Mobile VersionCase studyนักข่าวเรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา ทาง DMCกราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงกระผม ไม่ประสงค์จะเปิดเผยนาม แต่ได้ไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้ว มีคำตอบให้แก่ตัวเองว่า กรณีศึกษาของกระผมน่าจะเป็นประโยชน์แก่สังคมของคนหมู่มากในยุคปัจจุบันนี้อยู่บ้างกระผม เคยเป็นคอลัมน์นิสต์ตัวเล็กๆ ที่หนังสือพิมพ์รายวันฉบับหนึ่ง ซึ่งในขณะนั้นมีกัลยาณมิตรของวัดพระธรรมกาย 3 ท่าน เป็นกัลยาณมิตรให้กับกระผม ในช่วงที่วัดพระธรรมกายประสบปัญหาวิกฤตอย่างหนัก จากการโดนสื่อมวลชนกลุ่มใหญ่รุมเล่นงาน โดยทำตัวเป็นตุลาการพิพากษาให้กับสังคมรับรู้เรื่องราวของวัดพระธรรมกาย เป็นรายวัน กระผมเฝ้ามองสถานการณ์ตอนนั้นอย่างเกาะติด และพบว่าวัดพระธรรมกายไม่ได้รับความเป็นธรรม ทั้งๆที่เมืองไทยเป็นดินแดนแห่งพระพุทธศาสนา กระผมจึงได้เปิดคอลัมน์ที่หนังสือพิมพ์เล็กๆ ฉบับที่กระผมทำงานอยู่ โดยมีจุดมุ่งหมายเพียงแค่ให้สังคมเกิดหูตาสว่าง และเปิดกว้าง ไม่ให้หลงเชื่อตามกระแสข่าวที่สื่อมวลชนสร้างกันขึ้นมาอย่างเป็นขบวนการ ในช่วงนั้น กระผมได้รับกำลังใจจาก พระเดชพระคุณพระธรรมราชานุวัติ (หลวงเตี่ย) ซึ่งเป็นพระผู้ใหญ่ที่ครอบครัวของกระผมนับถืออย่างสูงสุดมานาน หลวงเตี่ยเคยพูดกับกระผมว่า “แกเดินมาถูกทางแล้ว วันนี้สังคมไทยถูกเมฆหมอกปิดบังหูตา ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าความจริงจะปรากฏ ขอให้ความจริงมาเยือนเถอะและจงสู้ต่อไป”การลุกขึ้นสู้กับสื่อมวลชนทั้งหลายของกระผมมีผลตามมาก็คือ ได้ทั้งก้อนอิฐและดอกไม้ มีจดหมายหลั่งไหลไปกองอยู่ที่โต๊ะทำงานเป็นภูเขาเลากา คำชมก็มาก คำสาปแช่งก็เยอะ ระหว่างที่ผมทำงานที่หนังสือพิมพ์ฉบับนั้น ในช่วงหลังๆมีเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นคือ กระผมถูกอิทธิพลจากผู้บริหารงานระดับสูง มาบีบบังคับให้เขียนกลับคำ ร้อยแปดสิบองศาแบบชนิดที่เรียกว่าหน้ามือเป็นหลังเท้าทีเดียว เพื่อนคอลัมน์นิสต์บางคนยอมทำตามคำสั่งเพื่อความอยู่รอด แต่กระผมไม่ยอม กระผมมักคิดถึงคำพูดของหลวงเตี่ยเสมอ กระผมมีความสำนึกอยู่ลึกๆว่า ทุกอย่างเรารู้ประจักษ์ใจดีอยู่แล้ว การเขียนด้วยมือแล้วจะให้เปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่น