ฟ้ายังมีวันเปลี่ยนสี

ผลปฏิบัติธรรม

กัลยาณมิตรวิรากานต์ จอร์ดาน (ประเทศฟินแลนด์)

 

 

    ลูกชื่อ วิรากานต์ จอร์ดาน อายุ 40ปีค่ะ เป็นเจ้าของกิจการร้านอาหารไทยในประเทศฟินแลนด์ อยู่ที่นี่ได้ 14ปีแล้วค่ะ ลูกได้รู้จักพระเดชพระคุณหลวงพ่อและวัดพระธรรมกายเมื่อปี พ.ศ.2549โดยการแนะนำของยอดกัลยาณมิตร กัลยาณมิตรวัชรินทร์ วิลยะกุล หรือ พี่ยุ่น

 

    กิจการร้านอาหาร เป็นกิจการที่ต้องทำสงครามกับความหิว คำว่า “โมโหหิว” น่าเกรงกลัวอย่างไร หลายท่านคงได้ประจักษ์ในตำนานกล่องข้าวน้อยฆ่าแม่กันมาบ้างแล้ว ดังนั้นแม้กิจการนี้จะทำให้คนอิ่มท้อง แต่ก็มีเรื่องราวความชุลมุนหลังครัวให้ปวดหัวไม่รู้จบ และส่วนมากก่อนที่ลูกค้าจะเกิดอาการโมโหหิว ลูกมักจะรีบชิง “หิวโมโห” เสียก่อน เพราะลูกเป็นคนอารมณ์ร้อน ขี้โมโห ปากเร็ว และทั้งร้านมีลูกเป็นผู้บัญชาการสูงสุด ครองอำนาจเบ็ดเสร็จแต่เพียงผู้เดียว

 

    หากลูกน้องทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ ลูกจะสำเร็จโทษด้วยการดุ แก้ไขปัญหาต่างๆ ตามหลักสูตร ตาต่อตา ฟันต่อฟัน หากใครทำร้ายให้ใจเจ็บ ยืนยันได้เลยว่า ดาบนั้นจักคืนสนองเป็นแม่นมั่น

 

ฟ้ายังมีวันเปลี่ยนสี แสงสุรีย์ยังมีวันเปลี่ยนทิศ แล้วชีวิตของลูกจะไม่เปลี่ยนได้อย่างไร แน่นอนค่ะ...ชีวิตของลูกเปลี่ยนไป ถ้าใครได้มาเจออย่างลูก แล้วเปลี่ยนแปลงตัวเองไม่ได้ ก็คงต้องทานข้าวให้เยอะขึ้นกว่าเดิมแล้วล่ะค่ะ

 

บทที่ชีวิตจะถึงคราวเปลี่ยนแปลง ก็มีการหักมุมเอาซะดื้อๆ ช่วงนั้นไม่รู้ทำไมอยู่ดีๆ ลูกก็รู้สึกอยากนั่งสมาธิ(Meditation)มากๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปนั่งได้ที่ไหน พอดีพี่ยุ่นได้เดินทางจากเมืองไทยมาเยี่ยมถึงฟินแลนด์ และชักชวนให้ไปนั่งสมาธิที่ สวนพนาวัฒน์ จังหวัดเชียงใหม่ แต่ลูกไปไม่ได้ค่ะ เพราะยังติดธุระมากมาย

 

    ต่อมาพี่ยุ่นจึงได้ส่งหนังสือ “เมื่อไม่รู้จะอ่านอะไร” มาให้อ่าน และบอกให้ลูกลองเปิดเว็บไซต์ DMC (www.dmc.tv) ทันทีที่ลูกคลิกเม้าส์ เข้าอินเทอร์เน็ต ชีวิตของลูกก็พลิกสู่เส้นทางธรรมทันที คลิกแรกที่ลูกเปิด DMC ลูกก็เห็นพระเดชพระคุณหลวงพ่อนั่งอมยิ้มอย่างสวยงาม ดูหล่อ มีสง่าราศี เสียงของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ เหมือนน้ำทิพย์ชโลมใจ และธรรมะที่นำมาเล่าก็ร่วมสมัย เข้าใจง่ายนำไปใช้ได้เลย โดยไม่ต้องไปขบหรือแปลความหมายให้ยุ่งยาก

