พุทธบุตรผู้มีบุญ

ผลปฏิบัติธรรม 

พระธัมมะ ปัญญะ ชาวศรีลังกา

 

    ผม พระธัมมะ ปัญญะ อายุ 21 ปี เป็นชาวศรีลังกา อาจจะกล่าวได้ว่า ชีวิตของผมเป็น Born to be a monk คือ เกิดมาเพื่อเป็นพระครับ ตั้งแต่ 4 ขวบ หลังเรียนจบอนุบาล ผมก็เข้าเรียนธรรมะต่างๆ ทั้งพุทธประวัติ พระสูตร และเสขิยวัตรกับพระภิกษุเรื่อยมา จนรู้สึกอยากบวช แต่ทางบ้านไม่สนับสนุน

 

    จนมาวันหนึ่งขณะที่ผมกำลังตี Cricket (คริกเก็ต: กีฬาชนิดหนึ่งคล้ายเบสบอล) อยู่ที่สนาม ผมตีลูกบอลอย่างแรง ลูกบอลกระเด็นไปโดนนกตัวหนึ่งตาย โดยที่ผมไม่ได้ตั้งใจ พอเห็นนกตกลงมาตายต่อหน้าต่อตา ผมแทบน้ำตาร่วง รู้สึกเสียใจมากๆ จึงคิดว่า “เราได้ทำบาปไปแล้ว บวชดีกว่า” พอคิดเสร็จก็ไปบอกกับโยมแม่ ท่านก็ถามว่า “คิดดีแล้วหรือ” ผมตอบไปอย่างไม่ลังเลว่า “ครับแม่ ผมคิดดีแล้ว”

 

    จากนั้นผมก็ได้มาประเทศไทยและได้บวชเป็นสามเณรที่วัดพระปฐมเจดีย์ เมื่อปี พ.ศ.2544 ได้เรียนภาษาไทยและนักธรรมชั้นตรี โท เอก  จนกระทั่งวันวิสาขบูชา ปี พ.ศ.2549 ผมก็สมปรารถนาได้บวชเป็นพระครับ

 

    ผมได้มาอบรมยุวพุทธสงฆ์โลก ที่วัดพระธรรมกายในวันที่ 6 เมษายน พ.ศ.2550 และได้เริ่มนั่งสมาธิ(Meditation) ในช่วง 2-3 วันแรก ผมพยามยามตรึกนิมิตมากเกินไป กดลูกนัยน์ตา จึงรู้สึกปวดหัวมาก วันต่อๆมาจึงเปลี่ยนวิธีใหม่ โดยหลับตาแบบสบายๆ ตามที่พระอาจารย์แนะนำ  อาการปวดหัวค่อยๆหายไป  นั่งได้อย่างสบายมากๆ

 

    วันที่ 5 ของการอบรม ในช่วงเช้า ผมนั่งเฉยๆไม่คิดอะไร นั่งไปประมาณ 30 นาที อยู่ดีๆก็เห็นพระที่เคยนับถือลอยลงมาที่ตัวผม แล้วพระท่านก็หายไป หลังจากวันนั้นมาผมก็เริ่มชอบการนั่งสมาธิมากขึ้น

 

    จนมาถึงวันสุดท้ายของการอยู่บนพนาวัฒน์  ช่วงที่นั่งสมาธิตอนเช้า พอผมหลับตาไปประมาณ 40 นาที ผมก็รู้สึกตัวเบา ลอยขึ้น เหมือนเครื่องบินที่บินขึ้นแล้วก็ลงตกลงมาสู่พื้นที่โล่งๆว่างๆ มันคือความโล่งว่าง ที่มีความสุขมากๆ

 

    ผมรู้สึกประทับใจในวัดพระธรรมกายมากที่ได้เห็นเจดีย์ใหญ่ เห็นพระห่มผ้าเรียบร้อย สีเหมือนกันหมด และผมประทับใจหลวงพ่อมากครับ ผมรู้สึกว่าหลวงพ่อเป็นบุคคลสำคัญและยิ่งใหญ่มาก และหลวงพ่อดูหนุ่มมากๆด้วย  ผมกราบขอบพระคุณหลวงพ่อ และอยากให้หลวงพ่อมีอายุยืนยาวนาน เพื่อขยายงานพระพุทธศาสนาออกไปทั่วโลกครับ

 

ผลปฏิบัติธรรม 

 พระประนพ  กุมาร บารัว (บังคลาเทศ)

 

    ผมชื่อ พระประนพ  กุมาร บารัว อายุ 29 ปี ผมบวชตั้งแต่อายุ 11 ปี เป็นสามเณร 9 ปี และบวชเป็นพระได้ 9 พรรษาแล้วครับ ปัจจุบันเป็นเจ้าอาวาส วัดสันติมัยวิหาร เมืองจิตตะกอง ประเทศบังคลาเทศ (ซึ่งเป็นวัดสาขาของวัดธรรมราชิกะพุทธวิหาร)

 

