Mobile Versionทบทวนฝันในฝัน วันที่ 30 มกราคม พ.ศ.2557ความประทับใจของพุทธบุตรกองพันเนื้อนาบุญ พระนิตย์ วํสทีโปเรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยากราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง
กระผมพระนิตย์ วํสทีโป อายุ 76 ปี หนึ่งในกองพันเนื้อนาบุญ 1,129 รูป ขอรายงานตัวครับ
พระนิตย์ วํสทีโป
ผมเป็นตัวแทนมาจากศูนย์อบรมวัดพระเกิด จ.พัทลุง ครับ ก่อนมาบวชผมมีอาชีพทำสวนยางพารามากว่า 20 ปี ที่มาบวชได้เพราะมีผู้นำบุญมาชวนบวช ซึ่งผมคิดว่าดีเหมือนกัน เพราะตอนนี้ภาคใต้เรา คนที่นิยมพระพุทธศาสนามีน้อยลง ย้ายไปอยู่ที่อื่นซะเยอะ ถ้าเราบวชก็จะเป็นการสืบพระพุทธศาสนาได้ แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆ เพราะโครงการของหลวงพ่อดีมาก ทำให้ผมเข้าใจอะไรเกี่ยวกับพระพุทธศาสนาขึ้นเยอะ ยิ่งพอได้เดินธุดงค์ตามรอยหลวงปู่ผมก็ยิ่งปลื้ม ทำให้ความรู้สึกที่อยากจะบวชไปนานๆยิ่งชัดขึ้นครับ แล้วก่อนจะได้เดินธุดงค์ พระธรรมทายาททุกรูปต้องฝึกตัวหลายอย่าง ทั้งฝึกเดิน ฝึกนั่ง ไม่ใช่จู่ๆนึกจะไปเดินก็เดินได้นะครับ ถ้าสมาธิ(Meditation)ไม่มั่นมันก็เดินยากอยู่
ตอนแรกผมนั่งสมาธิไม่เป็นผลหรอกครับ แต่วันหนึ่งหลังจากฉันอินทผลัม ฉันกล้วย ใจมันสบาย พอทำจิตให้ว่างๆ ไม่คิดอะไร ดวงแก้วแววๆก็ผุดขึ้นมาเองในกายเรา ทำให้รู้สึกอิ่มเอิบใจ หลังจากนั้นก็นั่งดีมาเรื่อยๆ จนถึงวันแรกที่ต้องเดินธุดงค์ พอสองเท้าของผมก้าวลงมายืนบนดอกดาวรวย ผมปลื้มมากและคิดว่าโยมนี่ตั้งใจกันจริงๆ อุตส่าห์มาทำให้พระถึงขนาดนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย ผมก็ตั้งจิตทำสมาธิทันที อธิษฐานขอให้หลวงปู่ หลวงพ่อ คุณยายอาจารย์มาเข้าเนื้อเข้าร่างเข้าตัว ให้ผมเดินธุดงค์ใด้ตลอดรอดฝั่ง แล้วผมก็เอาใจมาไว้ที่ศูนย์กลางกาย ภาวนาสัมมาอะระหัง มองตรง มองทาง มองกลางอย่างเดียว ไม่เหลียวมองข้างอีกเลย เพราะผมอยากให้ทุกก้าวที่เหยียบดาวรวย เกิดเป็นบุญเป็นกุศลให้สมกับที่โยมเขาอุตส่าห์ทำมาครับ
หลวงพ่อครับ ใครๆเขาว่าแดดมันร้อน แต่ผมไม่รู้สึก หรืออาจเป็นเพราะโดนแดดเผาเต็มที่ไปแล้วหรือยังไงก็ไม่ทราบ แต่มันไม่ร้อนครับ ย่ามและกลดก็ไม่หนัก ไม่รู้สึกเหนื่อย ไม่ต้องทายากินยา เสียงรถเสียงอะไรก็ไม่ได้ยินเข้าไปในสมองเลย เพราะผมมองกลางมองทาง สัมมาอะระหังตลอด บางทีนับได้ถึงหมื่นสอง หมื่นสาม หมื่นห้า ก็มีครับ ยิ่งเดินไกลก็ยิ่งมีสมาธิ จนไปถึงโลตัสแลนด์ ก่อนจะถ่ายภาพหมู่ ผมทำสมาธิรอ พอเจ้าหน้าที่บอกให้ยืนขึ้นหลังจุดสติกเกอร์สีฟ้า ผมก็ยืนและก้มหาจุดสติกเกอร์ จู่ๆก็มีแสงสว่างวาบเข้ามาในหน้าอก แล้วก็เห็นพระหน้าเหมือนหลวงปู่นั่งสมาธิอยู่ในกายผม แล้วก็เห็นท่านมาเรื่อยๆครับ เห็นบ่อยๆ ตั้งแต่นั้นมาเรื่องอะไรผมก็ปลดวางหมด มีแต่เรื่องการเดินธุดงค์อย่างเดียว
