อมก๋อย..สู้ไม่ถอย..จ๋อยไม่เป็น!!

เกาะติดสถานการณ์กฐินยาย

ตอน: อมก๋อย..สู้ไม่ถอย..จ๋อยไม่เป็น!!

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงสุดครับ

 

 

 

     กระผม พระณิรัญ  เวปุโล อยู่วัดทุ่งเจริญธรรม อ.อมก๋อย บวชได้ 12 พรรษาแล้วครับ วันนี้กระผมขอกราบถวายรายงานความคืบหน้าในการทำหน้าที่ จากพื้นที่จริง แบบเจ๋งๆ ชนิดเจาะใจ เพื่อให้แจ่มแจ้ง แล้วนำความเจิดจ้ามาสู่ใจ ผ่านจอ DMC เพื่อให้เห็นกันจะๆ ครับ...

 

     ทันทีที่กระผมทราบข่าวการสร้างอาคาร 100 ปีคุณยายฯ แบตเตอรี่ในใจผมก็พุ่งสูงปรี๊ด เหมือนถูกชาร์ตให้เต็ม MAXตลอดเวลา จนมีไฟบุกตะลุยทำหน้าที่แจ้งข่าวบุญได้ทุกวัน นานถึงเดือนครึ่งแล้วครับ โดยมีทีมงานชาวกระเหรี่ยง(คอสั้น)ที่เคยมาบวชรุ่นกองพลฯ และผู้นำบุญบุกลุยสู้ไปด้วยกัน บอกบุญจากหมู่บ้านหนึ่งไปยังหมู่บ้านหนึ่ง จากเขาลูกหนึ่งไปสู่อีกลูกหนึ่ง โดยไม่ยกเว้นแม้แต่บ้านเดียวครับ โดยมีนิยามประจำใจว่า “ผู้ใดเป็นคน ผู้นั้นขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าของบุญ เพราะคนเท่านั้นที่ทำบุญได้” ..เราไปกันหลายที่มากครับ ตั้งแต่หมู่บ้านยางแก้ว หมู่บ้านโปร่งดิน หมู่บ้านรังบี้ และฯลฯ ซึ่งแต่ละที่ที่ไป ก็ต้องเดินทางกันอย่างทุลักทุเล ลำบากโคตรๆ ครับ ต้องนั่งรถกระบะไปกันแบบหัวหกก้นขวิด เพราะถนนเป็นหลุมเป็นบ่อตลอดทาง ด้วยแรงกระแทกของรถ ทำให้ตับไตไส้พุงของกระผม เกิดความสั่นสะเทือนสูงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หนำซ้ำคนขับก็ต้องขับด้วยความระมัดระวัง เพราะทางขึ้นเขา ทั้งชัน ทั้งแคบ ซ้ำร้ายขณะรถผ่านไปไหล่ทางที่ติดกับเหวก็ทลายลงเรื่อยๆ จนพวกเราหวิดตกเหวหลายครั้งแล้วครับ

 

     และเนื่องจากถนนมันยอดแย่มาก รถจึงพลาดตกหล่มครับ ต้องจอดทิ้งไว้ก่อน จากนั้นเราก็ต้องปีนขึ้นเขา เดินข้ามป่า แถมฝนยังตกซู่ลงมาอย่างหนัก ทำให้ทากตามทางเดิน ALERT เหมือนปลากระดี่ได้น้ำครับ แต่ตอนนี้..กลายเป็นทากได้น้ำแทน เพราะทากต่างระริกระรี้หนีน้ำ ไต่ขากระผมขึ้นมาดูดเลือดกินเป็นปานะกันอย่างเมามัน จนมาถึงที่หมาย ขาของพวกเราก็โชกไปด้วยเลือด อีกทั้งยังเปียกโชกอีกด้วยครับ แต่พวกเราสู้ไม่ถอย..จ๋อยไม่เป็น จึงไปติดต่อครูที่โรงเรียนในหมู่บ้านช่วยแจ้งข่าวให้ชาวบ้านทุกคนทราบ ว่ามีข่าวดีที่สุด..จะมาบอก.. จากนั้น..ชาวบ้านก็ต่างกรูมารวมตัวกันหมดหมู่บ้านเลยครับ