กระผมทำไม่ลง กระผมฝืนใจอยู่ต่อไปอีกไม่ได้จึงลาออกแล้วไปทำงานกับหนังสือพิมพ์อีกฉบับหนึ่ง ในช่วงที่กระผมลาออกจากหนังสือพิมพ์เดิมนั้น ได้มีคนบางคนใช้คอลัมน์เก่าของผม และนามปากกาเดียวกับผม ไปเขียนว่าวัดพระธรรมกาย โดยการดัดแปลงสำนวนลีลาการเขียน ให้เหมือนกับกระผม ซึ่งการกระทำที่เกิดขึ้นครั้งนั้นทำให้ กัลยาณมิตรของวัดพระธรรมกาย เข้าใจผิดอย่างมาก นอกจากนั้น ยังทำให้กระผมต้องกลายเป็นคนอกตัญญูของพระผู้ใหญ่หลายท่าน แต่อย่างไรก็ตามกระผมก็ยังโชคดีที่มีพี่กัลยาณมิตรทั้งสามท่านคอยให้กำลังใจและให้ความเข้าใจอยู่เสมอในขณะที่ผมทำงานอยู่กับหนังสือพิมพ์ฉบับใหม่ ในคืนวันที่ 6 เข้าวันที่ 7 ตุลาคม พ.ศ.2547 ระหว่างขับรถจากที่ทำงานเพื่อกลับบ้าน กระผมอ่อนเพลียจากการทำงานมาก จึงหลับใน ขณะขับรถ ได้ประสบอุบัติเหตุอย่างรุนแรง จนรถพังยับเยินทั้งคัน ทำให้ข้อมือซ้ายหัก กะโหลกระหว่างตาซ้ายและตาขวาร้าว และที่ร้ายแรงยิ่งกว่านั้นคือ ต้องสูญเสียดวงตาทั้ง 2 ข้าง เหตุเกิดที่ถนนประชาราษฎร์สาย 1 ใกล้สถานีตำรวจเตาปูน มีผู้นำส่งโรงพยาบาลเกษมราษฎร์ ผมมารู้สึกตัวตอนประมาณ 6.00 น. ของวันที่ 7 ตุลาคม ญาติและเพื่อน ๆ ของผมได้ทราบเรื่องก็เดินทางไปพบแพทย์ที่โรงพยาบาลในเวลา 7.00 น. เมื่อถึงเวลา 9.00 น. แพทย์ได้เริ่มให้การรักษาโดยนำเอาดวงตาทั้ง 2 ข้าง ที่ห้อยออกมาเป็นลูกปิงปองอยู่นอกเบ้าตากลับเข้าที่ ได้มีการวางยาสลบและเย็บแผลที่ตาหลายชั้นกระผมมาฟื้นอีกครั้งในช่วงเย็น ระหว่างนั้นแพทย์ได้แจ้งให้ญาติทราบว่า ตาทั้ง 2 ข้างได้รับผลกระทบจากการกระแทกและถูกกระจกบาดอย่างรุนแรง หมดโอกาสที่จะมองเห็นอีกต่อไป พ่อแม่ญาติพี่น้องต่างสิ้นหวัง มีเพื่อนของกระผมคนหนึ่ง ได้ติดต่อไปทางแพทย์ผู้ใหญ่โรงพยาบาลศิริราช เพื่อให้ผมได้อยู่ในความดูแลของแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านจักษุโดยตรง พอรุ่งขึ้นวันที่ 8 ตุลาคม กระผมได้ถูกส่งตัวไปที่ตึกกาญจนาภิเษก โรงพยาบาลศิริราช และอยู่ในการดูแลของ อาจารย์นายแพทย์ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมาในระหว่างนั้นมีการหยอดยารักษาอาการอักเสบทั้ง 2 ข้าง ทุกๆ 1 ชั่วโมง มีการทดสอบสายตาและจอประสาทตารวมทั้งเลนส์ตาอยู่เป็นระยะๆ แพทย์ให้ความหวังว่า