 

    จากนั้น ลูกก็มี DMC เป็นเครื่องกลั่นเกลาใจ เป็นมิตรที่ดีที่สุดของชีวิต มีมิตรอื่นเป็นหมื่นแสน ไม่เหมือนแม้นเพื่อนที่ชื่อว่า DMC ค่ะ...ถึงช่วงเวลาที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อนำนั่งสมาธิ ลูกก็จะนั่งตาม โดยพยายามวางใจไว้ที่ ศูนย์กลางกายฐานที่เจ็ด เหนือสะดือ 2นิ้วมือ ซึ่งแรกๆ ลูกก็ยังหาจุดที่แน่ชัดไม่ค่อยเจอ และใจเจ้ากรรมก็ไม่ชอบอยู่กับที่ ชอบจะแวบไปทางโน้นที ทางนั้นที บางทีก็มีเรื่องให้คิด ให้ฟุ้งอยู่เรื่อยๆ พยายามนึกถึงดวงแก้วก็นึกไม่ออก

 

    ลูกจึงเปลี่ยนมานั่งวางใจหยุดนิ่งเฉยๆ ไม่เน้น “จุด” แต่เน้น “หยุด” เป็นสำคัญ ทึกทักว่า จุดที่วางตรงกลางท้อง คือ ศูนย์กลางกายแล้ว พร้อมกับภาวนา “สัมมา อะระหัง” ไปเรื่อยๆ จากนั้นลูกก็รู้สึก โปร่งโล่ง เบาสบายขึ้นเรื่อยๆ เหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลก แล้วก็มีแสงสว่างที่ละมุนละไม ปรากฏขึ้นในท้อง ลูกรู้สึกมีความสุขมากๆค่ะ แม้นเป็นความสุขจากแค่เห็นแสงนวลๆ แต่ก็ทำให้ใจของลูกมีอิสระเหมือนนกติดปีก ไม่อยากขุ่น ไม่อยากโกรธใครเลย

 

    นับแต่นั้น ลูกนั่งสมาธิเกือบทุกวัน และทุกครั้งที่นั่ง ภายในกลางท้องของลูกก็ไม่เคยมืดเลย แม้ยังไม่สว่างเท่าพระอาทิตย์ยามเที่ยงวัน สว่างเพียงแค่แสงนวลของดวงจันทร์ ลูกก็บรรยายถึงความสุขใจที่ได้รับไม่ไหวแล้วล่ะค่ะ...หลังจากที่ได้นั่งสมาธิแล้ว อารมณ์ของลูกก็เปลี่ยนไป อย่างเห็นได้ชัด จากอารมณ์ร้อน ขี้โมโห ปากเร็ว แก้ปัญหาด้วยอารมณ์ ก็มีสมาธิเป็นเครื่องข่มใจ

 

    มีอยู่ช่วงหนึ่ง ลูกเจอปัญหาที่หนักมาก ทั้งเรื่องโดนโกง โดนฟ้อง ถึงขั้นคิดอยากกลับบ้านไปผูกคอตายดีกว่า แต่เมื่อกลับถึงบ้าน ลูกชายก็โผเข้ามากอดแล้วบอกว่า “หม่าม๊า ผมรักหม่าม๊านะครับ” พอลูกได้ยินเช่นนั้น เลยเปลี่ยนใจไม่ฆ่าตัวตาย แต่เลือกที่จะนั่งสมาธิ อธิษฐานจิตกับมหาปูชนียาจารย์ ขอให้ผ่านปัญหาต่างๆไปได้ แล้วลูกก็ผ่านไปได้อย่างน่าอัศจรรย์ สิ่งที่เป็นคดีความก็ชนะโดยสิ้นเชิง หากเราแก้ไขปัญหาต่างๆด้วยใจที่ละมุนละไม ปัญหาต่างๆก็ผ่านไปได้อย่างละมุนละม่อมเช่นกันค่ะ

