แสงสว่างจากขั้วโลกเหนือ

ผลปฏิบัติธรรม 

ของ 

โดมินิค ซิโมนู ชาวแคนาดา

 

 

    ผมชื่อ โดมินิค ซิโมนู อายุ 36 ปี เป็นชาวแคนาดา จาก มอนทรีออล ประเทศแคนาดา ผมทำงานที่สายการบิน Air Inuit (แอร์ ฮีนูอิธ) โดย ‘ขับเฮลิคอปเตอร์’ให้กับชาวเอสกิโมที่อยู่ทางตอนเหนือของแคนาดาครับ จริงๆแล้วชาวเอสกิโมชอบให้เรียกพวกเขาว่า “Inuit” (ฮีนูอิธ) มากกว่า เพราะคำว่า “เอสกิโม” มีความหมายว่า “คนกินเนื้อดิบ” แต่คนทั่วไปก็ยังคุ้นกับคำว่า “เอสกิโม” มากกว่า มีชาวเอสกิโมกระจายเป็นกลุ่มในแคนาดา ราว1 แสนคน

 

 

    ชาวเอสกิโม ทำอาหารด้วยวิธีการพื้นบ้าน บางทีก็ดิบ บางทีก็ต้ม บางทีก็ย่าง บ้างก็ทานเหมือนชาวตะวันตก ชาวเอสกิโมมีเครื่องปั่นไฟในเมือง ใช้หลอดนีออน ใช้น้ำมันเพื่อให้ความร้อนในบ้าน แต่ไม่มีระบบประปา   ชาวเอสกิโมทานปลา ทำอาชีพประมง แต่ก็มีบ้างที่ทำงานในเมือง ในสนามบิน โรงพยาบาล โรงเรียน พวกเขามีสัตว์เลี้ยงคือสุนัข ส่วนสัตว์ที่ไม่ได้เลี้ยงและทำให้พวกเขาหวาดกลัวคือ หมีขั้วโลก    

 

 

    สำหรับตัวผมเอง การได้ขับเฮลิคอปเตอร์ถือว่าเป็นความฝันอันสูงสุด ตอนผมอายุ 4 ขวบ แม่ถามว่า "โตขึ้นอยากเป็นอะไร" ผมตอบว่า “อยากเป็นนักบินขับเฮลิคอปเตอร์ อยากขึ้นไปบนฟ้า เติบโตและมีชีวิตบนท้องฟ้า และมองลงมายังโลกเหมือนนก”

 

 

    ตอนเรียนไฮสคูล ครูบอกว่า “จะเป็นนักบินได้มันยากนะ ตำแหน่งงานมีไม่เยอะ” แต่วันนี้ผมก็ได้เป็นแล้ว ผมทำงานนี้เพราะรักและสนุกกับการอยู่บนท้องฟ้า ผมรู้สึกว่าโชคดีมากที่ได้มาทำงานที่เรารัก การที่ผมมีโอกาสได้อยู่บนเครื่องบิน ได้มองโลกจากมุมสูง ทำให้ผมเกิดความคิดประหลาดว่า ถ้าสามารถเอามนุษย์ทุกคน ขึ้นไปบนดวงจันทร์แล้วมองย้อนกลับมาที่โลกมนุษย์ ผมคิดว่ามนุษย์ทุกคน คงจะมองเห็นว่า ตอนนี้โลกกำลังเผชิญสิ่งเลวร้าย แต่เราเพียงจะดูเพื่อให้รู้ว่า โลกกำลังเผชิญสิ่งที่เลวร้าย แค่นั้นหรือ เราจะแก้ไขโลกนี้ได้อย่างไร นี่คือสิ่งที่ค้างคาใจผม

 

 

    ในปี พ.ศ.2543 ผมถามสจ๊วต ซึ่งเป็นเพื่อนผมคนหนึ่งว่า “ทำไมคุณดูยิ้มแย้มแจ่มใสได้ตลอดเวลา คุณมี Trick อะไรเหรอ” เพื่อนตอบว่า “ผมฝึกสมาธิ(Meditation)” ผมถามกลับว่า “สมาธิเป็นอย่างไรเหรอ” เขาก็ให้หนังสือมาเล่มหนึ่ง ซึ่งแนะนำให้พยายามผ่อนคลาย คิดถึงใจของตัวเอง ผมก็ได้เริ่มลองทำด้วยตัวเอง ยิ่งลองก็ยิ่งสนใจ ยิ่งได้เรียนรู้เกี่ยวกับสมาธิ ผมก็เหมือนหลุดไปอีกโลกหนึ่ง ที่ไม่เคยรู้จักมันมาก่อน ผมอยากเรียนมากขึ้นเรื่อยๆ ผมได้บอกกับตัวเองว่า ผมต้องการผู้เชี่ยวชาญที่จะแนะนำให้ผมเรียนรู้ยิ่งขึ้นไปอีก

 

 

    ผม Search หาข้อมูลจาก Website จนได้พบโครงการ Middle way จนเมื่อต้นเดือน กุมภาพันธ์ พ.ศ.2550 ผมจึงได้มาปฏิบัติธรรม เช้าวันหนึ่งของการนั่งสมาธิ ผมตัดสินใจว่า จะปล่อยวางทุกอย่างและพอใจเพียงแค่สิ่งที่เกิดขึ้นเท่านั้น ผมได้พัฒนาตัวเองให้รู้สึกสบายได้ถึง 100 % สามารถกำหนดใจไว้ที่ศูนย์กลางกาย พยายามมองดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ หรือ ดวงแก้วไปเรื่อยๆ ในที่สุดผมเห็นลูกบอลใสๆ ผุดเกิดขึ้นมาเอง จนลืมคำภาวนาไปเลย ผมจึงเลือกใช้คำว่า “I’m happy” (ผมมีความสุข) เป็นคำภาวนาแทน เพราะผมรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ ผมรู้สึกมีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ เห็นความสว่างขยายตัวออกไป และรู้สึกอุ่นขึ้น

 

 

    พอผมเริ่มคิดว่า “เกิดอะไรขึ้น” มันก็เลยช้าลง ผมรู้ว่า ต้องปล่อยใจให้เป็นธรรมชาติ และแค่สังเกต แล้วประสบการณ์นั้นก็กลับมาใหม่ ผมมีความสุข สว่าง เบา และ Bright เหมือนความสงสัยของผม ได้ถูกปัดเป่าไปโดยธรรมชาติรอบๆตัว และทำให้ผมค้นพบว่า “ผมจะนั่งสมาธิได้ดี ถ้าปล่อยใจไปโดยไม่คิดอะไร ผ่อนคลาย และ Relax ไปเรื่อยๆ ใจผมก็หยุดได้นิ่งขึ้นเรื่อยๆ ในทุกๆครั้งที่นั่งสมาธิ” ผมประหลาดใจที่สามารถนั่งได้นานและใจก็หยุดได้นานขึ้นเรื่อยๆเหมือนกัน ซึ่งนี่เป็นสิ่งดีมาก ผมนั่งสมาธินานเท่าไหร่ ผมก็ควบคุมใจผมได้มากเท่านั้น

 

    ช่วงที่เคยฝึกสมาธิก่อนหน้านี้ ผมรู้สึกเหนื่อยที่พยายามทำ แต่ตอนนี้ผมไม่เครียดแล้ว ผมแค่ปล่อยมันไป คิดถึงแต่เฉพาะตัวเอง แล้วมันก็กลับมา แล้วก็ดี ดีขึ้นเรื่อยๆ มันก็คงเหมือนตอนขับเฮลิคอปเตอร์ครั้งแรก มันจะยากมากๆ และที่ยากที่สุดคือ การขับให้บินอยู่นิ่งๆ เฉยๆ ไม่เคลื่อนไปข้างหน้า ข้างหลัง หรือขึ้นๆ ลงๆ

 

    ตอนฝึกขับเฮลิคอปเตอร์ในครั้งแรกๆ กับครูผู้สอน ผมมักจะบิน ขาดๆ เกินๆ เสมอ แต่ยิ่งขับ ก็สามารถควบคุมได้ดีขึ้นเรื่อยๆ จนรู้สึกว่า ตัวผมและเฮลิคอปเตอร์เป็นหนึ่งเดียวกัน เสมือนการนั่งสมาธิ เดี๋ยวนี้ผมสามารถปล่อยใจ โดยที่ไม่ต้องไปกังวลว่าจะขาดๆ เกินๆเหมือนก่อน และบางครั้งผมก็รู้สึกว่าตัวเบาและผ่อนคลายมาก จนกระทั่งลืมร่างกายไปเลย