หลวงพ่อครับ ผมรู้สึกว่าโยมเขาจะส่งกำลังใจให้ผมเป็นพิเศษ และดีอย่างแรงกับผม สงสัยเขาจะเห็นว่าผมอายุเยอะ เพราะในระหว่างทางจะคอยเข้ามาถามว่าหลวงตาไหวมั๊ย ผมก็ได้แต่เฉยๆเพราะกำลังมองกลางมองทางอยู่ พอถึงจุดพักก็มาถามว่าหลวงตาเดินได้ยังไง ผมก็ได้แต่ยิ้มๆ แล้วก็ยิ่งตั้งใจเดินให้ตรงทางมองกลางอย่างเดียวครับ
หลวงพ่อครับ ญาติโยมของหลวงพ่อนี่สุดยอดมาก โดยเฉพาะเรื่องปานะ โยมนี่ถวายกันไม่อั้น จนผมกลัวใจ ขนาดผมปฏิเสธ เพราะกลัวว่าถ้ารับไปแล้ว ไม่ได้ฉัน หรือฉันไม่หมด จะทำให้โยมเสียใจ แต่โยมก็ยังอยากถวาย แล้วก็มีแต่ของดีๆ ทั้งนั้น ซึ่งก่อนรับปานะผมจะทำสมาธิก่อน แล้วก่อนจะฉันผมก็ทำสมาธิอีก พอฉันเสร็จผมก็จะทำสมาธิต่อ เพราะอยากให้ตัวเองเป็นพระที่ดีให้สมกับที่โยมเขาดูแลครับ
การเดินธุดงค์ธรรมชัย บนเส้นทางพระผู้ปราบมารในครั้งนี้ทำให้ผมเป็นพระที่สุขุม คิดอะไรรอบคอบมากขึ้น ทำให้ผมได้มีธรรมะติดตัว เห็นพระในกายได้บ่อยๆ แล้วก็ปลื้มกับโยมทุกคนมาก ผมว่าตลอดเส้นทางที่มาคงเป็นล้านคน ซึ่งผมก็นึกแบ่งบุญกุศลให้โยมทุกวัน ขอให้ทุกคนจงรวย จงมีความสุขครับ ผมจะเอาประสบการณ์ตรงนี้ไปสอนสามเณรที่จะมาบวชในภาคฤดูร้อนต่อไป และจะตั้งใจฝึกฝนตัวเองให้เป็นพระแท้ ด้วยการมีพระอยู่ในกายเราให้ได้ทุกวัน แล้วที่หลวงพ่อชวนให้ไปเดินธุดงค์ 6 จังหวัด ผมก็พร้อมเสมอครับ การอัญเชิญพระบรมสารีริกธาตุไปที่ปทุมรัตน์ธรรมเจดีย์ ต้องมีผมเป็นหนึ่งในนั้นอย่างแน่นอน เวลาผมนั่งสมาธิดีทีไร ผมจะอธิษฐานเสมอขอให้หลวงพ่อจงแข็งแรง หายป่วย จะได้มาสอนธรรมะพวกเราบ่อยๆ เพราะเมื่อไหร่ที่หลวงพ่อมาหาและนำนั่งสมาธิ รู้สึกวันนั้นจะนั่งกันดีหลายรูป อย่างเมื่อวานพอหลวงพ่อมานำที่ห้องแก้ว ผมก็เห็นองค์พระด้วยนะครับ ผมดีใจปลื้มใจทุกครั้งที่หลวงพ่อมาเยี่ยม ถึงผมจะตัวเล็กหลวงพ่อคงมองไม่เห็นผม แต่ผมก็ปลื้มที่ได้เห็นหลวงพ่อ แล้วก็ประทับใจมากที่ได้ถ่ายภาพประวัติศาสตร์กับหลวงพ่อ ผมรู้สึกว่าหลวงพ่อมีเมตตากับพวกผมจังเลยครับ
คุณครูไม่ใหญ่เมตตาถ่ายภาพหมู่ประวัติศาสตร์ กองพันเนื้อนาบุญ 1,129 รูป
http://goo.gl/dW93mU
พิมพ์บทความนี้