 

พระอาจารย์แจ้งข่าวบุญให้กับชาวกระเหรี่ยงทั้งหมู่บ้านทราบ

 

     กระผมจึงเล่าถึงอานิสงส์การสร้างอาคาร 100 ปี แต่เนื่องจากกระผมพูดภาษากระเหรี่ยงไม่เป็น แต่โชคดีที่มีล่ามชาวกระเหรี่ยงที่มาบวชรุ่นกองพลฯ ติดตามมาด้วย ช่วยแปลให้ ประกอบกับผมก็ใช้ภาษาใบ้ ทำมือ แบบนี้ แบบนั้น แบบโน้น พยายามทุกวิถีทาง ที่ทำให้ชาวกระเหรี่ยงเข้าใจ พอผมบอกเสร็จปุ๊บ ชาวบ้านฟังจบปั้บ ทุกคนก็ลุกพรึ่บ กลับบ้านกันหมดเลยครับ กระผม งง งง งอ..งูมา 4 ตัว แปลว่า งง มากครับ ไม่รู้ว่าชาวบ้านเขาเข้าใจกันรึเปล่า แต่สักครู่ต่างก็พากันทยอยกลับมาหมดทุกคนเลยครับ ทั้งเด็ก ผู้ใหญ่ เด็กแว้น เด็กก๊อย สตรี คนชรา ต่างไปอุ้มลูกอุ้มเต้า ถือตังค์ใบละ 100 มาแย่งกันทำบุญใหญ่เลยครับ

 

เมื่อเข้าใจเรื่องบุญแล้วต่างก็รีบทำบุญกันอย่างเบิกบาน

 

     เรียกว่าเป็นการทำบุญแบบจัดหนักครั้งแรกของชาวกระเหรี่ยง ซึ่งเป็นเรื่องยากนะครับ เพราะเขายากจน แต่สามารถสละทำบุญได้ถึงขนาดนี้ แม้แต่เด็ก 1-2 เดือนที่ยังไม่รู้เรื่อง พอเล่าเรื่องบุญให้แม่ที่กำลังอุ้มเด็กฟังจนเข้าใจ เขาก็เอาเงินใส่มือลูกมาถวายสร้างอาคาร 100 ปีกัน 

แม้เด็กกระเหรี่ยงอายุ 1-2  เดือน ก็ยังมีบุญได้สร้างอาคาร 100 ปีคุณยาย

 

     หลวงพ่อครับ..กระผมลุยบอกบุญแบบนี้มาเดือนครึ่ง จนมีโยมมาถามผมว่า เหนื่อยไหม.. กระผมก็บอกเขาไปว่า ..ยังมีแรง มีเวลา มีโอกาส แล้วที่สำคัญยังมีบุญมาให้บอก หากไม่ลุย  ก็จบกันครับ เท่ากับว่า ทุกอย่างที่มี ก็จะมีอยู่อย่างเก้อๆ ไม่เกิดประโยชน์อะไรทั้งสิ้น หลวงพ่อครับ..กระผมกราบลาล่ะครับ เพราะต้องรีบพากองกำลังเด็กดีวีสตาร์ของอมก๋อย บุกลุยทำหน้าที่แจ้งข่าวบุญ จัดรถมาวันกฐินครับ....

 

กองกำลังเด็กดีวีสตาร์ของอมก๋อย บุกลุยทำหน้าที่แจ้งข่าวบุญ


กองกำลังเด็กดีวีสตาร์ของอมก๋อย บุกลุยทำหน้าที่แจ้งข่าวบุญ

 

พระณิรัญ  เวปุโล

 

http://goo.gl/uOp0Y