 

   ความเบาที่เกิดจากนั่งสมาธินั้น แตกต่างจากความเบาจากการขับเครื่องบิน ตอนนั่งสมาธิผมไม่รู้สึกถึงน้ำหนักของร่างกายเลย อยู่บนเครื่องบินแม้มันจะเบา แต่ว่า ใจเรา กายเรา ก็ยังหนักอยู่ดี การมองเห็นโลกในมุมมองบนท้องฟ้า แม้จะแปลกตา แต่ทว่าโลกก็ยังเป็นโลก เราไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงมันได้ ไม่มีอะไรที่พิเศษแตกต่างไปจากเดิม เพียงแค่ได้เปลี่ยนมุมมองแตกต่างจากคนอื่นเท่านั้น หลังนั่งสมาธิ ผมยิ้มได้ตลอดเวลา ผมอยากให้คนเป็นอย่างนี้กันมากๆ โดยมานั่งสมาธิกันมากๆ ผมตั้งใจ และให้สัญญากับตัวเองที่จะนั่งสมาธิทุกวันไม่ให้ขาด เพราะผมอยากเห็นสิ่งวิเศษในชีวิต ผมมั่นใจว่าตัวเองต้องทำได้

 

    หากมีคำถามว่า เป็นไปได้ไหม ถ้าวันหนึ่งจะมีชาวเอสกิโม นั่งหลับตาทำสมาธิเพื่อดื่มด่ำกับความสุขภายใน ผมขอตอบว่า “ได้แน่นอนครับ” เพราะชาวเอสกิโมก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน เขามีปัญหาที่หาทางออกด้วยการดื่มสุรา และยังเกิดปัญหาการฆ่าตัวตายเพิ่มขึ้นอีกด้วย หลายๆปีก่อน  ผมจะแนะนำการทำสมาธิให้แก่ชาวเอสกิโม และจะบอกเขาว่า “สมาธิเป็นสิ่งที่น่าสนใจ ไม่เกี่ยวกับศาสนา แต่มันเป็นการค้นหา Peace ให้กับตัวเอง เหมือนเล่นเกม แต่เป็นเกมที่เล่นแล้ว Relax ทำแล้วชีวิตจะดีขึ้น มีความสุข”

 

 

    ผมคิดอยากจะช่วยโลกใบนี้ ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าสมาธิช่วยได้ ผมอยากเป็น “Link” ผู้เชื่อมต่อชาวเอสกิโมกับสมาธิ แม้ผมจะยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร แต่ผมมั่นใจว่ามันจะเริ่มต้นได้ ไม่ทราบหลวงพ่อมีคำแนะนำไหมครับ

 

    ผมอยากขอบพระคุณหลวงพ่อที่กระจายความรัก ความเมตตา และคำสอนไปทั่วโลกใน DMC ผมนึกไม่ออกเลยว่า จะใช้คำว่าอะไรสำหรับ หลวงพ่อที่ “Wise” (ฉลาด หลักแหลม และมีดวงปัญญา) ผมประทับใจมาก ผมเคยไปหลายๆที่ในโลก ผู้คนส่วนใหญ่ดู Negative และอารมณ์เสีย (Bad mood) ไม่เห็นเหมือนทุกคนที่มาวัด หลวงพ่อได้ทำสิ่งเหล่านี้เพื่อมนุษยชาติ ทำให้ผู้คนยิ้ม และมีสันติสุขของใจ

 

    แม้ว่าผมจะประทับใจนักกีฬาเหรียญทองโอลิมปิก แต่นี่ก็เทียบไม่ได้เลยกับหลวงพ่อ  สำหรับหลวงพ่อนั้น ผมประทับใจ มากกว่า นักกีฬาโอลิมปิกเหรียญทองเป็นพันเป็นหมื่นเท่าเลยครับ 

 

 

คำทักทายของชาวเอสกิโม (ฮีนูอิธ) 

Ai    ไอ หรือ อะฮะ    แปลว่า สวัสดี (พูดพร้อมส่งยิ้ม)

 

http://goo.gl/7Ih0c