Mobile Version1 แสนรูปทั่วไทยตอน...ว่างทีไรเป็นเห็นทุกทีเรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยากราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงกระผม พระธรรมทายาท เชิงชาย ถิรวิริโย อายุ 50 ปี ตัวแทนพระธรรมทายาท จากศูนย์อบรมวัดกลางธนรินทร์ ตำบลบ้านแป้ง อำเภอพรหมบุรี จังหวัดสิงห์บุรีครับพระธรรมทายาท เชิงชาย ถิรวิริโยศูนย์อบรมวัดกลางธนรินทร์ ตำบลบ้านแป้ง อำเภอพรหมบุรี จังหวัดสิงห์บุรีก่อนมาบวช ผมมีอาชีพเป็นช่างรับเหมา ไม่ว่าจะเป็นงานไม้ งานปูน งานโครงเหล็ก ผมทำได้ทุกชนิดครับ ช่วงประมาณปี 2554 อดีตเทพธิดาข้างกายได้เสียชีวิตลง ทำให้ผมรู้สึกแย่มาก จิตใจมันว้าวุ่น ทำอะไรไม่ถูก ผมเลยหันหน้าเข้าวัด ยึดธรรมะเป็นที่พึ่ง ซึ่งวัดที่ผมนับถือแบ่งการปฏิบัติออกเป็นสองบัลลังก์ครับ บัลลังก์แรกให้เดินจงกรม บัลลังก์ที่สองให้นั่งสมาธิ(Meditation) รวมแล้วต้องปฏิบัติถึง 3 ชั่วโมง แต่ผมชอบนั่งสมาธิรวดเดียวไปเลยมากกว่าครับ ผมปฏิบัติธรรมอย่างนี้อยู่ช่วงหนึ่ง ก็พอดีโยมพี่ชายมาเล่าเรื่องที่เคยบวชในโครงการแสนรูปเมื่อปี พ.ศ. 2553 ให้ฟังว่า “ที่วัดพระธรรมกายนี่นะ เค้าฝึกพระเหมือนทหารดีๆ นี่แหละ มีการปฏิบัติเป็นขั้นเป็นตอนเป็นระเบียบทุกอย่างเลย” หลวงพ่อครับ ผมฟังแล้วสนใจอยากบวชมาก โยมพี่ชายเลยพาผมไปหากัลยาณมิตร ชื่อโยมรำพึงครับ โยมรำพึงก็แสนดี พอรู้ว่าผมสมัครใจอยากบวช ก็รีบเอาใบสมัครมาให้แบบทันใจดีจริงๆ เลยครับการที่ผมได้มาอบรมอยู่ที่ธรรมอุทยานบ้านแป้ง ทำให้ได้อยู่ใกล้ชิดธรรมชาติ แม้สิ่งก่อสร้างจะยังไม่สมบูรณ์ ต้องทำไปใช้ไป แต่บรรยากาศก็เย็นสบายร่มรื่นครับ ทำให้มีผลการปฏิบัติธรรมก้าวหน้าไปทีละขั้นด้วย ตอนบวชใหม่ๆ ผมเคยเห็นองค์พระแก้วใสเข้ามาสัมผัสอยู่ในท้องของผมด้วยครับ แต่ตอนนั้นเห็นแว๊บเดียวแค่ชั่วช้างสะบัดหู พอปฏิบัติมาเรื่อยๆ ก็เริ่มเห็นดวงแก้วเปล่งแสงได้บ้าง ซึ่งเวลาผมฟังหลวงพ่ออ่านผลการปฏิบัติธรรมของพระธรรมทายาทศูนย์อื่น ฟังไปก็จะตรองตามว่าแต่ละขั้นละตอนท่านทำกันยังไง ความเข้าใจมันก็ค่อยๆ แตกแขนงออกไป พอผมนั่งตามอย่างไปเรื่อยๆ สมาธิก็ดีขึ้นครับ โดยเวลานั่งผมจะหายใจลึกๆ ยาวๆ ก่อน แล้วก็จะใช้จิตสำนึก จับองค์พระประธานที่อยู่บนหิ้งพระ เอาท่านมาไว้ในจิตเราที่ศูนย์กลางกาย แล้วก็ค่อยๆ มองไปเรื่อยๆ พร้อมๆ กับภาวนาสัมมาอะระหังไปด้วย สักพักจะรู้สึกว่าจิตมันว่างมาก ว่างเหมือนตัวเราไม่มีน้ำหนัก แล้วก็คล้ายๆ จะตกอะไรสักอย่างที่ลึกๆ ลงไป ใจมันก็หวิวๆ ตอนนั้นไม่เจ็บไม่ปวด เหมือนทุกอย่างมันลอยๆ นุ่มนิ่มครับ พอจิตว่างจนรู้สึกว่าว่างดีจริงๆ ผมก็เห็นว่าองค์พระที่จับเอาไว้ตั้งแต่แรกมีลักษณะผิดไปจากเดิม คือท่านดูใสแบบโปร่งแสง มีความสว่างนิดๆ มีเกศแหลมๆ อยู่บนเศียรด้วย แล้วท่านก็ใหญ่ขนาดถ้าจับด้วยมือเดียวก็คงจะเต็มฝ่ามือครับ พอเอาจิตไปจับท่านไว้นิ่งๆ ประมาณครึ่งชั่วโมง จิตมันก็ว่างขึ้นไปอีก ผมเลยลองค่อยๆ นึกให้ท่านขยายกว้างออก ท่านก็ขยายได้ ขยายจนกรอบนอกของท่านเข้ามาสวมกายของผมไว้ ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรเลย รู้แต่ว่าตัวเรากำลังนั่งสมาธิ องค์พระก็กำลังนั่งสมาธิ นิ่งอยู่อย่างเดียว สมองก็ว่างเปล่า จิตใจก็ว่างเปล่า เย็นๆ อยู่ข้างใน ใจก็ชุ่มชื่นตลอดเวลา อธิบายยากจังเลยครับ ตอนนี้เวลานั่ง ถ้าจิตว่างจริงๆ องค์พระก็จะเป็นกรอบซ้อนตัวผมอย่างนี้ แต่มา ณ วันนี้ผมจับจุดได้ว่ายังมีอีกขั้นตอนหนึ่ง คือ ต้องจับองค์พระอีกองค์ให้มาซ้อนอยู่ในศูนย์กลางกาย แต่ผมยังทำไม่สำเร็จสักทีเลยครับภาพวาดจากประสบการณ์ภายในของพระธรรมทายาท เชิงชาย ถิรวิริโยหลวงพ่อครับ ตั้งแต่บวชเข้าพรรษามา ผมไม่เคยนับวันนับคืนว่าเมื่อไหร่จะออกพรรษาเลยครับ เพราะผมมีความสุขกับการนั่งสมาธิ มีความสุขกับการบวช ตั้งแต่เห็นองค์พระภายในแบบนี้ เรียกว่ามาถึงขั้นนี้แล้วผมก็ไม่รู้ว่าจะสึกไปเพื่ออะไร ยังไงๆ ผมต้องอยู่รับกฐินและเดินธุดงค์ธรรมชัยให้ได้ หลังจากนั้นก็จะบวชแบบวันต่อวัน จะอยู่ช่วยหลวงพ่อลุยทุกโครงการจนทะลุโครงการบวชล้านรูปไปเลยครับ แต่ถ้าหลวงพ่อยังไม่หยุดทำเพื่อพระพุทธศาสนา ผมก็พร้อมจะลุยต่อไม่หยุดยั้งเหมือนกันครับพระธรรมทายาท เชิงชาย ถิรวิริโยในท่า Peace Positionเวลาผมเห็นหลวงพ่อทีไร ผมจะรู้สึกมีความปีติเกิดขึ้นในใจทุกครั้งเลยครับ ผมขอให้หลวงพ่ออยู่กับลูกๆหลานๆ ไปอีกนานแสนนาน ขอให้นำความเจริญก้าวหน้ามาสู่พระพุทธศาสนาตลอดไป ผมขออธิษฐานว่าแม้จะเกิดอีกกี่ภพกี่ชาติ ขอให้ผมได้เกิดมาสร้างบารมีกับหลวงพ่อ ขอให้ผมได้เกิดมาพบพระพุทธศาสนาวิชชาธรรมกายไปทุกชาติครับรายการวิดีโอที่เกี่ยวข้อง
http://goo.gl/WAQwo
พิมพ์บทความนี้
