Mobile VersionCase studyแม่เป็นผู้นำบุญ จังหวัดลำพูนเรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา ทาง DMCกราบแทบเท้าพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงผม ได้มาวัดพระธรรมกายครั้งแรก ตั้งแต่เป็นนักศึกษาแพทย์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ปี พ.ศ.2529 เมื่อมาแล้วก็ประทับใจในการสอนธรรมะของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ เพราะทำให้รู้ว่า เราเกิดมาสร้างบารมี ได้เข้าใจเป้าหมายของชีวิตที่ไม่มีอาจารย์หรือมหาวิทยาลัยใดๆในโลก จะให้ความรู้เหล่านี้ได้ นับตั้งแต่นั้นมาผมก็ตั้งใจสร้างบารมี ทั้งด้วยตนเองและทำหน้าที่กัลยาณมิตรตลอดมา หลายคนประหลาดใจว่าทำไมผมเป็นแพทย์ที่มีภารกิจมาก จึงสามารถมาปฏิบัติธรรมที่วัดทุกอาทิตย์ได้ ทั้งนี้เพราะผมเห็นคุณค่าของการมาวัดในแต่ละครั้งมากๆว่า จริงๆแล้วหากเราเข้าใจความสำคัญอย่างถ่องแท้ ก็จะสามารถจัดสรรเวลามาได้ปัจจุบัน ผมมีอาชีพเป็นจิตแพทย์ ทำหน้าที่ให้การบำบัดรักษาผู้ที่มีปัญหาทางสุขภาพจิตในทุกระดับและทุกประเภท ตั้งแต่ระดับอ่อนๆจนถึงขั้นเสียสติก็มี ที่ผ่านมาพบว่า ส่วนใหญ่คนที่มีปัญหาทางสุขภาพจิต มักเกิดจากการที่ตัวผู้ป่วยไม่สามารถควบคุม หรือทำความเข้าใจปัญหาต่างๆที่เกิดกับตัวเองได้ว่าเกิดจากอะไร ทำไมตัวเองถึงต้องประสบเคราะห์ร้ายกว่าคนอื่น และบางทีมักคิดว่าตัวเองช่างเป็นคนที่โชคร้ายที่สุดในโลก แล้ววันหนึ่งผมก็พบว่า คำตอบที่สามารถตอบคนไข้อย่างสมบูรณ์ ไม่ได้มาจากประสบการณ์ทางวิชาชีพหรือตำราแพทย์ชั้นสูง แต่คำตอบที่มีเหตุและผลอย่างลึกซึ้งกลับหาได้จากโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา ในรายการ Case study ของจานดาวธรรมของคุณครูไม่ใหญ่นั่นเอง ผมจึงได้นำหลักกฎแห่งกรรมจากฝันในฝันไปตอบคำถาม และอธิบายให้แก่คนไข้ ซึ่งผลสะท้อนกลับที่ได้รับคือ ใบหน้าที่ปราศจากความสงสัยและมีประกายแห่งความหวัง คนไข้บางคนถึงกับถามว่า “คุณหมอศึกษาธรรมะจากวัดไหน อยากจะขอไปวัดนี้ด้วย”แต่แล้ววันหนึ่งจิตแพทย์อย่างผม ก็ต้องพบกับการพลัดพรากและการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก ซึ่งผมไม่สามารถหาคำตอบด้วยตัวเองได้ จึงต้องกราบขอความเมตตาจากคุณครูไม่ใหญ่ครับคุณพ่อของผม เดินทางมาจากเมืองจีนตั้งแต่ยังเล็ก คุณพ่อเป็นคนขยัน ใจดี ซื่อสัตย์ รักครอบครัว ชอบไหว้เจ้า เวลาไปศาลเจ้ามักจะบริจาคเงินใส่ชื่อของลูกทุกๆคน ท่านไม่ติดเหล้า -บุหรี่ แต่ถ้าหากมีคนนำเหล้ามามอบให้เป็นของขวัญก็จะเก็บไว้ แล้วค่อยนำออกมาเลี้ยงเวลาที่มีการรวมญาติกัน ช่วงบั้นปลายของชีวิต