Mobile Versionทบทวนฝันในฝัน วันที่ 13 กุมภาพันธ์ 2556ความประทับใจในการเดินธุดงค์ธรรมชัยตอน ประสบการณ์ภายในที่เหนือความคาดหมายเรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยากราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงครับกระผม พระภูรัช ทันตวังโส อายุ 24 ปี บวชรุ่นบูชาธรรม 67 ปีหลวงพ่อครับพระภูรัช ทันตวังโสหลวงพ่อครับ ผมเรียนจบมาจากสถานการศึกษาดังๆ หลายแห่ง โดยเริ่มตั้งแต่โรงเรียนสุธีธร โรงเรียนสวนกุหลาบ และก็มาเรียนจบวิศวะเครื่องกลที่มหาวิทยาลัย เกษตรศาสตร์ครับ ที่ต้องบอกให้ชาวโลกรู้แบบนี้ เพราะผมภูมิใจที่สุดที่ได้มาเป็นรุ่นน้องของหลวงพ่อ เนื่องจากหลวงพ่อเป็นศิษย์ผู้พี่ที่ทั้งเก่ง ทั้งหล่อ ทั้งฉลาด เฉียบ และมีวิชั่น จนเป็นไอดอลในดวงใจของผมครับหลวงพ่อครับ ขณะที่ผมเรียนอยู่ปี 3 ก่อนที่ผมจะเข้าวัดพระธรรมกาย ก็มีแต่เพื่อนทักท้วงสารพัดเลยครับว่า อย่าเข้าวัดนี้ ระวังจะโดนล้างสมอง แต่เนื่องจากผมเป็นหัวโจกของกลุ่ม จึงแสดงสปิริตตอบเพื่อนกลับไปว่า ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวจะเข้ามาดูเองว่าเป็นอย่างที่เขาว่าไหม แล้วจะมาบอก จากนั้นผมก็มาวัดตามคำชักชวนของโยมอาโกว มาเจาะลึกข้อมูลทุกอย่างที่เป็นข่าว แต่พอเจาะไปเจาะมา ก็มีคำพูดผุดขึ้นในใจผมเรื่อยๆ ว่า เฮ้ย! วัดโดนใส่ร้าย ไม่เห็นเหมือนข่าวเลย ตรงกันข้ามกลับรู้สึกว่า วัดนี้ดีแบบจัดเต็ม เจ้าอาวาสก็มีวิสัยทัศน์เป็นอย่างมาก เป็นวัดพุทธในอุดมคติที่ไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อนหลวงพ่อครับ ผมไม่ได้ยอนะครับ เพราะวัดของหลวงพ่อดีถึงขนาดสร้างแรงบันดาลใจให้ผมอยากบวชขึ้นมาอย่างจับใจ โดยผมคิดว่าถ้าเรียนจบวิศวะแล้ว จะต้องมาบวชที่นี่เท่านั้น และพอผมเรียนจบจริงๆ ที่บ้านก็อยากให้ผมช่วยกิจการที่บ้าน แต่เนื่องจากผมอยากบวชให้โยมพ่อโยมแม่ก่อน ก็เลยบอกโยมแม่ว่า แม่เป็นคนที่ผมรักมากที่สุด ห่วงที่สุด แต่ความรักของผมก็ไม่ได้เป็นหลักประกันว่า ชาติหน้าจะทำให้เรามาเป็นแม่ลูกกันอีกรึเปล่า แต่ชาตินี้เมื่อผมเกิดมาเป็นลูกแม่แล้ว ก็ขอมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้แม่ ซึ่งก็คือบุญจากการบวชพระ เพราะเท่ากับแม่ได้ถวายผมให้เป็นลูกพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพราะบุญนี้จะช่วยให้ชีวิตแม่ในภพชาติหน้าสุขสบาย ไม่ต้องเหนื่อยและลำบากเหมือนชาตินี้ เมื่อพูดอย่างนี้ โยมแม่ก็เสียงสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้ แล้วก็ปลื้มที่ลูกชายจะบวชให้ จากนั้นผมก็ขอท่านบวชที่วัดพระธรรมกาย ซึ่งท่านก็ถามว่า ทำไมต้องที่นี่ ผมก็บอกว่า วัดนี้บวชฟรี แม่จะได้ไม่ต้องเสียเงินเป็นแสนๆ แต่ถ้าแม่อยากทำบุญ ไว้ผมบวชแล้วแม่เอามาถวายผมก็ได้ แล้วผมจะเอาไปทำบุญให้ และพอตกลงกันอย่างนี้ ผมก็มาบวชทันทีหลังเรียนจบในเดือนมีนาคม ปี 2554 ที่ผ่านมาครับวันที่โกนผมบวช รุ่นบูชาธรรม 67 