Mobile Versionกราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงครับ
ผมชื่อ อธิราช ส่วนดาร์ลิ้งของผมชื่อ พรภัทรา ทำอาชีพค้าขายที่ดิน ครับ
(จากซ้าย) กัลฯ อธิราช - กัลฯ พรภัทรา และน้องพลอย (ลูกสาว)
หลวงพ่อครับ จากพื้นเพชีวิตผมก็ไม่ใช่คนร่ำรวยอะไรมาก่อนเลย เนื่องจากป๋ากับแม่มีลูกมากถึง 14 คน ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้ป๋าต้องตรากตรำดิ้นรนทำอาชีพสารพัด ตั้งแต่ทำนา เป็นช่างรังวัด ค้าขาย เพื่อหาเงินมาเลี้ยงทุกคนในครอบครัวให้พอ ด้วยความที่ผมเห็นป๋ากับแม่ลำบากขนาดนี้เอง ผมจึงรักท่านทั้งสองมาก เพราะรู้สึกว่า..ท่านยอมเหนื่อย ยอมอดทนทำทุกอย่าง เพื่อให้อีก 14 ชีวิตดำรงอยู่ได้ และแน่นอนครับ ตามสุภาษิตสมัยใหม่ที่ว่า “บุญคุณต้องทดแทน ติดไฟแนนซ์ต้องชำระ” ผมจึงคิดเสมอว่า..สักวันลูกกตัญญูอย่างผม จะต้องหาวิธีตอบแทนบุญคุณป๋ากับแม่แบบเหนือชั้นที่ทำให้ท่านภูมิใจในลูกชายที่ชื่อ“อธิราช” ให้ได้
จนกระทั่งต่อมาในช่วงที่ผมหันมาเข้าวัดพระธรรมกายอย่างจริงจัง และได้เข้าใจในเรื่องบุญอย่างลึกซึ้งแล้ว ผมก็มานั่งประมวลผลความคิดจนเกิดวิชั่นแบบเหนือระดับว่า..บุญที่ทำแล้วได้บุญมาก ก็คือ บุญจากการเป็นประธานกฐิน เพราะ 1 ปีมีครั้งเดียว อีกทั้งยังเป็นบุญที่ให้อานิสงส์มาก แบบจัดหนัก คือ เมื่อบารมีเต็มเปี่ยม หากเกิดเป็นชาย ในชาติที่เกิดมาเจอพระสัมมาสัมพุทธเจ้า จะได้รับการบวชแบบ เอหิภิกขุอุปสัมปทา แต่ถ้าเป็นหญิงก็จะมีบุญถึงขั้นได้ครอบครองเครื่องประดับที่เป็นที่สุดของยุคนั้น ซึ่งก็คือ มหาลดาปสาธน์ เหมือนนางวิสาขา ด้วยเหตุนี้ ผมจึงอยากมอบสุดยอดบุญนี้ให้กับป๋ากับแม่ ได้เป็นประธานกองกฐินสักครั้งในชีวิต เพื่อให้ท่านได้จดจำและปลื้มใจไปตราบชั่วฟ้าดินสลาย เพราะท่านลำบากมามาก
ดังนั้นลูกกตัญญูอย่างผมควรมอบสมบัติให้ท่านติดตัวไปชาติหน้า และที่สำคัญท่านก็อายุ 80 กว่าปีแล้ว สุขภาพก็ไม่ไหว อีกทั้งก็ไม่รู้จะอยู่กับผมไปนานสักเท่าไหร่ และพอผมประมวลผลจัดระบบความคิดได้แบบนี้ จึงไม่รอช้า รีบเอาเงิน 1 M ยกให้ป๋ากับแม่เพื่อให้ท่านมาเป็นประธานกองกฐินครั้งแรกในปี 2553 ทันที ซึ่งตอนนั้นป๋ากับแม่ดีใจมากแบบเกินคาดครับ เพราะผมเห็นน้ำตาท่านไหลออกมา เนื่องจากตั้งแต่เกิดมาท่านยังไม่เคยเห็นและไม่เคยจับเงินเป็นล้านกับเขาเลย แต่ครั้งหนึ่งในชีวิตท่านได้มีเงินล้าน ได้จับเงินล้าน แล้วได้เอามาทำบุญ ตอนนั้นป๋าปลื้มในตัวผมมากครับ เพราะลูกทั้ง 14 คน ยังไม่มีคนไหนทำให้ท่านแบบนี้เลย จนผมจดจำภาพวันทอดกฐินครั้งแรกในปี 2553 ของครอบครัวเราได้ดี ขณะที่ผมเข็นป๋าซึ่งนั่งในรถรัตตัญญูร่วมเดินในขบวนกฐิน ป๋าปลื้มจนน้ำตาไหลเลยครับ ซึ่งพอผมผู้เป็นลูกเห็นอย่างนี้ ก็ยิ่งทำให้ผมปลื้มเป็นทวีคูณ คือ ปลื้มจากการทำบุญกฐิน และปลื้มที่ทำให้ป๋าและแม่สมหวัง และนับจากนั้นเองครับ
แม้ธุรกิจขายที่ดินของผมจะเป็นอย่างไรก็ตาม แต่สุดท้ายผมก็มีเงินเป็นประธานกอง M ทุกปี จนกระทั่งปี 2557 ซึ่งเป็นปีที่ผมมานั่งตกผลึกทบทวนชีวิตที่ผ่านๆ มา ก็พบว่า..แม้ชีวิตทุกด้านของผมจะโอเคหมด แต่ก็มีอยู่ด้านหนึ่งที่เป็นปัญหาหนักใจมาตลอด 10 กว่าปี ซึ่งยังไม่ถูกเคลียร์ให้หมดไป แถมปัญหานี้ยังกวนใจ ทำให้ต้องกังวลอย่างไม่จบไม่สิ้น เพราะในธุรกิจที่ดินของผม มีเรื่องต้องฟ้องร้องเป็นคดีความ เรื้อรังมานานกว่า 10 ปีแล้วครับ จนผมหมดหวัง ด้วยเหตุนี้ ผมจึงตั้งจิตอธิษฐานขอหลวงปู่วัดปากน้ำว่า ถ้าผมสามารถแก้ปัญหานี้ได้จบสิ้น ผมจะเอาเงินที่ได้จากที่ดินก้อนนี้ถวายปิดกองกฐินปี 57 ทันที ซึ่งก็แทบไม่น่าเชื่อครับ เพราะอยู่ๆ เขาก็เรียกผมไปตกลง เพื่อยอมความกันไปแบบง่ายๆ ทั้งๆ ที่ผ่านมาถึง 10 กว่าปี ตกลงกันไม่เคยได้ งานนี้จึงทำให้ผมได้ปัจจัยมาปิดกองถึง 10 กองเป็นอัศจรรย์ จนผมปลื้มและทึ่งในอานุภาพบุญกฐินเหลือเกินครับและพอมาปี 2558 นี้ผมจึงไม่รอช้า รีบชวนครอบครัวมาปิดกองก่อน 6 กอง โดยไม่รีรอใดๆ ซึ่งผมก็ตั้งใจว่า ถ้าเรามีปัจจัยเข้ามาอีกก็อยากจะทำเพิ่มอีก เพราะบุญเป็นพื้นฐานของชีวิตมนุษย์ทุกคน ถ้าไม่มีบุญ..ในภาวะเศรษฐกิจแบบนี้มีหวังซี้แหงแก๋แน่ๆ คือ อยู่ไม่ได้หรอกครับ ขืนอยู่ได้ก็ลำบาก ดังนั้นอย่าไปเสี่ยงเลยครับ ต้องรีบเอาบุญช่วยไว้ก่อน ฉะนั้นผมจึงอยากเชิญชวนทุกท่านมาสร้างบุญใหญ่ปิดกองกฐินกันนะครับ
สุดท้ายนี้ผมก็ขอให้หลวงพ่อสุขภาพแข็งแรง เป็นผู้นำชวนผมและครอบครัวสร้างบุญบารมีไปจนถึงที่สุดแห่งธรรมครับ
พิมพ์บทความนี้
