ลูกผู้ชายอย่างเรา ฟ้าไม่กลัว ดินไม่เกรง

บวชธรรมทายาท

 

 

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

      ผมอดีตธรรมทายาทรุ่นบูชาธรรม 100 ปีคุณยายอาจารย์ “บัณฑิต ตระกูลคูศรี” ขอรายงานตัวกับหลวงพ่อในฐานะที่ผ่านการอบรมเป็นบัณฑิตทั้งทางโลกและทางธรรมครับ แม้ผมจะเป็นแมนเต็มตัวไม่เคยกลัวใครประเภท “เทียนปู๋พ่า ตี้ปู๋พ่า” คือฟ้าไม่กลัว ดินไม่เกรง จะกลัวอย่างเดียวคือบวชที่วัดพระธรรมกายนี่แหละ มันกังวลคิดไปสารพัด ทั้งห่วงงาน ทั้งห่วงครอบครัว ทั้งกลัวติดใจเดี๋ยวอยู่ยาวแบบที่เค้าชอบลือกัน แต่พอได้มาเข้าโครงการความคิดผมก็เปลี่ยนไปราวกับว่าความกังวลต่างๆนาๆได้ถูกโกนทิ้งไปพร้อมกับเส้นผม แล้วความอบอุ่นก็คลี่คลุมใจพร้อมกับผ้าจีวร ร้อยรัดความเชื่อมั่นด้วยผ้ารัดประคด แถมรับประกันความอิ่มด้วยบาตรที่สะพายพาดบ่า ทำให้ผมอยากบอกทุกคนว่า ลูกผู้ชายอย่างเรา ฟ้าไม่กลัว ดินไม่เกรง จะกลัวอะไรกับการบวช

“ลูกผู้ชายอย่างเรา ฟ้าไม่กลัว ดินไม่เกรง จะกลัวอะไรกับการบวช”
กัล ฯ บัณฑิต  ตระกูลคูศรี   ในวันปลงผม

        ผมได้รู้จักวัดในปีพ.ศ. 2540 ขณะนั้นผมอายุ 26 ปี เป็นผู้จัดการโรงงานของบริษัทผลิตและออกแบบวัสดุดูดซับเสียงและแก้ปัญหาเสียงรบกวนในห้องประชุมสัมมนาต่างๆต้องดูแลพนักงานกว่า 200 ชีวิต เพราะต้องมีหน้าที่กำจัดเสียงรบกวนทำให้ผมเป็นคนไม่ค่อยชอบฟังใคร   จะเชื่อมั่นในตัวเอง ประมาณว่าเป็นพวก 1 สมอง 2 มือ 

ผมได้รับการติดต่อให้มาตรวจสถานที่เพื่อออกแบบผนังเลื่อนและวัสดุป้องกันเสียงก้องสะท้อน ในห้องนั่งสมาธิ(Meditation)ของวิหารพระมงคลเทพมุนี ระหว่างที่ตรวจสถานที่ไป ผมก็เริ่มทึ่ง ทึ่งและทึ่ง ทั้งสถานที่ก่อสร้างที่สะอาดโคตร บุคลากรของวัดที่ขอบอกว่าฉลาดขั้นเทพ สุภาพสุดๆ จนผมนึกในใจว่า พระอะไรจะเก่งปานนี้  ผมคิดเอาเองว่า สมภารที่นี่ต้องเจ๋งจริงถึงสอนลูกศิษย์ได้ขนาดนี้ ตถาคตโพธิศรัทธาพลันเกิดขึ้นในใจ แต่ไม่รู้จะไปกราบท่านสมภารได้ที่ไหน ผมจึงไปกราบรูปหล่อหลวงปู่วัดปากน้ำที่ห้องปัญญาและนั่งสมาธิประมาณครึ่งช.ม.   ผมก็ไม่เห็นอะไรนอกจากเห็นหลวงปู่ครับ

