Mobile Versionทบทวนฝันในฝัน วันที่ 16 กุมภาพันธ์ 2556ความประทับใจการเดินธุดงค์ธรรมชัยตอน อีกก้าวที่เข้าใกล้องค์พระเรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยากราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงกระผม พระบุญชัย ปุญฺญโชติโก อายุ 20 ปี จากรัฐจอร์เจีย สหรัฐอเมริกาครับพระบุญชัย ปุญฺญโชติโก จากวัดพระธรรมกายจอร์เจีย ประเทศสหรัฐอเมริกาผมเกิดและเติบโตที่อเมริกา แต่ฉายาเป็นเด็กวัดนะครับ เพราะตั้งแต่เล็กๆ ผมจะไปเป็นอาสาสมัครช่วยงานวัดพระธรรมกายจอร์เจียเป็นประจำทุกอาทิตย์ และได้ช่วยในโครงการบวชสามเณร โครงการยุวแคมป์ ช่วยไปช่วยมาผมก็เลยได้บวชด้วย ผมบวชมาแล้ว 11 ครั้ง ครั้งนี้ก็เป็นครั้งที่ 12 และได้เป็นหนึ่งในกองพันเนื้อนาบุญ ที่เดินธุดงค์ธรรมชัย 446 ก.ม. ถือเป็นความสำเร็จครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของผมเลยก็ว่าได้ครับปีที่แล้วผมเห็นการเดินธุดงค์ธรรมชัยใน DMC ก็ปลื้มมากๆ ครับ ปลื้มจนตั้งใจว่า “จะต้องเดินธุดงค์ให้ได้” แล้วความตั้งใจของผมก็เป็นจริง หลวงพ่อครับ จริงๆ แล้ว ตอนนี้ผมกำลังเรียนจิตวิทยา กำลังจะขึ้นปี 3 ที่จอร์เจีย สเตท ยูนิเวอร์ซิตี้ครับ ตามแผนเดิมผมต้องกลับไปเรียนต่อหลังจากเดินธุดงค์เสร็จ แต่จากสิ่งที่ผมได้เรียนรู้ ได้เห็น ได้สัมผัสจากโครงการธุดงค์ธรรมชัยนี้ ทำให้ผมตัดสินใจที่จะอยู่ต่อแบบโปรเจ็กต่อโปรเจ็ก เพื่อช่วยงานหลวงพ่อในการเผยแผ่พระพุทธศาสนา และถ้าใจพร้อมที่จะกลับไปเรียนเมื่อไร ผมก็อยากจะกลับไปเรียนในชุดผ้าเหลืองนี้ครับหลวงพ่อครับ ว่ากันว่า หนทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน แต่ระยะทาง 446 กิโลเมตรนี้ ผมว่าเป็นการพิสูจน์พระธุดงค์นะครับ ที่แน่ๆ ก็คือ พิสูจน์ความแข็งแรงทั้งร่างกายและจิตใจ เพราะแต่ละวันพวกผมต้องผจญกับสิ่งที่ไม่พึงประสงค์ ทั้งอากาศที่ร้อนระอุ แสงแดดที่แผดเปรี้ยง ความเหนื่อยล้า สิ่งรบกวนจากรอบข้าง และความฟุ้งซ่านทางความคิด สำหรับตัวผมเองแล้ว ผมปลื้มสุดๆ กับการเดินธุดงค์ในแต่ละวัน พละกำลังของผมก็มาจากกำลังใจของญาติโยม ทุกย่างก้าวที่ญาติโยมกล่าว สาธุ..สาธุ.. ผมจะรู้สึกทันทีว่า ย่ามและกลดที่อยู่บนไหล่มันเบาขึ้น และผมก็คิดว่า ถ้าเราทำสมาธิ(Meditation)ในขณะที่เดินได้ ญาติโยมก็จะได้บุญด้วย ดังนั้นระหว่างเดินธุดงค์ ผมจึงตรึกธรรมะไปด้วย ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนเดินอยู่เพียงรูปเดียว “ตาเปิด แต่กายเดินแบบออโต้” และใจของผมก็อยู่ที่ท้องอย่างเดียว ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น พอรู้สึกร้อนหรือปวดระบม ผมจะทำเพียงอย่างเดียวคือ “ไม่แคร์” แล้วทำใจให้นิ่งอยู่ที่ศูนย์กลางกาย เพียงแค่นั้นความเจ็บปวดก็จะลดน้อยลงและหายไปในที่สุด พระอาทิตย์ก็ไม่ร้อนเลยครับ ผมจึงพยายามทำใจให้มีความสุข สว่าง สงบที่ศูนย์กลางกายให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ บางครั้งผมก็ให้กำลังใจตัวเอง โดยนึกเอาว่า “หลวงปู่เดินธุดงค์อยู่หน้าผม” ซึ่งทำให้ผมฮึกเหิมเหมือนเป็นหนึ่งในทหารที่ไปต่อสู้เพื่อเผยแผ่สันติสุขเลยครับครั้งหนึ่งระหว่างเดินธุดงค์ ผมทำใจนิ่งๆ ที่กลางตัว วางองค์พระเล็กๆ แล้วมองดูแบบผ่านๆ และก็แตะเบาๆ มันง่ายมาก ไม่ซีเรียสเลยครับ แล้วก็มีแสงสว่างเล็กๆ ขนาดดวงดาวปรากฏขึ้น ผมมีความสุขแบบเฉยๆ ไม่ได้เซอร์ไพรซ์เลย ไม่ตื่นเต้น ถ้าตื่นเต้นแล้วดวงสว่างก็จะหายไป แต่ตอนนั้นมันเฉยๆ แค่ดู ดวงกลมสว่างไปเรื่อยๆ แล้วมันก็ขยายขึ้นๆ และความสุขก็เพิ่มขึ้น หลังจากนั้นก็ไม่อยากจะทำอะไรเลย แค่อยากจะวางใจในท้อง ความรู้สึกเหมือนแม่เหล็กอยู่ที่กลางกายของผม ผมมีความสุขมากที่ได้ประสบการณ์แบบนี้ จากโครงการนี้ทำให้ผลปฏิบัติธรรมของผมก้าวกระโดดมากๆ ได้ก้าวเข้าไปใกล้องค์พระอีกระดับหนึ่งครับผมนึกถึงองค์พระไว้ที่กลางท้อง มีแสงสว่างเล็กๆ ขนาดดวงดาวปรากฏขึ้นมาดวงกลมเริ่มขยายๆ กลายมาเป็นดวงกลมสว่างๆพระบุญชัย ปุญฺญโชติโก ในท่า Peace Positionสำหรับธุดงค์ธรรมชัย ผมขอบอกเลยว่า เป็นอะไรที่ fantastic วิเศษมากๆ เลยครับ ถ้าไม่มีหลวงพ่อ ผมก็ไม่มีความคิดแบบนี้ ไม่มีโครงการแบบนี้ ไม่มีความสุขแบบนี้ และผมก็จะไม่เป็นคนแบบนี้ ผมเชื่อเหลือเกินครับว่า การเดินธุดงค์จะเกิดประโยชน์ในภาพรวม อย่างน้อยก็อย่างที่หลวงพ่อทัตตชีโว ท่านบอกว่า เป็น a way to maintain Buddhism หมายความว่า การเดินธุดงค์นี้ เป็นหนทางที่จะช่วยรักษาพระพุทธศาสนา ที่จะทำให้พระทุกรูปฝึกสมาธิ และกลับมาช่วยสอนญาติโยม ผมเชื่อว่าบุญนี้จะช่วยไม่ใช่แค่คนไทย ไม่ใช่แค่อเมริกา แต่เป็นทั่วโลกครับ ซึ่งผมเองก็มีความฝันที่อยากเป็นผู้นำเผยแผ่พระพุทธศาสนาไปทั่วโลก แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไรดีครับหลวงพ่อครับ ผมค้นพบแล้วว่า ชีวิตสมณะเป็นชีวิตที่ดีที่สุด ผมขอกราบขอบพระคุณหลวงพ่อเป็นอย่างสูง และจะตั้งใจบวชเป็นพระแท้ครับ ผมจะขอติดตาม ตามติดมหาปูชนียาจารย์ไปตลอด ขอให้หลวงพ่อแข็งแรง มีสุขภาพดี บุญทุกๆบุญที่ผมสร้างมา ขอน้อมถวายให้หลวงพ่อทั้งหมดครับ
http://goo.gl/31orK
พิมพ์บทความนี้