สิ่งที่คณะแพทย์ทำได้ดีที่สุดคือ พยายามรักษาสภาพตาไม่ให้มีการเหลือกหลนออกมาจนน่าเกลียด การรักษาเพื่อให้มีโอกาสมองเห็นนั้นค่อนข้างจะเลือนราง นอกจากจะมีปาฏิหาริย์มาช่วยเท่านั้น กระผมเรียนหมอไปว่าพร้อมที่จะอุทิศตัวเอง เพื่อความก้าวหน้าให้กับวิทยาการด้านนี้ แต่หมอก็แย้งว่า “การที่แพทย์จะทำอะไรลงไปต้องหวังผล และไม่คิดจะนำคนไข้ไปเป็นหนูทดลองยา” แต่กระผมก็ตอบหมอไปว่า “ถึงแม้ปล่อยไว้อย่างนี้ชีวิตก็ตกอยู่ในความมืดไม่มีประโยชน์อะไร สู้ให้แพทย์ทดลองเสี่ยงผ่าตัดดูก็คงพอมีหวังอยู่บ้าง ถ้าไม่ประสบผลสำเร็จก็ถือว่า ไม่มีอะไรจะขาดทุนอีกต่อไปแล้ว”วันที่ 2 พฤศจิกายน พ.ศ.2547 แพทย์ทนลูกตื้อของกระผมไม่ไหวจึงได้ทำการผ่าตัด ก่อนการผ่าตัด ผมนึกถึง คุณพระพุทธเจ้าตามที่พระแนะนำ ช่วงสำคัญคือ ตอนที่วิสัญญีแพทย์ทำการวางยาสลบ จิตใจของกระผมได้สัมผัสกับหลวงปู่ (หลวงพ่อวัดปากน้ำ) ท่านมาปรากฏให้เห็นในรูปของรูปหล่อทองคำองค์ใหญ่ซึ่งเป็นองค์เดียว กับองค์ที่ประดิษฐานไว้ที่ห้องปัญญา จากนั้นรูปหล่อทองคำของหลวงปู่ก็กระจายออกเป็นองค์เล็กๆ ดูระยิบระยับไปหมดแล้วก็หายไป พร้อมกับการเข้าสู่ภวังค์โดยไม่รู้สึกตัวของกระผมในเวลาต่อมาหลังการผ่าตัด กระผมต้องนอนคว่ำหน้าลงกับหมอนวงเดือนตลอด 24 ชั่วโมง เป็นเวลาประมาณ 2 อาทิตย์ นับตั้งแต่กระผมเกิดมาการนอนคว่ำหน้าเป็นเวลานานถึง 14 -15 วันเป็นการสร้างความทุกข์ทรมานครั้งใหญ่ให้กับชีวิตกระผมทีเดียววันที่ 16 พฤศจิกายน พ.ศ.2547 แพทย์อนุญาตให้นอนหงายได้และเปิดผ้าปิดตาออก ตาข้างขวาของกระผมเริ่มเห็นคนที่อยู่ใกล้ๆ เป็นเงารางๆ ภาพที่เห็นเหมือนกับการมองเห็นของคนตาดีในยามกลางคืนที่อยู่ในที่มืดสนิทก็คือ เห็นเป็นเพียงเงารางๆเท่านั้น ซึ่งสร้างความดีใจให้กับทุกคนยกใหญ่ ส่วนตัวของกระผมเองนั้นคงไม่ต้องพูดถึง และดูเหมือนว่านายแพทย์ที่ผ่าตัดท่านก็ดีใจมากเช่นกันเพราะท่านบอกว่า “ฟ้าประทานความอัศจรรย์มาให้”กระผมใคร่ขอนมัสการเรียนถามพระเดชพระคุณหลวงพ่อดังนี้1. กระผมประสบเคราะห์กรรมถึงขั้นดวงตาพิการทั้ง 2 ข้าง เกิดจากวิบากกรรมใด และจะต้องพบเจอกับกรรมเช่นนี้ไปอีกหลายภพหลายชาติหรือไม่2. ในช่วงที่กระผมเขียนข่าวช่วยวัดพระธรรมกาย มีทั้งคนเขียนจดหมายมาชื่นชมมากมาย และอีกหลายฉบับก็เขียนสาปแช่งกระผมให้มีอันเป็นไป