ปี หลวงพ่อครับและพอบวชมาเรื่อยๆ ก็ได้มาเดินธุดงค์บนกลีบดาวรวยครั้งแรกของโลก ซึ่งแรกๆ ผมก็หวั่นๆ กลัวจะไปไม่รอด เพราะที่บ้านเลี้ยงผมแบบไม่เคยให้ลำบาก แต่พอผมไปฟังพระเดชพระคุณหลวงพ่อทัตตชีโวเทศน์เรื่องการเดินธุดงค์ พอฟังเสร็จไฟมันลุกโชนเกิดอยากเดินมากถึงขนาดคิดว่า จะเป็นจะตายยังไงก็ต้องเดิน เดินให้ขาขาดกันไปเลย ยังไงผมก็ต้องเป็นหนึ่งใน 1,128 รูปนี้ให้ได้ และในเมื่อเราตัดสินใจตามติดหลวงพ่อไปปราบมาร จะมัวมานั่งทำบุญแบบนิดๆ หน่อยๆ เช้าช้อนเย็นช้อนมันไม่ได้ เราต้องเอาบุญใหญ่จากการเดินธุดงค์นี้ไปย่นย่อ เพื่อให้เราไปถึงที่สุดแห่งธรรมเร็วๆ และเมื่อคิดได้อย่างนี้ ผมก็ต้องอดทนเดินธุดงค์ให้ถึงที่สุด แต่การที่ผมจะอดทนได้ ก็ต้องทำตามที่หลวงพ่อให้วิธีการเอาไว้ คือ มองกลาง มองทาง โดยผมจะตรึกองค์พระ และก็ย่อขยายคลุมตัวเอง แบบซูมเข้า ซูมออกไปเรื่อยๆ และบางครั้งก็เข้ากลางองค์พระในองค์พระไปเรื่อยๆ จนองค์พระผุดขึ้นนับไม่ถ้วน ผมทำอย่างนี้จนใจผมหยุดนิ่งแน่นติดอยู่ที่ศูนย์กลางกาย เหมือนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันอย่างบอกไม่ถูก จนตอนหลังผมแค่เอาใจแตะที่ศูนย์กลางกายเพียงเบาๆ องค์พระก็ผุดพรั่งพรูขึ้นมาเอง และสามารถเข้ากลางองค์พระในองค์พระได้แบบเป็นอัตโนมัติไปเรื่อยๆ ครับ และบางทีผมก็นึกอาราธนาหลวงปู่ หลวงพ่อ คุณยาย มาซ้อนที่ศูนย์กลางกาย เพื่อนึกขอบารมีท่านช่วยคุมบุญให้ผมเดินได้ตลอดรอดฝั่ง ซึ่งก็จริงๆ ครับ บางครั้งขณะที่ผมเดินๆ อยู่ เท้าของผมก็เหมือนยกขึ้นไม่ไหวอีกแล้ว แต่พอเอาใจจรดนิ่งที่กลางท้องของหลวงปู่ขอบารมีให้ท่านช่วย อยู่ๆ ก็เหมือนมีอะไรมารองเท้าจนเกิดแรงดันให้ผมไปต่อได้เฉยเลยครับขณะเดินในขบวนธุดงค์หลวงพ่อครับ กว่าจะเปลี่ยนคนๆ หนึ่งให้เป็นคนดีนั้นยากมากๆ แต่การที่หลวงพ่อให้โอกาสสาธุชนมาต้อนรับคณะพระธุดงค์นี่ ถือเป็นเสี้ยววินาทีที่เปลี่ยนให้คนจำนวนมหาศาล ให้เกิดความศรัทธาในพระพุทธศาสนา ซึ่งตรงนี้จะกลายเป็นบุญที่เปลี่ยนชีวิตเขาให้ดีขึ้นข้ามภพข้ามชาติ อย่างโยมญาติพี่น้องของผมที่จังหวัดนครปฐม บางคนไม่ได้เจอผมนานถึง 2 ปี อีกทั้งยังไม่เคยมาวัด แต่พอเขารู้ว่า ผมจะเดินธุดงค์ในครั้งนี้ด้วย ก็แห่กันมาต้อนรับผมและคณะพระธุดงค์กันทั้งตระกูลเลยครับ แถมโยมแม่ โยมอาม่า ก็มาตั้งบูธถวายน้ำปานะ และที่ผมซึ้งใจไปกว่านั้น ก็คือ โยมพี่สาว พอเขาเห็นผมก็ปลื้มจนน้ำตาไหลเลยครับญาติพี่น้องของผม พากันมาโปรยกันทั้งตระกูลเลยครับโยมแม่(กางเกงขาว) กับโยมอาม่า ภูมิใจมากที่ผมได้เดินธุดงค์โยมญาติพี่น้องมาตั้งบูธถวายปานะด้วยครับสุดท้ายนี้ กระผมขอกราบขอบพระคุณหลวงพ่อ ที่ให้ชีวิตในเพศสมณะแก่ผม ตอนนี้ผมคงไปไหนไม่ได้แล้ว เพราะอยากบวชอยู่กับหลวงพ่อตลอดไป เพราะผมยิ่งรู้จัก ก็ยิ่งรักหลวงพ่อ และภาคฤดูร้อนนี้ผมก็อยากชวนชายแมนๆ มาบวชด้วยกัน เพราะชีวิตสมณะเป็นชีวิตที่ดีที่สุดครับ
http://goo.gl/FGFhX
พิมพ์บทความนี้