        ออกจากห้องปัญญาผมก็ทึ่งอีกแล้ว ที่เห็นคนกำลังนั่งเลือกวัสดุเล็กๆสีขาว คิดว่าวัดนี้ทำไมมีพระบรมสารีริกธาตุมากขนาดนี้ เลยเข้าไปถามได้ความว่าเค้าคัดหินเพื่อทำหอฉันคุณยาย ทั้งยังได้ทราบประวัติคุณความดีของคุณยาย ทำให้ผมเกิดศรัทธาขอหินมาคัด 2 ถุง ผมเพิ่งทราบว่าในความขาวก็ยังมีขาวกว่า ขาวแก่ ขาวสุดๆเมื่อได้คัดหินนี่แหละครับ  จากนั้นในปี 2547 ได้มีเพื่อนแนะนำให้ผมติดจานดาวธรรม  และแล้วความจริงของชีวิตก็ถูกเปิดโปงเมื่อคุณครูไม่ใหญ่ได้เมตตาแฉความลับของสังสารวัฏให้พวกเราได้รู้ว่า เราเกิดมาทำไม อะไรคือเป้าหมายของชีวิต ท่านทั้งบอกเป้าหมาย ทั้งให้แผนที่ ทั้งชี้ให้ตุนเสบียง   ทำให้ผมและครอบครัวเริ่มสะสมบุญด้วยการตักบาตรทุกวัน รักษาศีล 8 ในวันพระ รักษาศีล 5 ในวันของโยม นั่งสมาธิไม่เคยขาด และยังจดบันทึกบุญทุกบุญที่ทำตั้งแต่ปี 2547 จนถึงปัจจุบัน รวมสถิติที่เราเคยใส่บาตร ถวายสังฆทานพระรวมแล้วก็กว่า 240,000 รูปครับ นอกจากนี้ยังถวายลูกชายคนโตฝากให้หลวงพ่อช่วยเลี้ยงตอนนี้เป็นสามเณรอยู่ชั้นนวกะ 3 หลวงพ่อครับผมขอฝากประจำชนิดไม่ปิดบัญชีบุญเลยนะครับ

       แม้จะได้ทำบุญมาแล้วหลายอย่างแต่สิ่งหนึ่งที่ยังติดค้างในใจผมคือครอบครัวเรามาไม่ทันคุณยายอาจารย์ ผมได้แต่เก็บเกี่ยวสิ่งดีๆจากวัดแต่ยังไม่เคยตอบแทนพระคุณผู้ก่อตั้งวัดเลย เมื่อหลวงพ่อเปิดทางให้ได้บวชบูชาธรรม 100 ปีคุณยายอาจารย์ ผมจึงขออนุญาตผู้ปกครองบ้านมาบวช  เพราะพวกเราระลึกเสมอว่าหากไม่มีคุณยายก็จะไม่มีทุกสิ่งของวัดพระธรรมกายอย่างแน่นอน  ตอนแรกผมก็เป็นเหมือนคนทั่วไปที่มีทั้งความกลัว ทั้งกังวลใจแต่ที่ผมก้าวข้ามทุกสิ่งมาได้เพราะมีคุณยายเป็นกำลังใจครับ

