ความปลื้มจากใจกองพันเนื้อนาบุญ ตอน ยิ่งก้าวยิ่งสว่างยิ่งทำให้หนักแน่นในการบวช

ทบทวนฝันในฝัน วันที่ 6 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558

ความปลื้มจากใจกองพันเนื้อนาบุญ
ตอน...ยิ่งก้าวยิ่งสว่างยิ่งทำให้หนักแน่นในการบวช

เรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา

     กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

     กระผมพระธรรมทายาทศิริศักดิ์ วํสสิริโก อายุ 42 ปี ก่อนมาบวชผมมีอาชีพเป็นผู้รับเหมาตกแต่งภายในครับ แล้วการบวชครั้งนี้ก็เป็นครั้งที่ 3 ในชีวิตของผมแล้ว ซึ่งสองครั้งแรกผมก็บวชที่วัดพระธรรมกายเพราะโยมแม่ชอบวัดพระธรรมกาย หลังจากบวชไปสองครั้ง ชีวิตผมก็เปลี่ยนไปเลยครับ ผมเลิกอบายมุขทุกอย่าง รู้จักรักษาศีล แล้วก็ประคับประคองตัวเองเอาไว้ไม่ให้มีครอบครัว เพราะตั้งใจลึกๆเผื่อวันข้างหน้าจะได้มาบวชอีก  พอปี พ.ศ. 2556 รู้สึกตัวเองพร้อมมากและอยากบวชถวายหลวงพ่อ จึงตัดสินใจบวชในโครงการบูชาธรรม 69 ปี พระเทพญาณมหามุนี และต่อเวลามาเรื่อยๆ จนถึงทุกวันนี้ครับ

 

 

      ตอนเป็นฆราวาสผมมีชีวิตอิสระมาก เพราะเป็นผู้รับเหมาต้องย้ายที่บ่อย ขึ้นตึกนั้นลงตึกนี้ ผมไปมาแล้วแทบทุกจังหวัดในประเทศไทย ชีวิตไม่เคยอยู่นิ่งเลย จึงไม่เคยรู้จักความสงบ แต่พอบวชได้นั่งสมาธิ(Meditation)ทำให้ผมปลอดกังวล  และทั้งที่มีอิสระน้อยกว่าตอนเป็นฆราวาสแต่ผมกลับรู้สึกมีความสุขมากครับ การบวชทำให้ผมทำความดีได้ง่าย รักษาศีลได้ง่าย และพอได้เป็นหนึ่งในความสำเร็จของการขยายงานพระศาสนาโดยเฉพาะการเดินธุดงค์ธรรมชัย ทำให้ผมเกิดความภาคภูมิใจในชีวิตอย่างที่สุดเลยครับ

     การเดินธุดงค์บนเส้นทางพระผู้ปราบมารในปีนี้ ผมตั้งใจทำทุกย่างก้าวให้เป็นย่างแก้ว นอกจากจะบูชาธรรมพระเดชพระคุณหลวงปู่แล้ว ก็อยากจะเอาบุญมาถวายหลวงพ่อด้วยครับ วันแรกที่เดินผมรู้สึกตื่นเต้นจึงยังประคองใจไม่ค่อยได้กว่าจะถึงที่หมายที่ ม.ปทุมธานี ก็ทั้งร้อนทั้งเหนื่อย แต่พอวันที่สามของการเดินเริ่มตั้งหลักได้ ผมจะดูรูปหลวงพ่อก่อนเดิน เสร็จแล้วก็จะนึกถึงหลวงปู่ไว้ที่กลางท้อง ผมทำสมาธิไปทุกก้าว สัมมาอะระหังไปเรื่อยๆ ดวงตาผมจะมองแต่ย่ามของพระเพื่อนที่อยู่ข้างหน้า พอเอาใจจรดเข้ากลางได้ ข้างทางเป็นยังไงเหมือนมันจะมองไม่เห็นไม่รับรู้ แล้วใจของผมก็อยู่แต่กับหลวงปู่ทุกก้าว ผมเห็นหลวงปู่เป็นองค์ทองคำอยู่ในศูนย์กลางกาย ใหญ่บ้าง เล็กบ้าง สลับกันขึ้นมาเรื่อยๆ แบบผุดขึ้นทีละองค์

 

     และรู้สึกเย็นวาบๆ ในท้องด้วยครับ ทุกกิโลเมตรจะนึกถึงหลวงปู่ทองคำได้ตลอด เพราะถ้าใจหลุดออกมาเมื่อไหร่จะรู้สึกร้อนมาก เหนื่อยมาก กลดกับย่ามก็หนักมาก แต่ถ้านิ่งอยู่ข้างในมันจะสบายไปหมดเลยครับ ยิ่งตอนที่เดินธุดงค์อัญเชิญหลวงปู่ทองคำผมยิ่งปลื้ม ผมรู้สึกว่าเราโชคดีที่ได้เป็นหนึ่งในการอัญเชิญ ซึ่งก็มีแบบนี้มีแค่ครั้งเดียว ผมจึงตั้งใจสุดๆและเห็นหลวงปู่ทองคำขยายออกมาจากศูนย์กลางกายของผมตลอดเส้นทางเลย หลวงพ่อครับ พอไปถึงอนุสรณ์สถานแต่ละแห่งของหลวงปู่ ผมจะรู้สึกพิเศษมาก ผมจะก้มดูพื้น มองดูต้นไม้ นึกว่าหลวงปู่ท่านคงเคยมาเดินตรงนี้ พอไปถึงวัดโบสถ์บนก็ไปนั่งในโบสถ์ปลื้มอยู่คนเดียวว่าตรงนี้แหละที่หลวงปู่เข้าถึงธรรม ผมภาคภูมิใจมากที่มีครูบาอาจารย์แบบนี้ ซึ่งผมก็ตั้งใจที่จะเป็นลูกศิษย์ที่ดีของท่านให้ได้ครับ อีกเรื่องที่ปลื้ม คือการได้เห็นถึงความตั้งใจที่โยมเขาเฟ้นหาปานะและภัตตาหารมาถวายพระธุดงค์ทุกวัน ผมไม่รู้จะตอบแทนน้ำใจโยมได้ยังไง จะให้รับไปฉันทุกอย่างก็ทำไม่ได้ ก็เลยได้แต่ให้พร ขอให้โยมมีทรัพยสมบัติได้สร้างบารมีอย่างสะดวกสบาย ขอให้คุณโยมทั้งหลายเจริญๆนะครับ

     ผมขอกราบขอบพระคุณหลวงพ่อเป็นอย่างสูง ที่ให้โอกาสผมได้เดินธุดงค์ แล้วโยมแม่ของผมก็ปลื้มมากเพราะได้มาโปรยทุกวันครับ การเดินธุดงค์ทำให้ผมหนักแน่นในการบวชจนไม่คิดที่จะลาสิกขา แล้วทุกก้าวที่ย่ำตลอด 485 กิโลเมตรผมขอให้หลวงพ่อหายป่วย หายปวดขา ขอให้อยู่เป็นกำลังใจให้ทุกคนไปนานๆ ส่วนตัวผมก็พร้อมลุยทุกภารกิจของหลวงพ่อ ผมขอเป็นพระลูกชายของหลวงพ่อตลอดไปครับ

http://goo.gl/cFlPu4