 

    ตอนนี้ ลูกตั้งใจที่จะเปิดบ้านกัลยาณมิตรค่ะ เพราะว่าที่นี่ไม่มีวัดเลยสักวัด ไม่มีสิ่งใดที่จะช่วยยกระดับจิตใจคนให้สูงขึ้นได้เลย ส่วนใหญ่คนที่นี่จะเป็นโรคซึมเศร้า เขาจะไม่ค่อยยิ้ม มีโลกส่วนตัวสูง ยิ่งพอเข้าหน้าหนาว อากาศที่นี่จะอึมครึมมาก ความมืดมีมากกว่าความสว่าง คนที่นี่จึงไม่มีทางออกให้กับชีวิต ไม่รู้จะไปไหน วัดก็ไม่มีให้ไป

 

    บางคนอยู่แต่ในบ้าน ไม่มีกัลยาณมิตรช่วยแนะนำสิ่งที่ดี ก็จะเป็นโรคเครียด ไม่รู้ว่าทางไหนที่จะนำพาให้เขาไปพบกับความสุข แล้วจะหันมาดื่มเหล้าแทน พอยิ่งดื่ม ก็ยิ่งทำร้ายตัวเอง ทำให้ซึมเศร้ายิ่งขึ้น สุดท้ายก็จบลงด้วยการฆ่าตัวตาย

 

    ลูกจึงอยากเปิดบ้านกัลยาณมิตร อยากให้แสงสว่างเกิดขึ้นกลางกายของผู้คนที่นี่ ถ้าลูกทำสำเร็จ ต่อให้ความมืดมิดจะสามารถปกคลุมแสงสว่างบนฟากฟ้าได้มากสักแค่ไหน มันก็ไม่อาจที่จะบดบังแสงสว่างในกลางกายของทุกคนที่นี่ได้ ลูกจึงบอกสามีว่า “ถ้าเธออยากให้ฉันอยู่ตรงนี้ เธอก็สร้างที่ปฏิบัติธรรมให้ฉันสิ” สามีของลูกก็ตอบตกลงทันที แล้วเราก็มาหาสถานที่ในการสร้างศูนย์ปฏิบัติธรรมกัน

 

 

    มีอยู่คืนหนึ่ง ลูกได้ฝันเห็นพระเดชพระคุณหลวงพ่อ  ฝันว่าพระเดชพระคุณหลวงพ่อมาหาที่ร้าน พระเดชพระคุณหลวงพ่อยิ้ม ลูกเรียนถามพระเดชพระคุณหลวงพ่อว่า “หลวงพ่อคะ ที่ตรงนี้จะสร้างเป็นวัดได้ไหมคะ” แล้วพระเดชพระคุณหลวงพ่อก็ยิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไร ลูกจึงคิดเองว่า พระเดชพระคุณหลวงพ่อยิ้มแสดงว่า พระเดชพระคุณหลวงพ่ออนุมัติ

 

 

    ลูกจึงไปคุยกับสามี และตกลงซื้อบ้านหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่บนเนินเขา บรรยากาศเงียบ สงบ เหมาะสมที่จะเป็นที่ปฏิบัติธรรมมากค่ะ ตอนนี้ลูกกำลังจะปรับปรุงให้เป็นสถานที่ปฏิบัติธรรมอยู่ ลูกอยากทำให้สำเร็จเร็วๆ ผู้คนที่นี่จะได้พบกับทางออกที่เป็นสุขให้กับชีวิตค่ะ

 

 

    สุดท้ายนี้ ลูกกราบขอบพระคุณ คุณครูไม่ใหญ่เป็นอย่างสูง ที่ได้เมตตาเปิดโอกาสให้ลูกได้มารู้จักการนั่งสมาธิ ได้พบเจอหมู่คณะที่ดี และลูกขอติดตามตามติดสร้างบารมีกับ พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ พระเดชพระคุณหลวงพ่อ คุณยายอาจารย์ ไปทุกภพทุกชาติ จนกว่าจะถึงที่สุดแห่งธรรมค่ะ

http://goo.gl/MCfnj