       พวกผมได้ฝึกฝนตนเองตามวัฒนธรรมชาวพุทธผ่านวัฒนธรรมคุณยาย เช่น การปัดกวาดเช็ดถู ผมได้ขัดเกลาตัวเองทั้งกายและใจทำให้ผมเหมือนได้นั่งไทม์แมชชีนย้อนยุคไปสมัยพุทธกาล นาคธรรมทายาททุกคนจะถอดยศ ตำแหน่ง ฐานะทางโลกกองทิ้งไว้แล้วมาทำกิจกรรมร่วมกัน กิน นอน นั่ง ปฏิบัติเหมือนกัน รับบุญเหมือนกันไม่มีแบ่งแยก หลอมรวมเป็นหนึ่งด้วยศรัทธาและความมุ่งมั่นที่จะบวชป็นพระแท้เพื่อบูชาธรรมคุณยาย โดยมีพระพี่เลี้ยงเป็นทั้งติวเตอร์และพรีเซ็นเตอร์ทั้งสอนทั้งสาธิต ไม่ว่าจะเป็นการลุก การนั่ง การนอน การกิน การกราบ การไหว้ การปัดกวาดเช็ดถู สอนทุกอย่างด้วยความเมตตาและอดทน ทำให้ผมตระหนักว่าการมาบวชครั้งนี้ไม่ใช่แค่ได้บูชาธรรมคุณยาย แต่ยังได้โอกาสฝึกฝนแก้ไขตนเองให้สมกับเป็นธรรมทายาทผู้เป็นศาสนทายาทของพระศาสดาผมบอกตัวเองว่า เราตายแล้วจากเพศคฤหัสถ์ ขณะนี้เราเป็นพระ  เราต้องคิดอย่างพระ พูดอย่างพระ ทำอย่างพระให้ตัวเราเป็นที่ตั้งแห่งศรัทธาแก่ญาติโยม ความสำรวมได้เข้าสิงผมทั้งกาย วาจา  ใจ เมื่อหยาบสงบลง ละเอียดก็ได้ผลดีไปด้วย ทำให้ผลการปฏิบัติธรรมของผมใส่เกียร์เดินหน้า ไปแบบสบายๆ ผมก็แค่ตรึกธรรมะทุกกิจกรรมที่รับบุญ ยิ่งทำก็ยิ่งปลื้ม  ยิ่งปลื้ม ภาพดวงสว่างในกลางท้องของผมก็ยิ่งสว่างมากขึ้นๆ สว่างทั้งลืมตา สว่างทั้งหลับตา ทุกกิจกรรมผมจะประคองใจโดยให้อยู่กับองค์พระและดวงสว่างที่ผุดซ้อนตลอดเวลา เพิ่งเข้าใจพุทธพจน์ที่ว่า ความสุขของคฤหัสถ์คับแคบ ความสุขของบรรพชิตเลิศกว่า เป็นอย่างนี้เอง

กัล ฯ บัณฑิต  ตระกูลคูศรี  ในชุดยูนิฟอร์มที่ดีที่สุดในโลก

        แทบไม่น่าเชื่อว่าระยะเวลาไม่กี่สัปดาห์ในยูนิฟอรม์ใหม่ได้สแกนไวรัสนิสัยเสียของผม พร้อมดาวน์โหลดโปรแกรมอารมณ์เย็น ไม่ขี้หงุดหงิด รับฟังผู้อื่นมากขึ้น   ดัชนีความกลัว ความกังวลในเรื่องต่างๆลดลง สามารถคิดสิ่งต่างๆได้รอบคอบ ถูกต้อง รวดเร็ว แบบว่าฉลาดขึ้นอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวครับ

             ผมอยากฝากบอกทุกท่านที่กำลังดู DMC อยู่ว่า แม้วันนี้จะไม่มีคุณยายอาจารย์ แต่เรายังมีพระเดชพระคุณหลวงพ่อผู้เป็นที่รักยิ่งของพวกเราทุกคน อย่าเก็บความรักท่านเอาไว้แค่ในใจ อย่าพูดว่ารักท่านแค่เพียงลมปาก ให้ควักหัวใจออกมาพิสูจน์ให้ท่านเห็น ด้วยการมาบวชบูชาธรรมพระเดชพระคุณหลวงพ่อให้ทะลุ 1,000รูป กันเลยนะครับ ผมและครอบครัวขอน้อมถวายบุญกุศลที่ได้ทำมาทั้งหมดแด่หลวงพ่อ ขอให้หลวงพ่อมีสุขภาพแข็งแรง ขาหายปวด ศรีษะหายมึน เป็นตะวันธรรมส่องชีวิตลูกๆไปนานๆ นะครับ

                                             รักและเคารพหลวงพ่ออย่างสูงสุด

                                                        บัณฑิต   ตระกูลคูศรี