เรื่องหยุดใจ...วัยไม่เป็นอุปสรรค

ผลการปฏิบัติธรรม 

กัลยาณมิตรเพลินพิศ ศิริเกษร์ (ประเทศไทย)

 

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพรักอย่างสูงสุด 

 

 

    ลูกชื่อ เพลินพิศ  ศิริเกษร์ อายุ 81ปี บ้านเกิดของลูกอยู่นครศรีธรรมราช ลูกเติบโตมาในแวดวงความสวยความงาม ทำให้แม้ยังไม่ได้อ่านหนังสือครอบครัวอบอุ่น ก็รู้จักกับความงาม 4ระดับ คือ 

 

1.งามอาภรณ์: อันนี้ของชัวร์ เพราะบ้านของลูกเป็นร้านเสริมสวย และตัดเย็บเสื้อผ้า แฟชั่นมาเทรนด์ไหนก็อัพเดทได้หมด 

2.งามร่างกาย: ข้อนี้ของแท้ confirm ได้จากกระจกเงาที่ลูกส่องดูทุกวัน 

3.งามมารยาท: อันนี้ก็ไม่พลาด เพราะคุณแม่สอนมากับมือ 

4.งามจิตใจ: ข้อนี้สำคัญที่สุด คุณแม่ของลูกจะสอนให้ไหว้พระสวดมนต์ รักษาศีล ตั้งแต่เล็กค่ะ 

 

    เพราะความสวยไม่เกรงใจใครของลูก ทำให้ลูกแต่งงานตั้งแต่อายุ 17ปี ลูกได้แต่งงานกับข้าราชการหนุ่มหล่อ ซึ่งเป็นคนนครฯเหมือนกัน ลูกพูดชัดทั้งแหลงใต้และแหลงกลาง เพราะย้ายมาอยู่กทม.หลาย 10ปีแล้วค่ะ แต่ถ้าจะให้แหลงชับๆ (แปลว่าพูดคล่อง) ก็ต้องแหลงใต้

 

    ครอบครัวลูกเป็นครอบครัวข้าราชการ ทั้งสามีและลูกสาวต่างรับราชการ แต่คนที่ใหญ่สุดในบ้านคือ ลูกเอง เพราะลูกเป็น ผู้ปกครองบ้าน (ผบ.) เมื่อ ลูกบ้าน ย้ายเข้ากรุงเทพฯ ผบ.ก็ย้ายตาม อยู่ที่นี่ลูกได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้ปกครองหอพัก ซึ่งเป็นกิจการของครอบครัว หอพักของเราได้รับรางวัลจากทางราชการรับรองว่า เป็นหอพักที่สะอาด ถูกสุขอนามัย 

 

    แต่ตอนนี้เลิกกิจการไปแล้ว อาชีพใหม่ล่าสุดของลูก คือ นั่งหลับตาค่ะ เพราะลูกได้สมัครเป็นนักเรียนโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา ในปี พ.ศ.2547 ตั้งแต่เริ่มเรียนวิชาความจริงของชีวิต ลูกก็สมัครใจนั่งหลับตามาตลอด เพราะทราบแล้วว่าอะไรคือ กิจที่แท้จริงของการมาเกิด 

 

    ก่อนหน้าที่จะรู้จัก DMC ลูกก็วอร์มจิตใจด้วยการสวดมนต์ทำวัตรเช้า-เย็น และตักบาตรเป็นประจำ หลายคนอาจสงสัยว่า “วัย” จะมีผลต่อการนั่งสมาธิ(Meditation)หรือไม่ ลูกขอตอบว่า “ใจ” สำคัญกว่า “วัย” ถ้าอยากเป็นผู้มีใจสูง ก็ต้องสู้ แม้เราจะเป็นผู้สูงวัย เพราะยิ่งใจสูง ยิ่งสบาย 

 

    ลูกเริ่มฝึกนั่งสมาธิ โดยปฏิบัติตัวเป็นนักเรียนที่ดี เชื่อฟังที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อสอน เริ่มจากนั่งให้สบายๆ ลูกขอใช้สิทธิพิเศษที่เป็นท่าน สว. (สูงวัย) นั่งเก้าอี้นะคะ ลูกจะวางใจเบาๆนิ่งๆที่กลางท้อง ไม่กำหนดนิมิตอะไร และภาวนา “สัมมา อะระหัง” พอใจนิ่งเบาสบายก็สว่าง ในความสว่าง ลูกเห็นดวงขนาดเล็กเหมือนดวงดาว ยิ่งนั่งดู ยิ่งมีความสุข ยิ่งมีความสุขยิ่งอยากนั่ง 

 

 

    ลูกจะนั่งสมาธิทุกวัน ว่างเมื่อไหร่ก็นั่ง บางรอบนั่ง 1-2ชั่วโมงสบายๆ ไม่สนใจเรื่องความปวดเมื่อย และเคล็ดลับที่ทำให้ไม่ปวดเมื่อยก็คือ ลูกใช้เครื่องออกกำลังกาย บริหารร่างกายเสมอ แต่บางบ้านเมื่อซื้อมาแล้ว ใช้ออกกำลังกายแค่ช่วงเห่อของใหม่ ผ่านไปไม่นาน มันก็กลายร่างเป็นราวตากผ้าเช็ดตัวค่ะ