   แรงบันดาลใจที่ทำให้ผมอยากบวชก็คือ ตั้งแต่ตอนเด็กๆ ผมเห็นพระสงฆ์เดินทางมาฉันที่บ้าน ท่านห่มจีวรสีเหลือง เรียบร้อย การสนทนาก็ไม่เหมือนคนทั่วไป ผมประทับใจมากๆ จึงอยากบวช อยากศึกษาธรรมะ และพระธรรมวินัยของพระพุทธองค์ ต่อมาทางบ้านจึงส่งไปอยู่ที่วัดในเมืองหลวง คือวัดธรรมราชิกะพุทธวิหาร เมืองดั๊กกา (เมืองหลวง) ได้บวชเป็นสามเณรและพระภิกษุที่นี่ พอบวชเป็นพระ ผมก็ได้มาเป็นเจ้าอาวาสที่วัดในจิตตะกอง

 

    ผมมาวัดพระธรรมกายครั้งนี้เป็นครั้งแรก พอเห็นวัด ผมก็ชอบแล้ว สถานที่ยิ่งใหญ่ และบุคลากรมากมาย เป็นครั้งแรกที่ได้เห็น  คนใส่ชุดขาวพร้อมกัน และพระเณรที่ห่มผ้าสีเดียวกัน เรียบร้อย พร้อมเพรียง ไม่รู้ว่าภาพอย่างนี้อีกนานเท่าไรถึงจะเกิดขึ้นที่บังคลาเทศได้

 

    ตอนที่ผมเห็นหลวงพ่อครั้งแรก ผมเห็นรัศมีเปล่งออกมาจากองค์หลวงพ่อ หลวงพ่อไม่เหมือนบุคคลทั่วไป ดูสงบ สง่างามมากๆ ผมเคยเห็นแต่ใน DMC ที่ฉายที่บังคลาเทศ แต่เมื่อคืนนี้ผมเห็นด้วยตาเปล่า หลวงพ่อเป็นบุคคลที่น่ามอง ยิ่งมองเท่าไหร่ก็ยิ่งน่ามอง กิริยาท่าทางน่าเคารพ ผมเชื่อว่าผมคงมีบุญที่จะได้มาบูชาบุคคลที่ควรบูชา จึงได้มาพบหลวงพ่อผู้เป็นบุคคลควรแก่การบูชา

 

    ตอนไปปฏิบัติธรรมที่พนาวัฒน์ จังหวัดเชียงใหม่ ผมมีอุปสรรคทางภาษา จึงสนทนากับใครไม่มากนัก ผมนั่งสมาธิครั้งแรกก็สบายไม่เคร่งเครียด ปล่อยใจให้ว่าง วางใจเป็นกลาง ถึงเวลาปฏิบัติธรรม ตอนแรกที่นั่ง ก็มืดมิดครับ ไม่เห็นอะไร พอนั่งไปนานๆ ก็รู้สึกว่า มีแสงสว่างเกิดขึ้น แสงสว่างจากน้อยๆ จะค่อยๆสว่างขึ้นเรื่อยๆ ผมรู้สึกปีติและมีความสุขมากๆครับ แล้วผมก็เห็นลักษณะเหมือนรูปปั้นของคน ผมรู้สึกตื่นเต้น ภาพนั้นจึงหายไป

 

    หลังจากนั่งแล้ว ความคิด ความใจร้อนของผมก็หายไป แต่ก่อนผมเป็นคนใจร้อน และเป็นคนรีบพูด จนลืมนึกไปว่า คำพูดนั้นออกไปแล้วคนอื่นจะรู้สึกอย่างไร หลังจากทำใจสงบ ได้สันติสุขในจิตใจ ผมก็จะค่อยๆพูด เรียบเรียงคำก่อนพูด เพื่อให้คนฟังรู้สึกดี ผมรู้สึกเยือกเย็น มีความคิดรอบคอบให้มากขึ้น

 

    ผมประทับใจในสิ่งที่หลวงพ่อสอน ทางโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยามากครับ สอนแบบสบายๆ ไม่ได้เครียด เพราะคนดูมีทุกวัย ต้องให้เข้าถึงผู้ฟังได้ทุกกลุ่ม และก่อนเริ่มรายการ หลวงพ่อถามว่า “วันนี้ยิ้มแล้วหรือยัง” ผมชอบมาก เพราะถ้าเรายิ้มแย้มกับใคร มันเป็นสิ่งที่แสดงว่าเรามีความสุขและทำให้คนรอบข้างสุขด้วย แล้วผมได้ยินหลวงพ่อพูดทักทายชาวบังคลาเทศ ผมรู้สึกดีมาก เพราะว่า ยังไม่เคยได้ยินชาวไทยคนใด พูดได้ถูกต้องอย่างนี้มาก่อนเลยครับ ปลื้มครับ                

 

    ผมอยากขอพรจากหลวงพ่อครับ ถ้าหลวงพ่อมีเวลาอยากจะนิมนต์หลวงพ่อไปโปรดชาวพุทธที่บังคลาเทศ เพื่อเผยแผ่ธรรมะให้ชาวโลก ผมจะกลับไปทำให้ชาวพุทธทุกคนรักษาศีล 5 เป็นนิตย์ ให้รักตัวเอง และก็คนรอบข้างมากขึ้น ผมขอให้โลกและสรรพสัตว์ทั้งหลาย เข้าถึงสันติสุขครับ

http://goo.gl/H6Iga