เพราะเหตุนี้จึงทำให้กระผมต้องประสบเคราะห์กรรมครั้งนี้หรือไม่อย่างไร3. กรรมใด ทำให้ผมต้องไปทำงานในกลุ่มคนที่เกี่ยวข้องกับการเสนอข่าวบิดเบือนจากความเป็นจริง4. สำหรับนักหนังสือพิมพ์ที่ผิดจรรยาบรรณ เสนอข่าวบิดเบือนจากความเป็นจริง ตลอดถึงสร้างกระแสสังคมให้ตกต่ำ ด้วยการนำเสนอข่าวที่ไม่เหมาะสม เขาเหล่านั้น ตั้งแต่คนเขียนข่าว ไปจนถึง บรรณาธิการ และเจ้าของกิจการ จะได้รับวิบากกรรมอย่างไร5. การเสนอข่าวที่บิดเบือนของหนังสือพิมพ์ ทีวี และ วิทยุ จะได้รับวิบากกรรมแตกต่างกันอย่างไร6. กระผมได้รับการผ่าตัดดวงตา 2 ครั้ง (ทั้งข้างซ้ายและข้างขวา) ดวงตาข้างซ้ายแพทย์บอกว่าบอดสนิท ส่วนดวงตาข้างขวาสามารถมองเห็นรางๆ และดีขึ้นเกินความคาดหมายของแพทย์ กระผมมีบุญพอไหม ที่จะมีโอกาสเพื่อให้สามารถพัฒนาดวงตา และประสาทตาของกระผมให้ดีขึ้นจนถึงขั้นที่อ่านหนังสือได้7. กระผมมีอายุเพียง 35 ปี เท่านั้น มีลูกชาย 1 คน อายุ 3 ขวบ ซึ่งเป็นภาระที่จะต้องดูแลต่อไป รวมทั้งพ่อแม่ของผมที่นับวันก็จะมีอายุมากขึ้น มีกรรมดีใดบ้าง ที่จะมาช่วยบรรเทาทุกข์เกื้อหนุนกระผม และครอบครัวได้บ้าง8. นิมิตหลวงปู่ที่ปรากฏให้กระผมเห็น ในวันผ่าตัดดวงตาทั้งซ้ายขวา เป็นนิมิตที่ติดอยู่ในความทรงจำของกระผมมาตลอด กระผมอยากเห็นนิมิตนั้นอีก แต่ท่านก็ไม่มาปรากฏให้เห็นอีกเลย ทำไมวันนั้นผมจึงเห็นนิมิตเช่นนั้น และจะมีวิธีใดบ้างที่จะทำให้ผมได้เห็นนิมิตเช่นนั้นอีกครั้ง9. ผมได้ทำงานร่วมกับกัลยาณมิตรรุ่นพี่ ในวัดพระธรรมกายหลายท่าน โดยเฉพาะพี่กัลยาณมิตรทั้งสามท่าน กระผมอยากทราบว่า กระผมและพี่ๆ ได้ทำกรรมใดร่วมกันมาจึงต้องมาร่วมงานกันอีกในชาติปัจจุบันนี้10. ข้อนี้ไม่ใช่คำถาม แต่กระผมใคร่ขอพรจากพระเดชพระคุณหลวงพ่อ เพื่อให้ชีวิตของกระผมสามารถดำเนินอยู่ได้อย่างมีแก่นสาร และกำลังใจครับ แล้วแต่หลวงพ่อจะเห็นควรตามความเหมาะสมครับฝันในฝันหลับตาฝันเป็นตุเป็นตะ ตื่นขึ้นมาหาว 1 ทีแล้วนำมาเล่าให้ฟังเป็นนิยายปรัมปรากันนะจ๊ะ1. ลูกประสบอุบัติเหตุจนดวงตาพิการทั้ง 2 ข้าง เพราะกรรมในอดีตหลายกัปที่ผ่านมา ลูกเป็นนักเลงการพนัน ชอบเล่นการพนันอย่างหนึ่งคล้ายๆการเล่นไพ่ในยุคนี้ ลูกเป็นคนที่เล่นเฮงและมือขึ้นจนมีฉายาว่าหูตาทิพย์หรือเซียนตาทิพย์ ที่มองเห็นอะไรได้
http://goo.gl/PE5o4
พิมพ์บทความนี้