ตาข้างหนึ่งของคุณพ่อเป็นต้อหิน มีอาการปวดมาก แต่เนื่องจากคุณพ่อไม่ได้ปฏิบัติตามคำแนะนำของหมออย่างเคร่งครัด จึงทำให้อาการรุนแรงขึ้น จนตาข้างนั้นต้องบอดไปในที่สุด และท่านยังมีอาการปวดศีรษะจากความดันโลหิตสูง ซึ่งเป็นเหตุให้เส้นเลือดในสมองแตก ท่านเป็นอัมพฤกษ์ก่อนที่จะเสียชีวิตในวัย 71 ปีคุณแม่ มีความศรัทธาในพระพุทธศาสนาอย่างมาก ท่านจะไปวัดทุกวันพระ และเมื่อมารู้จักกับหมู่คณะ แม้ว่าท่านจะต้องเดินทางไกลมาจากจังหวัดลำพูน แต่ท่านก็มาร่วมงานบุญต่างๆที่วัดอย่างสม่ำเสมอ ในวันที่เกิดอัศจรรย์ตะวันแก้ว คุณแม่ก็ได้เห็นพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำทองคำ กลางดวงตะวันแก้วด้วยตาของท่านเอง ในปีพ.ศ.2545 หมอได้ตรวจพบปอดข้างขวา เป็นเซลล์มะเร็ง ประเภทอันตราย และมะเร็งได้ลุกลามไปยังต่อมน้ำเหลืองบริเวณใกล้เคียงแล้ว ซึ่งตามธรรมดาผู้ป่วยขั้นนี้จะอยู่ได้ไม่เกิน 1 ปีพวกลูกๆจึงให้คุณแม่เป็นนักเรียนอนุบาลฝันในฝัน และเมื่อติดจานดาวธรรมแล้วก็ให้ท่านดูทุกวัน นับว่าเป็นผลดีอย่างยิ่งเพราะทำให้คุณแม่ได้รับที่พึ่งทางใจ และอยู่ในบุญจนกระทั่งมีอายุเกินกว่าเวลาที่หมอคาดการณ์ไว้เสียอีกจากการที่คุณแม่ได้ฟังคำของคุณครูไม่ใหญ่ที่ว่า “อยู่บ้านได้บุญนิดๆ ถ้ามาวัดได้บุญเน็ทๆ” ดังนั้นแม้ในเวลาที่แม่ต้องเข้าออกโรงพยาบาลบ่อยๆ แต่คุณแม่ก็จะหอบสังขารนั่งรถเข็นพร้อมสายน้ำเกลือ มาร่วมงานบุญใหญ่ในปี พ.ศ.2547 อย่างไม่ท้อแท้ ตั้งแต่เปิดหอฉันคุณยายอาจารย์ มาฆบูชา สามแสนองค์สามแสนปลื้ม ทุกครั้งที่ได้มาวัด ท่านก็จะปลื้มและสดชื่นมากตลอดเวลาที่อยู่ในโรงพยาบาล คุณแม่อยู่ในบุญ ลูกๆพูดเรื่องบุญอะไร ท่านก็จะรู้เรื่องตลอด จนวันหนึ่งท่านหลับไปและฝันว่า ได้ถวายปัจจัยหลวงพ่อ 1M หรือแม้บางคืนเวลาตี 1 ท่านก็ตื่นขึ้นมาบอกลูกว่า แม่จะกลับบ้านไปเอาสมบัติมาทำบุญ คงเป็นเพราะในใจลึกๆท่านคิดเสมอว่า จะต้องทำบุญกฐินจักรพรรดิกับหลวงพ่อให้ได้จนวันสุดท้ายแห่งชีวิต คุณแม่ฟังเสียงของหลวงพ่อตลอด ลูกๆบอกให้คุณแม่นึกถึงองค์พระและภาวนา “สัมมา อะระหัง” จนกระทั่งท่านจากไปเมื่อ 2 กรกฎาคม พ.ศ. 2547 ด้วยอาการสงบพี่สาวของผม (ลูกคนที่สาม) ตั้งใจประพฤติพรหมจรรย์ ร่วมบุญทุกบุญของวัดไม่ขาด รักการสร้างบารมีมาก ทุ่มเทเอาชีวิตเป็นเดิมพัน พี่สาวจะเดินทางจาก จังหวัดลำพูน มาทำบุญที่วัดพระธรรมกายเกือบทุกอาทิตย์ โดยไม่คำนึงว่าจะต้องเสียค่าใช้จ่ายเท่าไร ขอเพียงให้มีโอกาสได้มาร่วมงานบุญที่วัด ปรารถนาจะสร้างบารมีตามติดพระเดชพระคุณหลวงพ่อไปทุกภพทุกชาติ และพี่สาวคนนี้เองที่คอยดูแลคุณแม่และพาคุณแม่เดินทางมาที่วัดพระธรรมกายในช่วงปี พ.