 

    ยิ่งลูกนั่งสมาธิบ่อย ดวงสว่างของลูกยิ่งขยายขนาดใหญ่ขึ้น แม้ว่าจริงๆแล้ว ลูกรู้สึกดีใจ แต่ก็นึกถึงคำสอนของพระเดชพระคุณหลวงพ่อว่า “ให้ดูเฉยๆ” ลูกก็ทำตาม จนดวงสว่างของลูกกลายเป็นองค์พระธรรมกายค่ะ ลูกจดบันทึกผลปฏิบัติธรรม เก็บรายละเอียดทุกขั้นตอนเพื่อพัฒนาตนเอง 

 

    วันหนึ่ง ลูกตื่นมานั่งสมาธิรอบตีห้า พร้อม DMC...วันนั้น...องค์พระของลูกขยายใหญ่ขึ้น ขยายออกเรื่อยๆจนเท่าตัวลูก รู้สึกว่า ตัวหายไปเหลือแค่ความรู้สึกว่า ตัวลูกอยู่ในองค์พระที่ใสสว่างมากๆ ลูกคุมสติ ไม่ดีใจ ไม่ลืมตา แต่ดูเฉยๆไปเรื่อยๆ จนหมดรอบค่ะ พอลืมตาขึ้นมาลูกเห็นเสื้อนอนที่ใส่อยู่ มันสวยมากเหมือนเป็นเพชรไปทั้งตัวเลยค่ะ ทุกวันนี้ลูกเก็บเสื้อตัวนั้นไว้เป็นเสื้อประวัติศาสตร์ ไม่ใส่อีกเลยค่ะ

 

    ประสบการณ์ภายในของลูกยังคงพัฒนาต่อไป มีอยู่วันหนึ่ง...ลูกนั่งยาวรวดเดียว 3ชั่วโมง วันนั้น...ลูกเจออาการตัวลอยเป็นครั้งแรก มันเหมือนนั่งเครื่องบิน ลอยไปเที่ยว ข้ามถนน ข้ามห้วย ไปเรื่อยๆ 

 

    ลูกเจออาการแบบนี้อยู่ 3วันติดกัน จึงตัดสินใจไปกราบพระเดชพระคุณหลวงพ่อเพื่อขอคำแนะนำ พระเดชพระคุณหลวงพ่อตอบว่า “ลูกตั้งใจมากเกินไป ตอนนี้ทำได้ 99.99เปอร์เซ็นต์ แล้ว กลับไปน่าจะทำได้แล้วนะ” ลูกก็กลับมาฝึกต่อ ตามประสานักเรียนที่ดี

 

    คืนหนึ่ง ลูกนั่งสมาธิอยู่ในกลางองค์พระ นั่งได้ทั้งคืน โดยไม่หลับเลย เหมือนกับว่าเราทิ้งร่างกายไปแล้ว คราวนี้ลูกพบกับอาการตัวยืดขยายใหญ่ ห้องที่นั่งอยู่ก็ขยายกว้างขึ้น เหมือนมีบ้านหลังใหม่ใหญ่กว่าเดิม แต่ลูกก็นั่งดูเฉยๆ นิ่งๆ ตามสูตรที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อสอนค่ะ

 

    เดือน สิงหาคม พ.ศ.2550 ลูกไปร่วมพิธีเทปูนชั้นสองของมหารัตนวิหารคด วันนั้น...ลูกเดินขึ้นบันไดได้เอง (เก่งมั๊ยเจ้าคะ) พอเริ่มพิธี ลูกจรดใจนิ่งที่กลางท้อง ลูกเห็นดวงสว่าง ผุดกระพริบเหมือนไฟกระพริบประดับงานปีใหม่ ทั้งโตขึ้น ใสขึ้น สว่างขึ้น ลูกรู้สึกปีติใจ แต่ปีติแบบมีสติ ไม่ดีใจมากเหมือนช่วงฝึกหัดใหม่ค่ะ

 

    ลูกรู้สึกเสียดาย ที่ได้รู้จักพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ได้ฝึกสมาธิ เอาเมื่อยามบั้นปลายของชีวิต แต่ยังนับว่าโชคดีที่ได้รู้ถึงกิจที่แท้จริงของการมาเกิด และได้รู้ก่อนที่จะต้องไปเกิด ทำให้ลูกรู้สึกไม่กลัวความตายเจ้าค่ะ ลูกอยากบอกทุกคนว่า “การฝึกนั่งสมาธิไม่ยากเลย สิ่งสำคัญ คือ ต้องมีสติตลอดเวลา เอาสติข่มไว้ ถ้าคุมไม่อยู่ก็ หายหมด” 

 

    ทุกวันนี้ ลูกมีความสุขกับการนั่งสมาธิ ตั้งใจจะยึดอาชีพนี้ไปตลอดชีวิต ลูกขอน้อมถวายบุญกุศลที่ได้ทำมา ถวายแด่พระเดชพระคุณหลวงพ่อ ขอให้พระเดชพระคุณหลวงพ่อสุขภาพแข็งแรง อายุยืนหมื่นๆปีนะเจ้าคะ 

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูงสุด

 

กัลยาณมิตรเพลินพิศ ศิริเกษร์

http://goo.gl/GPIdW