ฟังว่า...“การเดินธุดงค์ที่หลวงพ่อเดินเป็นพันกิโลเมตรนั้น หลวงพ่อเดินด้วยเท้าเปล่านะ เดินย่ำไปตามทางเกวียน ตามทางรถไฟ ต้องบุกป่าฝ่าดง ไม่มีเข็มทิศ ไม่มีแผนที่ ไม่มีเนวิเกเตอร์ คอยนำทางเหมือนในสมัยนี้ เส้นทางก็วิเวก วังเวง นานๆจึงจะเจอบ้านคนสักหลัง ต้องอาศัยกำลังใจ กำลังศรัทธาที่มีต่อพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และมีเพียงศีลที่บริสุทธิ์เท่านั้น ที่ทำให้เส้นทางราบรื่น ไม่มีอุปสรรค เมื่อธุดงค์ไป ค่ำที่ไหน ก็ต้องปักกลดจำวัดที่นั่น เหมือนนกขมิ้นเหลืองอ่อน นอนกลางดิน กินกลางทรายจริงๆ ธุดงค์บริขาร หรือสัมภาระที่นำไป ก็มีเพียงบาตร ย่าม กลด กาน้ำ เท่านั้น ในบาตรในย่ามก็จะมีหยูกยาสมุนไพร ไม่มีเงินแม้แต่บาทเดียว เวลาเดิน มือซ้ายถือกาน้ำ มือขวาแบกกลด โดยจะเอาผ้าอาบน้ำฝนมัดเป็นปมพาดไว้บนบ่า เพื่อไม่ให้กลดหล่นจากบ่า ตอนนั้นที่ธุดงค์ก็เป็นช่วงฤดูหนาว แล้วฤดูหนาวเมื่อสมัยห้าสิบกว่าปีที่แล้ว มันหนาวกว่าสมัยนี้มากๆ ยิ่งเดินขึ้นเหนือ ก็ยิ่งหนาวเหน็บอย่าบอกใคร ผ้าห่มก็ไม่มี เวลาจำวัด ก็เอาย่ามวางบนตีนบาตร (ขาบาตร)_หนุนหัวแทนหมอน เสื่อก็ไม่มี ต้องใช้ผ้าอาบน้ำฝนปูแทน พอสวดมนต์ ภาวนาแล้ว หัวถึงหมอนเท่านั้นก็หลับไปเลย เพราะจิตมันไร้กังวล ไม่มีความห่วงใย ไม่มีความทุกข์ใจในชีวิต บางครั้งเจอฝนก็เปียกหมด เพราะกลดสมัยก่อนเป็นผ้าดิบ ไม่มีผ้าพลาสติกคลุมเหมือนเดี๋ยวนี้ พอฝนตกก็ต้องจับเจ่าอยู่แต่ในกลด ไม่ได้หลับได้นอนเลย เวลาสรงน้ำ ก็สรงน้ำตามห้วยหนองคลองบึง และใช้ผ้าเพียงสามผืนจริงๆ ก็ทำอย่างนี้ตลอดการเดินธุดงค์ แล้วที่หลวงพ่อยอมลำบาก ก็เพราะรู้ว่า การเดินธุดงค์นั้นได้บุญมาก ยิ่งได้ไปสักการะรอยพระพุทธบาทในแต่ละแห่ง ก็ยิ่งทำให้หลวงพ่อมีความเชื่อมั่นในคุณของพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นอย่างมาก หลวงพ่อยังเสียดายว่าสมัยก่อนไม่มีกล้องถ่ายรูป ไม่อย่างนั้นจะได้เอาภาพถ่ายมาให้พระลูกพระหลานได้ดูกัน แต่ที่เล่ามาทั้งหมดก็เล่ามาจากความทรงจำที่เก็บไว้ในใจ เพราะแม้เวลาจะผ่านไปกว่าห้าสิบปีแล้ว แต่พอนึกถึงการเดินธุดงค์ครั้งนั้นทีไร ยิ่งนึกก็ยิ่งปีติใจปลื้มใจทุกครั้ง หลวงพ่ออยากฝากให้พระธรรมทายาท มีความตั้งใจในการเดินธุดงค์ธรรมชัย ให้ภาวนาทุกย่างก้าว ให้เป็นดั่งพระมหากัสสปะ ที่พระพุทธองค์ทรงยกย่องให้เป็นเลิศในการเดินธุดงค์********************
http://goo.gl/krGTO
พิมพ์บทความนี้