ศ.2544 พี่สาวมีอาการลืมตาไม่ขึ้นแต่ไม่มีอาการง่วง เป็นเหมือนคนหนังตาตก บางครั้งลืมตาไม่ขึ้นนานเป็นวัน แต่ก็ยังสวมหัวใจออกไปทำหน้าที่กัลยาณมิตร บางครั้งถึงกับต้องหลับตาพูด ชวนคนมาวัดทำบุญ ปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่พี่ชายคนโต ตอนเป็นเด็กเรียนเก่งมาก แต่ช่วงวัยรุ่นชีวิตกลับพลิกผัน ถึงกับทำให้ไม่ประสบความสำเร็จทั้งการศึกษาและการงาน แต่ลูกๆของพี่ชายทุกคน กลับเป็นคนเก่งและดี เรียนแพทย์ เรียนวิศว อีกทั้งมีความกตัญญูรักพ่อแม่กันทุกคนกระผมขอความกรุณาเรียนถามพระเดชพระคุณคุณครูไม่ใหญ่ ดังนี้ครับ1.คุณพ่อตายแล้วไปไหน ได้รับบุญที่ลูกอุทิศให้หรือไม่ ท่านทำกรรมใดจึงไม่ปฏิบัติตัวตอนป่วยให้ถูกต้อง จนทำให้เสียดวงตาไป 1 ข้าง2.บุพกรรมใด ที่ทำให้คุณแม่ต้องเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง ขณะนี้อยู่ภพภูมิใด ขณะกำลังเดินทางสู่ปรโลกทำตามหลักวิชชาได้หรือไม่ จิตท่านเป็นอย่างไร บุญจากการถวายกฐินจักรพรรดิมีผลต่อชีวิตในปรโลกของคุณแม่อย่างไร ท่านมีอะไรฝากถึงลูกๆหรือไม่ ตอนนี้คุณพ่อทราบหรือไม่ว่าคุณแม่เสียชีวิตไปแล้ว ท่านทั้งสองได้พบกันบ้างหรือไม่3.คุณพ่อคุณแม่ทำกรรมมาอย่างไร จึงต้องลำบากในการประกอบอาชีพไม่มีโอกาสศึกษาเล่าเรียน แม้จะมีสติปัญญาดีก็ตาม4.บุพกรรมใดทำให้พี่ชายคนโตมีชีวิตพลิกผัน จนไม่ประสบความสำเร็จในชีวิต และทั้งๆไม่ค่อยมีโอกาสดูแลคุณพ่อคุณแม่ แต่ทำไมตัวพี่ชายจึงกลับมีลูกที่มีความกตัญญูสูงมาก5.พี่สาว(ลูกคนที่3) มีอาการหนังตาตก ลืมตาไม่ขึ้น ทั้งๆ ที่ไม่ง่วงเลย เป็นเพราะเหตุอันใด และมีวิธีแก้ไขอย่างไร6.ทำไมพี่สาวคนนี้ถึงผูกพันกับคุณแม่มาก และอานิสงส์จากการดูแลคุณแม่จะเป็นอย่างไร7.ขณะนี้แม้พี่สาวจะต้องทำมาหาเลี้ยงชีวิต และสร้างบารมี แต่ก็รักในการประพฤติพรหมจรรย์ไปด้วย พี่สาวเคยสร้างบุญกับหมู่คณะมาอย่างไร มีหน้าที่อย่างไรครับ8.ตัวผมเองมีบุพกรรมอย่างไร จึงต้องมาเป็นจิตแพทย์ รักษาผู้ป่วยที่มีปัญหาทางสุขภาพจิต เพราะมีกรรมเกี่ยวพันกับสุรามาหรือเปล่าครับ และตัวกระผมเคยร่วมสร้างบารมีมากับหมู่คณะอย่างไรครับกราบขอบพระคุณพระเดชพระคุณคุณครูไม่ใหญ่อย่างสูงฝันในฝันหลับตาฝันเป็นตุเป็นตะ ตื่นขึ้นมาหาว 1 ทีแล้วนำมาเล่าให้ฟังเป็นนิยายปรัมปรากัน นะจ๊ะ1.คุณพ่อเสียดวงตาไป 1 ข้าง เพราะกรรมในอดีตชาติ ท่านเป็นพ่อค้าอาศัยอยู่ในเมืองๆหนึ่ง ได้มีเรื่องทะเลาะกันกับเพื่อนบ้านที่นิสัยไม่ดีชอบพูดจาชวนทะเลาะ วันหนึ่งโมโหมากเลยต่อยไปโดนดวงตาข้างหนึ่งแตก ทำให้ดวงตาเพื่อนบ้านค่อยๆเสื่อมแล้วก็บอดในที่สุด
http://goo.gl/LTO1z
พิมพ์บทความนี้
